Συρία (ρωμαϊκή επαρχία)

Η Ρωμαϊκή Συρία ήταν μια πρώιμη ρωμαϊκή επαρχία, η οποία προσαρτήθηκε στη Ρωμαϊκή Δημοκρατία το 64 π.Χ. από τον Πομπήιο στον Τρίτο Μιθριδατικό Πόλεμο μετά την ήττα του Βασιλιά της Αρμενίας Τιγράνη του Μεγάλου.^[1]

Πρωτεύουσά της ήταν η Αντιόχεια η Μεγάλη.

Μετά την κατάτμηση του Ηρώδειου Βασιλείου της Ιουδαίας σε τετραρχίες το 6 μ.Χ., απορροφήθηκε σταδιακά σε ρωμαϊκές επαρχίες, με τη Ρωμαϊκή Συρία να προσαρτά την Ηρώδεια Τετραρχία (Ιτουραία και Τραχωνίτιδα, νυν Λατζά(τ) ).

Τα εδάφη της μοιράζονται στα σύγχρονα κράτη της Συρίας, του Λιβάνου και της Τουρκίας.

Επαρχία Συρίας

Η αρχαία πόλη της Παλμύρας ήταν ένα σημαντικό εμπορικό κέντρο και πιθανώς η πιο ακμάζουσα πόλη της Ρωμαϊκής Συρίας

Η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία στην εποχή του Αδριανού (κυβέρνησε το 117–138 μ.Χ.). Φαίνεται, στη δυτική Ασία, η αυτοκρατορική επαρχία της Συρίας (Συρία/Λίβανος), με τέσσερις λεγεώνες να αναπτύσσονται το 125 μ.Χ.

Κατά τα πρώτα χρόνια της αυτοκρατορίας, ο ρωμαϊκός στρατός στη Συρία ήταν τρεις λεγεώνες με συμμαχικά σώματα, που υπερασπίζονταν τα σύνορα με την Παρθία.

Οι δυνάμεις της συριακής επαρχίας συμμετείχαν άμεσα στον Πρώτο Ιουδαϊκό Πόλεμο εναντίον των Ρωμαίων το 66-70 μ.Χ. Το 66 μ.Χ., ο Κέστιος Γάλλος, λεγάτος της Συρίας, έφερε τον συριακό στρατό, με βάση τη Δωδέκατη Λεγεώνα, ενισχυμένο από βοηθητικά στρατεύματα, για να αποκαταστήσει την τάξη στην Ιουδαία και να καταστείλει την εξέγερση. Η λεγεώνα, ωστόσο, έπεσε σε ενέδρα και καταστράφηκε από Εβραίους αντάρτες στη Μάχη της Βεθώρα, αποτέλεσμα που συγκλόνισε τη ρωμαϊκή ηγεσία. Ο μελλοντικός αυτοκράτορας Βεσπασιανός ανέλαβε τότε να ανατρέψει την εξέγερση. Το καλοκαίρι του 69 μ.Χ., ο Βεσπασιανός, με τις συριακές μονάδες να τον υποστηρίζουν, ξεκίνησε την προσπάθειά του να γίνει Ρωμαίος αυτοκράτορας. Νίκησε τον αντίπαλό του, Βιτέλλιο, και κυβέρνησε ως αυτοκράτορας για δέκα χρόνια, οπότε και τον διαδέχθηκε ο γιος του, Τίτος.

Βάσει επιγραφής που ανακτήθηκε από το Τελ Ντορ το 1948, ο Γαργίλιος Αντίκουους ήταν γνωστό ότι ήταν κυβερνήτης μιας επαρχίας στο ανατολικό τμήμα της αυτοκρατορίας, πιθανώς της Συρίας.^[2] Τον Νοέμβριο του 2016, μια επιγραφή στα ελληνικά ανακτήθηκε στην ακτή του Τελ Ντορ από τους υποβρύχιους αρχαιολόγους του Πανεπιστημίου της Χάιφα, η οποία βεβαιώνει ότι ήταν κυβερνήτης της επαρχίας της Ιουδαίας μεταξύ 120-130 μ.Χ., πιθανώς πριν από τον Τρίτο Ιουδαϊκό Πόλεμο.^[3]

Συνέπειες

Διαίρεση σε Κοίλη Συρία και Συρία Φοινίκη

Ο Σεπτίμιος Σεβήρος διαίρεσε την επαρχία της Συρίας σε Κοίλη Συρία και Συρία Φοινίκη,^[4][5] με την Αντιόχεια και την Τύρο ως τις αντίστοιχες πρωτεύουσές τους.

