Teknologia nuklear
From Wikipedia, the free encyclopedia
From Wikipedia, the free encyclopedia
Teknologia nuklearra zenbait elementuren nukleo atomikoen erreakzioekin lotuta dagoen teknologia da. Teknologia nuklear nabarmenenak hauek dira: energia nuklearra, medikuntza nuklearra eta arma nuklearrak. Aplikazio ugari garatu dira; besteak beste, ke-detektagailuak, erreaktore nuklearrak, armen mirak eta bonba nuklearrak.
Lurreko fenomeno natural ohikoenak grabitatearen eta elektromagnetismoaren testuinguruan gertatzen dira, eta ez erreakzio nuklearren testuinguruan. Hori gertatzen da karga elektriko positiboak dituztenez atomoen nukleoak bereizita mantentzen direlako eta, beraz, elkarrengandik aldentzen direlako.
1896an Henri Becquerel uranio-gatzetako fosforeszentzia ikertzen ari zen fenomeno berri bat aurkitu zuenean. Fenomeno hori erradioaktibitate[1] izendatu zuen. Bera, Pierre Curie eta Marie Curie fenomenoa ikertzen hasi ziren. Prozesuan, radio elementua isolatu zuten, oso erradioaktiboa dena. Aurkitu zuten material erradioaktiboek hiru motatako izpi bizi eta sarkorrak sortzen dituztela, alfabeto grekoaren lehen hiru letrekin bataiatu zituztenak: alfa, beta eta gamma. Hauetako batzuk materia arruntetik pasa zitezkeen eta, kantitate handietan, guztiak kaltegarriak izan zitezkeen osasunerako. Lehen ikertzaile guztiek erradiazio bidezko erredurak jaso zituzten, eguzki-erredurek eragindakoen antzekoak, eta ez ziren askorik kezkatu.
Erradioaktibitatearen fenomeno berria botika faltsuen fabrikatzaileek hartu zuten (lehen elektrizitatearekin eta magnetismoarekin ere egin zuten bezala), eta sendagai faltsu eta erradioaktibitatea erabiltzen zuten tratamendu ugari sortu ziren.
Pixkana-pixkana, konturatu ziren gainbehera erradioaktiboak eragindako erradiazioa ionizazio bidezko erradiazioa zela, eta erredurak eragiteko kopuru txikiegiek ere arrisku larria zutela epe luzera. Erradioaktibitatearekin lan egin zuten zientzialari asko minbiziak jota hil ziren. Erradioaktibitatea erabiltzen zuten lehen tratamenduak eta botikak desagertu egin ziren, baina material erradioaktiboen beste aplikazio batzuek bere horretan jarraitu zuten; hala nola, erradio-gatzak erabiltzea erlojuetan eta beste tresna batzuetan autoargiztatutako dialak ekoizteko.
Atomoa hobeto ulertzen zen heinean, erradioaktibitatearen izaera argiago ezagutu zen. Nukleo atomiko handi batzuk ezegonkorrak ziren eta, beraz, baita haien gainbehera-tasa ere (materia edo energia askatzea) ausazko tarteetan. Becquerelek eta Curiek aurkitu zituzten hiru erradiazio formak hobeto ulertu ziren. Desintegrazioa edo Alfa gainbehera nukleo batek alfa partikula bat askatzen duenean gertatzen da, bi protoi eta bi neutroi, helio nukleo baten baliokideak direnean. Beta desintegrazioa beta partikula baten askapena da, energia handiko elektroi bat. Gamma desintegrazioak gamma izpiak askatzen ditu, eta alfa eta beta erradiazioak ez bezala, ez da materia, oso maiztasun handiko erradiazio elektromagnetikoa baizik eta, beraz, energia. Erradiazio mota hori da arriskutsuena eta blokeatzen zailena. Hiru erradiazio mota horiek naturalki gertatzen dira zenbait elementu espezifikotan.
