From Wikipedia, the free encyclopedia
ძიანგ წემინი (დ. 17 აგვისტო, 1926 — 30 ნოემბერი, 2022) — ჩინელი პოლიტიკოსი, ჩინეთის კომუნისტური პარტიის (ჩკპ) გენერალური მდივანი 1989 წლიდან 2002 წლამდე, ცენტრალური სამხედრო კომისიის თავმჯდომარე 1989 წლიდან 2004 წლამდე და ჩინეთის პრეზიდენტი 1993 წლიდან 2003 წლამდე. ძიანგი წარმოადგენდა ჩინეთის კომუნისტური პარტიის ლიდერების „მესამე თაობის ბირთვს“ 1989 წლიდან.
| ძიანგ წემინი | |
|---|---|
| 江泽民 | |
 ძიანგი 2002 წელს | |
| ჩინეთის სახალხო რესპუბლიკის კომუნისტური პარტიის მე-5 გენერალური მდივანი | |
| მმართ. წლები: | 1989-2002 |
| მმართ. დასაწყისი: | 24 ივნისი, 1989 |
| მმართ. დასასრული: | 15 ნოემბერი, 2002 |
| წინამორბედი: | ჭაო წიიანგი |
| მემკვიდრე: | ჰუ ძინტაო |
| ჩინეთის სახალხო რესპუბლიკის პრეზიდენტი | |
| მმართ. წლები: | 1993-2003 |
| მმართ. დასაწყისი: | 27 მარტი, 1993 |
| მმართ. დასასრული: | 15 მარტი, 2003 |
| წინამორბედი: | იანგ შანგკუნი |
| მემკვიდრე: | ჰუ ძინტაო |
| ჩინეთის სახალხო რესპუბლიკის ცენტრალური სამხედრო კომისიის თავმჯდომარე | |
| მმართ. დასაწყისი: | 9 ნოემბერი, 1989 |
| მმართ. დასასრული: | 19 სექტემბერი, 2004 |
| პარტია: | ჩინეთის კომუნისტური პარტია |
| პირადი ცხოვრება | |
| დაბ. თარიღი: | 17 აგვისტო, 1926 |
| დაბ. ადგილი: | იანგჭოუ, ძიანგსუ, ჩინეთის რესპუბლიკა |
| გარდ. თარიღი: | 30 ნოემბერი, 2022 (96 წლის) |
| გარდ. ადგილი: |
ძინგანი, შანხაი, ჩინეთი  ჩინეთი |
| მეუღლე: | ვანგ იეპინგი (1949 წლიდან) |
| შვილები: | ძიანგ მიანხენგი, ძიანგ მიანკანგი (ჩინ.: 江绵康) |
| მამა: | ძიანგ შიძუნი （ჩინ.: 江世俊）(1895–1973) |
| დედა: | ვუ იუეცინგი (ჩინ.: 吴月清) (1897–1978) |
| ხელმოწერა: |
 |
ძიანგი მოულოდნელად მოვიდა ხელისუფლებაში ჩკპ-ს გენერალური მდივნის თანამდებობაზე 1989 წლის ტიანანმენის მოედნის პროტესტის შემდეგ. მან შეცვალა ჭაო ძიიანგი, რომელიც სტუდენტური მოძრაობის მხარდაჭერისთვის გაათვისუფლეს. იმ დროს ძიანგი იყო შანხაის პარტიის ლიდერი. როდესაც „რვა უხუცესის“ მონაწილეობა ჩინეთის პოლიტიკაში სტაბილურად მცირდებოდა,[1] ძიანგმა გააძლიერა თავისი ძალაუფლება, რათა გამხდარიყო „უზენაესი ლიდერი“ ქვეყანაში 1990-იან წლებში.[ა] 1992 წელს დენგ სიაოპინგის სამხრეთ ტურნეს მოწოდებით, ძიანგმა ოფიციალურად შემოიღო ტერმინი „სოციალისტური საბაზრო ეკონომიკა“ თავის გამოსვლაში ჩინეთის კომუნისტური პარტიის მე-14 ეროვნული კონგრესის დროს იმავე წლის ბოლოს, რომელიც იყო ჩინეთის ეკონომიკური რეფორმის ნაწილი.
