Ιταλός ποδοσφαιριστής From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Πάολο Ρόσι (ιταλικά: Paolo Rossi, 23 Σεπτεμβρίου 1956 – 9 Δεκεμβρίου 2020) ήταν Ιταλός διεθνής ποδοσφαιριστής. Σημαντικότερη επιτυχία του υπήρξε η κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 1982 με την Ιταλία και η ανάδειξή του σε πρώτο σκόρερ και καλύτερου παίκτη στην ίδια διοργάνωση.[1][2]
.jpg) Με τη Βιτσέντσα | |||||||||||
| Προσωπικές πληροφορίες | |||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Ημερ. γέννησης | 23 Σεπτεμβρίου 1956 | ||||||||||
| Τόπος γέννησης | Πράτο, Φλωρεντία, Ιταλία | ||||||||||
| Ημερ. θανάτου | 9 Δεκεμβρίου 2020 (64 ετών) | ||||||||||
| Τόπος θανάτου | Σιένα, Τοσκάνη, Ιταλία | ||||||||||
| Ύψος | 1,78 μ. | ||||||||||
| Θέση | Επιθετικός | ||||||||||
| Επαγγελματική καριέρα* | |||||||||||
| Περίοδος | Ομάδα | Συμμ.† | (Γκ.)† | ||||||||
| 1973–1975 | Γιουβέντους | 0 | (0) | ||||||||
| 1975–1976 | →Κόμο 1907 | 6 | (0) | ||||||||
| 1976–1979 | Βιτσέντσα Κάλτσιο | 94 | (60) | ||||||||
| 1979–1980 | Περούτζια | 28 | (13) | ||||||||
| 1985–1986 | Μίλαν | 20 | (2) | ||||||||
| 1986–1987 | Βερόνα | 20 | (4) | ||||||||
| Σύνολο | 251 | (103) | |||||||||
| Εθνική ομάδα | |||||||||||
| Περίοδος | Ομάδα | Συμμ.† | (Γκ.)† | ||||||||
| 1977–1986 | Ιταλία | 48 | (20) | ||||||||
Τίτλοι
| |||||||||||
| * Οι συμμετοχές και τα γκολ στις προηγούμενες ομάδες υπολογίζονται μόνο για τα εγχώρια πρωταθλήματα. † Συμμετοχές (Γκολ). | |||||||||||
Γεννήθηκε στις 23 Σεπτεμβρίου του 1956 στη Σάντα Λουτσία της Τοσκάνης. Ξεκίνησε την καριέρα του στην Κόμο και συνέχισε στη Λανερόσι Βιτσέντσα με την οποία κέρδισε την άνοδο στην πρώτη κατηγορία του πρωταθλήματος το 1977, ενώ την επόμενη χρονιά ήταν πρώτος σκόρερ της Σέριε Α με 24 γκολ.[3] Σύντομα κλήθηκε στην Εθνική Ιταλίας και αγωνίστηκε στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1978 σημειώνοντας τρία τέρματα. Οι πολύ καλές εμφανίσεις του βραβεύτηκαν με την ασημένια μπάλα της διοργάνωσης ως δεύτερου καλύτερου παίκτη.[4] Το 1980 η καριέρα του πέρασε μεγάλη κρίση, όταν τιμωρήθηκε με τριετή αποκλεισμό λόγω συμμετοχής του σε σκάνδαλο στοιχημάτων αν και ο ίδιος το αρνήθηκε. Τελικά, η ποινή του μειώθηκε σε δύο χρόνια, κάτι που του επέτρεψε να επανέλθει στην ενεργό δράση.[5]
Ξανακλήθηκε στην εθνική και πήρε μέρος στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1982 στην Ισπανία, παρά την επιφυλακτικότητα σχετικά με την κατάστασή του λόγω της μακροχρόνιας αποχής. Ο προπονητής της ομάδας, Έντσο Μπεαρζότ, επικρίθηκε ευρέως για την επιλογή του. Στην πρώτη φάση των ομίλων οι εμφανίσεις του ήταν μέτριες (όπως και της ομάδας) χωρίς να πετύχει ούτε ένα τέρμα, ενώ τα ιταλικά μέσα ενημέρωσης ως τον χαρακτήριζαν ως «φάντασμα».