حکام اردلان
From Wikipedia, the free encyclopedia
حکام اردلان، حکام حکومت اردلان (حکومت شمال غرب ایران) از ۱۱۶۸–۱۸۶۷ میلادی. اردلان همچنین نام طایفهای است که این حاکمان به آن تعلق داشتند.
اردلان در لغت به معنای «موبد» و «پرهیزگار» و (اردلانی) به معنای «جایگاه موبدان» میباشد. اردلان نام جغرافیایی خاصی بوده که به مرکز کردستان گفته میشدهاست و نیز نام خاندان بزرگی است که بر قلمرو حکومت اردلان، امارات و سیطره داشتهاند. آخرین پایتخت آنها سنه یا سنندج بود. حکام اردلان حدود هفتصدسال در غرب ایران و مناطق کردنشین حکومت میکردند.
در تاریخ از سلسله امیران محلی کردستان که حکومت اردلان در کردستان عراق امروزی و بخشی از کردستان ترکیه امروزی، و مرکزیت منطقه ای که جزیره ابن عمر گفته میشده و دارالملک یا کرسی آن موصل بوده، را از قرن هفتم هجری قمری به عهده داشتهاند، با عنوان حکام اردلان یاد شدهاست.[1][پیوند مرده]
حوزهٔ متصرفی و شناخته شده اردلان در کردستان ایران، استان کردستان کنونی به مرکزیت سنندج، و اسفند آباد( قروه و دهگلان)، گروس(بیجار) سقز و بانه و سردشت ،سنقر کامیاران و مریوان وتوابعی چون اورامان لهون، تخت، ژاورو و… و دیگر نقاطی که ورای سیروان گسترهای ارضی را با همان نام اورامان تشکیل میداده، بودهاست.
فرد حاکم مدعی نسب داشتن از اردشیر بابکان بود.[2] بنابر روایت ضعیفی نخستین حاکم این قبیله احمد پسر مروان حاکم مروانیان دیاربکر بود و طایفه اردلان در کردستان ایران از اعقاب این حاکمان بودهاند که با وقفهای حدود ۸۰ ساله در منطقه اورامانات کردستان ایران سربرآوردهاند.