doenza das articulacións causada por niveis elevados de ácido úrico From Wikipedia, the free encyclopedia
A gota[1] ou podagra[2] (nome co que se coñece cando afecta o dedo gordo dos pés) é unha doenza relacionada co metabolismo que se caracteriza normalmente polos ataques recorrentes de artrite inflamatoria aguda, con dor, arrubiamento e inchazo das articulacións, causada por niveis elevados de ácido úrico no sangue que se cristalizan, e os cristais deposítanse nas articulacións, nos tendóns e ao redor dos tecidos, por iso considérase tradicionalmente unha enfermidade reumática.
| Gota | |
|---|---|
| Clasificación e recursos externos | |
 Gota, unha caricatura de 1799 feita por James Gillray | |
| ICD-10 | M10 |
| ICD-9 | 274.0 |
| OMIM | 138900 |
| DiseasesDB | 29031 |
| MedlinePlus | 000422 med |
| eMedicine | 924/ |
| MeSH | D006073 |
 Se cre que pode requirir tratamento, por favor, consúltello ao médico. | |
A gota presenta tres fases, que son as seguintes:
A gota é unha enfermidade predominantemente masculina (>95%); na muller pode aparecer só excepcionalmente, e sempre durante a menopausa.
A gota prodúcese cando nas articulacións, nos tendóns e nos tecidos circundantes se forman cristais de urato monosódico. A metabolización das purinas dá lugar ao ácido úrico, que normalmente se elimina polos ouriños. É máis probable que se formen cristais ante a presenza de ácido úrico, pero a presenza en exceso deste non implica necesariamente que se padeza gota.
As purinas poden ser xeradas polo corpo a través das células de refugallo ou ben pola inxesta de alimentos ricos en purinas, como, por exemplo, o marisco. Os riles son os responsables de aproximadamente un terzo da excreción de ácido úrico, mentres que o intestino é responsable do resto. É posible que defectos hereditarios no ril sexan responsables da predisposición das persoas para o desenvolvemento da gota.
Tamén hai diferenzas raciais para a propensión a desenvolver a gota. Atópase en grao elevado nos pobos das illas do Pacífico, e nos maori de Nova Zelandia, pero so de cando en cando nos aborixes australianos, a pesar de ter unha maior concentración de ácido úrico. Nos Estados Unidos, a gota é dúas veces máis frecuente nos negros que nos brancos.[Cómpre referencia]
Tamén parece ser unha enfermidade estacional, con incidencia significativamente maior de ataques de gota aguda na primavera.
A gota é unha forma de artrite que afecta principalmente a homes entre os 40 e 50 anos de idade. Os altos niveis de acedo úrico no sangue son causados por alimentos ricos en proteínas. O consumo de alcol a miúdo causa ataques agudos de gota e factores hereditarios poden contribuír á elevación do ácido úrico. Normalmente, as persoas con gota son obesos, con predisposición á diabetes e á hipertensión, e con risco alto de enfermidades do corazón. A gota é máis común nas sociedades opulentas, debido a unha dieta rica en proteínas, graxas e alcol. Cando se produce como consecuencia outras enfermidades, como a insuficiencia renal, é a miúdo independentemente do estilo de vida da persoa.
A gota tamén se pode desenvolver xunto a outras enfermidades, como a policitemia, leucemia, obesidade, diabetes, hipertensión, trastornos renais e a anemia hemolítica. Esta forma de gota é a miúdo denominada a gota secundaria. Os diuréticos (especialmente diuréticos tiazidicos) foron tradicionalmente culpables da aceleración dos ataques de gota, pero algúns estudos realizados no 2006 parecen pór en dúbida esta conclusión.[Cómpre referencia]
O nivel sérico de ácido úrico é o principal factor de risco para a gota. O nivel sérico é o resultado da inxesta (a dieta) e da saída (excreción).
Un equipo de investigadores da Universidade da Columbia Británica (Vancouver) e a Escola de Saúde Pública da Universidade Harvard (Boston) revelou a principios de 2007 que as persoas que beben máis café son menos propensas que outras a padecer gota.[3]. O risco de ter gota era un 40% menor entre os que tomaban 4-5 cuncas de café ao día e do 61% a partir destas.
Tamén se demostrou que a inxesta diaria de 500 mg de vitamina C produce unha diminución de 0,5 mg / dl de ácido úrico sérico, a través dunha maior excreción.[Cómpre referencia]
As seguintes suxestións non cumpren con aprobación universal entre os médicos.
