Lucius Munatius Plancus

Lucius Munatius Plancus (natus circa annum 87 a.C.n. Atinae – mortuus est circa annum 15 a.C.n.) fuit senator Romanus qui consulatum anno 42 a.C.n. gessit. Duas illustres colonias 44/43 a.C.n. deduxit : Lugdunum et Augustam Rauricorum.

Lucius Munatius Plancus

Res apud Vicidata repertae:

Nativitas: 87 a.C.n., 89 a.C.n.; Tibur
Obitus: 15 a.C.n.; Caieta
Patria: Roma antiqua

Familia

Genitores: unknown value; unknown value
Coniunx: unknown value
Proles: Lucius Munatius Plancus
Familia: Munatii Planci

Statua ad honorem Lucii Munatii Planci apud muncipium Basiliae

Cursus honorum

Anno 54 a.C.n. primus e sua gente in senatum adlectus est, eodem anno legatus Caesaris in bello Gallico fuit et ei et bello civili Hispaniam 49 a.C.n. et Africam 47 a.C.n. sequebatur. Anno 46 a.C.n. Praefectus urbi Romae factus est, anno 45 a.C.n. praetor creatus est. Caesar ei provincia Gallia Comata destinavit. Cum Caesar caederetur, Munatius Plancus Romae erat. Nam 17 Martii pro reconciliatione cum dictatoris homicidis censuit. Deinde in provinciam suam profectus est^[1]. Ibi colonias Augustam Rauricam et Lugdunum condidit. Bello civili orto inter Marcum Antonium et senatum vacillabat^[2] : usque ad mensem Iunium anni 43 a.C.n. socius Decimi Bruti adversus Marcum Antonium remansit, postea ab Asinio Pollione Antonio reconciliatus, cum omnes imperatores in Gallia et in Hispania illius partibus sese adiungentes videret, triumvirorum causam secutus est^[3]. Quamquam ipsius frater Plotius tum proscriptus erat^[4], eodem anno 43 a.C.n. de Gallis triumphavit et consulatum anno 42 a.C.n. gessit, a Caesare designatus^[5]. Perusino bello (41 a.C.n.) a Fulvia incitatus Lucio Antonio consuli ab Octaviano et Marco Agrippa Perusiae obsesso exercitum auxilio duxit, modico ardore tamen : nec multum profecit^[6] quoniam Lucius brevi ad deditionem fame coactus est. Deinde in orientem ad Marcum Antonium unacum Fulvia iit^[7] ac primo proconsul Asiam, deinde ab anno 35 legatus Syriam administravit. Hoc tempore imperator II proclamatus est et sunt qui putent Munatium fuisse, non Marcum Antonium, qui Sextum Pompeium captivum occidi iusserit^[8]. Anno 32 Antonium deseruit et eius testamenti stipulationes, quibus magnas partes imperii Cleopatrae VII et liberis amborum daret, Octaviano tradidit^[9]. 16 Ianuarii 27 a.C.n. in senatu cognomen "Augusti" Octaviano dandum esse censuit. Anno 22 censor erat. Fuit orator praeclarus. Sunt, qui credant Munatium esse auctorem verum Caesaris Belli Civilis. Sepulchrum eius apud Caietam repertum est^[10].
Filius eius vel nepos Lucius Munatius Plancus anno 13 consul ordinarius creatus est.

Triumphus L. Munatii Planci (43 a.C.n.)

Triumphum L. Munatius Plancus e Gallia celebravit die 29 Decembris 43 a.C.n.. Velleius Paterculus (Historiae 2.67) ait: "Eoque inter iocos militaris, qui currum Lepidi Plancique secuti erant, inter execrationem civium usurpabant hunc versum: De germanis, non de Gallis duo triumphant consules."

Plura legere si cupis

• Marie-Claire Ferriès, Les partisans d'Antoine : des orphelins de César aux complices de Cléopâtre. Burdigalae : Ausonius, 2007. ISBN 2-910023-83-4

Nexus externi

• "Plancus (2)" in Gulielmus Smith (1844–1849). Dictionary of Greek and Roman Biography and Mythology [📖]. Londinii: Taylor & Walton vol. 3 p. 382 ff. (Anglice)
• Opera de Lucio Munatio Planco apud Bibliothecam Nationalem Germanicam (Theodisce)

Notae

1. Nicolaus Damascenus, de Vita Augusti XXVIII.112 (fragmentum 130)
2. Appianus, Bell. civ. III,304
3. Appianus, III,398-399. Plutarchus, Antonius 18.
4. Appianus Bell. civ. IV,46
5. Nicolaus Damascenus, de Vita Augusti XXII.77 (fragmentum 130)
6. Appianus, V,130-132 et 141.
7. Appianus, V,208-211.
8. Appianus BC V,599-600.
9. Cassius Dio L,3. Plut., Ant. 68
10. Der Neue Pauly, Stuttgardiae 1999, T. 8, c. 469-471

Antecessores: Publius Ventidius Bassus et Gaius Carrinas

Consul 42 a.C.n. cum Marco Aemilio Lepido II

Successores: P. Servilius Isauricus II, Lucius Antonius