Από τον 2ο αιώνα και αργότερα, η Ρωμαϊκή Σύγκλητος περιελάμβανε αρκετούς αξιοσημείωτους Σύριους, όπως τον Κλαύδιο Πομπιανό και τον Αβίδιο Κάσσιο.

Η Συρία ήταν ζωτικής στρατηγικής σημασίας κατά τη διάρκεια της κρίσης του 3ου αιώνα. Το 244 μ.Χ., η Ρώμη διακυβερνείτο από έναν ντόπιο Σύριο από τη Φιλιππόπολη (σύγχρονη Σάχμπα) στην επαρχία της Πετραίας Αραβίας. Ο αυτοκράτορας ήταν ο Μάρκος Ιούλιος Φίλιππος, πιο γνωστός ως Φίλιππος ο Άραβας. Ο Φίλιππος έγινε ο 33ος αυτοκράτορας της Ρώμης μετά τον εορτασμό της χιλιετηρίδας της.

Η Ρωμαϊκή Συρία δέχτηκε εισβολή το 252/253 (η ημερομηνία αμφισβητείται), αφότου καταστράφηκε ρωμαϊκός στρατός στη μάχη της Βαρβαλισσού από τον βασιλιά της Περσίας Σαπώρη Α', ο οποίος άφησε τον ποταμό Ευφράτη χωρίς φύλαξη και η περιοχή λεηλατήθηκε από τους Πέρσες. Το 259/260 ένα παρόμοιο γεγονός συνέβη, όταν ο Σαπώρης Α' νίκησε και πάλι έναν ρωμαϊκό στρατό πεδίου και συνέλαβε τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Βαλεριανό ζωντανό στη Μάχη της Έδεσσας. Και πάλι η Ρωμαϊκή Συρία υπέφερε, καθώς οι πόλεις καταλήφθηκαν και λεηλατήθηκαν.

Από το 268 έως το 273, η Συρία ήταν μέρος της αποσχισμένης Παλμυριανής Αυτοκρατορίας

Η «Ανατολή» στην εποχή του Σεπτίμιου Σεβήρου γ. 200 μ.Χ. [6]
Κοίλη Συρία	Provincia Συρία Coele
Φοινίκη	Provincia Syria Phoenice
Παλαιστίνη	Provincia Syria Palaestina
Αραβία	Provincia Arabia Petraea

Μεταρρυθμίσεις

Μετά τις μεταρρυθμίσεις του Διοκλητιανού, η Κοίλη Συρία έγινε μέρος της Επισκοπής της Ανατολής.^[7] Περίπου μεταξύ 330 και 350 (πιθανότατα περίπου 341), η επαρχία Ευφρατησία δημιουργήθηκε από τα εδάφη της Κοίλης Συρίας κατά μήκος της δυτικής όχθης του Ευφράτη και του πρώην Βασιλείου της Κομμαγηνής, με πρωτεύουσα την Ιεράπολη (σημερινή πόλη Μανμπίτζ της Συρίας). ^[8]

Η Συρία στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία

Βυζαντινό ψηφιδωτό 20 τετραγωνικών μέτρων που βρέθηκε στο Μαριαμίν της Συρίας, που βρίσκεται επί του παρόντος στο μουσείο της Χάμα

Μετά το 415 περίπου, η Κοίλη Συρία υποδιαιρέθηκε περαιτέρω στη Συρία Α' (Συρία Πρίμα), με την πρωτεύουσα να παραμένει στην Αντιόχεια, και τη Συρία Β' (Συρία Σεκούντα) ή Συρία Σαλουτάρις, με πρωτεύουσα την Απάμεια επί του Ορόντη. Το 528, ο Βυζαντινός αυτοκράτορας Ιουστινιανός Α' χάραξε τη μικρή παράκτια επαρχία της Θεοδωριάςς από εδάφη και των δύο επαρχιών.^[7]

