الفبای آوانگاری بینالمللی
سیستم الفبای آوانگاری بینالمللی / From Wikipedia, the free encyclopedia
الفبای آوانگاری بینالمللی (به انگلیسی: International Phonetic Alphabet) (اختصاری IPA «آیپیاِی») یک سامانهٔ نوشتاری و آوانگاری است که برپایهٔ الفبای لاتینی ساخته شده است. این سامانه بهوسیلهٔ انجمن آواشناسی بینالمللی بهعنوان یک الفبای استاندارد برای نشان دادن صداهای ایجادشده در زبانهای گوناگون طراحی شده است. در ایجاد این سامانه از دانشجویان و استادانی با زبانهای گوناگون، زبانشناسان، خوانندگان و هنرپیشگان، فرهنگنویسان، زبانفراسازان و مترجمان کمک گرفته شده است.
الفبای آوانگاری بینالمللی | |
---|---|
نوع | الفبا |
زبانها | برای آوانگاری در تمام زبانها بهکار میرود |
دورهٔ زمانی | از ۱۸۸۸ |
سامانهٔ مادر |
الفبای آوانگاری بینالمللی تنها برای نشان دادن حالتهای بیانی در زبانهای شفاهی مانند واج، آهنگِ جمله، اتصال میان واژهها و هجاها کاربرد دارد. برای نشان دادن حالتهای بیانیِ دیگر مانند دندانقروچه، نوکزبانی سخن گفتن، و نیز برای صداهای ساختهشده بهوسیلهٔ پدیدهٔ لبشکری، مجموعهای گسترده از نمادها مورد استفاده قرار میگیرد.
هرکدام از نمادهای الفبای آوانگاری بینالمللی از دو عنصر اصلیِ حروف و نشانههای زیروزبری ساخته شده است.
گاهی حرف یا تفکیککنندههای اضافه، بهوسیلهٔ انجمن آواشناسی بینالمللی حذف یا اصلاح شدهاند. همانطور که پس از تغییرات سال ۲۰۰۵ در این الفبا، در حال حاضر الفبای آوانگاری بینالمللی شامل ۱۰۷ نشانه حرفی مجزا، ۴۴ نشانه زیروزبری و چهار نشانه نوای گفتاری است.[1]