ძიანგის ხელმძღვანელობის პერიოდში, ჩინეთმა მნიშვნელოვანი ეკონომიკური ზრდა განიცადა ბაზრის რეფორმების გაგრძელებით, დაიბრუნა ჰონგ კონგი გაერთიანებული სამეფოსგან 1997 წელს და მაკაოს პორტუგალიისგან 1999 წელს; გაუმჯობესდა ურთიერთობა გარე სამყაროსთან, ხოლო კომუნისტურმა პარტიამ შეინარჩუნა მჭიდრო კონტროლი სახელმწიფოზე. ძიანგს აკრიტიკებდნენ ადამიანის უფლებების დარღვევის გამო, მათ შორის ფალუნ დაფას მოძრაობის ჩახშობის გამო. მისი წვლილი პარტიულ დოქტრინაში, რომელიც ცნობილია როგორც „სამი წარმომადგენელი“, ჩაიწერა ჩკპ-ის კონსტიტუციაში 2002 წელს. ძიანგი თანდათან გამოეთიშა პოლიტიკურ ასპარეზს და დათმო ძალაუფლების სადავეები 2002 წლიდან 2005 წლამდე, იგი ჩაანაცვლა ხუ ჯინტაომ, თუმცა მან და მისმა პოლიტიკურმა ფრაქციებმა მაინც შეინარჩუნეს ხანგრძლივი გავლენა. 2022 წლის 30 ნოემბერს ძიანგი გარდაიცვალა ლეიკემიით და მრავლობითი ორგანოს უკმარისობით.
ძიანგ წემინი დაიბადა 1926 წლის 17 აგვისტოს ქალაქ იანჯოუში, ძიანგსუში.[2] მისი საგვარეულო სახლი იყო სოფელ ძიანგცუნში (ჩინ.: 江村), ძინგდეს ოლქში, ანხუეი. ეს ასევე იყო ჩინეთის არაერთი გამოჩენილი აკადემიკოსისა და ინტელექტუალის სამშობლო. ძიანგი გაიზარდა იაპონია-ჩინეთის მეორე ომის პერიოდში. მისი ბიძა და მისი აღმზრდელი მამა, ძიანგ შანგცინგი, გარდაიცვალა იაპონელებთან ბრძოლაში 1939 წელს და ძიანგ წემინის დროს ითვლებოდა ეროვნულ გმირად. შანგცინგის გარდაცვალების შემდეგ წემინი გახდა მისი მემკვიდრე.[3]
ძიანგი სწავლობდა იაპონიის მიერ ოკუპირებულ ნანძინგის ეროვნულ ცენტრალურ უნივერსიტეტში, ელექტროინჟინერიის განყოფილებაში, სანამ გადავიდოდა შანხაის ძიაო თუნგის უნივერსიტეტში, რომელიც 1947 წელს დაამთავრა ბაკალავრის ხარისხით ელექტროინჟინერიაში. უნივერსიტეტში სწავლის დროს ძიანგი შეუერთდა ჩინეთის კომუნისტურ პარტიას. [4] ჩინეთის სახალხო რესპუბლიკის დაარსების შემდეგ ძიანგმა გაიარა ტრენინგი 1950-იან წლებში მოსკოვში, სტალინის საავტომობილო ქარხანაში. [5] ის ასევე მუშაობდა ჩანგჩუნის First Automobile Works-ში. [5]
1962 წელს ის დაბრუნდა შანხაიში და გახდა შანხაის ელექტრო კვლევითი ინსტიტუტის დირექტორის მოადგილე. 1966 წელს იგი დაინიშნა უხანის თერმული ინჟინერიის კვლევითი ინსტიტუტის დირექტორად და პარტიის მდივნის მოადგილედ, რომელიც დაარსდა მანქანათმშენებლობის პირველი სამინისტროს მიერ. ამავე წელს დაწყებულ კულტურული რევოლუციას მასზე დიდი გავლენა არ მოუხდენია, მაგრამ გადააყენეს ინსტიტუტის დირექტორის თანამდებობიდან და გაგზავნეს მეშვიდე მაისის საკადრო სკოლაში. 1970 წელს, კადრების სკოლის დატოვების შემდეგ, იგი გახდა სამინისტროს საგარეო საქმეთა ბიუროს დირექტორის მოადგილე და გაგზავნეს რუმინეთის სოციალისტურ რესპუბლიკაში, სადაც მუშაობდა ექსპერტთა ჯგუფის ხელმძღვანელად, რათა ქვეყანაში თხუთმეტი მანქანა-მწარმოებელი ქარხანა დაეარსებინა. 1972 წელს მისიის დასრულების შემდეგ ის დაბრუნდა ჩინეთში. [5] [5] [5]