Ondorioztatu da lehorreko jatorriko energia gehienen jatorrizko iturria nuklearra dela, izarren erreakzio termonuklearrek eragindako Eguzkiaren erradiazioaren bidez edo Lurraren barruko uranioaren gainbehera erradioaktiboaren bidez, energia geotermikoaren iturri nagusia.
Erradiazio nuklear naturalean azpiproduktuak oso txikiak dira sortzen diren nukleoekin alderatzen direnean. Fisio nuklearra nukleo bat antzeko bi zatitan banatzeko prozesua da, energia eta neutroiak askatzen dituen prozesua. Neutroi horiek beste nukleo ezegonkor batek harrapatzen baditu, horiek ere fisionatu egin daitezke, eta horrek kate-erreakzioa eragin dezake. Beste nukleo baten fisioan eragina duten nukleoek askatutako neutroien batez besteko kantitateari k esaten zaio. 1 baino k balio handiagoek esan nahi dute fisio-erreakzioa xurgatzen dituena baino neutroi gehiago askatzen ari dela eta, beraz, kate autoiraunkorreko erreakzio deritzo. Kate autoiraunkorreko erreakzioa eragiteko behar bezain handia (eta konfigurazio egokikoa) den material-masa fisikagarriari masa kritiko esaten zaio.
Neutroi bat nukleo egoki batek harrapatzen duenean, fisioa berehala gerta daiteke edo nukleoak egoera ezegonkor batean iraun dezake denbora laburrean. Berehalako gainbeherak badaude erreakzio-kateari eusteko, masa horri buruz berehala kritikoa dela esaten da, eta askatutako energia azkar eta kontrolik gabe haziko da; horrek, normalean, eztanda batera eramaten du.
Bigarren Mundu Gerraren hasieran aurkitu zenean, hainbat herrialdek bonba atomiko bat eraikitzeko aukera ikertzen zuten programak hasi zituzten — lehergailu kimikoekin lor zitekeena baino energia gehiago sortzeko fisio-erreakzioak erabiliko zituen arma bat —. Manhattan proiektuak, Estatu Batuek Erresuma Batuaren eta Kanadaren laguntzarekin aurrera eramandakoak, hainbat fisio-arma garatu zituen Japoniaren aurka erabili zirenak 1945ean. Proiektuan zehar, lehen fisio erreaktoreak ere garatu ziren, nahiz eta hauek nagusiki armak egiteko erabili ziren eta ez elektrizitatea sortzeko.
Hala ere, masa kritikoa bada atzeratutako neutroiak barne daudenean bakarrik, erreakzioa kontrola daiteke, adibidez neutroiak xurgatzen dituzten materialak sartuz edo kenduz. Horrek ahalbidetzen du erreaktore nuklearrak eraiki ahal izatea. Neutroi azkarrak ez ditu erraz harrapatzen nukleoak eta, horrela, haien abiadura moteldu egin behar da (neutroi geldoak), normalean neutroi-moderatzaile baten nukleoarekin talka eginez, errazago harrapatu ahal izan aurretik. Gaur egun, fisio mota hori elektrizitatea sortzeko erabiltzen da.
Nukleoak talkarazten badira, fusio nuklearra deritzona sor dezakete nukleoek. Prozesu horrek energia askatu edo xurgatu dezake. Ateratzen den nukleoa burdinarena baino arinagoa denean, normalean energia askatzen da; ostera, nukleoa burdinarena baino astunagoa denean, normalean energia xurgatzen da. Fusio-prozesu hori izarretan gertatzen da, energia hidrogenotik eta heliotik eratortzen baitute. Izarren nukleosintesiaren bidez, elementu arinak (litiotik kaltziora) eta elementu astunenetako batzuk (burdinetik eta nikeletik haratago, S prozesuaren bidez) osatzen dituzte. Gainerako elementu astunak (nikeletik uraniora eta haratago) supernoben nukleosintesiaren ondorio dira, R prozesua.
