Notatio musica est quaedlibet ratio quae musicam, auribus perceptam, per inscripta signa musica effingit.
Prima notatio musica in tabula cuneiformaNippuriae?Iraci circa annum 2000 a.C.n. facta invenitur.
Graecia antiqua
Notatio musica in Graecia antiquaaltitudinem et durationem, et aliquando harmoniam exprimere poterat. Adhibita est a saeculo sexto a.C.n. ad circa saeculum quartum p.C.n.; nonnullae compositiones totae et fragmenta aliarum compositionum exstant. Notatio in signis supra syllabas positis consistit. Exemplum compositions totius est epitaphium Seikilos, quod inter saecula secundum a.C.n. et primum p.C.n. tributum est. Tres hymni MesomedisCretis exstant in manu scripto. Hymni Delphici, ad saeculum secundum a.C.n. tributi, etiam hanc notatione utuntur, sed imperfecte conservantur. Notatio Graeciae antiquae ut videtur circa tempus Deminutionis Imperii Romani obsolescebat.
Anno 1252, Safi al-Din genus notationis musicae excogitavit ubi rhythmi a signis geometricis effinguntur. Multi eruditi posteriores repraesentationes rhythmorum petiverunt evolvere graphicas geometricas. Simile systema geometrica divulgatum est anno 1987 a Kjell Gustafson, cuius ratio rhythmum effingit ut tabula graphica (Anglice: graph) duobus dimensionibus.[1]
Europa prima
Isidorus Hispanelsis, eruditus et theorista musicus, saeculo septimo ineunte scribens, insigniter dixit notare musicam fieri non posse.
Notatio numerorum
In multis culturis, Sinensi (jianpu vel gongche), Indonesiensi (kepatihan), et Indica (sargam) non exceptis, notatio musica praecipue consistit in numeris, litteris, vel signis vernaculis quae notas in ordine effingunt. Haec systemata coniunctim appellantur notationes numerorum (Anglice: cipher notations).
Apel, Willi. 1961. The Notation of Polyphonic Music, 900–1600. Ed. 5a, retractata cum commentaro. Publications of the Mediaeval Academy of America, 38. Cantabrigiae Massachusettae: Mediaeval Academy of America.
Bagley, Robert. 2004. "The Prehistory of Chinese Music Theory." Elsley Zeitlyn Lecture on Chinese Archaeology and Culture. (26 Octobris) British Academy's Autumn 2004 Lecture Programme. Londini: British Academy. Abstract. (Accessed 30 May 2010)
Kilmer, Anne Draffkorn. 1965. "The Strings of Musical Instruments: Their Names, Numbers, and Significance." In Studies in Honor of Benno Landsberger on His Seventy-fifth Birthday, April 21, 1965. Assyriological Studies, 16, edoderunt Hans G. Güterbock et Thorkild Jacobsen, 261–68. Siacgi: University of Chicago Press.
Kilmer, Anne Draffkorn, et Miguel Civil. 1986. "Old Babylonian Musical Instructions Relating to Hymnody." Journal of Cuneiform Studies 38(1):94–98.
Schneider, Albrecht. 1987. "Musik, Sound, Sprache, Schrift: Transkription und Notation in der Vergleichenden Musikwissenschaft und Musikethnologie." Zeitschrift für Semiotik 9(3–4):317–343.
Sotorrio, José A. 1997. Bilinear Music Notation–A New Notation System for the Modern Musician. Spectral Music, ISBN 978-0-9548498-2-5.
Tagg, Philip. 1979. Kojak—50 Seconds of Television Music: Toward the Analysis of Affect in Popular Music. Skrifter från Musikvetenskapliga Institutionen, Göteborg 2. Göteborg: Musikvetenskapliga Institutionen, Göteborgs Universitet. ISBN 91-7222-235-2 (Rev. translation of "Kojak—50 sekunders tv-musik")
Touma, Habib Hassan. 1996. The Music of the Arabs. Liber conversus a Laurie Schwartz. Cum CD. Portlandiae Oregonii: Amadeus Press. ISBN 0-931340-88-8.
West, M. L. 1994. "The Babylonian Musical Notation and the Hurrian Melodic Texts." Music & Letters 75(2):161–179.
Williams, Charles Francis Abdy. 1903. "The Story of Notation." Novi Eboraci: Charles Scribner's Sons.
Zapke, Susana, ed. 2007. Hispania Vetus: Musical-Liturgical Manuscripts from Visigothic Origins to the Franco-Roman Transition (9th–12th Centuries).' Cum praefatione ab Anscario M Mundó scripta. Bilbao: Fundación BBVA. ISBN 978-84-96515-50-5.