مکری
یکی از ایلهای بزرگ کُرد / From Wikipedia, the free encyclopedia
ایل و امارت امیر نشینی بیگ زاده مکری مجموعه ای از طوایف بیگزاده در مکریان ا کردستان و ایران، عراق، ترکیه و سوریه هستند که فرمانده مشترک آنان شخصی بنام امیر خان مکری بود. بر اساس اسناد تاریخی نوادگانش از اوایل قرن نهم ق تا قرن سیزدهم بر سرزمین وسیعی از گاودول و مکریان گرفته است تا روان دوز، سوران (اربیل) و سلیمانیه، امارت و حاکمیت داشتهاند.[1]
![]() | این مقاله دارای چندین مشکل است. خواهشمندیم به بهبود آن کمک کنید یا در مورد این مشکلات در صفحهٔ بحث گفتگو کنید. (دربارهٔ چگونگی و زمان مناسب برداشتن این برچسبها بیشتر بدانید)
|
![]() | لحن یا سبک این مقاله بازتابدهندهٔ لحن دانشنامهای مورد استفاده در ویکیپدیا نیست. |
ایل بیگزاده مکری شامل چند طایفه می باشد از جمله:بیگزادگان مکری محال باریکان (شیربیگی ها و باریک ها) ، طوایف فیض الله بیگی، مردان بیگی، سلطان بیگی، امیر بیگی، بیگ زاده های اسماعیل آقا سمکو، بیگ زاده های عبدالله بیگی، بیگ زاده های یالاوه، خان زادهٔ های موسی سلطان، سرداران مکری (مرادبیگی)، حیدریها، پاشا زادگان بابان، میر ابدلی ها، گردی ها؛[2] که به زبان کردی مرکزی و به گویش موکریانی سخن میگویند. بیگ زادگان شیر بیگی مکری یا بیگزاده باریک از پر جمعیت ترین شاخه ایل بیگزاده مکری، از نوادگان اردشیر بیگ ایلخان مکری ملقب به «خانی باریک» حاکم ساوجبلاغ مکری و سر سلسله ایل بیگزاده شیر بیگی (باریک) و از نوادگان بهرام بیگ فرزند بداق سلطان بودند که همواره دارای مناصب حکومتی افشار، زند و قاجار بودهاند.[3] موکری های دول باریک رئیس ایل خود را میر خطاب میکردند و مرکز حکومت آنان محال دول باریک (نواحی مجید خان تتهو شامات کنونی) و شیرقلعه مهاباد (تپه باستانی کنونی شایگان) بود. شاخه ای از ایل مکری موسوم به بیگزاده برده سور یا بیگزاده عباسی حکمرانی و مالکیت نواحی ترگور ارومیه را به مرکزیت برده سور تحت تملک داشتند. در واقع در گذشته مرکز مکریان سابلاغ مکری (مهاباد امروزی)محمد حسنخانی از بازماندگان طایفه حسنخانی بود بود،[4] مکریان از شمال به دریاچهٔ ارومیه و جلگههای نقده، از شرق به جلگههای میاندوآب و تکاب، از جنوب به سرحد اقلیم کردستان و خاک پشدر و از مغرب به مرزهای ایران محدود میشود.