1979 წელს, ჩინეთსა და შეერთებულ შტატებს შორის დიპლომატიური ურთიერთობების დათბობის შემდეგ, ტენგ სიაოპინმა გადაწყვიტა წაეხალისებინა სპეციალური ეკონომიკური ზონები (სეზ), როგორც მისი ოთხი მოდერნიზაციის ნაწილი. [5] ჩინეთის სახელმწიფო საბჭომ დააარსა მინისტრთა ორი კომისია ვაჭრობისა და უცხოური ინვესტიციების გაზრდის მიზნით. კომისიებს ხელმძღვანელობდა ვიცე-პრემიერი გუ მუ, რომელმაც დანიშნა ძიანგი ორივე კომისიის ვიცე-თავმჯდომარედ, ვიცე-მინისტრის ეკვივალენტურ თანამდებობაზე. [5] ძიანგის როლი იყო ამ სპეციალური ეკონომიკური ზონების მიერ ეკონომიკური კეთილდღეობას ზრდის უზრუნველყოფა უცხოური იდეოლოგიის გავრცელების გარეშე. [5] 1980 წელს ძიანგი ხელმძღვანელობდა დელეგაციას, რომელმაც დაათვალიერა სხვა სპეციალური ეკონომიკური ზონები თორმეტ ქვეყანაში; დაბრუნების შემდეგ მან გამოაქვეყნა მოხსენება, რომელიც რეკომენდაციას აძლევდა ადგილობრივ ხელისუფლებას გაეცათ საგადასახადო შეღავათები და მიწის იჯარა და გაეზარდათ უცხოური ერთობლივი საწარმოების ძალა. [5] მოხსენება თავდაპირველად "იწვევდა შეშფოთებას" პარტიის ლიდერებს შორის, მაგრამ მისმა პრაგმატულმა და ემპირიულმა პრეზენტაციის შედეგად ტენგ სიოპინგი ამ გეგმას დათანხმდა. მისი წინადადებები დამტკიცდა ეროვნულ სახალხო კონგრესზე. შედეგად, ძიანგი მიიჩნევა ტენგ სიაოპინგის თეორიის ერთ-ერთ პირველ გამტარებლად. [5]
1982 წლის მარტში მიიწვიეს ორი კომისიის თავმჯდომარის მოადგილის თანამდებობაზე. პრემიერ გუსა და შანხაის მერის ვანგ ტაოხანის ზეწოლის შემდეგ, „მხურვალე რეფორმისტმა“ ჭაო წიიანგმა დანიშნა ძიანგი ახლადშექმნილი ელექტრონიკის მრეწველობის სამინისტროს პირველ ვიცე მინისტრად და პარტიის მდივნად. [5]
1982 წლის სექტემბერში გამართულ პარტიის მე-12 კონგრესზე ძიანგი გახდა ჩინეთის კომუნისტური პარტიის ცენტრალური კომიტეტის წევრი. ეს კომიტეტი განსაზღვრავს პოლიტიკას და ირჩევს პოლიტბიუროს წევრებს. [5]
1985 წელს ძიანგი გახდა შანხაის მერი. ძიანგმა მერის რანგში არაერთგვაროვანი შეფასებები მიიღო. ბევრმა კრიტიკოსმა მას უწოდა "ყვავილების ქოთანი", ჩინური ტერმინი, რომელიც გამოიყენება მათ აღსაწერად, ვინც მხოლოდ სასარგებლო ჩანს, მაგრამ რეალურად არაფერს აკეთებს. [6] ბევრმა მიაწერა შანხაის ზრდა იმ პერიოდში ჭუ ჟუნგძის.[7] ძიანგი ამ პერიოდში დენ სიაოპინგის ეკონომიკური რეფორმების მხურვალე მორწმუნე იყო. სტუდენტური უკმაყოფილების შეკავების მცდელობისას 1986 წელს ძიანგმა წაიკითხა გეტისბურგის მიმართვა ინგლისურად მომიტინგე სტუდენტთა ჯგუფის წინაშე. [8][9]