[6][7] Στη δεύτερη φάση η Ιταλία προκρίθηκε μόλις ως τρίτη και κλήθηκε να αντιμετωπίσει τις δύο μεγάλες Νοτιοαμερικάνικες δυνάμεις, Βραζιλία (τρίτη στο προηγούμενο Παγκόσμιο Κύπελλο) και την πρωταθλήτρια Αργεντινή. Ρόσι και Ιταλία αναγεννήθηκαν ξεκινώντας με την πρώτη νίκη στη διοργάνωση επί της Αργεντινής με 2–1 και στη συνέχεια αντιμετώπισαν τη Βραζιλία που ερχόταν από τέσσερις σερί νίκες και εντυπωσιακές εμφανίσεις.[5] Στις 5 Ιουλίου στη Βαρκελώνη πραγματοποιήθηκε μία από τις καλύτερες συναντήσεις στην ιστορία των Παγκοσμίων Κυπέλλων με το Ρόσι να ανοίγει το σκορ, ο Σώκρατες να ισοφαρίζει, ο Ρόσι ξαναχτυπά πάλι αλλά ξανά αυτό δεν είναι αρκετό μέχρι που εκμεταλλευόμενος άλλη μια ολιγωρία της βραζιλιάνικης άμυνας σημείωσε το τρίτο του τέρμα δίνοντας την πρόκριση στην Ιταλία με 3–2.[8][9][10] Στον ημιτελικό απέναντι στη Πολωνία συνέχισε να βρίσκει στόχο πετυχαίνοντας δύο γκολ.[11] Στον τελικό άνοιξε το σκορ και έτσι αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ με έξι γκολ οδηγώντας την Ιταλία στην κατάκτηση του τίτλου.[7][12]
Η χρονιά αυτή ήταν η πιο σημαντική στην καριέρα του αφού πήρε επίσης το έπαθλο της Χρυσής Μπάλας και αναδείχθηκε καλύτερος ποδοσφαιριστής της Ευρώπης.[13] Επίσης, επελέγη από τη γαλλική L'Équipe ως αθλητής / αθλήτρια της χρονιάς όλων των αθλημάτων (Champion des champions de L'Équipe) για το 1982, ένας από τους πέντε μόνο ποδοσφαιριστές που έχουν πετύχει κάτι τέτοιο από το 1980 που δημιουργήθηκε ο θεσμός.[14]
Συνέχισε την καριέρα του στη Γιουβέντους και κατά τη διάρκεια της αγωνιστικής περιόδου 1982–83, η ομάδα τερμάτισε δεύτερη στο πρωτάθλημα και κέρδισε το Κύπελλο με το Ρόσι να σημειώνει πέντε γκολ. Βοήθησε επίσης τη Γιουβέντους να φτάσει το 1983 στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών στην Αθήνα, χωρίς όμως να κατακτήσει το τρόπαιο απέναντι στο Αμβούργο (0–1). Τελείωσε τη διοργάνωση ως πρώτος σκόρερ με έξι γκολ.[15] Κατά τη διάρκεια της αγωνιστικής περιόδου 1983–84, κέρδισε τον δεύτερο τίτλο πρωταθλήματος με το σύλλογο, σημειώνοντας 13 γκολ, όπως επίσης κατέκτησε το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ 1983–84 και το Ευρωπαϊκό Σούπερ Κύπελλο. Την τελευταία του χρονιά με τον σύλλογο, ο Ρόσι τελικά κέρδισε το μεγάλο Ευρωπαϊκό Κύπελλο το 1985 στον τελικό των Βρυξελλών απέναντι στη Λίβερπουλ. Είναι ένας από τους εννέα παίκτες που έχουν κερδίσει το Παγκόσμιο Κύπελλο, το Κύπελλο Πρωταθλητριών και τη Χρυσή Μπάλα.[16] Αργότερα αγωνίστηκε στη Μίλαν και στη Βερόνα. Με την Σκουάντρα Ατζούρα αγωνίστηκε 48 φορές και πέτυχε 20 γκολ.[17] Με 9 τέρματα είναι πρώτος σκόρερ της Εθνικής Ιταλίας σε τελικές φάσεις Παγκοσμίου Κυπέλλου μαζί με τον Ρομπέρτο Μπάτζο και τον Κριστιάν Βιέρι.
Στις εκλογές της IFFHS για την ανάδειξη των κορυφαίων του 20ού αιώνα ψηφίστηκε 40ός Ευρωπαίος. [18] Το 2004 συμπεριλήφθηκε από τον Πελέ στο FIFA 100 ως ένα από τους 125 καλύτερους εν ζωή παίκτες.[19]
Βιτσέντσα
Γιουβέντους
Ιταλία
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
