شیخ بهایی
فقیه، نویسنده و دانشمند ایرانی / From Wikipedia, the free encyclopedia
بهاءالدین محمد بن عزالدین حسین بن عبدالصمد بن شمس الدین محمد بن حسن بن عاملی جبعی (جباعی) (۱۸ فوریه ۱۵۴۷ در بعلبک، لبنان[1] – ۱ سپتامبر ۱۶۲۱ در اصفهان) معروف به شیخ بهایی، همهچیزدان، حکیم، علامهٔ فقیه، عارف، اخترشناس، ریاضیدان، شاعر، ادیب، تاریخنگار و دانشمند شیعهٔ ایرانی[2] عربتبار از بعلبک در لبنان کنونی[3][1] قرون دهم و یازدهم هجری بود که در دانشهای فلسفه، منطق، هیئت و ریاضیات دانایی داشت، در حدود ۹۶ کتاب و رساله از او در سیاست، حدیث، ریاضی، اخلاق، نجوم، عرفان، فقه، مهندسی، هنر و فیزیک بر جای ماندهاست. به پاس خدمات او به علم ستارهشناسی، یونسکو سال ۲۰۰۹ که مصادف با سال نجوم میبوده نام شیخ بهایی را در لیست مفاخر ایران و لبنان ثبت کرد.[4] او طومار شیخ بهایی را تدوین کردهاست.[5] بهائی یکی از نخستین اخترشناسانی در جهان اسلام بود که امکان حرکت زمین را پیش از انتشار نظریه کوپرنیک مطرح کرد.[6][7]از او ۱۲۳ رساله و مقاله و کتاب بهجامانده است. او همچنین بنیانگذار حلواشکری ،نان سنگک و فرنی بوده است.[8][9][10]
بهاءالدین محمد عاملی | |
---|---|
زادهٔ | ۱۸ فوریه ۱۵۴۷ بعلبک در نزدیکی جبل عامل، امپراتوری عثمانی (لبنان امروزی) |
درگذشت | ۱ سپتامبر ۱۶۲۱ (۷۴ سال) اصفهان، ایران صفوی (ایران امروزی) |
دیگر نامها | شیخ بهایی ، همهچیزدان |
پسزمینههای علمی | |
مکتب یا سنت | مکتب اصفهان |
استاد راهنما | احمد کچائی، محمد بن عبداللطیف مقدسی، محمدباقر یزدی، افضل قاضی، حکیمالدین (اعتمادالدین) محمود، ملا علی مذهّب |
کار علمی | |
رشته اصلی | فلسفه اسلامی |
آثار برجسته | کشکول |