ჩკპ-ის მე-13 ეროვნულ კონგრესზე, რომელიც ჩატარდა 1987 წლის ოქტომბერში, ძიანგი დააწინაურეს შანხაის პარტიის მდივნის პოზიციაზე, რომელიც უშუალოდ ექვემდებარებოდა ცენტრალურ მთავრობას. [5] ის ასევე შეუერთდა ჩინეთის კომუნისტური პარტიის პოლიტბიუროს, ძირითადი ქალაქების პარტიული მდივნების ჩვეულების შესაბამისად. [5]
1989 წელს გარდაიცვალა ყოფილი გენერალური მდივანი ხუ იაოპანგი; ის 1987 წლის იანვარში ჩამოაშორეს საქმიანობას და დაადანაშაულეს „ბურჟუაზიული ლიბერალიზაციის“ მხარდაჭერაში. [5] მისი სიკვდილი იქცა ტიანანმენის მოედანზე პროტესტის კატალიზატორად [5], რამაც გამოიწვია იდეოლოგიური კრიზისი „ლიბერალებს“ (რომლებიც მხარს უჭერდნენ დენგის აგრესიულ რეფორმებს) და „კონსერვატორებს“ (რომლებიც უფრო ნელი ცვლილებების მომხრენი იყვნენ) შორის. [5] მას შემდეგ, რაც გაზეთმა World Economic Herald-მა სცადა გამოექვეყნებინა ხუს რეფორმისტული პოზიციის ქება, ძიანგმა დაამყარა კონტროლი გაზეთის სარედაქციო კოლეგიაზე. [5] საპროტესტო აქციების ზრდასთან ერთად პარტიამ პეკინში საომარი მდგომარეობა გამოაცხადა. [5] შანხაიში 100 000 მომიტინგე გამოვიდა ქუჩებში, ხოლო 450-მა სტუდენტმა შიმშილობა გამოაცხადა. [5] მესამე დღის შემდეგ ძიანგი პირადად შეხვდა მათ, რათა დაერწმუნებინა ისინი, რომ პარტია იზიარებდა მათ მიზნებს და დაჰპირდა შემდგომ დიალოგს. მან პარალელურად გაუგზავნა დეპეშა ცენტრალურ კომიტეტს, სადააც აცხადებდა, რომ მტკიცედ უჭერდა მხარს მათ მიერ სამხედრო მდგომარეობის გამოცხადებას. [5] მისი ფრთხილი საჯარო მიმართვები კარგად მიიღეს როგორც დემოკრატიის მომხრე სტუდენტებმა, ისე სოციალისტური პარტიის უხუცესებმა. [5] 1989 წლის 20 მაისს, უმაღლესმა ლიდერმა, ტენგ სიაოპინგმა, გადაწყვიტა დაენიშნა ძიანგი ახალ გენერალურ მდივნად. მან შეცვალა ჭაო წიიანგი, [5] რომელიც მხარს უჭერდა მომიტინგეებს. [10] [5] მანამდე ის ნაკლებად სავარაუდო კანდიდატად ითვლებოდა, თუმცა იგი აირჩიეს ლი ჟუეიხუანის, პრემიერ ლი პენგის, უხუცესი ლი სიენნიანის, ჩენ იუნისა და ასევე გადამდგარი უხუცესების ნაცვლად.[11]
ძიანგმა 1989 წელს დაიკავა ქვეყნის მთავარი თანამდებობა, თუმცა პარტიაში მხარდაჭერის საკმაოდ მწირ ბაზას ფლობდა და, შესაბამისად, ძალიან მცირე რეალური ძალაუფლება ჰქონდა. მისი ყველაზე საიმედო მოკავშირეები იყვნენ პარტიის ძლიერი უხუცესები ჩენ იუნი და ლი სიანნიანი. ითვლებოდა, რომ ის უბრალოდ გარდამავალი ფიგურა იყო, სანამ ტენგის უფრო სტაბილური მემკვიდრე მთავრობა არ დაკომპლექტდებოდა. [12] ითვლებოდა, რომ სხვა ცნობილი პარტიული და სამხედრო მოღვაწეები, პრეზიდენტი იანგ შანგკუნი და მისი ძმა იანგ ბაიბინგი აპირებდნენ გადატრიალებას. [13]
