Η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της Ιταλίας εκπροσωπεί την Ιταλία στις διεθνείς διοργανώσεις ποδοσφαίρου και συντονίζεται από την Ιταλική Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου. Η Εθνική Ιταλίας κατέχει τη δεύτερη θέση στις κατακτήσεις τροπαίων Παγκοσμίου Κυπέλλου (1934, 1938, 1982, 2006) με μόλις ένα λιγότερο από την Εθνική ομάδα της Βραζιλίας. Επίσης στην τροπαιοθήκη της ομάδας υπάρχει το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα 1968, και το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου 2020, ένα χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς αγώνες του 1936 και δύο κεντρο-Ευρωπαϊκά Διεθνή Κύπελλα (1927-30, 1933-35).
 | |||
| Χώρα/περιοχή που εκπροσωπεί | Ιταλία | ||
|---|---|---|---|
| Προσωνύμιο | Squadra Azzurra (Μπλε Ομάδα) | ||
| Ομοσπονδία | Ιταλική Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου | ||
| Συνομοσπονδία | ΟΥΕΦΑ (Ευρώπη) | ||
| Ίδρυση | 1898[1] | ||
| Χρώματα | μπλε και λευκό | ||
| Προπονητής | Λουτσιάνο Σπαλέτι | ||
| Αρχηγός | Τσίρο Ιμόμπιλε | ||
| Περισσότερες συμμετοχές | Τζανλουίτζι Μπουφόν (176) | ||
| Κορυφαίος σκόρερ | Λουίτζι Ρίβα (35) | ||
| Στάδιο έδρας | Ολίμπικο | ||
| Κωδικός ΦΙΦΑ | ITA | ||
| Ιστότοπος | Επίσημος ιστότοπος | ||
| |||
| Κατάταξη ΦΙΦΑ | |||
| Τρέχουσα | 10 (22 Ιουνίου 2024) | ||
| Υψηλότερη | 1 (Νοέμβριος 1993, Φεβρουάριος 2007, Απρίλιος-Ιούνιος 2007, Σεπτέμβριος 2007) | ||
| Χαμηλότερη | 21 (Αύγουστος 2018) | ||
| Πρώτος αγώνας | |||
.svg){kind=small} Ιταλία 6–2 Γαλλία  (Μιλάνο, Ιταλία, 15 Μαΐου 1910) | |||
| Ευρύτερη ήττα | |||
 Ουγγαρία 7–1 Ιταλία (Βουδαπέστη, Ουγγαρία, 6 Απριλίου 1924) | |||
| Παγκόσμιο Κύπελλο | |||
| Συμμετοχές | 18 (Πρώτη συμ. 1934) | ||
| Καλύτερη θέση | Πρωταθλήτρια, 1934, 1938, 1982, 2006 | ||
| Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα | |||
| Συμμετοχές | 8 (Πρώτη συμ. 1968) | ||
| Καλύτερη θέση | Πρωταθλήτρια, 1968, 2021 | ||
| Κύπελλο Συνομοσπονδιών | |||
| Συμμετοχές | 2 (Πρώτη συμ. 2009) | ||
| Καλύτερη θέση | 3η Θέση, 2013 | ||
| Μέσα κοινωνικής δικτύωσης | |||
    | |||
 Πολυμέσα σχετικά με την ομάδα | |||
| δεδομένα () | |||
Τα πρώτα παιχνίδια και τα δύο Παγκόσμια Κύπελλα (1910-1938)
Το πρώτο παιχνίδι της Εθνικής Ιταλίας διεξήχθη στο Μιλάνο στις 15 Μαΐου 1910[2] όπου οι Ιταλοί κέρδισαν τη Γαλλία με σκορ 6-2. Η ανταμοιβή για τους παίκτες που έπαιξαν σε εκείνο τον αγώνα ήταν κάποια πακέτα τσιγάρων που έριξαν οι περίπου 4,000 θεατές στον αγωνιστικό χώρο. Η πρώτη ενδεκάδα ποδοσφαιριστών ήταν: Ντε Σιμόνι, Βαρίσκο, Κάλι (Αρχηγός), Τρέρε, Φοζάτι, Καπέλλο, Ντεμπερνάρντι, Ρίτσι, Σεβενίνη, Λάνα, Μπιότσι. Η πρώτη επιτυχία σε διεθνή διοργάνωση ήρθε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1928 στο Άμστερνταμ όπου κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο (3η θέση) μετά τη νίκη στον μικρό τελικό απέναντι στην Αίγυπτο με 11-3. Στο πρώτο παγκόσμιο Κύπελλο του 1930 παρότι η FIFA την προσκάλεσε να συμμετάσχει αρνήθηκε λόγω της μεγάλης περιόδου που θα κρατούσε το ταξίδι για την Ουρουγουάη. Στα επόμενα δυο παγκόσμια κύπελλα του 1934 και 1938 που έγιναν σε Ιταλία και Γαλλία αντίστοιχα η Εθνική Ιταλίας μέτρησε ισάριθμες κατακτήσεις του τροπαίου με προπονητή τον Βιττόριο Πότσο και μεγάλο αστέρι της ομάδας τον Τζιουζέπε Μεάτσα. Το 1934 νίκησε την Τσεχοσλοβακία στον τελικό που έγινε στη Ρώμη με 2-1 και το 1938 νίκησε την Ουγγαρία με 4-2.
Μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο (1946-1966)
Το 1949 οι παίκτες της Τορίνο ΦΚ που αποτελούσαν τους 10 από τους 11 παίκτες της Εθνικής Ιταλίας βρίσκουν τον θάνατο από αεροπορικό δυστύχημα γνωστό ως η Τραγωδία της Σουπέργκας. Αυτό αποδεκατίζει και αποκαρδιώνει την Εθνική Ιταλίας και την επόμενη χρονιά στο Παγκόσμιο Κύπελλο στη Βραζιλία το 1950 δεν κατάφερε να προχωρήσει πέραν του 1ου γύρου της διοργάνωσης. Σημαντικό είναι να σημειώσουμε ότι η ομάδα της Ιταλίας πήγε στη Βραζιλία με πλοίο λόγω του φόβου που υπήρχε για ενδεχόμενη νέα αεροπορική τραγωδία. Παρότι οι ιταλικοί σύλλογοι του Μιλάνο ΑΚ Μίλαν και Ίντερ κυριαρχούσαν σε διεθνές συλλογικό επίπεδο την ίδια κατάληξη είχαν και οι προσπάθειες το 1954, το 1962 και το 1966. Το 1966 μάλιστα η Εθνική Ιταλίας δέχτηκε μια ντροπιαστική ήττα από τη Βόρεια Κορέα με 0-1 παρότι πριν από την έναρξη του Κυπέλλου όλοι τη θεωρούσαν φαβορί για την κατάκτηση. Στο 1958 δεν κατάφερε να προκριθεί στην τελική φάση του Κυπέλλου. Δεν κατάφερε να βρεθεί ούτε και στην τελική φάση του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος του 1960 και το 1964 αποκλείστηκε στον γύρο των 16 από τη Σοβιετική Ένωση.
Πρωταθλητές Ευρώπης και φιναλίστ Παγκοσμίου Κυπέλλου (1968-1976)
Το 1968 η Ιταλία άφησε πίσω το άσχημο αγωνιστικό της πρόσωπο και επέστρεψε στις επιτυχίες μετά από 30 χρόνια με την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος του 1968 που έγινε στην Ιταλία νικώντας τη Γιουγκοσλαβία με 2-0 σε επαναληπτικό τελικό αφού το πρώτο παιχνίδι έληξε μετά την παράταση με 0-0 και ο κανονισμός του κτυπήματος πέναλτι δεν υπήρχε. Τα τέρματα του τελικού σημείωσαν ο Λουίτζι Ρίβα και ο Πιέτρο Αναστάσι στο 12΄ και 31΄ αντίστοιχα. Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1970 στο Μεξικό η Εθνική Ιταλίας βρέθηκε στον τελικό με αντίπαλο της την Εθνική ομάδα της Βραζιλίας όπου έχασε το τρόπαιο. Παρόλο που έχασε το τρόπαιο όμως η ομάδα του 1970 θεωρείται ακόμη και σήμερα ως μια από τις καλύτερες ομάδες που υπήρξαν ποτέ στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της Ιταλίας. Το 1974 η ομάδα όμως πάλι έμεινε στα χαμηλά στρώματα αφού αποκλείστηκε στη φάση των ομίλων από την Πολωνία και την Αργεντινή.
