زبان ژاپنی
زبان مردم ژاپن و زبان رسمی دولت ژاپن / From Wikipedia, the free encyclopedia
زبان ژاپنی (日本語, نیهونگو؟) زبان ملی ژاپن و ژاپنیها است که توسط حدود ۱۲۸ میلیون نفر گویشور به صورت بومی گفتگو میشود. ژاپنی به خانواده زبانهای ژاپنی یا ژاپنی-ریوکیویی وابستگی دارد. تلاشهای فراوانی برای پیوند زبانهای ژاپنی با دیگر خانوادههای زبانی همانند زبانهای آینو، آستروآسیایی، کرهای و آلتایی که امروزه اعتبار خود را از دست دادهاست، انجام شده اما هیچیک از این پیشنهادها در میان مراجع پذیرش گستردهای نداشتهاند.
ژاپنی | |
---|---|
日本語 にほんご {{Niho ngo2|ニホンゴ}} نیهونگو | |
زبان بومی در | ژاپن |
قومیت | ژاپنیها (یاماتوها) |
شمار گویشوران | ~۱۲۸ میلیون (۲۰۲۰) |
ژاپنی
| |
گونههای نخستین | |
ژاپنی اشاره | |
وضعیت رسمی | |
زبان رسمی در | |
کدهای زبان | |
ایزو ۱–۶۳۹ | ja |
ایزو ۲–۶۳۹ | jpn |
ایزو ۳–۶۳۹ | jpn |
گلاتولوگ | nucl1643 [1] |
زبانشناسی | 45-CAA-a |
این نوشتار شامل نمادهای آوایی آیپیای است. بدون پشتیبانی مناسب تفسیر، ممکن است علامتهای سوال، جعبه یا دیگر نمادها را جای نویسههای یونیکد ببینید. |
اطلاعات کمی در مورد این زبان پیش از تاریخ یا زمانی که برای نخستین بار در ژاپن پدیدار شد، در دست است. اسناد چینی مربوط به سده سوم پس از میلاد، چند واژه ژاپنی را ثبت کردند، اما متون قابل توجه ژاپنی باستان در سده هشتم پدیدار شدند. از دوره هیآن (۷۹۴–۱۱۸۵)، این زبان هجوم گسترده واژگان چینی را به خود دید که بر واجشناسی ژاپنی میانه نخستین تأثیر گذاشت. ژاپنی میانه پسین (۱۱۸۵–۱۶۰۰) شاهد تغییرات دستوری گسترده و اولین ظهور وامواژههای اروپایی بود. پایه گویش معیار ژاپنی از منطقه کانسای به منطقه ادو (توکیو امروزی) در دوره ژاپنی نوین نخستین (اوایل سده هفدهم تا اواسط سده نوزدهم) نقل مکان کرد. پس از پایان انزوای خودخواسته ژاپن در سال ۱۸۵۳، سیل وامواژهها از زبانهای اروپایی به ژاپنی وارد شد و واژگان با ریشه انگلیسی فراوان شدند.
زبان ژاپنی یک زبان پبوندی و مورایی با آواشناسی نسبتاً ساده، سامانه واکهای ساده، کشش واکه و تشدید و همچنین افت و خیز صوتی قابل توجه است. ترتیب واژگان معمولاً نهاد–مفعول–فعل با وندهایی است که نقش دستوری واژگان را مشخص میکنند. وندهای پایانی جمله برای افزودن تأثیر عاطفی یا تأکیدی یا پرسش استفاده میشوند. اسمها شمار یا جنسیت ندارند و هیچ حرف تعریفی نیز در این زبان یافت نمیشود. فعلها فقط برای زمان و جهت صرف میشوند و با شخص تغییری نمیکنند. صفتهای ژاپنی نیز صرف میشوند.
سامانه نوشتاری ژاپنی، نویسههای چینی معروف به کانجی (漢字) را با دو خط هجانگار منحصر به فرد که از حروف چینی پیچیدهتر مشتق شدهاند یعنی هیراگانا (ひらがな یا 平仮名) و کاتاکانا (カタカナ یا 片仮名)، ترکیب میکند. خط لاتین (ローマ字) نیز به صورت محدود (مانند واژگان اختصاری وارداتی) در نوشتار ژاپنی استفاده میشود. سامانه اعداد عمدتاً از اعداد عربی و همچنین از اعداد سنتی چینی استفاده میکند.