ახალი ჩკპ-ის პოლიტბიუროს მუდმივმოქმედი კომიტეტის პირველ სხდომაზე, 1989 წლის თიანანმენის მოედნის ტრაგედიის შემდეგ, ძიანგმა გააკრიტიკა წინა პერიოდი და მას უწოდა „ეკონომიკისთვის მძიმე, პოლიტიკისთვის სუსტი“ და ემხრობოდა პოლიტიკური აზროვნების მუშაობის ზრდას. [14] ენ-მარი ბრეიდი წერდა, რომ „ძიანგ წემინი იყო დიდი ხნის პოლიტიკური კადრი, რომელსაც ჰქონდა იდეოლოგიური მუშაობის გამოცდილება და იცოდა მისი მნიშვნელობა. ამ შეხვედრამ წარმოაჩინა ჩინეთში პროპაგანდისა და პოლიტიკური აზროვნების მუშაობის ახალი ეპოქის დასაწყისი“. მალევე, ცენტრალური პროპაგანდის დეპარტამენტს მიენიჭა მეტი რესურსი და ძალაუფლება, „მათ შორის, უფლებამოსილება შესულიყო პროპაგანდასთან დაკავშირებულ სამუშაო განყოფილებებში და გაეწმინდა მათ რიგები, ვინც მხარს უჭერდა დემოკრატიულ მოძრაობას“. [14] პოლიტბიურომ ასევე გამოაქვეყნა „შვიდი ნივთის“ სია „მასების საყოველთაო ინტერესის საკითხებთან“ დაკავშირებით, სადაც პარტიული კორუფცია უმთავრესი პრიორიტეტია. [15]
პირველი რამდენიმე წლის განმავლობაში ძიანგი დამოკიდებული იყო ტენგ სიაოპინგის მხარდაჭერაზე, რათა დარჩენილიყო ხელისუფლებაში, [16] რამაც აიძულა ძიანგს დაეკავებინა „ულტრანაციონალისტური პოზიცია“ ტაივანისა და აშშ-ს მიმართ.[17] ძიანგი მხარს უჭერდა ტენგის მოწოდებებს „ბურჟუაზიული ლიბერალიზაციის“ წინააღმდეგ. მიუხედავად იმისა რომ ძიანგს განიხილავდნენ, როგორც „მოაზროვნე რეფორმატორს“, [18] ის „იხრებოდა უფროსებისა და მისი პოლიტბიუროს კოლეგების უფრო კონსერვატიული შეხედულებისკენ“. [19] ტენგი ბევრად უფრო ემხრობოდა რეფორმებს და ამბობდა, რომ „მარცხნივ გადახრა უფრო დიდი საფრთხეა“, ვიდრე მარჯვნივ გადახვევა. [20]
ტენგმა 1992 წელს გააკრიტიკა ძიანგის ხელმძღვანელობა. ტენგის სამხრეთული ტურნეს დროს მან დახვეწილად თქვა, რომ რეფორმის ტემპი არ იყო საკმარისად სწრაფი. [5] ძიანგი სულ უფრო ფრთხილი გახდა და ტენგის რეფორმებს მთლიანად დაუჭირა მხარი. ძიანგმა შექმნა ახალი „სოციალისტური საბაზრო ეკონომიკა“, რათა გადაეყვანა ჩინეთის ცენტრალურად დაგეგმილი სოციალისტური ეკონომიკა მთავრობის მიერ რეგულირებულ კაპიტალისტურ საბაზრო ეკონომიკად. [5] ეს იყო უზარმაზარი ნაბიჯი ტენგის „ჩინური მახასიათებლების მქონე სოციალიზმის“ რეალიზებაში. [5] ამავდროულად, ძიანგმა დააწინაურა თავისი მხარდამჭერები შანხაიდან მაღალ სამთავრობო თანამდებობებზე, მას შემდეგ, რაც დაიბრუნა ტენგის ნდობა. მან 1992 წელს გააუქმა მოძველებული ცენტრალური საკონსულტაციო კომიტეტი, მრჩეველთა ორგანო, რომელიც შედგებოდა რევოლუციური პარტიის უხუცესებისგან. იგი გახდა ჩინეთის კომუნისტური პარტიის გენერალური მდივანი და ცენტრალური სამხედრო კომისიის თავმჯდომარე 1989 წელს[21], რასაც მოჰყვა მისი არჩევა პრეზიდენტად 1993 წლის მარტში.[22]
