κοινότητα του Γκαρ στη Γαλλία From Wikipedia, the free encyclopedia
Η Νιμ (γαλλ. Nîmes, οξιτανικά Nimes) είναι πόλη της νότιας Γαλλίας στον νομό (département) Γκαρ (Gard) στην περιοχή (région) Οξιτανία, έως το 2016 αποτελούσε τμήμα του Λανγκντόκ - Ρουσιγιόν (Languedoc-Roussillon). Είναι πόλη με σημαντική ιστορία και πολλά ρωμαϊκά μνημεία, πολύ καλά διατηρημένα, αποτελώντας πόλο έλξης τουριστών. Έχει 150.610 κατοίκους (απογραφή 2017)[7], οι οποίοι αποκαλούνται Νιμουά(ζ). (Nîmois, (άρρενες) Nîmoises (θήλεις))[8]
Νιμ | |||
---|---|---|---|
| |||
Διοίκηση | |||
Χώρα | Γαλλία | ||
Διοικητική υπαγωγή | Αστική Κοινότητα Νιμ Μετροπόλ | ||
• Δήμαρχος της Νιμ | Ζαν-Πωλ Φουρνιέ (από 2001) | ||
Ταχυδρομικός κώδικας | 30000[1] και 30900[1] | ||
Κωδικός Κοινότητας | 30189[2] | ||
Πληθυσμός | 148.104 (1 Ιανουαρίου 2021)[3] | ||
Έκταση | 161,85 km²[4] | ||
Υψόμετρο | 215 μέτρα και 21 μέτρα[5] | ||
Ζώνη ώρας | UTC+01:00 (επίσημη ώρα) UTC+02:00 (θερινή ώρα) | ||
Ιστότοπος | http://www.nimes.fr[6] | ||
Σχετικά πολυμέσα | |||
δεδομένα |
Επιφανείς Γάλλοι που γεννήθηκαν στη Νιμ υπήρξαν, μεταξύ άλλων, ο λογοτέχνης Αλφόνς Ντωντέ (Alphonse Daudet), ο γιατρός και επιχειρηματίας Λουί Περιέ (Louis Perrier), δημιουργός του ομώνυμου εμφιαλωμένου νερού, ο Μαρκήσιος στρατηγός Μονκάλμ (Louis-Joseph de Montcalm), που διαδραμάτισε σοβαρό ρόλο στις αμερικανικές κτήσεις της Γαλλίας και ο Ζαν Νικό (Jean Nicot), που εισήγαγε τον καπνό στη Γαλλία και έδωσε το όνομά του στη νικοτίνη.
Η Νιμ είναι κτισμένη κοντά στις ακτές της Μεσογείου, στη στενή πεδιάδα που εκτείνεται από τον ποταμό Ροδανό ως τον ποταμό Ωντ (Aude). Η πλεονεκτική της θέση στο μεσογειακό τόξο την τοποθετεί κοντά σε μεγάλες πόλεις, όπως η Αρλ (27 χλμ), το Αιξ-αν-Προβάνς (95 χλμ), η Μασσαλία (110 χλμ), η Αβινιόν (45 χλμ), το Μονπελιέ (50 χλμ) και η Βαρκελώνη (350 χλμ). Η πόλη είναι κτισμένη σε λοφώδη, βραχώδη περιοχή, καλυπτόμενη από θάμνους που ονομάζεται "Les monts Garrigues" και το μέσο υψόμετρό της είναι 118 μ. Από τη θέση αυτή δεσπόζει της κοιλάδας του Βιστρ (Vistres), η οποία είναι κατάφυτη με αμπελώνες.[9]
Το κλίμα της πόλης και της ευρύτερης περιοχής είναι ιδιαίτερα ήπιο. Ωστόσο, δέχεται την επίδραση των βορειοδυτικών ανέμων ("Mistral", ελλ. "μαΐστρος"), που πνέουν στην κοιλάδα του Ροδανού επί 10 περίπου ημέρες ανά έτος και ορισμένες φορές οι ριπές τους φθάνουν σε ταχύτητα τα 100 km/h, με συνέπεια οι χειμώνες να είναι λιγότερο ήπιοι απ' όσο θα έπρεπε λόγω γεωγραφικού πλάτους. Από την άλλη, δέχεται τις επιδράσεις του μεσογειακού κλίματος, με συνέπεια οι βροχοπτώσεις να είναι λίγες, τα καλοκαίρια ξηρά και ιδιαίτερα θερμά[10], ενώ οι περισσότερες βροχοπτώσεις συμβαίνουν κατά τη διάρκεια του φθινοπώρου και είναι έντονες, με συνέπεια το ύψος βροχής να ανέρχεται θεαματικά μέσα σε λίγες ώρες και να σημειώνονται πλημμύρες. Το πλέον έντονο φαινόμενο σημειώθηκε στις 3 Οκτωβρίου 1988, οπότε μέσα σε έξι ώρες το ύψος βροχής ανήλθε στα 620 χιλιοστά. Ως συνέπεια, σημειώθηκε ισχυρή πλημμύρα, η οποία, εκτός των υλικών καταστροφών, προκάλεσε τον θάνατο 10 ατόμων.[11]
