político español From Wikipedia, the free encyclopedia
José Manuel Soria López, nado nas Palmas de Gran Canaria o 5 de xaneiro de 1958, é un político español que milita nas filas do Partido Popular das Canarias, do que é Presidente rexional desde 1999. Desde o 22 de decembro de 2011 ao 15 de abril de 2016[1] ocupou o cargo de Ministro de Industria, Enerxía e Turismo do Goberno de España.
.jpg) (2015)  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | (es) José Manuel Soria López 5 de xaneiro de 1958 (66 anos)As Palmas de Gran Canaria, España |
.svg){kind=small} Deputado no Congreso dos Deputados | |
| 7 de xaneiro de 2016 – 15 de abril de 2016 – Francisco Domingo Cabrera García → Lexislatura: XI lexislatura de España Circunscrición electoral: Las Palmas (en)  Electo en: Eleccións xerais de España de 2015 | |
| Deputado no Congreso dos Deputados | |
| 1 de decembro de 2011 – 13 de xaneiro de 2016 Lexislatura: X lexislatura de España Circunscrición electoral: Las Palmas (en) Electo en: Eleccións Xerais 2011 en España | |
 Q47345268 | |
 Deputado no Parlamento das Canarias | |
| | |
| Actividade | |
| Lugar de traballo | Madrid |
| Ocupación | político, economista |
| Partido político | People's Party of the Canary Islands (en) Partido Popular |
| Participou en | |
| 18 de agosto de 2020 | En defensa do reinado de Xoán Carlos I |
| 22 de xaneiro de 2014 | Encontro Anual do Fórum Económico Mundial de 2014 |
| Páxina web | josemanuelsoria.es |
 | |
Anteriormente, foi alcalde da súa cidade natal desde 1995 até 2003 e Presidente do Cabido insular de Gran Canaria entre 2003 e 2007. Foi tamén deputado autonómico no Parlamento das Canarias entre 2003 e 2011 e Vicepresidente e Conselleiro de Economía e Facenda do Goberno das Canarias entre 2007 e 2010.
En abril de 2016, dimitiu ao aparecer o seu nome relaconado con varias empresas nos chamados "papeis de Panamá".[2][3]
As súas orixes familiares radican no municipio grancanario de Telde. O seu pai, Manuel Soria Segovia, era un importante empresario dedicado á exportación de froita.[4] Está casado cunha procuradora e ten dous fillos.
É diplomado en Ciencias Económicas e Empresariais. Foi analista de mercado para Venezuela e o Caribe na Embaixada de España en Caracas entre 1980 e 1981. Desde 1984 é Técnico Comercial do Estado. Foi profesor de Macroeconomía e Economía Internacional no Centro de Estudos Comerciais de Madrid desde 1984 a 1989.
Entre 1986 e 1987 foi asesor do Gabinete do Ministro de Economía e Facenda, coincidindo coa etapa de Carlos Solchaga como titular do departamento. Entre 1988 e 1989 foi xefe do Gabinete da Secretaría de Estado de Comercio, durante un dos dous mandatos de Apolonio Ruiz Lixeiro. Formou parte dos consellos de administración das empresas públicas Aldeasa (1987), Initec (1988-1989) e o Banco de Crédito Industrial (1988-1989).