1990-იანი წლების დასაწყისში, თიანანმენის შემდეგომ ჭუ ჟუნგძის მიერ ძიანგის მხარდაჭერით განხორციელებული ეკონომიკური რეფორმებით სახელმწიფო დასტაბილურდა და ქვეყანა მუდმივი ზრდის ტრაექტორიაზე იყო. ამავე დროს, ჩინეთს უამრავი ეკონომიკური და სოციალური პრობლემა შეექმნა. 1997 წელს ტენგის სახელმწიფო დაკრძალვაზე ძიანგმა წარმოადგინა მიმართვა, სადაც უფროს სახელმწიფო მოღვაწეს აქებდა. ძიანგმა მემკვიდრეობით მიიღო პოლიტიკური კორუფციით გაჟღენთილი ჩინეთი. ამავე დროს რეგიონული ეკონომიკა ზედმეტად სწრაფად იზრდებოდა მთელი ქვეყნის სტაბილურობისთვის. ტენგის პოლიტიკამ, რომ „ზოგიერთი რეგიონი შეიძლება გამდიდრდეს სხვებზე ადრე“, გამოიწვია ეკონომიკური დაშორება სანაპირო რეგიონებსა და შიდა პროვინციებს შორის. უპრეცედენტო ეკონომიკურმა ზრდამ და მძიმე მრეწველობის დერეგულაციამ გამოიწვია მრავალი სახელმწიფო საკუთრებაში არსებული საწარმოს დახურვა, და თავდაპირველად 40-მა მილიონმა ადამიანმა დაკარგა სამუშაო ადგილი.[23][24] შედეგად, უმუშევრობის დონე გაიზარდა (ზოგიერთ ქალაქში 40%-მდე). საფონდო ბირჟები მკვეთრად მერყეობდა. სოფლის ქალაქში მიგრაციის ტემპი უპრეცედენტო იყო და ცოტა რამ გაკეთდა სიმდიდრის მუდმივად მზარდი სხვაობის მოსაგვარებლად. ძიანგის ყველაზე დიდი მიზანი ეკონომიკური სტაბილურობა იყო და მას სჯეროდა, რომ სტაბილური მთავრობა მაღალი ცენტრალიზებული ძალაუფლებით იქნებოდა წინაპირობა. იგი არჩევდა პოლიტიკური რეფორმის გადადებას, რამაც მმართველობის მრავალ ასპექტში გაამწვავა მიმდინარე პრობლემები. [25] მას შემდეგ, რაც სანაპირო რეგიონები და სპეციალური ეკონომიკური ზონები საკმარისად განვითარდა, ძიანგმა იმუშავა გეოგრაფიული უთანასწორობის შესამცირებლად უფრო მდიდარი ქალაქების წახალისებით, რომ „უზრუნველეყოთ ფინანსური, ტექნოლოგიური და მენეჯერული დახმარება ღარიბ, დასავლურ ნაწილებში“. [5]
.jpg)
ძიანგი სახელმწიფო ვიზიტით გაემგზავრა შეერთებულ შტატებში 1997 წელს. იგი სიტყვით გამოვიდა ჰარვარდის უნივერსიტეტში, სადაც ნაწილობრივ ინგლისურად ისაუბრა. სტუდენტებმა მას დაუსვეს კითხვები დემოკრატიისა და თავისუფლების შესახებ. პრეზიდენტ ბილ კლინტონთან ოფიციალური სამიტის შეხვედრისას ისინი ეძებდნენ საერთო ენას და უთანხმოების სფეროებს უგულებელყოფდნენ. კლინტონი ეწვია ჩინეთს 1998 წლის ივნისში და პირობა დადო, რომ ჩინეთი და შეერთებული შტატები იქნებოდნენ პარტნიორები მსოფლიოში და არა მოწინააღმდეგეები. [5] როდესაც 1999 წელს ამერიკის შეერთებული შტატების ხელმძღვანელობით ნატომ დაბომბა ჩინეთის საელჩო ბელგრადში, ძიანგმა, თითქოს მკაცრი პოზიცია დაიკავა, მაგრამ პროტესტის სიმბოლურ ჟესტებს მიმართა. [25] ძიანგის საგარეო პოლიტიკა უმეტესწილად პასიური და არაკონფრონტაციული იყო. იგი კანადის ყოფილი პრემიერ მინისტრის, ჟან კრეტიენის მეგობარი იყო.[26] ძიანგმა გააძლიერა ჩინეთის ეკონომიკური სტატუსი საზღვარგარეთ, ცდილობდა დაემყარებინა ურთიერთობები ქვეყნებთან, რომელთა ვაჭრობა მჭიდრო კავშირში იყო ამერიკის ეკონომიკურ სფეროსთან. მიუხედავად ამისა, ჩინეთსა და შეერთებულ შტატებს შორის ძიანგის მმართველობის პერიოდში ინციდენტები მოიცავს ნატოს მიერ სერბეთის დაბომბვას და კუნძულ ჰაინანის ინციდენტს 2001 წლის აპრილში.[27]