Η Νιμ δημιουργήθηκε ως οικισμός πέριξ μιας ιερής πηγής, αφιερωμένης στη θεότητα "Nemausus" πριν από 2.000 περίπου χρόνια.[12], ενώ το όνομα ετυμολογείται από την κελτική λέξη "nem", που σημαίνει "καθαγιασμένος τόπος"[13] Αποτέλεσε την πρωτεύουσα μιας φυλής Γαλατών, ενώ ο Στράβων και ο Πλίνιος αναφέρουν ότι στην περιοχή είχε εγκατασταθεί μια ομάδα Κελτών.[14] Η γαλατική φυλή των Volcae Arecomici που είχε εγκατασταθεί στην περιοχή παραδόθηκε χωρίς αντίσταση στους Ρωμαίους το 121 π.Χ.[15] Ο αυτοκράτορας Αύγουστος ίδρυσε εκεί μια νέα πόλη και της έδωσε προνόμια τέτοια, ώστε σύντομα η πόλη αναπτύχθηκε και γνώρισε την ευημερία.[9] Η πόλη κτίστηκε σύμφωνα με τα ρωμαϊκά πρότυπα και εφοδιαζόταν με πόσιμο νερό μέσω ενός καναλιού μήκους 50 χιλιομέτρων,[16] τμήμα του οποίου αποτελεί η γέφυρα του Γκαρ (Pont du Gard), μήκους περίπου 800 μ., ύψους 48 μ. και μέγιστου πλάτους 2,5 μ. Το υδραγωγείο φέρνει νερό από τις καρστικές πηγές του Ερ και, σύμφωνα με σύγχρονες έρευνες, είχε δυνατότητα παροχής 200 - 400 λίτρων ανά δευτερόλεπτο.[17] Επιπλέον, η πόλη βρισκόταν επάνω στη Δομιτία οδό (Via Domitia), τη ρωμαϊκή οδό που συνέδεε τη Ρώμη με την Ισπανία[18] αποτελώντας έτσι διαμετακομιστικό και εμπορικό σταθμό. Οι Ρωμαίοι κατασκεύασαν εκεί πλήθος μνημείων, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται η περίφημη Αρένα της Νιμ, ρωμαϊκό στάδιο χωρητικότητας περίπου 24.000 θεατών και ο «τετράγωνος ναός» (Μαιζόν καρέ) και ο Μέγας Πύργος (Tour Magne), ο οποίος χρησίμευε για να ελέγχει την κυκλοφορία στη Δομιτία οδό αλλά και ως οχυρωματικό έργο, αποτελώντας τμήμα των τειχών που κατασκεύασε ο Αύγουστος για να οχυρώσει την πόλη.[19]
Ύστερα από την εκστρατεία στην Αίγυπτο, ορισμένοι από τους στρατιώτες του Αυγούστου επέλεξαν να εγκατασταθούν στη Νιμ. Η νίκη τους στην Αίγυπτο συμβολίστηκε με έναν κροκόδειλο αλυσοδεμένο σε έναν φοίνικα. Η αναπαράσταση αυτή εμφανίστηκε επίσης πολύ αργότερα, επί εποχής Φραγκίσκου του Α', όταν στην πόλη κόπηκαν νομίσματα που την έφεραν στη μία τους όψη. Αρχικά έγινε το πολεμικό έμβλημα της πόλης και τελικά το επίσημο έμβλημά της. Κατά τη δεκαετία του 1980 η παράσταση αυτή ανασχεδιάστηκε από τον Φίλιπ Σταρκ και σήμερα είναι παρούσα σε κάθε σημείο της Νιμ, προκαλώντας την περιέργεια των επισκεπτών της.[12]
Τον 5ο μ.Χ. αιώνα (407) η πόλη καταλήφθηκε αρχικά από τους Βανδάλους και στη συνέχεια (472) από τους Βησιγότθους. Η κυριαρχία των γερμανικών φύλων τερματίζεται με την εισβολή και κατάληψή τους από τους Σαρακηνούς, οι οποίοι εκδιώκονται με τη σειρά τους το 737 μ.Χ. από τα στρατεύματα του Καρόλου Μαρτέλου, τα οποία πυρπολούν και καταστρέφουν μεγάλο μέρος της.[9] Πιθανότατα εκείνη η εποχή σηματοδοτεί την έναρξη χρήσης της "Αρένας" ως φρουρίου.
