From Wikipedia, the free encyclopedia
A somatomedina A ou factor de crecemento similar á insulina de tipo 2 (IGF-2 ou IGF-II) é unha hormona peptídica monocatenaria de estrutura similar á da insulina. O IGF-2 exerce un papel importante no crecemento fetal e ciclo ovárico. Ás veces tamén se produce nas células de determinados tumores, causando hipoglicemia (síndrome de Doege-Potter).
Nos humanos, o xene IGF2 sitúase no cromosoma 11 (locus 11p15.5), nunha rexión que contén numerosos xenes con impronta xenética. O xene IGF2 exprésase de forma diferente segundo se o alelo herdado provén da nai (xene reprimido) ou do pai (xene expresado). No cerebro obsérvase unha perda da impronta xenética, polo que tanto o IGF2 coma o H19 son transcritos de ambos os alelos parentais [1].
A proteína CTCF xoga un papel básico na represión do xene, uníndose á rexión de control da impronta H19 ou ICR H19, xunto coa Rexión Diferencialmente Metilada-1 (DMR1) e a Rexión de Unión á Matriz-3 (MAR3). Estas tres secuencias de ADN únense á CTCF de forma que se limita o acceso da polimerase á rexión Igf2. O mecanismo de unión é aínda descoñecido, mais podería incluír unha interacción directa ADN-CTCF ou posiblemente a través doutras proteínas.
O IGF-2 exerce os seus efectos ao unirse co receptor de IGF-1. O IGF-1 tamén pode unirse co receptor de IGF-2 (tamén chamado o receptor de manosa 6-fosfato independente de catión), que actúa como un "receptor de eliminación", xa que non activa ningunha ruta de sinalización intracelular, funcionando só como un axente de secuestro de IGF-2, impedindo a sinalización de IGF-2.
O IGF-2 sintetízase basicamente no fígado, e tamén nos tecidos diana, con efecto autócrino e parácrino.
O 98-99% do IGF-II viaxa polo sangue unido á proteína transportadora do factor de crecemento similar á insulina (IGF-BPs), cunha vida media dunhas 18 horas. O resto viaxa libre cunha vida media duns 20 minutos. Existen 6 proteínas transportadores de IGF.
O principal factor estimulante da secreción de IGF-2 é a hormona do crecemento (GH), aínda que a resposta pode ser inhibida pola desnutrición (mesmo con niveis moi altos de GH), a insensibilidade á insulina ou ausencia dos seus receptores, ou fallos nos segundos mensaxeiros, como SHP2 e STAT5b.
Outros factores estimulantes menos importantes son a insulina, as hormonas tiroides, a testosterona e o estradiol.
Entre os factores que inflúen nos niveis de IGF-II están a variabilidade individual, a hora do día, a idade, o sexo, a raza, o exercicio, os niveis de estrés, o estado nutricional, o índice de masa corporal (IMC), certas patoloxías, os niveis de estróxenos e a inxestión de xenobióticos (substancias alleas ao organismo).
A función principal do IGF-2 é a promoción do crecemento fetal durante a xestación. Entre as principais accións do IGF-2, salientamos a estimulación da proliferación celular e o crecemento no feto dos seguintes órganos e tecidos: fígado, ril, páncreas, intestino, glándulas suprarrenais, paratiroide, tecido muscular cardíaco e esquelético, pel, tecido conxuntivo.
No proceso da foliculoxénese dos folículos ováricos, producen IGF-2 as células da teca folicular para que este actúe de maneira autócrina sobre elas mesmas, e de maneira parácrina sobre as células da granulosa do ovario. O IGF-2 promove a proliferación das células da granulosa durante a fase folicular do ciclo menstrual, actuando xunto coa hormona estimulante dos folículos (FSH). Despois da ovulación, o IGF-2 promove a secreción da proxesterona durante a fase lútea do ciclo menstrual xunto coa hormona luteinizante (LH). Así, o IGF-2 actúa como unha co-hormona xunto coa FSH e LH.
Un estudo feito na Mount Sinai School of Medicine encontrou que o IGF-2 podería estar asociado coa memoria,[2] e que podería utilizarse potencialmente para tratar o alzheimer.[3][4] Un estudo no Instituto Europeo de Neurociencia (Alemaña) encontrou que a sinalización de IGF2/IGFBP7 inducida polo medo promove a supervivencia das neuronas do hipocampo. Isto suxire que as terapias que melloren a sinalización de IGF2 e a neuroxénese adulta poderían ser adecuadas para o tratamento de enfermidades vinculadas a un exceso de memoria do medo como o trastorno por estrés postraumático.[5]
Ás veces o IGF-2 prodúcese en exceso por tumores nas células dos illotes de Langerhans do páncreas, causando hipoglicemia. A síndrome de Doege-Potter é unha síndrome paraneoplásica na que a hipoglicemia se relaciona coa presenza dun ou máis tumores fibrosos non relacionados cos illotes de Langerhans na cavidade pleural. A perda da impronta xenética do IGF-2 é unha característica común nos tumores que aparecen na síndrome de Beckwith Wiedemann.
Demostrouse que a somatomedina A ou IGF-2 interacciona co IGFBP3 [6][7][8][9] e a transferrina.[6]
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