Tras a celebración das eleccións municipais do 28 de maio de 1995, nos que obtivo a maioría absoluta na corporación municipal, o 17 de xuño foi elixido alcalde das Palmas de Gran Canaria, sendo reelixido catro anos despois nas eleccións municipais do 13 de xuño de 1999. O seu segundo mandato coincidirá coa súa elección en 1999 como Presidente rexional do seu partido nas Canarias, sucedendo a José Miguel Bravo de Laguna Bermúdez. Bravo de Laguna dimitiu a mesma noite das eleccións municipais e autonómicas dese mesmo ano, entre outros factores, polos axustados resultados electorais habidos principalmente polas secuelas derivadas do denominado «caso Bango», iniciado a principios de 1999, no que se verían imputados varios dirixentes do PP de Tenerife.[5][6]
O «caso Bango», que leva o nome da ex-avogada do PP de Santa Cruz de Tenerife, Julia C. Bango Arrocha, onde esta denunciaba suposta corrupción política que favorecía a certos construtores e polo que foi agredida fisicamente, nunca foi aclarado totalmente á opinión pública e custou a fractura do PP na illa de Tenerife cando pasaba precisamente por unha das súas épocas de máis esplendor. Nesta trama político-financeira veríanse envoltos políticos, empresarios, xornalistas e medios de comunicación locais e nacionais (o diario O Mundo, o seu director, Pedro J. Ramírez, e o redactor, José Luís Lobo, serían condenados xudicialmente ao causar prexuízos pola ausencia de contraste e a falta de veracidade das súas publicacións).[7][8][9]
O segundo mandato municipal de José Manuel Soria coincide cos anos nos que empeza a postularse como o apoio desde Canarias ás políticas de José María Aznar no Goberno de España, unha fortaleza extraída da súa maioría absoluta no concello da capital e do baleiro de poder habido tras a marcha de Bravo de Laguna. Así mesmo, a saída do partido de Ignacio González Santiago, líder do PP de Tenerife así como do sector crítico durante os anos 90 e que logo constituiría o CCN na illa, favorecería o ascenso político de Soria. O caso Bango acabou temporalmente coa carreira política de González Santiago, que chegou a ser secretario rexional do partido con José Miguel Bravo de Laguna e conselleiro de Presidencia nun dos gobernos de Manuel Fermoso Vermellas.[10] Todas estas circunstancias favorecerían que José Manuel Soria fose proclamado desde Madrid como "candidato oficial", para rapidamente ocupar a Presidencia rexional do seu partido no Congreso do PP das Canarias celebrado en outubro dese mesmo ano 1999.
A Presidencia rexional do PP nas Canarias permitiu a Soria integrarse na Xunta Directiva Nacional do seu partido.
Tras as eleccións municipais do 25 de maio de 2003 e até 2007 presidiu o Cabido insular de Gran Canaria sendo a súa lista electoral a máis votada.
O seu mandato no Cabido grancanario foi percibido con "niveis de baixa xestión" polos grupos da oposición, non así en canto a belicosidad partidista dentro e fóra da corporación insular.[11] Con todo, talvez poida destacarse desta etapa a derriba do tramo da autoestrada do Sur de Gran Canaria GC-1 coñecido como «o escalextric», na desembocadura do barranco de Guiniguada, pois a xestión da referida estrada foi delegada polo seu titular, conforme á Lei de Estradas das Canarias, a comunidade autónoma canaria.[12] Iso logrouse en colaboración co Concello de Las Palmas de Gran Canaria, da man da súa alcaldesa Pepa Luzardo (PP), como paso previo para a remodelación da principal vía de acceso á capital grancanaria, outrora unha zona neurálxica para o tráfico, facilitando a modernización dos históricos barrios da capital de Triana e Vegueta, proxecto agora case estancado por falta de financiamento doutras administracións.[13][14][15][16][17] Esta reordenación deseñouse tamén para axudar á catalogación destes barrios como Patrimonio da Humanidade pola UNESCO.[18] Con todo iso aínda non se logrou pola mundial crise financeira de 2008, relegando a súa tramitación.
Tras as eleccións aos Cabidos insulares canarios de maio de 2007 foi investido novamente Presidente da corporación insular (xa que a cabeza de lista máis votada ocupa automaticamente a Presidencia), pero esta vez cunha maioría relativa, o cal favoreceu que prosperase unha moción de censura presentada polo Partido Socialista Canario (PSC-PSOE) e Nueva Canarias (NC) no mesmo Pleno do seu nomeamento, moción que lle removería do cargo automaticamente, tras o cal presentaría a súa dimisión como conselleiro da corporación insular para entrar a formar parte como membro do Goberno autonómico de Paulino Rivero, con Coalición Canaria (CC).[19][20]
Desde 2003 foi deputado polo Partido Popular no Parlamento das Canarias, escano que compatibilizou co da Presidencia do Cabido insular grancanario até a súa saída, o 9 de xuño de 2007, mediante a referida moción de censura.
Accedeu ao Goberno das Canarias da man de Coalición Canaria (CC), aínda habéndose tratado pública e notoriamente como acérrimos rivais desde a saída do PP do Goberno canario na anterior lexislatura, entón presidido por Adán Martín Menis (CC), logo do terceiro pacto de Goberno entre PP e CC na historia parlamentaria canaria (os dous primeiros acordos para formar Goberno serían negociados por José Miguel Bravo de Lagoa nas lexislaturas inmediatamente anteriores). Aquela saída non traumatizou ao Goberno canario pois obtería a estabilidade grazas ao apoio do PSC-PSOE, sendo por entón o seu Secretario xeral rexional Juan Carlos Alemán.