Jakina, astrofisikako prozesu natural horiek ez dira "teknologia" nuklearraren adibide. Nukleoen gaitzespen oso handia dela eta, zaila da fusioa modu kontrolatu batean lortzea. Hidrogeno bonbak fusioaren ahalmen suntsitzaile izugarria lortzen du, baina bere energia ezin da kontrolatu. Fusio kontrolatua partikulen azeleragailuetan lortzen da; horrela, elementu sintetiko asko sortzen dira. Fusore batek fusio kontrolatua ere eragin dezake eta neutroi iturri erabilgarria da. Hala ere, bi gailuek energia-galera garbiarekin funtzionatzen dute. Fusio energia-iturri kontrolagarri, bideragarri batek frogatu du iheskorra dela, fusio hotzaren noizbehinkako engainua gorabehera. Zailtasun tekniko eta teorikoek erabilera zibileko fusio-teknologiaren garapena oztopatu dute, nahiz eta gaur egun ikerketak munduko toki askotan jarraitzen duen.
Hasiera batean, fusio nuklearra teorikoki bakarrik ikertu zen Bigarren Mundu Gerran, Manhattan Proiektuko zientzialariek (Edward Teller buru zutela) bonba bat eraikitzeko metodo gisa ikertu zutenean. Proiektua areagotu egin zen, hura lehertzeko fisio-erreakzioa beharko zela ondorioztatu ondoren. 1952an lehen hidrogeno-ponpa leherrarazi ahal izan zen deuterioaren eta tritioaren arteko erreakzioak erabiltzen dituelako. Fusio-erreakzioak askoz ere energetikoagoak dira erregai nuklearraren masa-unitateko, fisio-erreakzioak baino, baina fusio-katean erreakzio bat hastea askoz zailagoa da.
Arma nuklearra gailu leherkorra da eta erreakzio nuklearretatik eratortzen du bere indar suntsitzailea, fisio bidez edo fisio eta fusio konbinazio baten bidez. Arma nuklearrak suntsipen handiko armatzat hartzen dira, eta horien erabilera eta kontrola nazioarteko politikaren alderdi nagusia izan dira hastapenetik.
Arma nuklearrak diseinatzea dirudiena baino zailagoa da. Mota horretako arma batek masa fisible subkritiko bat edo gehiago izan behar ditu, zabalduak izateko bezain egonkorrak, gero masa kritiko bat bultzatu edo sortzeko, leherrarazi ahal izateko. Era berean, oso zaila da ziurtatzea kate-erreakzioak erregaiaren zati handi bat kontsumituko duela gailua zatika lehertu aurretik. Erregai nuklear bat lortzea ere dirudiena baino zailagoa da, berez gertatzen den substantzien artean bat bera ere ez delako prozesu hori gertatzeko bezain ezegonkorra.
Uranio isotopo bat, uranio-235, berez gertatzen da eta nahikoa ezegonkorra da, baina beti uranio-238 isotopo egonkorrenarekin nahastuta dago. Azken horrek uranio naturalaren pisuaren % 99 baino gehiago osatzen du. Ondoren, isotopoak bereizteko metodoak, hiru neutroiren pisuan oinarrituak, uranio-235 aberasteko (isolatzeko) egin behar dira.
Modu alternatiboan, plutonioak isotopo bat du erabiltzeko bezain ezegonkorra dena. Plutonioa ez da naturalki gertatzen[2] eta, beraz, erreaktore nuklear batean fabrikatu behar da.
Noizean behin, Manhattan Proiektuak arma nuklearrak egin zituen elementu horietako bakoitzean oinarrituta. Beraiek leherrarazi zuten lehen arma nuklearra "Trinity" izeneko proba batean, Alamogordotik gertu, Mexiko Berrian, 1945eko uztailaren 16an. Proba hori inplosio metodoak bonba atomiko bat leherrarazteko balioko zuela ziurtatzeko egin zen. Uraniozko bonba bat, Little Boy (gaztelaniaz: Niñito), Japoniako Hiroshima hirira jaurti zuten 1945eko abuztuaren 6an, eta hiru egun geroago plutonioan oinarritutako Fat Man (gaztelaniaz: Gordo) izeneko bat, Nagasaki gainera. Bonba bakar batek eragindako aurrekaririk gabeko suntsipen eta heriotzen ondorioz, japoniar gobernuak amore eman zuen eta Bigarren Mundu Gerrari amaiera eman zitzaion.
