From Wikipedia, the free encyclopedia
Sandro Puppo, nado en Piacenza o 28 de xaneiro de 1918 e finado na mesma cidade o 16 de outubro de 1986, foi un futbolista e adestrador italiano. Xogaba como centrocampista.
Sandro Puppo | |||
---|---|---|---|
Información persoal | |||
Nome | Sandro Puppo | ||
Nacemento | 28 de xaneiro de 1918 | ||
Lugar de nacemento | Piacenza | ||
Falecemento | 16 de outubro de 1986 | ||
Lugar de falecemento | Piacenza | ||
Altura | 1,78 m. | ||
Posición | centrocampista | ||
Carreira sénior | |||
Anos | Equipos | Aprs | (Gls) |
1934–1937 | Piacenza | 73 | (7) |
1937–1939 | Ambrosiana-Inter | 8 | (0) |
1939–1945 | Venezia | 126 | (5) |
1945–1946 | → Piacenza | 22 | (0) |
1946–1947 | Venezia | 37 | (0) |
1947–1949 | Roma | 15 | (0) |
1949–1950 | Thiene | ||
Adestrador | |||
1945 | Piacenza | ||
1949–1950 | Thiene | ||
1951 | Venezia | ||
1951–1952 | Rovereto | ||
1952–1954 | Turquía | ||
1953–1954 | Beşiktaş | ||
1954–1955 | Barcelona | ||
1955–1957 | Juventus | ||
1957–1958 | Mestrina | ||
1959 | Italia B | ||
1960–1961 | Beşiktaş | ||
1960–1962 | Turquía | ||
1962–1963 | Siracusa | ||
1963–1964 | Venezia | ||
1963–1964 | Turquía | ||
1964 | Triestina | ||
1965 | Turquía | ||
1965–1966 | Turquía | ||
1966–1967 | Piacenza | ||
Partidos e goles só en liga doméstica. [ editar datos en Wikidata ] | |||
Nado en Piacenza, pasou os seus anos de adolescencia en Shanghai, onde seu pai actuaba como violinista.[1] Na China comezou a xogar ao fútbol, no equipo da súa escola,[1] e cando regresou a Piacenza en 1934 presentouse ao adestrador do Piacenza, Carlo Corna,[1] que inicialmente o colocou como mezzala. Máis tarde, pasou ao medio central, posición na que xogou o resto da súa carreira.[2] Foi titular no Piacenza durante tres tempadas na Serie C, e as súas actuacións valéronlle a convocatoria para os Xogos Olímpicos de Berlín de 1936 xunto co seu compañeiro Carlo Girometta, aínda que foron como reserva e non chegaron a xogar.[1]
No verán de 1937 fichou polo Inter de Milán, chamado daquela Ambrosiana-Inter,[1] co que gañou a Serie A na súa primeira tempada, aínda que sen chegar a debutar en liga, ao contar o equipo con Renato Olmi na súa posición. Debutou coa camiseta nerazzurra o 6 de xaneiro de 1938, nun partido da Copa de Italia no campo do Napoli.[1] Tampouco contou con moitos minutos na seguinte tempada (8 partidos na Serie A) e foi traspasado ao Venezia.[1] Foi titular no equipo veneciano durante as seguintes catro tempadas, xogando por detrás da parella Loik - Mazzola, e conquistou a Copa Italia na campaña 1940/41. Participou tamén no Campionato Alta Italia de 1943/44, no que o equipo chegou á rolda final.[3]
Despois da guerra foi cedido ao Piacenza, onde comezou actuando como xogador-adestrador, ata que foi substituído no banco por Renato Bodini.[4][5] Regresou a Venecia para o Campionato da Serie A 1946 /47.[6] Co descenso dos venecianos á Serie B, pasou a Roma, reclamado por Imre Senkey. Con todo, na capital sufriu unha grave lesión que puxo fin á súa carreira na elite do fútbol italiano,[1] aínda que militou unha última tempada no modesto Thiene, no dobre papel de xogador-adestrador.[1]
Despois das súas primeiras experiencias como xogador-adestrador no Piacenza e no Thiene, en 1950 converteuse no segundo adestrador do Venezia, na Serie B.[1] En xaneiro de 1951 colleu as rendas do equipo, sendo o primeiro adestrador ata outubro, cando foi despedido e substituído por Mario Villini.[7] No resto da tempada 1951/52 ocupou o banco do Rovereto, na Serie C.[1][8]
En 1952 converteuse no adestrador da selección de Turquía, á que dirixiu nos Xogos Olímpicos de Helsinqui en 1952, acadando os cuartos de final, onde caeu eliminado por goleada (7-1) ante a poderosa Hungría, que acabaría levando a medalla de ouro. Conseguiu tamén a clasificación para o Mundial de 1954, despois de dar a sorpresa e eliminar a España.[1] Xa en Suíza, na súa primeira participación nun Mundial, o equipo turco perdeu contra Alemaña Occidental e goleou por 7-0 a Corea do Sur. Quedou empatado a puntos coa selección alemá, polo que se se enfrontou de novo a esta para dilucidar quen pasaría á seguinte fase, sendo a vitoria para a RFA por 7-2. Nese mesmo período de dous anos (1952/54) tamén foi adestrador do Beşiktaş.[1]
Despois sentou no banco do Barcelona, durante a tempada 1954/55,[1] acabando subcampión de liga por detrás do Real Madrid, e facendo debutar o coruñés Luis Suárez, futuro Balón de Ouro.[9] De regreso a Italia, adestrou durante dous anos á Juventus, levando a cabo un programa de renovación e rexuvenecemento do equipo.[1] No equipo piemontés, alcumado a Juve dei puppanti,[10][11] dirixiu a xogadores como Piero Aggradi, Flavio Emoli, Enzo Robotti e Giuseppe Vavassori.[1]
En 1957 volveu a Venecia por motivos de saúde, e alí adestrou o Mestrina,[1], antes de ingresar ao ano seguinte na Federación Italiana de Fútbol.[9][11] Durante un partido amigable en Budapest sentou no banco da selección B de Italia,[9] antes de regresar de novo a Turquía, para poñerse outra vez á fronte da selección turca e do Beşiktaş.[1]
A continuación regresou a Italia, onde adestrou o Siracusa e o Venezia,[12][13] e completou a súa terceira etapa na selección turca. En 1964 pasou polo Triestina,[9][14] antes de volver á selección turca, á que dirixiu en dúas etapas máis entre xaneiro de 1965 e maio de 1966, sen poder conseguir a clasificación para o Mundial de 1966. Rematou a súa carreira como adestrador no Piacenza en 1967.[15][16][17]
En 1968 foi contratado pola empresa piacentina Astra do expresidente do Piacenza Enzo Bertuzzi,[15] como intérprete e e secretario.[15] En 1970 foi elixido pola FIFA no grupo de estudos técnicos do Mundial de México, xunto cos ingleses Winterbottom e Greenwood e o alemán Cramer.[1][11]
En 1974 publicou en Piacenza o volume Calcio: quo vadis, un ensaio no que expuxo a evolución técnica e táctica do fútbol dende as súas orixes ata 1970.[1]
Na súa cidade natal recibiu o seu nome un campo de fútbol, no que xogan os seus partidos os equipos US Turris, ASD Primogenita e Nuova Spes.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.