تکواژ
کوچکترین یکای زبان / From Wikipedia, the free encyclopedia
کوچکترین یکای (واحد) زبان که دارای نقش دستوری و معنایی مستقل میباشد تکواژ[1] یا نشانه[2][3] نام دارد. هجاها و طول آنها نمیتوانند برای بازشناختن تکواژها ابزار سودمندی باشند. معیار و سنجهٔ بنیادین این است که تکواژ را نمیتوان به یکاهای دستوری کوچکتر بخش کرد.
![]() | برای تأییدپذیری کامل این مقاله به منابع بیشتری نیاز است. |
تکواژها از بههمپیوستن واجها (کوچکترین بخشهای گفتار) ساخته میشوند و تکواژها را نمیتوان به واحدهای دستوری کوچکتر بخش کرد. تکواژها را به دو دسته بخش میکنند: تکواژ آزاد و تکواژ وابسته
در دانش زبانشناسی تکواژها را معمولاً میان دو ابرو قرار میدهند. مانند: {کن}، {من}
شمار تکواژهای یک زبان خیلی بیشتر از شمار واجهای آن است.
تکواژی که مفاهیمی همچون جمع و زمان و نمود و مانند آن را به سازهای میافزاید که به آن میپیوندد تکواژ تصریفی نامیده میشود؛ این تکواژ مقولهٔ دستوری سازه را تغییر نمیدهد. (مانند: تکواژ وابستهٔ تصریفی نشانهٔ گروه «ها/ان»)