Կովկասյան լեզուներ (հնացած տերմին՝ իբերա-կովկասյան լեզուներ), Կովկասի լեզուների պայմանական անվանումը։ Կովկասի սահմաններից դուրս գտնվող ոչ մի լեզվաընտանիքի մեջ չի մտնում (հնդեվրոպական, ալթայական կամ սեմական)։
Չշփոթել Կովկասի լեզուներ հոդվածի հետ։
Կովկասի բազմաթիվ լեզուները, չհաշված այնտեղ տարածված հնդեվրոպական և թուրքական լեզուները, կազմում են կովկասյան լեզվախումբը, որը բաժանվում է չորս ճյուղի[1]։
Պետք է տարբերել կովկասյան լեզուներ և Կովկասի լեզուներ տերմինները, որոնց մեջ կա մեծ տարբերություն, քանի որ առաջինը վերաբերում է կովկասյան լեզվախմբին պատկանող լեզուներին, իսկ երկրորդը Կովկասի տարածքում ապրող ազգերի կամ ազգությունների կողմից օգտագործվող լեզուներն են։
- վրացերեն (Վրաստանում)
- զաներենը (մեգրելերեն և ճաներեն կամ լազերեն բարբառներով)
- սվաներեն
- աբխազերեն (Աբխազիայում)
- ուբիխերեն (Թուրքիայում)
- ստորին ադիգեերենը կամ կյախերենը
- կաբարդա-չերքեզերեն (Կաբարդայում)
- բացբիերեն
- ծովաթուշերեն
- չեչեներեն
- ինգուշերեն
- կիստիներենը
Ճյուղն իր հերթին բաժանվում է երեք ենթաճյուղի.
- ավար-անդիդոյական
- դարգվա-լակյան
- լակերեն
- դարգիներեն (ակուշինյան, ուրախինյան, ցուդախարյան, խայդակյան, կամ կայտադյան և կուբաչին բարբառներով)
- լեզգիական
- լեզգիերեն
- ագուլերեն
- ռուուլերեն
- ծախուր
- թաբասարաներեն
- բուդուխերեն
- կրիզերեն (դեք, խապուտլին և այլ բարբառներով)
- խինալուղերեն (Ադրբեջանում)
- ուտիերեն (Ադրբեջանում և Վրաստանում)
Տես նաև
Ծանոթագրություններ
Գրականություն
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
