آهنگ (زبانشناسی)
From Wikipedia, the free encyclopedia
آهنگ[1] (به انگلیسی: Intonation) در علم زبانشناسی به معنای تغییرات زیر و بمی در حین صحبت کردن است که برای تمایز بین کلمهها استفاده نمیشود. (در مقایسه با صدا و آهنگ) آهنگ جمله و تأکید در عنصر اصلی در قواعد بدیهی علم زبانشناسی هستند. در همه زبانها علم معناشناسی مربوط به زیر و بمی صدا یا همان آهنگ جمله وجود دارد. برای مثال: تکیه صدا برای تأکید و در رساندن حالت شگفت زدگی یا طعنه / کنایه یا در مطرح کردن یک سؤال. زبانهای آهنگین نظیر زبان چینی و هوسه (زبانی در نیجریه) علاوه بر آهنگ جمله برای تمایز بین کلمات از دانگ زیر و بمی صدا استفاده میکنند.