Bonbardaketa horiez geroztik ez da arma nuklearrik erabili erasorako. Hala ere, gero eta suntsitzaileagoak diren bonbak garatzeko arma lasterketa eragin zuten, arma nuklearrak erabiltzeko asmoa kentzeko. Lau urte geroago, 1949ko abuztuaren 29an, Sobietar Batasunak bere lehen fisio arma leherrarazi zuen. Erresuma Batuak 1952ko urriaren 2an jarraitu zion, Frantziak 1960ko otsailaren 13an eta Txinak 1964ko urriaren 16an. Bost herrialde horiek arma nuklearrak izateko baimena dute Arma Nuklearren Ez Ugaritze Hitzarmen pean. Onartutako lau estatu subirano soilik ez dira itunaren parte: India, Israel, Pakistan eta Ipar Korea. Indiak, Pakistanek eta Ipar Koreak argi eta garbi frogatu dute arma nuklearrak dituztela. Israelek anbiguotasun politika mantendu du bere arma nuklearren programa propioari dagokionez. Ipar Koreak ituna onartu zuen, ostean bortxatu egin zuen, eta 2003an erretiratu egin zen.
Arma konbentzionalak ez bezala, argia, beroa eta indar leherkorra ez dira arma nuklear baten osagai hilgarri bakarrak. Gutxi gorabehera, Hiroshima eta Nagasakiren heriotzen erdiak bi eta bost urte artean geroago gertatu ziren, erradiazioaren eraginpean egoteagatik.[3] Arma erradiologiko bat arma nuklear mota bat da, etsaien lurraldean material nuklear arriskutsua sakabanatzeko diseinatua. Arma horrek ez luke fisio- edo fusio-ponpa baten eztanda-ahalmena izango, baina pertsona asko hil eta eremu handi bat kutsa lezake. Arma erradiologiko bat ez da inoiz zabaldu. Ikuspegi militar konbentzionaletik erabilgarritasunik gabekotzat jotzen den bitartean, mota horretako arma bat terrorismo nuklearrerako erabil daiteke.
1945. urteaz geroztik, 2.000 Saiakuntza nuklear egin dira. 1963an, estatu nuklear guztiek eta nuklearrak ez diren askok Saiakuntza Nuklearrak Partzialki Debekatzeko Ituna sinatu zuten, eta arma nuklearren probak atmosferan, ur azpian edo kanpo-espazioan egitera mugatu ziren. Itunari esker, lurpeko saiakuntza nuklearrak egin daitezke. Frantziak 1974 arte jarraitu zuen saiakuntza atmosferikoak egiten; Txinak, berriz, 1980 arte jarraitu zuen. Estatu Batuek 1992an egin zuten azken saiakuntza nuklearra; Sobietar Batasunak, 1990ean; Erresuma Batuak, 1991n; Frantziak eta Txinak 1996 arte jarraitu zuten saiakuntzak egiten. 1996an, Entsegu Nuklearrak Erabat Debekatzeko Ituna sinatu ondoren (2011n ez da indarrean sartu), estatu horiek guztiek proba nuklear guztiak amaitu behar izan dituzte. India eta Pakistan sinatu ez zituzten estatuek 1988an egin zituzten azken probak.
Arma nuklearrak ezagutzen diren arma suntsitzaileenak dira: suntsipen handiko armen arketipoa. Gerra Hotzean zehar, kontrako potentziek armategi nuklear handiak zituzten, ehunka milioi pertsona hiltzeko adinakoak. Pertsonen belaunaldiak hondamen nuklearraren itzalpean hazi ziren, Dr. Strangelove eta The Atomic Cafe bezalako filmetan eredugarri bihurtua.
Hala ere, arma nuklear baten eztandarekin zerikusia duten energia kantitate handien askapenak energia iturri berri baten aukera ere iradoki zuen.
Energia nuklearra fisio nuklearraren erabilera kontrolatuarekin zerikusia duen teknologia mota bat da, modu baketsuan erabiltzeko energia askatzeko, eta propultsioa, beroa eta elektrizitatea sortzea barne hartzen ditu. Energia nuklearra kate-erreakzio kontrolatu batek sortzen du, eta berotasuna sortzen du azpiproduktu gisa, ura irakiteko, lurruna sortzeko eta lurrun-turbina bat propultsatzeko erabiltzen dena. Turbina elektrizitatea sortzeko eta/edo lan mekanikoa egiteko erabiltzen da.
2004. urtean, energia nuklearrak munduko elektrizitatearen % 15,7 ematen du gutxi gorabehera, eta hegazkin-ontziak, izotz-hausleak eta itsaspekoak propultsatzeko erabiltzen da (orain arte, portu batzuetako kostuak eta beldurrak energia nuklearra garraio-ontzietan erabiltzea aurreikusi dute).[4] Energia nuklearreko planta guztiek erabiltzen dute fisioa. Hainbat urtetako ahaleginak eta noizbehinkako engainua gorabehera (adibidez, fusio hotza), gizakiak egindako fusio-erreakzio bakar batek ere ez du energia gehiago sortu errealizazioan erabilitakoa baino, eta horrek esan nahi du oraindik ez dela iturri bideragarria elektrizitatea sortzeko.
Teknologia nuklearraren aplikazio medikoak erradiazio bidezko diagnostikoetan eta tratamenduetan banatuta daude.
Irudiak - X-izpien irudi medikoa eta hortzetakoak kobalto-60 edo X izpidun beste iturri batzuk erabiltzen dituzte. Tecnecio-99m erabiltzen da, molekula organikoei erantsita, giza gorputzeko trazagailu erradioaktibo bat bezala, giltzurrunek iraitzi aurretik. Nukleotidoak igortzen dituzten positroiak bereizmen handiko eta bizitza laburreko irudiak sortzeko erabiltzen dira positroien emisio bidezko tomografia izeneko aplikazioetan.
Erradiazio-terapia tratamendu eraginkorra da minbizirako.
Erradiazio ionizatzaile batzuk materian sar daitezkeenez, neurketa-metodo askotarako erabiltzen dira. X izpiak eta gamma izpiak erabiltzen dira erradiografia industrialean produktu solidoen barnealdearen irudiak egiteko, saiakuntza eta ikuskapen ez-suntsitzaile gisa. Erradiografiatu beharreko pieza iturriaren eta film fotografiko baten artean jartzen da kasete batean. Erakusketa denbora jakin baten ondoren, filma garatu egiten da eta materialaren edozein akats erakusten du.
Kalibragailuak - Gamma izpien xurgapen esponentziala erabiltzen dute.
Kontrol elektrostatikoa - Paperaren, plastikoen, ehun sintetikoen eta abarren ekoizpenean elektrizitate estatikoa ez pilatzeko, 241Am alfa isurgailuaren ribula itxurako iturri bat jar daiteke materialetik gertu produkzio-lerroaren amaieran. Iturriak airea ionizatzen du materialari karga elektrikoak kentzeko.
Trazatzaile erradioaktiboak - Isotopo erradioaktiboek, kimikoki, gehienbat elementu inaktiboak bezala jokatzen dutenez, substantzia kimiko jakin baten portaera jarrai daiteke erradioaktibitatea arakatuz. Adibideak:
Petrolioaren eta gasaren esplorazioa - Putzu nuklearren erregistroa putzu berrien edo lehendik daudenen bideragarritasun komertziala aurreikusteko erabiltzen da. Teknologiak berekin dakar gamma izpien edo neutroien iturri bat eta erradiazio-detektagailu bat erabiltzea, zulaketa-zuloan jaisten direnak, inguratzen duen harriaren propietateak zehazteko, hala nola porositatea eta litografia.