ჩკპ-ის მე-16 ეროვნული კონგრესის წინ, ჰუ ძინტაოს ჰქონდა „თითქმის ერთსულოვანი მხარდაჭერა“, გამხდარიყო ჩინეთის კომუნისტური პარტიის ახალი გენერალური მდივანი. [5] ჩინეთის, როგორც სტაბილური და პატივსაცემი ქვეყნის იმიჯის შესანარჩუნებლად, ძიანგმა და ხუმ ხაზი გაუსვეს მათ ერთიანობას, რათა ძალაუფლების გადასვლა ყოფილიყო „გლუვი და ჰარმონიული“, პირველად ჩინეთის სახალხო რესპუბლიკის ისტორიაში. [5] ძიანგი გადადგაა გენერალური მდივნის თანამდებობიდან და დატოვა პოლიტბიუროს მუდმივი კომიტეტი, მაგრამ დარჩა ცენტრალური სამხედრო კომისიის თავმჯდომარედ, [5] რომელიც აკონტროლებდა არმიას და ერის საგარეო პოლიტიკას. [5]
პარტიის მე-16 კონგრესზე, მუდმივმოქმედი კომიტეტის ახალი წევრების უმრავლესობა განიხილებოდა ძიანგის ე.წ. „შანხაის ფრაქციის“ ნაწილად, მათ შორის ყველაზე ცნობილები იყვნენ ვიცე-პრეზიდენტი წენგ ცინგხონგი, რომელიც მრავალი წლის განმავლობაში მსახურობდა ძიანგის შტაბის უფროსად და ვიცე-პრემიერი ხუანგ ძუ, შანხაის პარტიის ყოფილი მდივანი.[28]
მას შემდეგ რაც ხუმ ჩაანაცვლა ძიანგი და გენერალური მდივნის თანამდებობა დაიკავა, ამ უკანასკნელმა განაგრძო „[დომინირება] საზოგადოებრივ ცხოვრებაზე“ რამდენიმე წლის განმავლობაში. [5] South China Morning Post-მა გამოაცხადა, რომ „ჩინეთში ახალი ერა დაიწყო. მაგრამ ეს არ არის ვიცე პრეზიდენტის ხუ ძინტაოს [. . . ] [5], ეს არის პრეზიდენტი ძიანგ წემინის ახალი ერა, რომელმაც ახლახან დატოვა პარტიის გენერალური მდივნის პოსტი.“ [5] ამტკიცებდნენ, რომ მე-16 კონგრესის მიერ შექმნილმა ინსტიტუციურმა მოწყობამ ძიანგი დატოვა ისეთ მდგომარეობაში, რომ მას აღარ შეეძლო დიდი გავლენის მოხდენა[29]
მიუხედავად იმისა, რომ ძიანგმა შეინარჩუნა ძლიერი ცენტრალური სამხედრო კომისიის თავმჯდომარეობა, კომისიის წევრების უმეტესობა პროფესიონალი სამხედროები იყვნენ. Liberation Army Daily-მ, რედაქციამ, რომელიც წარმოადგენდაა ცენტრალური სამხედრო კომისიის უმრავლესობის შეხედულებებს, დაბეჭდა სტატია 2003 წლის 11 მარტს, რომელშიც ციტირებულია არმიის ორი დელეგატი: „ერთი ცენტრის ქონას ეწოდება „ერთგულება“, ხოლო ორი ცენტრის არსებობა გამოიწვევს პრობლემებს.“ ეს ინტერპრეტირებული იყო, როგორც ძიანგის მცდელობის კრიტიკა, ტენგ სიაოპინგის მოდელით ხუსთან ერთად ემართა ქვეყანა.[30]
2004 წლის 19 სექტემბერს, მე-16 ცენტრალური კომიტეტის მე-4 პლენარული სესიის შემდეგ, ძიანგმა 78 წლის ასაკში დატოვა პარტიის ცენტრალური სამხედრო კომისიის თავმჯდომარის თანამდებობა, რაც იყო მისი უკანასკნელი თანამდებობა პარტიაში. ექვსი თვის შემდეგ, 2005 წლის მარტში, ძიანგი გადადგა თავისი ბოლო მნიშვნელოვანი თანამდებობიდან და დატოვა ჩინეთის ცენტრალური სამხედრო კომისიის თავმჯდომარის პოსტი, რამაც დაასრულა ძიანგის პოლიტიკური კარიერა. ეს მოჰყვა რამდენიმე