Το 752 η πόλη αποκτά ανεξαρτησία. Ως ηγεμόνας της επιλέγεται ένας Γότθος ονομαζόμενος Ansemond, ο οποίος τίθεται υπό την επικυριαρχία του Πεπίνου του Βραχέος, ο οποίος το 758 εγκαθιστά ως φεουδάρχη της πόλης τον κόμητα Ραντούλφο (Radulfe). Το 892 η κομητεία της Νιμ περνά στη δικαιοδοσία των κομήτων της Τουλούζης και στη συνέχεια των υποκομήτων Τρανκαβέλ της Καρκασσόν και του Αλμπί. Το 925 η πόλη δέχεται νέες επιδρομές από τους Νορμανδούς και τους Ούγγρους, παραμένει όμως υπό την επικυριαρχία των υποκομήτων Τρανκαβέλ, οι οποίοι τελικά τη μεταβιβάζουν εκ νέου στους κόμητες της Τουλούζης. Η Νιμ βγαίνει από την απομόνωσή της γύρω στο 1000 μ.Χ.: Το εμπόριο αρχίζει να ανθίζει και πάλι, χάρη στην αμπελοκαλλιέργεια, τις ελιές και την εκτροφή προβάτων, ενώ κατασκευάζονται νέα τείχη.[20]. Όταν το 1226 ο Λουδοβίκος ο Η' ξεκινά τη Σταυροφορία των Αλβιγηνών κατά των Καθαρών, η πόλη συντάσσεται μαζί του, γεγονός από το οποίο ο βασιλέας επωφελείται για να την εντάξει στο Γαλλικό Στέμμα. Η συνθήκη ένταξης ολοκληρώνεται στις 12 Απριλίου του 1229.[9]
Κατά τα τέλη της περιόδου του Μεσαίωνα η πόλη ευημερεί. Αυτό συμβαίνει κύρια χάρη στην παραγωγή υφασμάτων, και συγκεκριμένα χάρη στην τεχνογνωσία κατασκευής ενός τύπου πολύ ανθεκτικού υφάσματος, το οποίο αποκτά το προσωνύμιο "serge de Nîmes" (ύφασμα σερζ από τη Νιμ) ή συγκεκομμένα "de Nîmes", ονομασία που θα εξελιχθεί σε "denim",[12][16] ύφασμα κατασκευής των σύγχρονων τζιν.
Κατά τον δέκατο έκτο αιώνα, η κατάσταση της πόλης βελτιώθηκε ακόμη περισσότερο. Ύστερα από μια θαυμάσια υποδοχή που επιφύλαξε στον βασιλέα Φραγκίσκο τον Α', η πόλη πέτυχε τη δημιουργία του Πανεπιστημίου της. Σύντομα η πόλη έγινε σημαντική κοιτίδα του Προτεσταντισμού στην περιοχή, με αποτέλεσμα να ξεσπάσουν θρησκευτικές ταραχές. Στις 29 Σεπτεμβρίου 1569 οι Προτεστάντες δολοφόνησαν περισσότερους από 90 καθολικούς ιερείς. Τα πράγματα ηρέμησαν κάπως με το Έδικτο της Νάντης αλλά τον Οκτώβριο του 1685, όταν το Έδικτο ανακλήθηκε με το Έδικτο του Φονταινεμπλώ, ακολούθησαν νέες διώξεις κατά των Προτεσταντών, ενώ τους επιβλήθηκαν πρόσθετες απαγορεύσεις: Απαγορεύτηκε στους μεταρρυθμιστές να δίνουν στα παιδιά τους προτεσταντική μόρφωση και να ενταφιάζονται σε κανονικά νεκροταφεία. Το 1702 δολοφονήθηκε ο αβάς του Chayla, με αποτέλεσμα να ξεσπάσει στην πόλη ο αποκαλούμενος "πόλεμος των Camisards", όταν οι προτεστάντες αγρότες και τεχνίτες, απαυδισμένοι από τις απαγορεύσεις και τις διώξεις των ίδιων και των ομοθρήσκων τους αντιστάθηκαν ακόμη και στους βασιλικούς δραγόνους. Η οριστική ειρήνευση επήλθε μόλις το 1715.[21]
Κατά την εποχή του Διαφωτισμού η πόλη απέκτησε τους περίφημους "κήπους της Πηγής" (Jardins de la Fontaine), που δημιουργήθηκαν γύρω από την αρχαία πηγή που υπήρξε η απαρχή της πόλης. Δημιουργός τους ήταν ο Μαρεσάλ (Mareschal). Σήμερα κατατάσσονται ανάμεσα στους "Jardins remarquables" (αξιοσημείωτους κήπους) και αποτελούν ένα από τα αξιοθέατα της πόλης.[12]
Η πόλη, έχοντας σημαντική βιομηχανία υφασμάτων, αρχικά ευημερεί. Κατασκευάζονται εκεί, εκτός από το γνωστό πλέον "denim" και μεταξωτά υφάσματα, τα οποία όμως γνωρίζουν έντονο ανταγωνισμό από τις αντίστοιχες βιομηχανίες της Λυών. Η συγκοινωνία της πόλης βελτιώνεται με τη διέλευση από αυτήν του Καναλιού του Midi ενώ το 1839 η Νιμ αποκτά σιδηροδρομική σύνδεση με την υπόλοιπη χώρα, γύρω από τον νέο σιδηροδρομικό σταθμό κτίζονται νέες πολυτελείς κατοικίες, ενώ τα κέρδη από τη βιομηχανία υφασμάτων επανεπενδύονται σε άλλους τομείς, κύρια στον αμπελουργικό, με αποτέλεσμα η πόλη να αποκτήσει ξανά την παλιά της ευημερία.[22] Μελανό σημείο στην αμπελουργική της ιστορία αποτελεί η επιδημία φυλλοξήρας που πλήττει τα αμπέλια της περιοχής το 1879.