Για τρίτη φορά Παγκόσμιοι Πρωταθλητές (1978-1982)
Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1978 μια νέα φουρνιά παικτών ξεχωρίζει στην Εθνική Ιταλίας με μεγαλύτερο αστέρι τον Πάολο Ρόσι. Το 1978 η Ιταλία είναι η μόνη εθνική ομάδα που κατάφερε να νικήσει την οικοδέσποινα και μετέπειτα κάτοχο του τίτλου Αργεντινή. Στον 2ο γύρο του Κυπέλλου που έγινε και αυτός σε ομίλους η Ιταλία βρέθηκε αντιμέτωπη με τη Δυτική Γερμανία, Αυστρία και Ολλανδία όπου βγήκε 2η στον όμιλο της και αγωνίστηκε για την 3η θέση με τη Βραζιλία όπου έχασε με 1-2 Στη συνέχεια η Ιταλία ανάλαβε τη διοργάνωση του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος του 1980 του πρώτου Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος που ίσχυσε η απευθείας πρόκριση της οικοδέσποινας χώρας στην τελική φάση και την αύξηση των ομάδων από 4 σε 8. Και σε αυτή τη διοργάνωση η Εθνική Ιταλίας πήρε την 4η θέση χάνοντας από την Τσεχοσλοβακία στον μικρό τελικό στα πέναλτι. Το 1982 η ποδοσφαιρική Ιταλία αντιμετωπίζει προβλήματα με το σκάνδαλο που ανακαλύφθηκε για στημένα παιχνίδια στη Σέριε Α. Στο κατηγορητήριο υπήρχαν και ποδοσφαιριστές που έπαιζαν στην Εθνική όπως ο Πάολο Ρόσι. Αυτό προκάλεσε προβλήματα στην αποστολή της ομάδας για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1982. Τα προβλήματα διογκώθηκαν μετά τις 3 συνεχόμενες ισοπαλίες στη φάση των ομίλων που αν και έφεραν την πρόκριση στην Ιταλία έφεραν και τη μουρμούρα από τους οπαδούς. Αυτό οδήγησε στην απόφαση να μην γίνονται δηλώσεις στα ΜΜΕ από κανένα μέλος της Εθνικής ομάδας εκτός από τον Ντίνο Τζοφ αρχηγό της ομάδας και τον προπονητή της ομάδας Έντζο Μπεάρζοτ. Στον δεύτερο γύρο που έγινε επίσης σε ομίλους η Ιταλία κληρώθηκε να παίξει με τα 2 μεγάλα φαβορί για εκείνο το Παγκόσμιο Κύπελλο. Την Αργεντινή και τη Βραζιλία. Η Ιταλία και στους 2 αγώνες μέτρησε ισάριθμες νίκες με 2-1 απέναντι στην Αργεντινή και 3-2 απέναντι στη Βραζιλία. Το παιχνίδι με τη Βραζιλία θεωρείται ένα από τα ιστορικότερα παιχνίδια στο Παγκόσμιο Κύπελλο με την Ιταλία να παίρνει 2 φορές προβάδισμα στο παιχνίδι με γκολ του Πάολο Ρόσι, αλλά να ισοφαρίζεται και τις 2 φορές με τον Ρόσι όμως να πετυχαίνει γκολ ξανά στο 74΄. Με τη δυναμική του 2ου γύρου ο Πάολο Ρόσι κατάφερε να αποκλείσει και στα ημιτελικά την Πολωνία με 2 δικά του τέρματα. Στο τελικό η Ιταλία αντιμετώπισε τη Δυτική Γερμανία με τον Πάολο Ρόσι για ακόμα μια φορά να ανοίγει το σκορ στο δεύτερο ημίχρονο και τους Ταρντέλι και Αλεσάντρο Αλτομπέλι να ολοκληρώνουν τον θρίαμβο για την Ιταλία. Το μόνο που κατάφερε η Δυτική Γερμανία ήταν να μειώσει το σκορ 8 λεπτά πριν το τέλος του παιχνιδιού. Το τέλος του Παγκοσμίου Κυπέλλου βρίσκει την Ιταλία Κυπελλούχο τον Ρόσι να κατακτά το Χρυσό παπούτσι της διοργάνωσης και τον Ντίνο Τζοφ να γίνεται ο γηραιότερος παίκτης που κατάκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο (40 χρονών).[3]
Σκαμπανεβάσματα (1984-2004)