კვირიან სპეკულაციას, რომ თითქოს პარტიის შიგნით არსებული ძალები აიძულებდნენ ძიანგს გადადგომას. ძიანგის ვადა 2007 წლამდე უნდა გაგრძელებულიყო. ხუმ ასევე ჩაანაცვლა ძიანგი ცენტრალური სამხედრო კომისიის თავმჯდომარედ. ამასთანავე, ხუს შემცვლელად ვიცე-თავმჯდომარის პოზიციაზე დაინიშნა გენერალი სიუ ცაიხოუ და არა წენგ ცინგხონგი, როგორც ამას თავდაპირველად ვარაუდობდნენ. ძალაუფლების ამგვარმა გადასვლამ ოფიციალურად დაასრულა ჩინეთში ძიანგის ეპოქა, რომელიც დაახლოებით 1989 წლიდან 2004 წლამდე გაგრძელდა.[31]
ძიანგმა 1949 წელს იქორწინა ვანგ იეპინგზე, ასევე იანგჭოუდან.[32] ის მისი ბიძაშვილია (ძიანგის დედობილი ვანგის დეიდაა). ვანგმა დაამთავრა შანხაის საერთაშორისო კვლევების უნივერსიტეტი. [33] მათ შეეძინათ ორი ვაჟი, ძიანგ მიანხენგი და ძიანგ მიანკანგი.[34] ძიანგ მიანხენგი იყო აკადემიკოსი და ბიზნესმენი, მუშაობდა ჩინურ კოსმოსურ პროგრამაში და დააარსა Grace Semiconductor Manufacturing Corporation.[35]
ითვლება, რომ ძიანგს დიდი ხნის მეგობრობა აკავშირებდა მომღერალ სონგ წუინგთან, ჩენ ჭილისთან და სხვებთან.[36][37][38][39][40] სი ძინპინის აღზევების შემდეგ, სონგი და ძიანგის სხვა ერთგული ადამიანები, მათ შორის მისი ძმა, სონგ წუიუ, გამოძიების ქვეშ აღმოჩნდნენ კორუფციის გამო.[41][42]
ძიანგი კარგად ფლობდა რამდენიმე უცხო ენას, მათ შორის ინგლისურსა და რუსულს. მას სიამოვნებდა უცხოელი სტუმრების ჩართვა ხელოვნებისა და ლიტერატურის შესახებ მცირე საუბარში მათ მშობლიურ ენაზე. გარდა ამისა, მღეროდა უცხოურ სიმღერებს ორიგინალში. ძიანგი რჩება ჩინეთის ერთადერთ უმაღლეს ლიდერად, რომელსაც შეეძლო ინგლისურად საუბარი.
ძიანგი იყო ყველაზე ხანგრძლივი ლიდერი ჩინეთის ისტორიაში.
ძიანგი გარდაიცვალა 2022 წლის 30 ნოემბერს, 96 წლის ასაკში, შანხაიში. ჩინეთის სახელმწიფო მედიის, სინხუას საინფორმაციო სააგენტოს ცნობით, ის გარდაიცვალა 12:13 საათზე ლეიკემიითა და მრავალი ორგანოს უკმარისობით.[43][44][45][46][47]
ძიანგის გარდაცვალების დღეს, მთავრობამ გაავრცელა შეტყობინება, რომ დროშები დაეშვებოდაა პეკინისა და საზღვარგარეთის დიპლომატიური მისიების მთავარ ადგილებში. უცხოელები არ იყვნენ მიწვეული ოფიციალურ სამგლოვიარო ღონისძიებებზე დასასწრებად.[48]
ბრაზილია:
სამხრეთის ჯვრის ორდენის ჯვარი (23 ნოემბერი, 1993)[49]
ბრუნეი:
ბრუნეის სამეფო ოჯახის ორდენი (17 ნოემბერი, 2000)[50]
კუბა:
ჟოზე მარტის ორდენი (21 ნოემბერი, 1993)[52]
ჯიბუტი:
ჯიბუტის დიდი ვარსკვლავის ორდენი (18 აგვისტო, 1998)[53]
ყაზახეთი:
ოქროს არწივის ორდენი (19 ნოემბერი, 1999)[58]
რუსეთი:
პუშკინის მედალი (31 ოქტომბერი, 2007)[61]
უკრაინა:
პრინც იაროსლავ ბრძენის პირველი ხარისხის ორდენი (2 დეკემბერი, 1995)[64]Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
_-_ribbon_bar.png){kind=small}