Dieta baixa en purinas:
Hai tres formas de tratar a gota:
Os AINEs (antiinflamatorios non-esteroideos) habitualmente son a primeira liña de tratamentos contra a gota, aínda que ningún axente específico é significativamente máis ou menos eficaz que calquera outro.[4] Se progresa pode observarse unha mellora nas seguintes catro horas, e de ser así recoméndase o tratamento para unha ou dúas semanas.[4][6] Con todo os AINEs non se recomendan naqueles casos con certos problemas de saúde, tales como sangrado gastrointestinal, insuficiencia renal ou insuficiencia cardíaca.[7] Mentres a indometacina foi historicamente o máis común dos AINEs utilizados, unha alternativa, tal como o ibuprofeno, pode ser preferible debido ao seu mellor perfil de efectos secundarios ante a ausencia dunha eficacia superior.[8] Para as persoas con risco de efectos secundarios gástricos, polos AINEs, pódeselle dar, adicionalmente, para corrixir estes efectos un Inhibidor da bomba de protóns.[9]
A colquicina é unha alternativa para aqueles que non poden tolerar os AINEs.[4] Aínda que os seus efectos secundarios (principalmente molestias gastrointestinales) limitan o seu uso.[10] Con todo o malestar gastrointestinal, depende da dose, e o risco pódese reducir mediante o uso de doses máis pequenas pero aínda eficazes.[8] A colquicina pode interactuar con outros medicamentos comunmente recetados, como a atorvastatina e a eritromicina, entre outros.[10]
Os glucocorticoides mostraronse tan eficazes como os AINE para a gota [11] polo que poden ser utilizados cando existan contraindicacións para estes últimos.[4] Tamén conducen a unha mellora cando se inxectan na articulación, con todo, é necesario excluír a presenza dunha infección na articulación, pois podería facela empeorar co uso dos esteroides.[4]
A pegloticase é un fármaco aprobado en 2010 nos Estados Unidos para o tratamento da gota.[12] Esta droga é unha opción para un 3% das persoas que son intolerantes a outros fármacos.[12] A pegloticase adminístrase por infusión intravenosa cada dous semanas,[12] e é capaz de reducir os niveis de ácido úrico.[13]
Varios medicamentos son útiles para a prevención de novos episodios de gota, inclúen inhibidores da xantina oxidase (incluíndo o alopurinol e o febuxostat ) e uricosúricos (incluíndo probenecida e sulfinpirazona ). Resolveuse non comezar con esta medicación ata unha ou dúas semanas logo dun ataque agudo de gota, debido ás preocupacións teóricas de empeoramento do ataque,[4] e utilízanse a miúdo en combinación cun AINE ou colquicina durante os tres ou seis primeiros meses.[6] Estes non se recomendan ata que unha persoa tivo dous ataques de gota,[4] a menos que se produzan cambios destrutivos nas articulacións, tofos, ou nefropatía por ácido úrico[14] xa que estes medicamentos non se atoparon efectivos ata ese momento.[4]
Sen tratamento, un ataque agudo de gota xeralmente resólvese entre cinco e sete días. Con todo, o 60% das persoas teñen un segundo ataque dentro do primeiro ano.[15] Aqueles que sofren de gota teñen un maior risco de sufrir de: hipertensión, diabetes mellitus, síndrome metabólico, e renal, e enfermidades cardiovasculares, polo tanto teñen un maior risco de morte.[6][16] Isto pode ser debido en parte á súa asociación coa resistencia á insulina e a obesidade, aínda que parece que non aumenta o risco de gota.[16]
Sen tratamento, os episodios de gota aguda poden converterse en gota crónica con destrución das superficies articulares, deformidade articular, e tofos sen dor.[6] Estes tofos adoitan aparecer nun 30% dos casos en que a gota non recibe tratamento durante un período de cinco anos, a miúdo adoitan aparecer no pavillón auricular da orella así como tamén sobre o olécrano do cóbado ou sobre o tendón de Aquiles.[6] Aínda que cun tratamento agresivo, é posible que estes se disolvan. Os cálculos renais son tamén con frecuencia motivos de complicación da gota, pois afectan entre o 10 e 40% das persoas con esta enfermidade, e isto adoita ocorrer debido a un pH baixo nos ouriños producido polo aumento do ácido úrico.[6] Tamén poden producirse outras formas de disfunción renal crónica.[6]
A gota afecta a redor do 1-2% da poboación occidental nalgún momento das súas vidas, e é cada vez máis común.[4][6] Entre 1990 e 2010 os casos de gota duplicaronse.[17] Este aumento crese que é debido ao aumentar a esperanza de vida, cambios na dieta, e un aumento das enfermidades asociadas coa gota, como a síndrome metabólico e a hipertensión arterial.[18] topáronse unha serie de factores que inflúen nas taxas da pinga, incluíndo a idade, a raza e a estación do ano. Nos homes maiores de 30 e mulleres maiores de 50 anos, a prevalencia é do 2%.[7]
As purinas forman parte das moléculas do ADN e do ARN e son xeradas polo catabolismo dos ácidos nucleicos, outra fonte é a inxestión de alimentos ricos nestas substancias, como as vísceras e o marisco.
A metabolización das purinas dá lugar a hipoxantina e xantina a cal se transforma mediante a encima xantina oxidase en ácido úrico. O ácido úrico é unha substancia de refugallo que se expulsa polos riles a través dos ouriños nun 70%, mentres que a través do intestino eliminase o 30% restante.[19] Os altos niveis de ácido úrico no sangue son favorecidos polo consumo de alimentos ricos en purinas e a inxestión de bebidas alcohólicas. Factores hereditarios poden contribuír á elevación do ácido úrico.
A gota prodúcese cando nas articulacións, tendóns e tecidos circundantes se depositan cristais de urato monosódico. É máis probable que se formen cristais de ácido úrico cando existe hiperuricemia, pero os niveis elevados de ácido úrico en sangue non implican necesariamente que se padeza de gota.
É frecuente que as persoas con gota sexan obesas e teñan enfermidades asociadas á obesidade, como diabetes e hipertensión, presentando polo tanto risco elevado de presentar enfermidades do corazón. A gota é máis común nas sociedades opulentas, debido a unha dieta rica en proteínas, graxas e alcohol. Non obstante cando se produce como consecuencia doutras enfermidades, como a anemia hemolítica, é a miúdo independentemente do estilo de vida da persoa.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
