Caulerpa lentilliferaCaulerpa holmesianaCaulerpa taxifoliaCaulerpa prolifera, planta invasora del Mar Menor, España.Caulerpa racemosaCaulerpa sertularioidesCaulerpa serrulata
O termo provén do grego, de caulos, talo, e erpo, eu repto.
Os talos están compostos por estolóns horizontais, ancorados por rizoides sen cor, sostendo frondesfotosintéticos de extrema diversidade morfolóxica, incluíndo estruturas como unha herba, como follas, pinnadas, esponxosas ou vesiculares; e con ramificacións radiais ou bilaterais. A redución de luz tamén produce cambios nas partes erectas, dunha simetría radial a bilateral. O seu crecemento é apical e indeterminado.[1]
Contén amiloplastos mesturados con cloroplastos. Son pouco comúns, debido a que consisten nunha célula con moitos núcleos, polo que están entre as células máis grandes do mundo. Unha especie no Mediterráneo pode ter un estolón de máis de 3 m de longo, con 200 ramificacións. Poden chegar a alcanzar o metro de tamaño.
O seu rango de profundidade vai desde a zona intermareal até os 180 m, e o rango de temperatura, oscila entre os 15 e os 29°C.[2] Fíxase tanto en zonas areosas de pastos mariños, como en rochas ou esqueletos de corais.
A súa distribución xeográfica é global tropical a subtropical, con especies no mar Mediterráneo e en augas temperadas de Australia. A maior diversidade de especies dáse no sur de Australia.
A especie Caulerpa taxifolia estase volvendo unha especie invasora no mar Mediterráneo, Australia e sueste de California, onde está a ser erradicada. Hai especies de Caulerpa capaces de vivir en aguas temperadas sen predadores, contribuíndo á súa rápida propagación. Moitas especies Caulerpa de augas tropicais teñen herbívoros inmunes ao seus tóxicos, mais os herbívoros de auga temperada carecen desta inmunidade natural a estas toxinas, polo que Caulerpa crece abundantemente ao introducila en augas temperadas.
Algunhas especies, especialmente Caulerpa lentillifera e Caulerpa racemosa, son coñecidas como uva de mar ou caviar verde, consómense e teñen un sabor a pementa. As Caulerpa consómense na cociña de Indonesia, ás veces fresca, ou cocida en azucre. Crece ben na provincia de Cebú, Filipinas, para consumo doméstico, e para exportalo ao Xapón. O alcaloidecaulerpina encontrado en Caulerpa pode ser velenoso.
Caulerpa foi común no hobby do acuario, por ser un absorbedor de nitratos, debido ao seu rápido crecemento en condicións adversas. Tamén se usa como refuxio para absorbentes de nitritos. Moitas introducións da invasora Caulerpa ao ambiente crese que ocorreron vía as verteduras dos acuarios. Caulerpa taxifolia está na lista federal dos EUA de maleza tóxica (Plant Protection Act).
O Rexistro Mundial de Especies Mariñas acepta as seguintes especies no xénero:[3]
Caulerpa agardhii. Weber-van Bosse, 1898
Caulerpa alternans. Womersley, 1956
Caulerpa antoensis. Yamada, 1940
Caulerpa articulata. Harvey, 1855
Caulerpa ashmeadii. Harvey, 1858
Caulerpa bartoniae. G.Murray, 1896
Caulerpa bikinensis. W.R.Taylor, 1950
Caulerpa biserrulata. Sonder, 1871
Caulerpa brachypus. Harvey, 1860
Caulerpa brownii. (C.Agardh) Endlicher, 1843
Caulerpa buginensis. E.Verheij & Prud'homme van Reine, 1993
M.D. Guiry in Guiry, M.D. & Guiry, G.M. 2013. AlgaeBase. World-wide electronic publication, National University of Ireland, Galway. http://www.algaebase.org; consultado o 14 de outubro de 2013.
Guiry, Michael D. (2013). Caulerpa J.V. Lamouroux, 1809. In: Guiry, M.D. & Guiry, G.M. (2013). AlgaeBase. World-wide electronic publication, National University of Ireland, Galway (taxonomic information republished from AlgaeBase with permission of M.D. Guiry). Accessed through: World Register of Marine Species at http://www.marinespecies.org/aphia.php?p=taxdetails&id=143816. Consultado o 14-10-2013
.JPG)
.jpg)