Για 20 χρόνια μετά την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1982 η Ιταλία παρόλο που ήταν σταθερά μέσα στην ελίτ των εθνικών ομάδων δεν κατάφερε να κατακτήσει κάποιο τρόπαιο με συνεχή σκαμπανεβάσματα στην πορεία της. Στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1984 δεν κατάφερε να προκριθεί στην τελική φάση και έμεινε στη φάση των 16 όπου αποκλείστηκε από την οικοδέσποινα Γαλλία. Το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1990 διεξήχθη στην Ιταλία με την εθνική ομάδα όμως της χώρας παρόλο το καλό της ξεκίνημα (δεν δέχτηκε ούτε ένα τέρμα στους πρώτους 5 αγώνες) να χάνει στους ημιτελικούς στα πέναλτι από την Αργεντινή. Στο μικρό τελικό νίκησε την Αγγλία με 2-1 κατακτώντας έτσι στην 3η θέση χωρία να έχει χάσει ούτε ένα παιχνίδι, στην κανονική διάρκεια ή στην παράταση! Στη συνέχεια η Ιταλία απέτυχε να προκριθεί στην τελική φάση του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος το 1992. Το 1994 στο Παγκόσμιο Κύπελλο η Ιταλία ξεκίνησε με ήττα αλλά στη συνέχεια της διοργάνωσης με ηγέτη τον Ρομπέρτο Μπάτζιο κατάφερε να βρεθεί μέχρι τον τελικό της διοργάνωσης και να παλέψει για το τρόπαιο για 120 λεπτά. Στη διαδικασία των πέναλτι ο παίκτης που την πήρε στον τελικό έγινε ο μοιραίος παίκτης για την εθνική Ιταλίας χάνοντας το τελευταίο πέναλτι κτυπώντας το οριζόντιο δοκάρι. Στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 1996 η Ιταλία για ακόμη μια φορά συνέχισε τα σκαμπανεβάσματα της και δεν συνέχισε πέραν της φάσης των ομίλων. Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1998 η Ιταλία αποκλείστηκε στα προημιτελικά της διοργάνωσης από την οικοδέσποινα Γαλλία στα πέναλτι με 4-3. Στο μουντιάλ αυτό ο Ρομπέρτο Μπάτζιο έγινε ο πρώτος και ο μοναδικός μέχρι στιγμής παίκτης που σκόραρε σε 3 διαφορετικά Παγκόσμια Κύπελλα. Στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 2000 βρέθηκε ξανά αντιμέτωπη με τη Γαλλία αυτή τη φορά όμως για τον τελικό της διοργάνωσης. Για ακόμα μια φορά όμως ήταν αυτή που βγήκε χαμένη από αυτή την αναμέτρηση και αρκέστηκε στην 2η θέση του τουρνουά. Στο Παγκόσμιο Κύπελλο το 2002 η Ιταλία προχώρησε στη φάση των 32 μετά από 1 νίκη 1 ισοπαλία και μια ήττα. Στη φάση όμως των 32 η Ιταλία βρέθηκε αντιμέτωπη με τη συνδιοργανώτρια του Μουντιάλ και εκεί έχασε με 1-2 στην παράταση με γκολ του Αν Γιουνγκ Χουάν που αγωνιζόταν εκείνη την περίοδο στην ιταλική ομάδα Περούτζια Κάλτσιο. Στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 2004 η Ιταλία δεν κατάφερε να προκριθεί από τη φάση των ομίλων μετά από τριπλή ισοβαθμία μεταξύ Δανίας, Σουηδίας και Ιταλίας.[4]
Νεότερη Ιστορία (2006- )
