O

O (o) er den femtande bokstaven i det latinske og det greske alfabetet (O, o). Bokstaven stammar frå fønikisk skrift. I semittisk syner bokstaven til ei form for aspirasjon, ein skarp strupelyd som liknar 'alef (sjå A), men er kraftigare. Bokstaven heiter på hebraisk ayin og tyder «auge». Teiknet var òg eit symbol for auge. Grekarane tok bokstaven i bruk for vokalen o, til å byrje med både for lang og kort o-lyd. Seinare laga dei ei omdanna form, Ω eller ω, for lang o-lyd og plasserte han sist i alfabetet og kalla han «o mega» eller «stor o». Til skilnad vart o, no berre nytta for kort o og kalla «o mikron», som tyder «liten o».

Alfabetet
A	B	C	D	E
F	G	H	I	J
K	L	M	N	O
P	Q	R	S	T
U	V	W	X	Y
Z	Æ	Ø	Å

På norsk vert o dels uttalt som lukka o (til dømes rom) og dels som å (til dømes kopp). Berre den eldre runerekka har eit særleg o-teikn, medan dei yngre runene nyttar same teiknet for u og o.

O kan stå for:

• ein blodtype
• grunnstoffet oksygen
• ein kode innan astronomi som viser at ein asteroide blei oppdaga mellom 16. juli og 31. juli

O som slektsnamn

O (også skrive Oh) er eit japansk slektsnamn, 王 med kanji/kinesisk skrift. I Kina finst etternamnet som Wang. Dei fleste japanarar med O som etternamn slektar på kinesarar.

O er òg namnet på eit slott i Mortrée-kommunen i Normandie. Herskarane over slottet brukte O som slektsnamn. Den mest kjende av desse er François d'O, som var ein favoritt til Henri III av Frankrike.

På Irland dannar O' eit farsnamn: O'Neill tyder sonen til Neill.

Anna

• Historien om O er ein kjend erotisk roman

Kjelder

«O – bokstaven» i Store norske leksikon, snl.no.