Coas eleccións autonómicas do 27 de maio de 2007 aparecería unha crise interna no seo do PP canario tras perdelas por segunda vez consecutiva, nesta ocasión con maior número de escanos perdidos. Tamén se perderían os importantes gobernos do Cabido insular de Gran Canaria e dos concellos de Las Palmas de Gran Canaria e San Bartolomé de Tirajana (Gran Canaria), o segundo por unha escisión interna. O Concello de La Oliva (Fuerteventura) tamén sería escenario dun pulso entre Soria e o que fora durante máis de 25 anos alcalde de La Oliva e presidente do PP de Fuerteventura, Domingo González Arroyo, tras a imposición dunha candidatura alternativa para a presidencia insular por parte da dirección rexional do seu partido, circunstancia semellante á sucedida en Cataluña a través de Mariano Rajoy en abril de 2008.[21][22] A crise veríase agudizada pola destitución do responsable da estratexia electoral do PP nas Canarias, Luís Larry Álvarez Cardero.[23]
O PP accedeu ao Goberno autonómico, presidido polo nacionalista Paulino Rivero (CC), despois do cuarto pacto entre ambas as formacións políticas, o que favoreceu o nomeamento de Soria como Vicepresidente do Goberno e como Conselleiro de Economía e Facenda, cargos que exerce ao mesmo tempo. Este acordo in extremis para formar Goberno tería como obxectivo principal desbancar ao PSC-PSOE, encabezado polo ex Ministro de Xustiza grancanario Juan Fernando López Aguilar, a pesar de obter unha maioría de escanos pero sen alcanzar a maioría absoluta.
En xullo de 2008, Domingo González Arroio foi suspendido de militancia, xunto con outro centenar de membros, tras a proposición dunha moción de censura na corporación municipal existindo un pacto de goberno rexional con CC. Tras o cal impúxose unha xunta xestora insular do partido que non impediría ao propio González Arroio manter a súa crítica e oposición até a celebración do XII Congreso rexional do PP celebrado en setembro de 2008.[24][25] No verán de 2009 González fixo público o seu propósito de constuir un novo partido na illa, o Partido Popular Majorero.[26]
A pesar das afirmacións de González Arroio sobre a presentación da referida moción de censura na que dicía que foi autorizado por Soria,[27] de forma paralela continúa co exercicio das funcións de presidente insular, convocando aos órganos locais, á espera dunha resolución xudicial que aclare a legalidade da suspensión cautelar adoptada polo Comité de Dereitos e Garantías do partido nas Canarias. Mentres tanto, «o principal obxectivo seguirá sendo destituír a José Manuel Soria de todas as institucións».[28][29] Finalmente foi expulsado do PP por decisión da súa dirección nacional para terminar fundando en 2009 o Partido Popular Majorero.[30]
En maio de 2008 é designado membro da comisión redactora dunha do tres relatorios políticos que se debateron no XVI Congreso nacional do PP, celebrado en xuño dese mesmo ano, igualmente integrada por María San Gil e Alicia Sánchez-Camacho Pérez.[31]
Discrepancias no contido do referido documento ideolóxico entre San Gil e a contorna de Mariano Rajoy, traerían como consecuencia a renuncia daquela a manterse no cargo como Presidenta do Partido Popular do País Vasco e solicitar a baixa da súa afiliación.[32] O papel que xogou José Manuel Soria nesta polémica tivo como consecuencia o seu enfrontamento a través do envío dunha mensaxe de telefonía móbil (SMS) a María San Gil que dicía o seguinte: «María, recibín o teu relatorio. Arriba España!»,[33] o cal foi filtrado e difundido polos medios de comunicación.[34]
Soria foi confirmado no XII Congreso rexional do PP nas Canarias, celebrado durante os días 27 e 28 de setembro de 2008, como presidente rexional nas Canarias téndose presentado unha única candidatura.[35] As loitas de poder internas e a ausencia dun liderado opositor visible, xunto co apoio desde Madrid, favorecerían unha continuidade no cargo sen candidatos opositores desde 1999.[36]
Soria atravesou serias dificultades políticas fundamentalmente polos casos de corrupción urbanística que agromaron durante 2006 e 2007 nas Canarias, tras chegar a recentemente creada "Brigada Anticorrupción". Os municipios grancanarios de Mogán (caso Góndola),[37] [38] Telde (caso Faycán, no que se viron relacionados penalmente entre outros, Jorge Alberto Rodríguez Pérez,[39] ex portavoz do grupo parlamentario do PP rexional, Toñi Torres, ex concelleira e ex conselleira do Goberno das Canarias, a cal acabaría suicidándose trala súa imputación por mor dunha depresión,[40][41] e Paco Valido, exalcalde do concello)[42][43] e Santa Brígida (caso Brisán),[44] convertéronse no epicentro nos medios da corrupción institucional nas Canarias co delito urbanístico como pano de fondo.
