کلانشهر تبریز
کلانشهری در جمهوری اسلامی ایران / From Wikipedia, the free encyclopedia
کلانشهر تبریز (مجموعهٔ شهری تبریز، منطقهٔ کلانشهری تبریز)[1][2] یکی از کلانشهرهای ایران در استان آذربایجان شرقی است. هستهٔ مرکزی این کلانشهر، شهر تبریز است. کلانشهر تبریز در کنار ۵ کلانشهر دیگر (تهران، مشهد، اصفهان، شیراز و کرج) ۶ کلانشهر دارای مجموعهٔ شهری در ایران را تشکیل میدهند. ایجاد این ۶ مجموعهٔ شهری (منطقهٔ کلانشهری) برای اولین بار در ۲۶ مهر ۱۳۷۴ خورشیدی مورد تصویب هیئت وزیران ایران قرار گرفت. هرکدام از این مجموعههای شهری، شامل حریم شهرداریهای واقع در داخل مجموعه هستند.[1]
تبریز | |
---|---|
منطقهٔ کلانشهری تبریز | |
مختصات: ۳۸°۰۸′۰″ شمالی ۴۶°۳۰′۰″ شرقی | |
کشور | ایران |
استان | آذربایجان شرقی |
مساحت | |
• شهری | ۲۴۴٫۵۱ کیلومتر مربع (۹۴٫۴۱ مایل مربع) |
• کلانشهری | ۱۲٬۵۳۹٫۹ کیلومتر مربع (۴۸۴۱٫۷ مایل مربع) |
جمعیت (۲۰۱۶) | |
• شهری | ۱٬۵۸۴٬۸۵۵ |
• کلانشهری | ۲٬۳۴۰٬۸۹۷ |
پیششماره(های) تلفن | ۰۴۱ |
وبگاه |
محدودهٔ مجموعهٔ شهری تبریز براساس روابط متقابل اقتصادی، اجتماعی و همپیوندی اداری – سیاسی – خدماتی، شامل ۱۲ شهر تبریز – سردرود – خسروشاه – باسمنج در شهرستان تبریز، اسکو – سهند – ایلخچی در شهرستان اسکو، آذرشهر – ممقان – گوگان در شهرستان آذرشهر، صوفیان در شهرستان شبستر و خواجه در شهرستان هریس است.[3]
همچنین طرح جامع ناحیهٔ تبریز همزمان با تعیین محدودهٔ مجموعهٔ شهری تبریز در تاریخ ۶ بهمن ۱۳۸۲ مورد تصویب شورای عالی شهرسازی و معماری ایران قرار گرفت. این ناحیه به عنوان دروازهٔ ورودی اصلی ایران به اروپا و قفقاز، شامل ۱۲٬۵۳۲ (۱۲٬۵۳۹٫۹[4]) کیلومتر مربع مساحت، متشکل از ۶ شهرستان تبریز، اسکو، شبستر، آذرشهر، بستانآباد و هریس است. ناحیهٔ تبریز به ۱۱ منظومه، ۳۲ مجموعهٔ روستایی و ۱۰۰ حوزهٔ عمران روستایی تقسیم میشود.[3]
گسترش کالبدی شهرهای ناحیه (به استثنای ۴ شهر شبستر، صوفیان، خواجه و کوزهکنان) مورد تأیید شورای عالی شهرسازی و معماری ایران نیست؛ اما در عین حال، بر ایجاد شهرک مسکونی ملککیان (شهر جدید شهریار) و ارتقای روستاهای مایان سفلی، مایان علیا، چرمشهر، سعیدآباد، لیقوان و شیخولی در افق طرح به شهر تأکید شدهاست.[3]
جمعیت این ناحیه از ۱٬۷۹۴٬۵۶۴ نفر در سال ۱۳۷۵ به ۲٬۸۰۵٬۹۵۷ نفر در سال ۱۴۱۰ خورشیدی خواهد رسید که حدود ۸۰ درصد از آنان (۲٬۲۴۴٬۷۶۶ نفر) ساکن شهرها و ۲۰ درصد (۵۶۱٬۱۹۱ نفر) هم ساکن روستاها خواهند بود. تعداد شاغلان ناحیه در سال ۱۴۱۰ خورشیدی بالغ بر ۸۷۴٬۶۷۹ نفر خواهد بود که ۴۲۳٬۰۶۰ نفر (۴۸٫۳۶ درصد) در بخش خدمات، ۳۵۹٬۵۵۵ نفر (۴۱٫۱۱ درصد) در بخش صنعت و ۹۲٬۰۶۴ نفر (۱۰٫۵۳ درصد) هم در بخش کشاورزی مشغول خواهند بود.[3]