Corpo de Negri

Os corpos de Negri son pequenas inclusións citoplasmáticas basófilas que se observan caracteristicamente ao microscopio óptico nas neuronas dos animais infectados polo virus da rabia. Constan de proteínas ribonucleares producidas polo virus durante a súa transcrición e replicación. Toman o seu nome de Adelchi Negri, o médico italiano que os describiu por primeira vez en 1903.

Numerosos corpos de Negri nunha célula de Purkinje do cerebelo.

Microfotografía electrónica do tecido cerebral dun animal rabioso. É visible o virus (de forma alongada ou circular en sección transversal); os corpos de Negri (en gris) son de maiores dimensións.

Aínda que os corpos de Negri son un signo distintivo (patognomónico) da rabia ^[1], atopáronse con microscopio óptico algúns casos de inclusións similares aos corpos de Negri en células de cans, que en probas adicionais non deron positivo para o virus da rabia.^[2]

Morfoloxía

Os corpos de Negri son o aspecto histolóxico máis característico da patoloxía da rabia. Consisten en pequenos corpúsculos basófilos, xeralmente arredondados ou ovais, de 2-10 μm de diámetro, numerosos, que se poden observar en todas as neuronas de individuos afectados, pero sobre todo no corno de Amón do (hipocampo) e no lóbulo temporal do cerebro e córtex cerebelar. Poden estar afectados tamén os ganglios espiñais e os simpáticos.

Historia

Adelchi Negri (1876-1912), axudante de Camillo Golgi no instituto de Patoloxia xeral da Universidade de Pavia, descubriu a presenza de inclusións citoplasmáticas basófilas nas células do sistema nervioso de numerosos animais rabiosos (coellos, cans, equinos, bovinos, e homes). A comunicación do descubrimento, que tivo lugar nunha reunión da Sociedade Médico-Cirúrxica de Pavia o 27 de marzo de 1903^[3], foi difundida pouco despois por revistas alemás^[4] o que lle deu notoriedade ao xove erudito italiano. Negri sostiña, erroneamente, que estes corpúsculos citoplasmáticos eran os axentes da patoxenia da rabia, e que eran de natureza protozoaria. Pouco despois, foron Di Vestea en Nápoles^[5] e Remlinger en Istambul^[6] os que demostraron, independentemente, a filtrabilidade a través dos filtros de Berkefeld e Chamberland de ditos axentes, e, por tanto, a natureza viral do axente etiolóxico da rabia. O virus foi finalmente visualizado con microscopio electrónico en 1962 por Sokolov e Vanag, os cales mostraron o aspecto característico de bala que ten o virus da rabia e demostraron que os corpos de Negri eran fragmentos dese virus.^[7]