Ξανά ένα σκάνδαλο προκύπτει στο Ιταλικό ποδόσφαιρο για στημένα παιχνίδια στα παιχνίδια των μεγάλων ομάδων της Ιταλίας (Γιουβέντους, Ίντερ, Μίλαν, Φιορεντίνα, Λάτσιο και Ρετζίνα) λίγο πριν την αναχώρηση της Εθνικής Ιταλίας για τη Γερμανία και το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006. Η Ιταλία κέρδισε δύο παιχνίδια στη φάση των ομίλων (Γκάνα, Τσεχία) ενώ παραχώρησε μία ισοπαλία με αντίπαλο τις Η.Π.Α. Στα επόμενα παιχνίδια που έδωσε μέχρι τον τελικό η Εθνική Ιταλίας νίκησε και στα 3 (Αυστραλία 1-0, Ουκρανία 3-0, Γερμανία 2-0). Στο τελικό βρέθηκαν αντιμέτωποι με τη Γαλλία σε μια επανάληψη του τελικού του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος του 2000. Τελικά το τρόπαιο αυτή τη φορά το κατέκτησε η Ιταλία στα πέναλτι όπου νίκησε με 5-3.[5] Τον αγώνα όμως σημάδεψε η αποβολή του Ζινεντίν Ζιντάν σε μια αψιμαχία που είχε με τον Ματεράτσι στο 110΄ που κατέληξε με τον Γάλλο παίκτη να χτυπά με το κεφάλι του τον Ιταλό αμυντικό. Μετά την κατάκτηση του κυπέλλου ο προπονητής που οδήγησε την Ιταλία στον μεγάλο θρίαμβο, Μαρτσέλο Λίπι, ανακοίνωσε την παραίτηση του από τον πάγκο της εθνικής με τον Ρομπέρτο Ντοναντόνι να αναλαμβάνει την ομάδα. Ο Ντοναντόνι κατάφερε να βγει πρώτος από τον προκριματικό όμιλο του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος του 2004 παρόλο που είχε να αντιμετωπίσει μεταξύ άλλων Εθνική Γαλλίας. Στην τελική φάση αν και ξεκίνησε με μια ήττα από την Ολλανδία με 0-3 και μια ισοπαλία με τη Ρουμανία με 1-1 η νίκη της στο τελευταίο παιχνίδι του ομίλου απέναντι στη Γαλλία με 2-0 της έφερε την πρόκριση. Στα προημιτελικά όμως βρέθηκαν αντιμέτωποι με τη μετέπειτα πρωταθλήτρια εθνική αυτήν της Ισπανίας όπου έχασαν με 2-4 στα πέναλτι. Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010 στη Νότια Αφρική η Εθνική Ιταλίας έκανε ίσως μια από τις πιο ντροπιαστικές της εμφανίσεις σε τελική φάση διεθνής διοργάνωσης, αφού έφυγε από τη φάση των ομίλων με δύο ισοπαλίες (Παραγουάη 1-1, Νέα Ζηλανδία 1-1) και μία ήττα με 3-2 από τη Σλοβακία.[6]
Παγκόσμιο κύπελλο
|
Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα
|
- *Στις ισοπαλίες συμπεριλαμβάνονται και τα παιχνίδια νοκ-άουτ που κρίθηκαν στα πέναλτι
- **Με χρυσό υποδεικνύονται τα τουρνουά τα οποία κέρδισε. Με κόκκινο υποδεικνύεται τα τουρνουά τα οποία διεξήχθησαν στην Ιταλία
Κύπελλο Συνομοσπονδιών
Επιτυχίες
- Παγκόσμιο κύπελλο ποδοσφαίρου
- Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα
- Ολυμπιακοί Αγώνες
- Κύπελλο Συνομοσπονδιών
- Τρίτη θέση (1) : 2013
- Κέντρο-Ευρωπαϊκό Διεθνές Κύπελλο
- Νίκες (2) : 1927-30, 1933-35
- Φιναλίστ (1) : 1931-32
Στις πρώτες χρονιές μέχρι και το 1967 που υπήρξε η Εθνική Ιταλία ήταν σύνηθες να αναλαμβάνει την ομάδα μια Τεχνική επιτροπή που είχε τον ρόλο του προπονητή.
- Τεχνική επιτροπή (1910–1912)
- Βιτόριο Πότζο (1912)
- Τεχνική επιτροπή (1912–1924)
- Βιτόριο Πότζο (1924)
- Τεχνική επιτροπή (1924–1925)
- Αυγκούστο Ρανγκόνε (1925–1928)
- Κάρλο Καρτσάνο (1928–1929)
- Βιτόριο Πότζο (1929–1948) — Παγκόσμιος Πρωταθλητής 1934, Παγκόσμιος Πρωταθλητής 1938
- Φερούτσιο Νόβο (1949–1950) — ως Πρόεδρος της Τεχνικής επιτροπής
- Τεχνική επιτροπή (1951)
- Καρλίνο Μπερέτα (1952–1953)
- Τεχνική επιτροπή (1953–1959)
- Τζιουζέπε Βιάνι (1960)
- Τζιοβάνι Φεράρι (1960–1961)
- Τζιοβάνι Φεράρι και Πάολο Μάτζα (1962)
