Rinoceronte de Sumatra

O rinoceronte de Sumatra (Dicerorhinus sumatrensis) é un membro da familia Rhinocerotidae e unha das cinco especies de rinocerontes que existen. É a única das especies vivas do xénero Dicerorhinus. É o máis pequeno dos rinocerontes, sendo aínda un gran mamífero. Ó igual que as dúas especies africanas, ten dous cornos; o máis longo é o corno nasal, de entre 15 e 25 cm, mentres que o outro corno é un toco. Unha capa de pelos vermello-castaños cobre a maioría do corpo do animal.

Rinoceronte de Sumatra
Os rinocerontes Emi e Harapan no Zoo de Cincinnati
Estado de conservación
Crítico[1]
Clasificación científica
Reino: Animalia Filo: Chordata Clase: Mammalia Orde: Perissodactyla Familia: Rhinocerotidae Xénero: Dicerorhinus Especie: D. sumatrensis
Nome binomial
'Dicerorhinus sumatrensis' (Fischer, 1814) Sumatran rhino range Distribución do rinoceronte de Sumatra. Fai click nas áreas actuais, marcadas en cor escura, para abrir os artigos dos lugares nos que viven.[2]
Subespecies
Dicerorhinus sumatrensis harrissoni Dicerorhinus sumatrensis sumatrensis †Dicerorhinus sumatrensis lasiotis

Membros desta especie habitaron unha vez as selvas e bosques chuviosos da India, Bután, Bangladesh, Myanmar, Laos, Tailandia, Malaisia, Indonesia e a China. Outrora habitaron no suroeste da China, particularmente en Sichuan.^[3][4] Hoxe, a especie atópase en perigo crítico, con só seis poboacións en liberdade: catro en Sumatra, unha en Borneo e outra na península de Malaisia. O seu número é difícil de determinar xa que son animais solitarios que viven esparexidos por todo o seu hábitat, pero estímase que quedan menos de 275. Os superviventes da península malaia están en dúbida, e unha das poboacións de Sumatra pode estar xa extinta. O número total pode ser mesmo inferior a 200.^[5] O declive do número de rinocerontes de Sumatra atribúese principalmente á caza polos seus cornos, moi valorados na medicina tradicional chinesa.

Esta especie é moi solitaria agás polas crías. É a máis vocal das especies de rinoceronte, podendo comunicarse tamén ritmos cos pés, retorcendo árbores e plantóns en diferentes patróns, e depositando excrementos. A especie está moito máis estudada que a do rinoceronte de Xava, en parte debido ó programa que ten 40 rinocerontes de Sumatra en catividade co obxectivo de recuperar a especie. O programa foi considerado un desastre, mesmo polos seus iniciadores, xa que a maioría dos rinocerontes morreron sen que nacera unha soa cría en case 20 anos.

Notas

1. van Strien, N.J., Manullang, B., Sectionov, Isnan, W., Khan, M.K.M, Sumardja, E., Ellis, S., Han, K.H., Boeadi, Payne, J. & Bradley Martin, E. (2008). "Dicerorhinus sumatrensis". Lista Vermella da IUCN de Especies en Perigo (en inglés). IUCN 2008. Consultado o 28 de novembro de 2008.
2. Derived from range maps in:

   • Foose, Thomas J. and van Strien, Nico (1997). Asian Rhinos – Status Survey and Conservation Action Plan. IUCN, Gland, Switzerland, and Cambridge, UK. ISBN 2-8317-0336-0.
     and
   • Dinerstein, Eric (2003). The Return of the Unicorns; The Natural History and Conservation of the Greater One-Horned Rhinoceros. Nova York: Columbia University Press. ISBN 0-231-08450-1.
     Este mapa non inclúe avistamentos sen confirmar en Laos e Vietnam ou posibles poboación en Burma.
3. Chapman, Jan (1999). The Art of Rhinoceros Horn Carving in China. Londres: Christie's Books. p. 27. ISBN 0-903432-57-9.
4. Schafer, Edward H. (1963). The Golden Peaches of Samarkand: A study of T'ang Exotics. Berkeley e Os Ánxeles: University of California Press. p. 83.
5. Save The Rhino : Sumatran rhino numbers revised downwards, 18 March 2012