Διδώ Σωτηρίου

Η Διδώ Σωτηρίου (Κιρκιντζές Αϊδινίου, 18 Φεβρουαρίου 1909 – Αθήνα, 23 Σεπτεμβρίου 2004) ήταν Ελληνίδα Μικρασιάτισσα συγγραφέας, δημοσιογράφος και αντιστασιακή ενταγμένη στο ΕΑΜ.^[4]

Διδώ Σωτηρίου
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη μητρική γλώσσα	Διδώ Σωτηρίου (Ελληνικά)
Γέννηση	18  Φεβρουαρίου 1909 Αϊδίνιο
Θάνατος	23  Σεπτεμβρίου 2004[1][2] Αθήνα
Αιτία θανάτου	πνευμονία
Συνθήκες θανάτου	φυσικά αίτια
Χώρα πολιτογράφησης	Ελλάδα
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσες	Ελληνικά[3]
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	συγγραφέας δημοσιογράφος θεατρική συγγραφέας
Εργοδότης	Επιθεώρηση Τέχνης Η Αυγή Ριζοσπάστης Γυναίκα
Πολιτική τοποθέτηση
Πολιτικό κόμμα/Κίνημα	Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας
Οικογένεια
Αδέλφια	Έλλη Παππά
Αξιώματα και βραβεύσεις
Βραβεύσεις	Χρυσός Σταυρός του Τάγματος της Τιμής (1996) Ταξιάρχης του Εθνικού Τάγματος της Τιμής
Υπογραφή
δεδομένα

Βιογραφικά στοιχεία

Γεννήθηκε στο Αϊδίνιο της Μικράς Ασίας. Ήταν κόρη του Ευάγγελου και της Μαριάνθης Παπαδοπούλου. Είχε μία μικρότερη αδερφή, την Έλλη Παππά. Το 1919 η οικογένειά της εγκαταστάθηκε στη Σμύρνη. Μετά τη μικρασιατική καταστροφή ήρθε ως πρόσφυγας στον Πειραιά και κατόπιν εγκαταστάθηκαν οικογενειακώς στην Αθήνα, όπου και σπούδασε γαλλική φιλολογία, συνεχίζοντας τις σπουδές της στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης στο Παρίσι. Εκεί συνδέθηκε στενά με τον Αντρέ Μαλρώ και τον Αντρέ Ζιντ. Το 1933 παντρεύτηκε τον Πλάτωνα Σωτηρίου, αδελφό της μητέρας της Άλκης Ζέη, για την οποία η Διδώ Σωτηρίου υπήρξε πρότυπο.^[5] Δώρισε το σπίτι της στην οδό Κοδριγκτώνος, απέναντι από το Πεδίον του Άρεως, που ανήκε σε εκείνη και τον κουνιάδο της Νίκο Μπελογιάννη, στο υπουργείο Πολιτισμού. Η παραχώρηση έγινε με τον όρο να είναι διά παντός τα γραφεία της Εταιρείας Ελλήνων Συγγραφέων, της οποίας η Διδώ Σωτηρίου υπήρξε ιδρυτικό μέλος. Μέχρι το θάνατό της νοίκιαζε ένα διαμέρισμα στην περιοχή Ζωγράφου.

Δημοσιογραφία

Το 1936 άρχισε να εργάζεται ως δημοσιογράφος σε διάφορα έντυπα και ως ανταποκρίτρια του περιοδικού Νέος Κόσμος της Γυναίκας στο Παρίσι.

Κατά την διάρκεια της κατοχής (1941–1944), έλαβε ενεργό μέρος στην Εθνική Αντίσταση, προσφέροντας πολύτιμες υπηρεσίες στον αντιστασιακό Τύπο. Το 1944 έγινε αρχισυντάκτρια της εφημερίδας Ριζοσπάστης, όπου και ασχολήθηκε με την κάλυψη και τον σχολιασμό των εξωτερικών γεγονότων. Το Νοέμβριο του 1945 εκπροσώπησε την Ελλάδα μαζί με τη Χρύσα Χατζηβασιλείου στο ιδρυτικό συνέδριο της Παγκόσμιας Δημοκρατικής Ομοσπονδίας Γυναικών στο Παρίσι. Διαγράφηκε το 1947 από το ΚΚΕ με την αιτιολογία ότι δείλιασε λόγω της αστικής της καταγωγής^[6] γιατί ενώ μπορούσε να πάει στην έδρα του Δ.Σ.Ε μέσα στα πλαίσια της συμμετοχής της στην επιτροπή του Ο.Η.Ε που πήγαν να συναντήσουν τον Μάρκο Βαφειάδη^[7] η Σωτηρίου δήλωσε άρρωστη και δε πήγε, καθώς και επειδή έγραψε δημοσιογραφικό κείμενο όπου έγραψε για την μετάβαση της Ελλάδας από την αγγλική ζώνη επιρροής στην αμερικάνικη^[8].

Μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο συνεργάστηκε με το περιοδικό Επιθεώρηση Τέχνης και την εφημερίδα Η Αυγή χρησιμοποιώντας το ψευδώνυμο «Σοφία Δέλτα».^[9] Διετέλεσε επίσης αρχισυντάκτρια στο περιοδικό Γυναίκα^[10][11] και επιστημονική συνεργάτρια στα περιοδικά Γυναικεία Δράση και Κομμουνιστική Δράση δημοσιεύοντας επιφυλλίδες, χρονογραφήματα και διηγήματα.

Λογοτεχνικό έργο

Το πρώτο της μυθιστόρημα με τίτλο Οι νεκροί περιμένουν κυκλοφόρησε το 1959. Τα έργα της έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες, ενώ η λογοτεχνία της διακρίνεται για τον ρεαλισμό, την απλότητα, τη δραματική αφήγηση καθώς και τον αδρό δημοτικό λόγο της. Το μυθιστόρημά της Ματωμένα χώματα έχει κυκλοφορήσει σε περισσότερα από 400.000 αντίτυπα^[12]. Η Διδώ Σωτηρίου συμμετείχε ενεργά στους πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες της χώρας μέσα από τις τάξεις της Αριστεράς. Δεν εργάστηκε ποτέ ως καθηγήτρια, γιατί αφοσιώθηκε στην δημοσιογραφία και στη λογοτεχνία. Τέλος, ταξίδεψε σε πολλές χώρες δημοσιεύοντας τις εντυπώσεις της.

Τιμητικές διακρίσεις

Το 2001 η Εταιρεία Ελλήνων Συγγραφέων καθιέρωσε προς τιμήν της το βραβείο ''Διδώ Σωτηρίου'', το οποίο απονέμεται «σε ξένο ή Έλληνα συγγραφέα που με τη γραφή του αναδεικνύει την επικοινωνία των λαών και των πολιτισμών μέσα από την πολιτισμική διαφορετικότητα».

Προς τιμήν της, επίσης, πολλές οδοί, σχολεία και βιβλιοθήκες φέρουν το όνομά της στην Ελλάδα.

Βραβεύσεις

• Βραβείο Ελληνοτουρκικής Φιλίας Αμπντί Ιπεκτσί (1983)
• Βραβείο Ελληνοτουρκικής Φιλίας Αμπντί Ιπεκτσί (1985)
• Ειδικό Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας (1989)
• Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών (1990)
• Βραβείο του Ελληνικού Ινστιτούτου της Αγγλίας (1993)
• Βραβείο από τον τότε πρόεδρο της ελληνικής δημοκρατίας Κωστή Στεφανόπουλο με το παράσημο του Χρυσού Σταυρού του Τάγματος της Τιμής (1996)
• Βραβείο από τον τότε πρόεδρο της γαλλικής δημοκρατίας Ζακ Σιράκ με το παράσημο Commandeur De l'Ordre Du Merite

Εργογραφία

• Οι νεκροί περιμένουν (1959)
• Ηλέκτρα (1961)
• Ματωμένα χώματα (1962)
• Η Μικρασιατική Καταστροφή και η στρατηγική του ιμπεριαλισμού στην Ανατολική Μεσόγειο (1975)
• Εντολή (1976)
• Μέσα στις φλόγες (1978)
• Επισκέπτες (1979)
• Κατεδαφιζόμεθα (1982)
• Τρία θεατρικά και ένας μονόλογος (1995)
• Τυχαίο συναπάντημα και άλλες ιστορίες (2004)
• Τα πρώτα βήματα του Ψυχρού Πολέμου (2008)
• Τα παιδιά του Σπάρτακου (2011)
• Ταξίδι χωρίς επιστροφή (2011)