![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/e/e8/Stibnite_-_Herja_mine%252C_Maramures%252C_Romania.jpg/640px-Stibnite_-_Herja_mine%252C_Maramures%252C_Romania.jpg&w=640&q=50)
Estibina
From Wikipedia, the free encyclopedia
L’estibina es un minerau gris plomb amb de coloracions rojas ò jaunas. D'una duretat de 2 e d'une densitat compresa entre 4,61 e 4,65, es compausada de sulfur d'antimòni (Sb2S3) que forma de cristaus prismatics lòngs. Pòu egalament formar d'agregats fibrós ò de massas compactas. Son esclat es metallic. Sa temperatura de fusion es relativament bassa (550 °C). Es ansin possible de fondre una mòstra d'estibina amb una bogia[1]. Quimicament, l'estibina es solubla dins l'acid cloridric concentrat.
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/e/e8/Stibnite_-_Herja_mine%2C_Maramures%2C_Romania.jpg/640px-Stibnite_-_Herja_mine%2C_Maramures%2C_Romania.jpg)
Geologicament, se forma dins lei venas idrotermalas de temperatura bassa ò coma precipitats dins certanei fònts caudas. Es sovent associada amb lo realgar, l'aurpiment, lo cinabre e la calcita. Lei jaciments principaus se tròban en China, en Mexic, en Bolívia e en Peró. En Occitània, l'estibina es un minerau frequent en Massís Centrau onte foguèt sovent esplechada dins de minas artesanalas[2]. Dins aquò, au sègle XIX, una mina vertadiera existiá a Malbòsc en Ardècha[3]. L'estibina es ansin lo minerau principau per la produccion d'antimòni.