Մասնակից:Armine Sarukhanyan/Ավազարկղ25
From Wikipedia, the free encyclopedia
Երաժշտության մեջ կանայք կատարում են բազմաթիվ դերեր և մեծ ներդրում ունեն: Կանայք ձևավորում են երաժշտական շարժումները, իրադարձությունները և ժանրերը՝ որպես կոմպոզիտորներ, երգահաններ, գործիքային կատարողներ, երգիչներ, դիրիժորներ և երաժշտության մանկավարժներ: Կանանց երաժշտությունը ստեղծվել է կանանց կողմից և նրանց համար՝ մասամբ ուսումնասիրելու կանանց իրավունքների և ֆեմինիզմի գաղափարները: Երաժշտության մեջ կանանց ազդեցությունը ստեղծագործության, ակտիվության և մշակութային հայեցակարգերի վրա է ազդում:
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/3/3b/Kassia.jpg/320px-Kassia.jpg)
2010-ականներին կանայք կազմում էին հանրաճանաչ երաժշտության և դասական երաժշտության երգիչների զգալի մասը, երգահանների զգալի մասը (նրանցից շատերը երգիչ-երգահաններ էին), ձայնագրման պրոդյուսերները, ռոք քննադատները կամ ռոք գործիքավորողները նույնպես կանայք էին: Փոփ երաժշտության կին արտիստները, որոնց օրինակն են այնպիսի գործիչներ, ինչպիսիք են Բյորքը, Լեդի Գագան և Մադոննան, բացահայտ անդրադարձել են երաժշտական ինդուստրիայում սեքսիզմի խնդրին[1][2][3]: 2021 թվականի ուսումնասիրությունը ցույց է տվել, որ «...վերջին վեց տարիների ընթացքում կանանց ներկայացվածությունը երաժշտական արդյունաբերությունում ավելի ցածր է եղել»[4][5]: Դասական երաժշտության ոլորտում, չնայած միջնադարյան ժամանակաշրջանից մինչև մեր օրերի զգալի ներդրմանը, կին կոմպոզիտորները զգալիորեն ցածր են ներկայացված դասական երաժշտության սովորական երգացանկում, երաժշտության պատմության դասագրքերում և երաժշտական հանրագիտարաններում: Օրինակ, Օքսֆորդի երաժշտության համառոտ պատմության մեջ Կլարա Շումանը միակ կին կոմպոզիտորներից է, որը նշված է:
Թեև կանայք դասական երաժշտության գործիքային մենակատարների զգալի մասն են կազմում, և նվագախմբերում կանանց տոկոսն աճում է, կանադական խոշոր նվագախմբերի կոնցերտային մենակատարների մասին 2015 թվականի հոդվածը ցույց է տվել, որ Մոնրեալի սիմֆոնիկ նվագախմբի մենակատարների 84%-ը տղամարդիկ են: 2012 թվականին կանայք կազմում էին ամենաբարձր վարկանիշ ունեցող Վիեննայի ֆիլհարմոնիկ նվագախմբի ընդամենը 6%-ը: Ավելի քիչ կանայք են նվագում հանրաճանաչ երաժշտական ժանրերում, ինչպիսիք են ռոքը և ծանր մետալը, թեև եղել են տարբեր կին գործիքավորողներ և ամբողջովին կին անդամներով խմբեր: Կանայք հատկապես քիչ են ներկայացված էքստրեմալ մետալ ժանրերում[6]: Կանայք նաև քիչ ներկայացված են նվագախմբային դիրիժորության, երաժշտական քննադատության/երաժշտական լրագրության, երաժշտական պրոդյուսերության և հնչյունային օպերատորության մեջ: Մինչ կանայք 19-րդ դարում հուսահատված էին ստեղծագործելուց, և կին երաժշտագետները քիչ էին, կանայք ներգրավվեցին երաժշտական կրթության մեջ «այն աստիճանի, որ կանայք գերակշռեցին [այս ոլորտում] 19-րդ դարի վերջին կեսին և մինչև 20-րդ դարը[7]»:
Ըստ լոնդոնյան The Independent-ի երաժշտության գրող Ջեսիկա Դյուչենի, դասական երաժշտության կին երաժիշտներին «շատ հաճախ դատում են իրենց արտաքին տեսքի համար, այլ ոչ թե տաղանդի համար», և նրանք ճնշում են գործադրում «բեմում և լուսանկարներում սեքսուալ երևալու համար»[8]: Դյուչենը նշում է, որ թեև «կան երաժիշտներ, որոնք հրաժարվում են նվագել իրենց արտաքինով... նրանք, որոնք հակված են նյութապես ավելի հաջողակ լինել»[8]։ Ըստ բրիտանական Radio 3-ի խմբագիր Էդվինա Վոլստենկրոֆթի, երաժշտական ինդուստրիան վաղուց բաց է եղել կանանց կատարողական կամ ժամանցային դերերում ներկայանալու համար, սակայն կանայք շատ ավելի քիչ հավանական է, որ ունենան հեղինակավոր պաշտոններ, ինչպիսիք են նվագախմբի դիրիժորը[9], մասնագիտությունը, որը կոչվում է «երաժշտական արդյունաբերության վերջին ապակե առաստաղներից մեկը»[10]: Հանրաճանաչ երաժշտության մեջ, թեև երգեր ձայնագրող բազմաթիվ կին երգչուհիներ կան, շատ քիչ կանայք կան աուդիո կոնսոլի հետևում, որոնք հանդես են գալիս որպես երաժշտական պրոդյուսերներ, մարդիկ, որոնք ղեկավարում են ձայնագրման գործընթացը[11]: Ամենաշատ ձայնագրված արտիստներից մեկը կին է՝ Աշա Բհոսլեն, հնդիկ երգչուհի, որը առավելապես հայտնի է որպես հնդկական կինոյում արտակադրային երգի կատարող[12]: