erta

See also: érta, ērta, and ērtā

Cimbrian

Alternative forms

• èrtag (Sette Comuni)

Etymology

From Middle High German er(ge)tac, from Old High German *ariōtag, from Gothic *𐌰𐍂𐌾𐌰𐌿𐍃 𐌳𐌰𐌲𐍃 (*arjaus dags), a calque of Ancient Greek (ἡμέρα) Ᾰ̓́ρεως ((hēméra) Áreōs, “(day of) Ares”). Cognate with German Ertag, Mòcheno eirta, Bavarian ertach.

Noun

erta m

1. (Luserna) Tuesday

See also

• (days of the week) taaghe dar bòchen; méentag, èrtag, mittog, fiistag, braitag, zaastag, zuntag ^{(Category: cim:Days of the week)} – Sette Comuni dialect

See also: Luserna, Tredici Comuni

References

• Patuzzi, Umberto, ed., (2013) Luserna / Lusérn: Le nostre parole / Ünsarne börtar / Unsere Wörter [Our Words], Luserna, Italy: Comitato unitario delle isole linguistiche storiche germaniche in Italia / Einheitskomitee der historischen deutschen Sprachinseln in Italien

Icelandic

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈɛr̥ta/
• Rhymes: -ɛr̥ta

Etymology 1

From Old Norse erta, from Proto-Germanic *artijaną. More at ert.

Verb

erta (weak verb, third-person singular past indicative erti, supine ert)

1. to irritate (cause physical discomfort to a part of the body, etc.)
2. to tease, to annoy, to irritate, to provoke

Conjugation

infinitive (nafnháttur)		að erta
supine (sagnbót)		ert
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		ertandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég erti	við ertum	present (nútíð)	ég erti	við ertum
	þú ertir	þið ertið		þú ertir	þið ertið
	hann, hún, það ertir	þeir, þær, þau erta		hann, hún, það erti	þeir, þær, þau erti
past (þátíð)	ég erti	við ertum	past (þátíð)	ég erti	við ertum
	þú ertir	þið ertuð		þú ertir	þið ertuð
	hann, hún, það erti	þeir, þær, þau ertu		hann, hún, það erti	þeir, þær, þau ertu
imperative (boðháttur)	ert (þú)	ertið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	ertu	ertiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

erta — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að ertast
supine (sagnbót)		erst
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		ertandist ** ** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég ertist	við ertumst	present (nútíð)	ég ertist	við ertumst
	þú ertist	þið ertist		þú ertist	þið ertist
	hann, hún, það ertist	þeir, þær, þau ertast		hann, hún, það ertist	þeir, þær, þau ertist
past (þátíð)	ég ertist	við ertumst	past (þátíð)	ég ertist	við ertumst
	þú ertist	þið ertust		þú ertist	þið ertust
	hann, hún, það ertist	þeir, þær, þau ertust		hann, hún, það ertist	þeir, þær, þau ertust
imperative (boðháttur)	erst (þú)	ertist (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	erstu	ertisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

ertast — mediopassive voice (miðmynd)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	ertur	ert	ert		ertir	ertar	ert
accusative (þolfall)	ertan	erta	ert		erta	ertar	ert
dative (þágufall)	ertum	ertri	ertu		ertum	ertum	ertum
genitive (eignarfall)	erts	ertrar	erts		ertra	ertra	ertra
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	erti	erta	erta		ertu	ertu	ertu
accusative (þolfall)	erta	ertu	erta		ertu	ertu	ertu
dative (þágufall)	erta	ertu	erta		ertu	ertu	ertu
genitive (eignarfall)	erta	ertu	erta		ertu	ertu	ertu

ertur — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

Synonyms

• (to annoy): skaprauna, stríða, hrella, espa

Derived terms

• erting (“irritation”)
• ertinn (“mischievous, given to teasing”)
• ertni (“teasing”)

Etymology 2

From Old Norse ertr, from Proto-Germanic *arwīts. Cognate with Faroese ertur, Swedish ärt, Danish ært, Old High German arawīz (> German Erbse, Luxembourgish Ierbes).

Noun

erta f (genitive singular ertu, nominative plural ertur)

1. pea

Declension

Declension of erta
f-w1	singular		plural
	indefinite	definite	indefinite	definite
nominative	erta	ertan	ertur	erturnar
accusative	ertu	ertuna	ertur	erturnar
dative	ertu	ertunni	ertum	ertunum
genitive	ertu	ertunnar	erta/ertna	ertanna/ertnanna

See also

• baun

Italian

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈɛr.ta/, (traditional) /ˈer.ta/^[1]
• Rhymes: -ɛrta, (traditional) -erta
• Hyphenation: èr‧ta, (traditional) ér‧ta

Etymology 1

Feminine of erto.

Participle

erta f sg

1. feminine singular of erto

Adjective

erta

1. feminine singular of erto

Etymology 2

(This etymology is missing or incomplete. Please add to it, or discuss it at the Etymology scriptorium.)

Noun

erta f (plural erte)

1. steep slope
   • 1300s–1310s, Dante Alighieri, “Canto I”, in Inferno [Hell]‎, lines 31–33; republished as Giorgio Petrocchi, editor, La Commedia secondo l'antica vulgata [The Commedia according to the ancient vulgate]‎, 2^nd revised edition, Florence: publ. Le Lettere, 1994:

     Ed ecco, quasi al cominciar de l’erta, ¶ una lonza leggera e presta molto, ¶ che di pel macolato era coverta; […]

     And lo! almost where the ascent began, a panther light and swift exceedingly, which with a spotted skin was covered o'er!

References

1. erto in Luciano Canepari, Dizionario di Pronuncia Italiana (DiPI)

Anagrams

• arte, atre, etra, rate, retà, tare, trae

Norwegian Bokmål

Alternative forms

• erten

Noun

erta m or f

1. definite feminine singular of ert

Norwegian Nynorsk

Noun

erta f

1. definite singular of ert

Verb

erta (present tense ertar, past tense erta, past participle erta, passive infinitive ertast, present participle ertande, imperative erta/ert)

1. to tease