Παρά το γεγονός ότι ένας από τους τομείς δραστηριότητας της πόλης είναι η οινοποιΐα, μόλις το 0,5% του ενεργού της πληθυσμού ασχολείται με τη γεωργία. Το παραγωγικό δυναμικό της Νιμ αποτελείται κατά 36,5% από υπαλλήλους, 22,4% από τα λεγόμενα "ενδιάμεσα επαγγέλματα", το 21,6% είναι εργάτες, 12,5% είναι στελέχη ή ασχολούμενοι με "πνευματικά επαγγέλματα" και 6,6% είναι τεχνίτες, έμποροι και επιχειρηματίες. Ο μέσος όρος εισοδήματος ανά οικογένεια ανέρχεται σε 16.500 ευρώ/έτος (με τον εθνικό μέσο όρο στα 21.000 ευρώ/έτος), ενώ το 14,5% του πληθυσμού υπολογίζεται ότι βρίσκεται ακριβώς στο όριο του ελάχιστου εισοδήματος, υψηλό ποσοστό συγκρινόμενο με τον εθνικό μ.ό. ο οποίος ανέρχεται στο 2% και τον μέσο όρο στην περιοχή στο 4%.[23]
Για να διατηρηθεί ο ρυθμός της οικονομικής ανάπτυξης, η πόλη δέχεται τη βοήθεια της κοινοπραξίας εικοσιεπτά κοινοτήτων της περιοχής, που έχουν συστήσει τη "Nîmes Métropole". Στη Νιμ έχει την έδρα του το Επιμελητήριο Εμπορίου και Βιομηχανίας της Nîmes-Uzès, Bagnols-Le Vigan. Και οι δύο οργανισμοί επιδιώκουν να αξιοποιήσουν τα ισχυρά της, από οικονομικής απόψεως, σημεία.
Ο υδάτινος δρόμος της πόλης είναι το Κανάλι του Midi. Υπάρχει σιδηροδρομική σύνδεση με την υπόλοιπη χώρα, ενώ από τον σταθμό της Νιμ προβλέπεται, το 2020, η διέλευση της γραμμής LGV (Ligne à grande vitesse, γραμμή υψηλής ταχύτητας) η οποία θα συνδέσει την πόλη με τη Βαρκελώνη στην Ισπανία. Υπάρχει όμως ήδη σιδηροδρομική σύνδεση με τη Λυών, τη Μασσαλία, το Παρίσι και τη Γενεύη μέσω γραμμής TGV (train à grande vitesse, τρένο υψηλής ταχύτητας).
Η οδική σύνδεση της πόλης με την υπόλοιπη χώρα πραγματοποιείται μέσω των αυτοκινητοδρόμων Α9 (που αποκαλείται «la Languedocienne» και Α54.
Η αεροπορική σύνδεση της πόλης και των πέριξ κοινοτήτων εξασφαλίζεται από το αεροδρόμιο «Nîmes Alès Camargue Cévennes», το οποίο, έχοντας αεροδιάδρομο μήκους 2.240 μ., τη συνδέει με το Λούτον στο Λονδίνο, το Λίβερπουλ και τις Βρυξέλλες. Πτήσεις εσωτερικού δεν πραγματοποιούνται από αυτό αλλά από το επίσης πολύ κοντινό (απόσταση περίπου 50 χλμ.) αεροδρόμιο του Μονπελιέ.
Στην πόλη υπάρχουν, επίσης, το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης, το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας και το Πλανητάριο της Νιμ.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.