Εκκλησία του Αγίου Συμεών Στυλίτη, μια από τις παλαιότερες σωζόμενες εκκλησίες παγκοσμίως

Η περιοχή παρέμεινε μια από τις σημαντικότερες επαρχίες της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Κατελήφθη από τους Σασσανίδες μεταξύ 609-628 στη συνέχεια ανακτήθηκε από τον αυτοκράτορα Ηράκλειο, αλλά έχασε και πάλι από τους μουσουλμάνους μετά τη Μάχη του ποταμού Γιαρμούκ και την πτώση της Αντιόχειας.^[7] Η πόλη της Αντιόχειας ανακτήθηκε από τον Νικηφόρο Φωκά το 963, μαζί με άλλα μέρη της χώρας, εκείνη την εποχή υπό τους Χαμδανίδες, αν και εξακολουθούσε να βρίσκεται υπό την επίσημη κυριαρχία των Αββασιδών χαλίφηδων και επίσης διεκδικούνταν από τους Φατιμίδες χαλίφηδες.

Αφού ο αυτοκράτορας Ιωάννης Α' Τσιμισκής απέτυχε να κατακτήσει τη Συρία ως την Ιερουσαλήμ, ακολούθησε μια μουσουλμανική "ανάκτηση" της Συρίας στα τέλη της δεκαετίας του 970, που ανέλαβε το Χαλιφάτο των Φατιμίδων, και είχε ως αποτέλεσμα την εκδίωξη των Βυζαντινών από τα περισσότερα μέρη της Συρίας. Ωστόσο, η Αντιόχεια και άλλες βόρειες περιοχές της Συρίας παρέμειναν στην αυτοκρατορία και σε άλλα μέρη ήταν υπό την προστασία των αυτοκρατόρων μέσω των Χαμδανιδών, Μιρδασιδών και Μαρουανιδών πληρεξουσίων τους, μέχρι την άφιξη των Σελτζούκων, οι οποίοι μετά από τρεις δεκαετίες επιδρομές, κατέλαβαν την Αντιόχεια το 1084. Η Αντιόχεια κατελήφθη ξανά τον 12ο αιώνα από τους στρατούς των Κομνηνών. Ωστόσο, μέχρι τότε η πόλη θεωρούνταν τμήμα της Μικράς Ασίας και όχι της Συρίας.

Δείτε επίσης

• Ιστορία της Συρίας
• Οθωμανική Συρία
• Ασσυρία (Ρωμαϊκή επαρχία)

Παραπομπές

1. Sicker, Martin (2001). Between Rome and Jerusalem: 300 Years of Roman-Judaean Relations. Greenwood Publishing Group. σελ. 39. ISBN 978-0-275-97140-3.
2. Dov Gera and Hannah M. Cotton, "A Dedication from Dor to a Governor of Syria", Israel Exploration Journal, 41 (1991), pp. 258–66
3. Divers Find Unexpected Roman Inscription From the Eve of Bar-Kochba Revolt Haaretz.com (Last accessed 6 June 2017)
4. Marquardt 1892: "Tandis que la Judée ou Syria Palaestina demeurait ainsi séparée de la Syrie depuis l'an 66 après J.-C., la Syrie elle-même fut plus tard divisée en deux provinces : la Syria magna ou Syria Coele, et la Syria Phoenice".
5. Adkins & Adkins 1998: "Septimius Severus divided the remaining province into Syria Coele and Syria Phoenice".
6. Cohen, Getzel M. (3 Οκτωβρίου 2006). The Hellenistic Settlements in Syria, the Red Sea Basin, and North Africa. University of California Press. σελ. 40, note 63. ISBN 978-0-520-93102-2. In 194 A.D. The emperor Septimus Severus divided the province of Syria and made the northern part into a separate province called Coele Syria.
7. Kazhdan, Alexander (Ed.) (1991). Oxford Dictionary of Byzantium. Oxford University Press. σελ. 1999. ISBN 978-0-19-504652-6.
8. Kazhdan, Alexander (Ed.) (1991). Oxford Dictionary of Byzantium. Oxford University Press. σελ. 748. ISBN 978-0-19-504652-6.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Syria (Roman province) στο Wikimedia Commons