Ordoño I de Oviedo

Ordoño I, nado en Oviedo no 821 e finado no mesmo lugar o 27 de maio de 866, foi rei de Galiza^[1] desde o ano 850 até o seu falecemento.

Ordoño I de Oviedo

Biografía
Nacemento	821 Oviedo, España
Morte	27 de maio de 866 (44/45 anos) Oviedo, España
Causa da morte	morte natural
Lugar de sepultura	panteón real da catedral de Oviedo
Monarca do Reino de Asturias
850 – 866 ← Ramiro I de Oviedo – Afonso III de Oviedo →
Datos persoais
Relixión	Catolicismo
Actividade
Ocupación	gobernante
Outro
Título	Rei de Asturias
Familia	Dinastía ástur-leonesa
Cónxuxe	Nuña
Fillos	Leodegundis Ordoñez, Afonso III de Oviedo
Pais	Ramiro I de Oviedo   e Urraca
Irmáns	Rodrigo II de Castela

Traxectoria

Segundo as Crónicas afonsinas, morou na corte ovetense até os nove anos, idade na que se trasladou a Lugo, onde completou a súa educación e iniciou a súa formación militar. No ano 842, faleceu o rei Afonso II, o "casto", sen deixar sucesores directos. Nepociano, un nobre palatino, ocupou daquela o trono co soporte da aristocracia da parte máis oriental do reino. Porén, o seu pai Ramiro I foi coroado tamén na catedral de Lugo,^[2] marchando a continuación cos seus partidarios contra Oviedo, onde depuxo a Nepociano e asumiu a coroa. En 847, con 26 anos, o agora príncipe herdeiro Ordoño, casou cunha nobre chamada Munia ou Muniadonna, probabelmente orixinaria das zonas montañosas do Bierzo ou do Courel.^[3] Deste matrimonio nacerían, cando menos, seis fillos.

Reinado (850-866)

Ordoño I no Libro dos testamentos

Ordoño subiu ao trono en Oviedo no ano 850, após o falecemento do seu pai Ramiro. Case inmediatamente tivo que sufocar unha sublevación, instigada polos Banu Qasi de Zaragoza, nas terras dos vascóns, na altura “os confíns da Gallaecia”.^[3]

A arelas expansivas musulmáns fortaleceron a alianza dos galegos co nacente reino cristián de Navarra. Ao seu rei, daquela García Íñiguez, e ao propio Ordoño, "o rei de Galiza e o rei dos vascos",^[4] dirixíronse en 854, as xentes da taifa de Toledo na busca de auxilio na súa revolta contra o emir de Córdoba. Ordoño enviou un continxente militar que foi severamente derrotado na batalla de Guadalacete.

Tralo fracaso, o gobernador de Zaragoza, Musa ibn Musa, comezou a fortificar a cidade de Albaida (a actual Albelda de Iregua), no alto Ebro. Alarmados pola construción da fortaleza, os reis de Galiza e Navarra lanzaron os seus exércitos contra ela, destruíndoa na chamada batalla de Albelda, no ano 859.

Ordoño enfrontou tamén durante o seu reinado a a segunda vaga de ataques viquingos á costa galega. Durante o verán do ano 858, os lordomani internáronse pola ría de Arousa tratando de chegar até Iria, principal sé relixiosa de Galiza. Debido ao asalto, os relixiosos buscaron refuxio nas murallas dun lugar próximo: Compostela. Finalmente, un aristócrata chamado Pedro organizou a defensa e conseguiu expulsar os invasores, destruíndo ducias de naves da súa frota. Por causa da demostrada vulnerabilidade de Iria, o Papa Nicolao I permitiu o traslado da sé iriense a Compostela. Ordoño ampliou señorío da cidade e doou importantes bens patrimoniais a igrexa compostelá. Consta tamén o apoio do rei a outros centros eclesiásticos como o mosteiro de Samos.^[3]

Ordoño finou o 27 de maio de 866, deixando a coroa ao seu fillo primoxénito Afonso.