Η Συμφωνία της Βαβυλώνας (323 π.Χ.) ήταν η πρώτη διαίρεση της αυτοκρατορίας του Μεγάλου Αλεξάνδρου ανάμεσα στους στρατηγούς του και πήρε το όνομά της από την πόλη της Βαβυλώνας, εκεί που έγινε η συμφωνία, αμέσως μετά το θάνατο του Αλεξάνδρου. Οι στρατηγοί, αλλά και ο στρατός όρισαν βασιλέα τον ετεροθαλή αδελφό του Αλέξανδρου Φίλιππο τον Αρριδαίο, ο οποίος υπολειπόταν πνευματικά. Αντιβασιλέας ονομάστηκε ο Περδίκκας. Εν τω μεταξύ, οι στρατηγοί του Αλεξάνδρου ονομάστηκαν σατράπες των διαφόρων περιοχών της αυτοκρατορίας του, ενώ διοικητές των μακρινότερων επαρχιών της Ασίας στην Ανατολή, παρέμειναν αυτοί που είχε ορίσει ο Αλέξανδρος[1]. Η συμφωνία για τον διαμοιρασμό των σατραπειών από τους διαδόχους του Μεγάλου Αλεξάνδρου τροποποιήθηκε δυο χρόνια αργότερα, το 321 π.Χ., στην Συμφωνία του Τριπαραδείσου.
Οι κυριότερες ολοκληρωμένες πηγές για τη συμφωνία που έγινε στη Βαβυλώνα, είναι:
Η κοντινότερη σωζόμενη πηγή που έχουμε στα γεγονότα είναι η Ιστορική Βιβλιοθήκη που έγραψε ο Διόδωρος Σικελιώτης (80 - 20 π.Χ.) πάνω από διακόσια χρόνια αργότερα[2].
ο Κουίντος Κούρτιος Ρούφος, ρωμαίος ιστορικός, πιθανότατα του 1ου αιώνα, στο έργο του «Ιστορίες του Μεγάλου Αλεξάνδρου», γραμμένο στα λατινικά[3]
Η άλλη πηγή προέρχεται από τον Αρριανό (95 - 180 μ.Χ.)[4]
Τέλος, άλλη πηγή είναι ο Δέξιππος (περίπου 210-273), του οποίου το κείμενο, όπως και αυτό του Αρριανού προέρχονται από την Βιβλιοθήκη του Φωτίου[5]
Η διανομή των επαρχιών και αξιωμάτων του κράτους που ακολούθησε τον θάνατο του Αλεξάνδρου, συγκριτικά ανά ιστορικό και ανά συμφωνία στον παρακάτω πίνακα, όπου παρατίθεται και η επόμενη Συμφωνία του Τριπαραδείσου:
Περισσότερες πληροφορίες Ιστορικοί Ρόλοι και περιοχές, Διόδωρος Σικελιώτης 80 - 20 π.Χ. (Βαβυλώνας) ...
1 = Ο Κρατερός ονομάστηκε Επιμελητής της Βασιλείας ενώ επέστρεφε στην Μακεδονία, αλλά έχασε την θέση αυτή από τον Περδίκκα μέσω παρέμβασης του Περδίκκα στον Φίλιππο Γ'
2 = Σύμφωνα με τον Φώτιο ο Νεοπτόλεμος ορίστηκε σατράπης της Αρμενίας κατά τη συμφωνία της Βαβυλώνας
3 = Σιβύρτιος, αλλά δεν αναφέρεται ξεκάθαρα
4 = Ο Ιουστίνος αναφέρει Εχτάρχης πιθανώς εννοώντας Οξυάρτης
Οι κύριες ιστορικές πηγές της περιόδου για τους Διαδόχους και Επιγόνους είναι του Ιερώνυμου του Καρδιανού, του ίδιου του Πτολεμαίου Σωτήρα, και Κρατερού του ιστορικού (γιου του στρατηγού Κρατερού), το έργο των οποίων δεν έχει σωθεί αλλά μέρος του υπάρχει σε αυτό των μεταγενέστερων ιστορικών.