Errepideen eraikuntza - Hezetasunaren/dentsitatearen neurgailu nuklearrak lurzoruen dentsitatea zehazteko erabiltzen dira, asfaltoak eta zehatzak. Normalean, zesio-137 iturri bat erabiltzen da.
Ionizazio bidezko ke-detektagailu batek amerizio-241 erradioaktiboko masa txiki bat dauka, alfa erradiazio-iturri bat dena. Tritioa fosforoarekin erabiltzen da armen begiradetan, zehaztasun handiagoa izateko ikuspen gutxiko baldintzetan. Autoargiztatutako irteera-idazkunek teknologia bera erabiltzen dute.[5]
Elikagaien irradiazioa da janaria erradiazio ionizatzailearen eraginpean jartzeko prozesua, janarian egon daitezkeen mikroorganismoak, bakterioak, birusak edo intsektuak suntsitzeko helburuarekin. Erradiazio-iturri erabilien artean daude gamma izpiak sortzen dituzten erradioisotopoak, X marren sorgailuak eta neutroien azeleragailuak. Beste aplikazio batzuen artean, kimuak inhibitzea, heltzea atzeratzea, zukuaren ekoizpena handitzea eta birhidratazioa hobetzea daude. Irradiazioa termino orokorragoa da, non materialak erradiazioaren eraginpean nahita jartzen diren helburu tekniko bat lortzeko (testuinguru horretan 'ionizazio bidezko erradiazioa' dela uste da). Elikadurakoak ez diren artikuluetan ere erabiltzen da, hala nola, tresna medikoak, plastikoak, gasbideetarako hodiak, solairuetako berogailuetako mahukak, janaria paketatzeko materialak, automobilentzako ordezko piezak, alanbreak eta kableak (isolamendu elektrikoa), pneumatikoak eta baita harribitxiak ere. Irradiatutako janari-kantitatearekin alderatuta, eguneroko aplikazioen bolumena izugarria da, baina pertsonek ez dute normalean nabaritzen.
Janaria erradiazio ionizatzaile bidez prozesatzearen benetako efektua DNAri egindako kaltearekin lotzen da, hau da, bizitzarako oinarrizko informazio genetikoarekin. Mikroorganismoak ezin dira ugaritu eta beren jarduerekin jarraitu. Mikroorganismoek eragindako usteldura eten egiten da. Intsektuek ez dute bizirik irauten edo ez dira ugaltzeko gai. Landareek ezin dute heltze- edo zahartze-ziklo naturalarekin jarraitu. Ondorio horiek guztiak onuragarriak dira kontsumitzailearentzat eta elikagaien industriarentzat.
Benetako janariaren irradiazioa lortzeko ematen den energia kantitatea txikia da kozinatzeko eta efektu bera lortzeko behar denarekin alderatzen denean, baita 10 kGyko dosi tipiko batean ere janari gehiena, uraren baliokidea dena (berotze asmoari dagokionez), 2,5 ° C (4,5 ° F) inguruan bakarrik berotuko litzateke.
Erradiazio ionizatzaile bidezko janariaren prozesamenduaren berezitasuna zera da, trantsizio atomiko bidezko energiaren dentsitatea oso altua dela, molekulak hautsi eta ionizazioa eragin dezakeela (hortik dator izena), eta hori ezin dela lortu berotuta bakarrik. Hori da ondorio onuragarri berrien arrazoia, baina aldi berean kezka berriak sortzen dira. Erradiazio ionizatzaile bidezko janari solidoaren tratamenduak bero bidezko pasteurizazioaren antzeko efektua eragin dezake likidoetan, hala nola esnean. Hala ere, pasteurizazio hotza terminoaren erabilera, irradiatutako janariak deskribatzeko, eztabaidagarria da; izan ere, pasteurizazioa eta irradiazioa, funtsean, bi prozesu desberdin dira, nahiz eta antzeko azken emaitzak bilatzen dituzten.