- Εντμόντο Φάμπρι (1962–1966)
- Φερούσιο Βαλκαρέτζι και Χελένιο Χερέρα (1966–1967)
- Φερούσιο Βαλκαρέτζι (1967–1974) — Ευρωπαϊκός Πρωταθλητής 1968, Φιναλίστ Παγκοσμίου Κυπέλλου 1970
- Φάλβιο Μπερναρντίνι (1974–1975)
- Έντζο Μπεάρζοτ (1975–1986) — Παγκόσμιος Πρωταθλητής 1982, 4η θέση Παγκοσμίου Κυπέλλου 1978
- Ατζέγκλιο Βιτσίνι (1986–1991) — 3η θέση Παγκοσμίου Κυπέλλου 1990
- Αρίγκο Σάκι (1991–1996) — Φιναλίστ Παγκοσμίου Κυπέλλου 1994
- Τσέζαρε Μαλντίνι (1997–1998)
- Ντίνο Τζοφ (1998–2000) — Φιναλίστ Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος 2000
- Τζιοβάνι Τραπατόνι (2000–2004)
- Μαρτσέλο Λίπι (2004–2006) — Παγκόσμιος Πρωταθλητής 2006
- Ρομπέρτο Ντοναντόνι (2006–2008)
- Μαρτσέλο Λίπι (2008–2010)
- Τσεζάρε Πραντέλλι (2010–2014) — Φιναλίστ Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος 2012, 3η θέση Κυπέλλου Συνομοσπονδιών 2013
- Αντόνιο Κόντε (2014–2016)
- Τζαν Πιέρο Βεντούρα (2016–2018)
- Ρομπέρτο Μαντσίνι (2018-σήμερα)
Τρέχουσα σύνθεση
Οι παίκτες που κλήθηκαν για τους αγώνες των προκριματικών του Euro 2020 με αντιπάλους την Ελλάδα και τo Λίχτενσταϊν στις 12 και στις 15 Οκτωβρίου 2019 αντίστοιχα.[7]
Συμμετοχές και γκολ μέχρι τις 8 Σεπτεμβρίου 2019, μετά τον αγώνα με τη Φινλανδία.
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Παίκτες με τις περισσότερες συμμετοχές
Μέχρι τις 26 Μαρτίου 2019, οι παίκτες με τις περισσότερες συμμετοχές στην εθνική ομάδα:[8]
| # | Όνομα | Περίοδος | Συμετοχές | Τέρματα |
|---|---|---|---|---|
| 1 | Τζανλουίτζι Μπουφόν | 1997-2018 | 176 | 0 |
| 2 | Φάμπιο Καναβάρο | 1997–2010 | 136 | 2 |
| 3 | Πάολο Μαλντίνι | 1988–2002 | 126 | 7 |
| 4 | Ντανιέλε Ντε Ρόσι | 2004–2017 | 117 | 21 |
| 5 | Αντρέα Πίρλο | 2002–2015 | 116 | 13 |
| 6 | Ντίνο Τζοφ | 1968–1983 | 112 | 0 |
| 7 | Τζόρτζιο Κιελίνι | 2004- | 101 | 8 |
| 8 | Τζανλούκα Τζαμπρότα | 1999–2010 | 98 | 2 |
| 9 | Τζατσίντο Φακέτι | 1963–1977 | 94 | 3 |
| 10 | Αλεσσάντρο Ντελ Πιέρο | 1995–2008 | 91 | 27 |
Έντονη γραφή είναι για τους παίκτες που συνεχίζουν να παίζουν.
Παίκτες με τα περισσότερα Τέρματα
Μέχρι της 8 Οκτωβρίου 2010, οι παίχτες με τα περισσότερα τέρματα στην εθνική ομάδα:
| # | Όνομα | Περίοδος | Τέρματα | Συμετοχές | Τερματά ανα παιχνίδι |
|---|---|---|---|---|---|
| 1 | Λουίτζι Ρίβα | 1965–1974 | 35 | 42 | 0.83 |
| 2 | Τζιουζέπε Μεάτσα | 1930–1939 | 33 | 53 | 0.62 |
| 3 | Σίλβιο Πιόλα | 1935–1952 | 30 | 34 | 0.88 |
| 4 | Ρομπέρτο Μπάτζιο | 1988–2004 | 27 | 56 | 0.48 |
| Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο | 1995–2008 | 27 | 91 | 0.29 | |
| 6 | Αντόλφο Μπαλοντσέρι | 1920–1930 | 25 | 47 | 0.53 |
| Φίλιππο Ιντζάγκι | 1997–2007 | 25 | 57 | 0.44 | |
| Αλεσάντρο Αλτομπέλλι | 1980–1988 | 25 | 61 | 0.41 | |
| 9 | Κριστιάν Βιέρι | 1997–2005 | 23 | 49 | 0.47 |
| Φραντσέσκο Γκρατσιάνι | 1975–1983 | 23 | 64 | 0.36 |
Η έντονη γραφή είναι για τους παίκτες που συνεχίζουν να παίζουν.
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
