Eignarfall
From Wikipedia, the free encyclopedia
Eignarfall (skammstafað sem ef.) er fall sem fallorð geta staðið í. Ýmsar forsetningar stýra eignarfalli og í sumum málum stýra ýmsar sagnir eignarfalli. Einnig getur eignarfallið staðið með öðru fallorði og gefið til kynna ákveðin tengsl þess, sem orðið í eignarfalli stendur fyrir, og þess, sem stýrandi orð stendur fyrir.
Föll í málfræði |
---|
Íslensk föll |
Nefnifall Þolfall Þágufall Eignarfall Ávarpsfall Tímaeignarfall |
Föll í öðrum tungumálum |
Áhrifsfall |
Eignarfall getur m.a. gefið til kynna:
- uppruna („menn Rómar“, þ.e. menn frá Róm)
- einkenni („maður margra orða“)
- stærð („tveggja metra langur“)
- heild sem stýrandi orð er hluti af („helmingur þjóðarinnar“)
- eign („bók Halldórs“)
- geranda sagnarmerkingar stýrandi orðs („dómur Jóns“, þ.e. Jón dæmir)
- andlag sagnarmerkingar stýrandi orðs („sýknun Guðmundar“, þ.e. Guðmundur var sýknaður)
- tíma („kvölds og morgna“)
Mörg tungumál hafa eignarfall, þeirra á meðal: arabíska, enska, finnska, georgíska, gríska, hollenska, írska, íslenska, latína, litháíska, pólska, rússneska, sanskrít, og þýska.