Xa que logo, Soria criticou ao seu principal rival político, e daquela candidato á presidencia do Goberno das Canarias, Juan Fernando López Aguilar, acusándoo de promover a instrumentalización da Xustiza a través da Fiscalía xeral do Estado.[45][46] Esta foi a mesma estratexia usada polo PP nacional para defenderse das críticas recibidas pola trama de corrupción e espionaxe destapada durante o mes de febreiro de 2009, en Madrid, e na que se viu envolvida a formación política madrileña.[47][48][49]
A principios de 2008 saen á luz irregularidades referentes a grandes proxectos urbanísticos para a capital grancanaria realizadas durante os seus mandatos no Concello de Las Palmas de Gran Canaria (períodos comprendidos entre 1995 a 1999 e 1999 a 2003) e no Cabido insular de Gran Canaria (de 2003 a 2007).[50][51][52][53][54][55]
Foi o denominado «caso Eolo» o acontecemento máis rechamante polos debates que suscitou tanto no seo do Parlamento canario como no do Cabido insular de Gran Canaria, o que coadyuvou á saída do PP do Goberno das Canarias. Aínda que o escándalo achegouse a diversas persoas próximas a Soria (o seu irmán Luís como Conselleiro de Industria, Comercio e Novas tecnoloxías, e Celso Perdomo, ex director xeral de Industria e Enerxía e principal responsable, entre outros), este non sería imputado por delito algún, custándolle a Luís Soria a súa carreira política.[56][57][58]
En setembro de 2008, a só unha semana da celebración do XII Congreso rexional do PP nas Canarias, e como derivado dos acontecementos do caso Eolo, Soria resultou condenado en costas xudiciais por imputar con mala fe —segundo consta na sentenza xudicial— os delitos de calumnias e inxurias ao enxeñeiro e empregado do Cabido, Francisco Cabrera.[59][60] Cabrera foi técnico da Autoridade Portuaria das Palmas e denunciou publicamente a Soria por tratar, supostamente, de favorecer a unha empresa privada —cuxo propietario era o empresario Javier Esquível, próximo a Soria, e que chegaría mesmo a custear o alugueiro da familia Soria durante 21 meses ata que se acabou de rematar a súa nova residencia de Tafira, o que despois se denominaría nos medios como «caso do Chalé»— en detrimento da empresa de titularidade cabildicia Megaturbinas de Arinaga, para a explotación de enerxía eólica no peirao de Arinaga (Gran Canaria) nun concurso, sendo o seu irmán Luís Soria Conselleiro de Industria.[61][62][63][64][65]
A principios de abril de 2009, poucos días despois da apertura do xuízo oral, os medios de comunicación anuncian a presentación dunha nova denuncia por parte do xornalista Carlos Eslamiada Báez (Canarias Agora) polos feitos do caso Eolo na que se inclúen os delitos de suborno, tráfico de influencias, prevaricación, negociacións prohibidas a funcionario público, infidelidade na custodia de documentos, falsidade en documento público, falso testemuño e receptación presuntamente cometidos por José Manuel Soria (por entón deputado rexional e presidente do Cabido insular de Gran Canaria), o seu irmán Luís (ex Conselleiro de Industria do Goberno canario), a súa esposa María del Carmen Benítez (procuradora) e o expresidente da Autoridade Portuaria José Manuel Arnáiz.[66][67] En resposta, Soria denunciaría a Carlos Eslamiada e a Francisco Chavanel por inxurias e calumnias, sendo condenado o propio Soria a pagar as costas xudiciais do xuízo no denominado «caso do Chalé».[68] Ao longo da súa sentenza, «o xuíz refírese de forma reiterada ao Tribunal Europeo de Dereitos Humanos ao resaltar a importancia da liberdade de expresión e de información nunha sociedade de orde democrática».[69][70][71][72]
