From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο πανισλαμισμός (αραβικά: الوحدة الإسلامية) είναι ένα πολιτικό κίνημα που υποστηρίζει την ενότητα των μουσουλμάνων υπό ένα Ισλαμικό κράτος - συχνά ένα χαλιφάτο[1] - ή ένα διεθνή οργανισμό παρόμοιο με την Ευρωπαϊκή Ένωση με Ισλαμικές αρχές. Ως μορφή θρησκευτικού εθνικισμού, ο πανισλαμισμός διαφοροποιείται από άλλες πανεθνικιστικές ιδεολογίες, για παράδειγμα τον παναραβισμό, εξαιρώντας την κουλτούρα και την εθνικότητα ως πρωταρχικούς παράγοντες για την ενοποίηση.
Το μοντέλο στο οποίο στοχεύει ο πανισλαμισμός είναι τα πρώιμα χρόνια του Ισλάμ - η κυριαρχία του Μωάμεθ και το πρώτο χαλιφάτο - όταν ο Μουσουλμανικός κόσμος θεωρείται ότι ήταν δυνατό και αδιάσπαστος σε ένα ενωμένο κράτος.
Στη σύγχρονη εποχή, ο πανισλαμισμός υποστηρίχθηκε από τον Τζαμάλ αλ-Ντιν αλ-Αφγάνι που επιδίωξε την ενότητα μεταξύ των Μουσουλμάνων για να αντιταχθούν στην αποικιακή κατοχή των Μουσουλμανικών εδαφών. Παρότι μερικές φορές περιγράφεται ως "φιλελεύθερος",[2] ο αλ-Αφγάνι δεν υποστήριξε μια συνταγματική κυβέρνηση αλλά απλά οραματίστηκε "την ανατροπή των ανεξάρτητων ηγεμόνων που ήταν φιλικοί ή υποτελείς στους ξένους, και την αντικατάστασή τους με δυνατούς και πατριωτικούς άνδρες"[3]. Σε μια επιθεώρηση των θεωρητικών άρθρων της Παριζιάνικης εφημερίδας του δεν υπήρχε τίποτε που "να εκδηλώνει προτίμηση στην πολιτική δημοκρατία ή τον κοινοβουλευτισμό", σύμφωνα με τον βιογράφο του.[3]
Ενώ το ενδιαφέρον του Αφγάνι για την Ισλαμική σαρία και τη θεολογία ήταν πενιχρό,[4] ο ύστερος πανισλαμισμός του μετα-αποικιακού κόσμου, συσχετίστηκε ισχυρά με τον Ισλαμισμό. Κορυφαίοι ισλαμιστές όπως ο Σαγίντ Κουτμπ, Αμπούλ Αλά Μαουντούντι, και ο Αγιατολάχ Χομεϊνί, όλοι υπογράμμισαν την πεποίθησή τους ότι η επιστροφή στο παραδοσιακό δικαίο της Σαρία θα κάνει πάλι το Ισλάμ ενωμένο και ισχυρό.
Κατά την περίοδο της αποαποικιοποίησης μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο αραβικός εθνικισμός επισκίασε τον Ισλαμισμό. Στο κοσμικό αραβικό κόσμο τα παναραβικά κόμματα - Μπάαθ και Νασεριστικά κόμματα - είχαν παρακλάδια σε όλες σχεδόν τις αραβικές χώρες, και πήραν την εξουσία στην Αίγυπτο, τη Λιβύη, το Ιράκ και τη Συρία. Οι Ισλαμιστές υπέστησαν σοβαρή καταστολή. Ο μεγάλος στοχαστής του, ο Σαγίντ Κουτμπ, φυλακίστηκε, υπέστη βασανιστήρια και αργότερα εκτελέστηκε.
Μετά την ήττα των αραβικών στρατών στον Πόλεμο των Έξι Ημερών, ο Ισλαμισμός και ο Πανισλαμισμός άρχισαν να αντιστρέφουν τη σχετική θέση τους στη δημοτικότητα του εθνικισμού και του παναραβισμού. Το 1979 η Ιρανική Επανάσταση ανέτρεψε τον Σάχη Μοχάμεντ Ρεζά Παχλαβί από την εξουσία, και δέκα χρόνια αργότερα οι αφγανοί μουσουλμάνοι Μουτζαχεντίν, με σημαντική υποστήριξη από την Ηνωμένες Πολιτείες, με επιτυχία εκδίωξαν τη Σοβιετική Ένωση από το Αφγανιστάν.
Αυτά τα γεγονότα αναπτέρωσαν τους ισλαμιστές σε όλο τον κόσμο και την αυξημένη δημοτικότητα τους στο μουσουλμανικό κοινό. Σε όλη τη Μέση Ανατολή, και ιδίως στην Αίγυπτο, οι διάφοροι κλάδοι της Μουσουλμανικής Αδελφότητας έχουν προκαλέσει σημαντικά τις κοσμικές εθνικιστικές ή μοναρχικές μουσουλμανικές κυβερνήσεις.
Στο Πακιστάν η Τζαμάατ-ε-Ισλάμι απολάμβαναν τη λαϊκή υποστήριξη, ιδίως μετά το σχηματισμό του Μουταχνίνα Ματζλίς-ε-Αμάλ, και στην Αλγερία το Ισλαμικό Μέτωπο Σωτηρίας αναμενόταν να κερδίσει τις εκλογές που ακυρώθηκαν το 1992. Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, η Χιζμπ ατ-Ταχρίρ, έχει αναδειχθεί ως μια δύναμη πανισλαμιστών στην Κεντρική Ασία και τα τελευταία πέντε χρόνια έχει αναπτύξει κάποια υποστήριξη από τον αραβικό κόσμο.[5]
Πρόσφατος συνήγορος του πανισλαμισμού ήταν ο Τούρκος πρωθυπουργός και ιδρυτής του κινήματος Μιλλί Γκιορούς, Νετσμεττίν Ερμπακάν, ο οποίος υπερασπίστηκε την ιδέα μιας Πανισλαμικής Ένωσης (Ισλάμ Μπιρλιγκί) και έλαβε μέτρα στην κυβέρνησή του προς την κατεύθυνση αυτού του στόχου, με τη θέσπιση των Αναπτυσσόμενων 8 Χωρών (ή D8, σε αντίθεση με την G8) το 1996 με την Τουρκία, την Αίγυπτο, το Ιράν, το Πακιστάν, την Ινδονησία, τη Μαλαισία, τη Νιγηρία και το Μπανγκλαντές. Το όραμά του ήταν σταδιακή ενότητα των μουσουλμανικών εθνών μέσω της οικονομικής και τεχνολογική συνεργασία παρόμοια με την ΕΕ με μια ενιαία νομισματική μονάδα (το ισλαμικό δηνάριο),[6] από κοινού αεροδιαστημικά και αμυντικά έργα, την ανάπτυξη τεχνολογίας πετροχημικών, περιφερειακό δίκτυο πολιτικής αεροπορίας και μια σταδιακή συμφωνία για δημοκρατικές αξίες. Παρά το γεγονός ότι για την οργάνωση αυτή έγιναν συναντήσεις σε προεδρικά και υπουργικά επίπεδα και μέτρια σχέδια συνεργασίας συνεχίζονται μέχρι σήμερα, ο ρυθμός χάθηκε αμέσως όταν το λεγόμενο Μεταμοντέρνο Πραξικόπημα της 28 Φεβρουαρίου 1997, τελικά έριξε την κυβέρνηση Ερμπακάν.[7]
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
