Uraninita
From Wikipedia, the free encyclopedia
A uraninita é un mineral radioactivo do grupo IV (óxidos) segundo a clasificación de Strunz, rico en uranio, sendo a principal mena deste elemento. A súa composición química é maiormente dióxido de uranio (UO2).[1][2] mais tamén contén trióxido de uranio (UO3), óxido de chumbo, torio, e terras raras.
Uraninita | |
---|---|
Fórmula química | UO2 |
Clase | Óxido |
Sistema cristalino | Cúbico |
Cor | Negra, negra pardusca, negra cinsenta, gris, verdosa |
Brillo | Submetálico |
Dureza | 5 - 6 (escala de Mohs) |
Raia | Negra pardusca, gris verde |
Densidade | 10,88 g/cm3 |
O mineral coñécese desde o século XV nas minas de prata nas montañas Erzgebirge, Alemaña. Non obstante, o depósito tipo é o de Jáchymov, na República Checa, que foi descrito por F.E.Brückmann en 1727.[3]
A pechblenda é unha variedade masiva e probablemente impura de uraninita.[4] M.Klaproth descubriu o elemento uranio en 1789 a partir da pechblenda encontrada no depósito de Johanngeorgenstadt, Alemaña.[5]
Todos os minerais de uranitita conteñen pequenas cantidades de radio como produto da desintegración radioactiva do uranio; de feito, Marie Curie descubriu o radio e o polonio a partir de pechblenda de Jáchymov, da República Checa (daquela Joachimsthal, do Imperio Austrohúngaro). Tamén posúen pequenas cantidades de isótopos de chumbo (206Pb e 207Pb), produtos da desintegración da serie radioactiva dos isótopos 238U e 235U, respectivamente. Do mesmo xeito, a uraninita contén pequenas cantidades de helio como resultado da desintegración alfa; de feito, o helio foi atopado por primeira vez na Terra na uraninita, tras terse descuberto espectroscopicamente no Sol. O tecnecio, elemento extremadamente raro, pode acharse tamén en proporcións ínfimas (uns 0,2 ng/kg) como resultado da fisión espontánea do 235U.