O 6 de outubro de 2008 o Fiscal Anticorrupción das Palmas, Luís del Río, apoiou e pediu personarse na causa que se seguía contra Soria pola suposta comisión dun delito de suborno cando presidía o Cabido grancanario, no denominado caso Salmón. O caso atribúe trato de favor ao empresario noruegués Bjorn Lyng (xa falecido), propietario da empresa Anfi del Mar, por parte do Cabido insular de Gran Canaria tras convidar a Soria e á súa familia a unha viaxe a Suecia, Austria e Noruega para pescar salmón durante o verán de 2005.[73][74][75][76] A denuncia foi interposta polo xornalista Carlos Eslamiada Báez, director do medio de comunicación Canarias Agora e foi admitida a trámite polo Tribunal Superior de Xustiza das Canarias (TSJC), con sede nas Palmas de Gran Canaria, como órgano instrutor competente por tratarse dunha persoa aforada xudicialmente.[77]
Nove meses despois do seu inicio, en maio de 2009, a maxistrada do TSJC Margarita Varona arquivou o caso ao non apreciar a consumación do delito de suborno por aceptación de dádiva. De igual modo, aínda que por razóns distintas ás do TSJC, o fiscal solicitaría o arquivo por estimar que a suposta comisión do delito —no caso de que así se apreciou polo TSJC— prescribiría, xa que a viaxe se levara a cabo en 2005 e o prazo de prescrición para este tipo penal é de tres anos segundo o Código Penal español. Logo do arquivo da causa, a asociación canaria de xuristas Xustiza e Sociedade interporía un recurso ao propio TSJC que sería desestimado.[78][79]
.jpg)
Tras gañar o Partido Popular as eleccións do 20 de novembro de 2011, Soria entrou a formar parte do goberno de Mariano Rajoy como Ministro de Industria, Enerxía e Turismo.[80] Unha das súas primeiras decisións foi prorrogar até 2019 a vida da central nuclear de Garoña, que en 2011 cumprira os 40 anos para os que inicialmente fora deseñada (e da que o goberno socialista de Rodríguez Zapatero xa fixara a súa data de peche para 2013). Unha decisión que contrastou coa política enerxética nuclear do anterior goberno do Partido Socialista presidido por José Luís Rodriguez Zapatero, que en 2006 pechou a central nuclear José Cabrera (máis coñecida como Zorita) cando se cumpriran os 38 anos de funcionamento.[81] Así mesmo Soria ditou unha moratoria para as novas primas ás enerxías renovables, un sistema de incentivos ideado polo Goberno de Aznar en 1997.[81]
O 17 de maio de 2012 Soria foi o portavoz do goberno na defensa da revalidación polo Congreso dos Deputados do decreto do goberno de Rajoy polo que se cambia o modo de elixir o presidente de RTVE, que a partir dese momento só requirirá a maioría absoluta[82] e non a maioría de 3/5 establecida pola lei aprobada baixo o goberno socialista de Rodríguez Zapatero, que obrigaba a que a persoa elixida fose acordada entre os dous grandes partidos, PP e PSOE.
En abril de 2016, como consecuencia da publicación dos chamados "Papeis de Panamá" coñeceuse que mantiña, xunto con outros membros da súa familia, unha rede de sociedades en paraísos fiscais.[83] Inicialmente asegurou que a súa familia no tiña ningunha relación con UK Lines Limited, empresa que o vencellaba con paraísos fiscais, mais rematou por admitir que fora fundada polo seu pai.[84] O 15 de abril de 2016, tras varias contradicións e, ao non poder aclarar a súa relación con ese asunto, renunciou a tódolos seus cargos (ministro de Industria, Enerxía e Turismo, deputado nas Cortes Xerais polas Palmas e presidente do PP das Canarias).[85]
A comezos de setembro de 2016, o Goberno en funcións seleccionouno como candidato para director executivo do Banco Mundial. Houbo moitas queixas por parte de políticos e da opinión pública polo que , finalmente, renunciou á candidatura o 6 de setembro.[86]
Con posterioridade aos feitos anteriores, houbo unha certa polémica cando se publicou que, quince meses despois da súa dimisión, mantiña unha escolta de oito policías e dous coches e que empregaba os vehículos camuflados da Policía para atender os seus negocios.[87]
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