Gaur egun, 40 herrialdetan baino gehiagotan dago baimenduta janaria irradiatzea, eta tratatutako bolumenak 500.000 tonatik gorakoak dira mundu osoan.[6][7][8]
Janariaren irradiazioa, funtsean, teknologia ez-nuklearra da, neutroi-azeleragailuek sor dezaketen ionizazio-erradiazioan oinarritzen da, baina gainbehera nuklearraren ondoriozko gamma-izpiak ere erabil ditzake. Erradiazio ionizatzaile bidezko prozesamendurako mundu mailako industria bat dago, gehiengoa, bai kantitatearen aldetik, bai prozesu-potentziaren aldetik, azeleragailuen bidez egiten da. Janariaren irradiazioa aplikazio nitxo bat baino ez da intsumo medikoekin, material plastikoekin, lehengaiekin, harribitxiekin, kableekin, alanbreekin eta abarrekin alderatzen denean.
Istripu nuklearrak, tartean dauden indar indartsuen ondorioz, oso arriskutsuak izaten dira askotan. Historikoki, lehen gertakariek erradiazioarekiko esposizio latzekin izan zuten zerikusia. Marie Curie anemia aplasikoak jota hil zen, bere ikerketetan jasan zituen esposizio maila altuen ondorioz. Beste bi zientzialari, estatubatuar bat eta kanadar bat, Harry Daghlian eta Louis Slotin, plutonio masa beraren manipulazio txarraren ondorioz hil ziren.
Istripu nuklear eta erradiologiko zibilek energia nuklearreko instalazioekin dute zerikusia normalean. Arrazoi ohikoenak ihesak dira, langileak material arriskutsuaren eraginpean jartzen dituztenak. Urtze nuklear batek istripu larriagoari egiten dio erreferentzia, eta, horren ondorioz, material nuklearra askatu egiten da planta inguratzen duen girora. Horrelako istripu esanguratsuenak Three Mile Islanden, Pennsylvanian eta Txernobylen (Ukraina) gertatu ziren. 2011ko martxoaren 11ko lurrikarak eta tsunamiak kalte handiak eragin zituen hiru erreaktore nuklearretan eta Japoniako Fukushima Daiichi energia nuklearreko instalazioan gastatutako erregai-biltegiko igerileku batean. Antzeko istripuak izan zituzten erreaktore militarrak Windscale Erresuma Batuan eta SL-1 Estatu Batuetan izan ziren.
Istripu militarrak arma nuklearrak ustekabean galdu edo lehertzearekin lotuta egon ohi dira. 1954an Castle Bravo probak espero baino etekin handiagoa atera zuen, proba honek inguruko uharteak kutsatu zituen, japoniar arrantza-ontzi bat (hildako batekin) eta Japonian kutsatutako arrainen kezkak sortu ziren. 50eko eta 70eko hamarkaden artean, hainbat bonba nuklear galdu ziren itsaspekoetatik eta hegazkinetatik, eta horietako batzuk ez ziren inoiz berreskuratu. Azken hogei urteetan antzeko istripuen gainbehera nabarmena ikusi dute.
Energia nuklearraren sustatzaileek adierazi dutenez, urtero, nukleoan sortutako elektrizitateak 470 milioi tona karbono dioxido gutxiago isurtzen ditu, bestela erregai fosiletatik etorriko liratekeenak.[9] Gainera, energia nuklearrak sortzen duen hondakin kopurua, erlatiboki baxua, seguru asko, eskala handiko energia nuklearra ekoizteko instalazioek deuseztatzen dute, edo beste energia batzuetarako birgaitu/birziklatzen da.[10] Energia nuklearraren sustatzaileek beste elektrizitate mota batzuk erabiltzearen kostua ere azpimarratzen dute. Adibidez, Ingurumena Babesteko Agentziaren arabera, ikatzak 30.000 pertsona hiltzen ditu urtean[11] ingurumenean duen eraginaren ondorioz, eta 60 pertsona hil ziren Txernobilgo hondamendian.[12] Energia nuklearraren sustatzaileek emandako eraginaren benetako adibide bat Vermonteko zentral nuklearra itxi eta hurrengo bi hilabeteetan 650.000 tona karbono isurtzea da.[13]
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
