Γερμανός Γ΄

Ο Γερμανός Γ΄ (Γαβράς Μαρκούτζας^[1]) διετέλεσε Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως για μικρό χρονικό διάστημα το 1265.

Γερμανός Γ΄
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση	13ος αιώνας
Θάνατος	1289
Χώρα πολιτογράφησης	Βυζαντινή Αυτοκρατορία
Θρησκεία	Ανατολικός Ορθόδοξος Χριστιανισμός
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	πατριάρχης
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμα	Οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως
δεδομένα

Καταγόταν από τη Συρία ή την Παλαιστίνη. Έγινε μοναχός και μόνασε στα Ιεροσόλυμα και στο Μέλαν Όρος της Μικράς Ασίας. Το 1250 εξελέγη Μητροπολίτης Αδριανουπόλεως, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι το 1265.

Ήταν στενός φίλος του Αυτοκράτορα Μιχαήλ Παλαιολόγου, ο οποίος επέβαλε την εκλογή του στον Οικουμενικό Θρόνο με Συνοδικό Τόμο τον Μάιο του 1265^[1], μετά τον αφορισμό του Πατριάρχη Αρσένιου. Για να τον ευχαριστήσει, ο Γερμανός παρήγγειλε την κατασκευή πέπλου που απεικόνιζε τον Μιχαήλ ως «Νέο Κωνσταντίνο» και το οποίο αναρτήθηκε σε δυο πορφυρές κολώνες στην δυτική πλευρά της Αγίας Σοφίας^[2]. Ο Μιχαήλ από την άλλη, έστησε προς τιμήν του ομοιώματα των τριών Πατριαρχών που έφεραν το όνομα Γερμανός εντός της Αγίας Σοφίας^[3].

Αναφέρεται ως άνθρωπος ανόητος και αναξιοπρεπής^[4], ενώ η παράτυπη εκλογή του προκάλεσε αναστάτωση και αντίδραση από κλήρο και λαό, ιδιαίτερα επειδή ήταν υπέρ της ένωσης των Εκκλησιών^[5]. Του προσδόθηκε μάλιστα το υποτιμητικό προσωνύμιο Μαρκούτζας. Προκειμένου να θεραπεύσει την αναστάτωση που προκλήθηκε, ο Μιχαήλ θέλησε να ανακληθεί ο αφορισμός του Αρσενίου, οπότε ο Γερμανός παραιτήθηκε και αποσύρθηκε στη Μονή Μαγγάνων. Παρά ταύτα, παρέμεινε φίλος του Αυτοκράτορα και, όταν εκείνος αποφάσισε να προβεί σε Ένωση με την Καθολική Εκκλησία, ο Γερμανός συμμετείχε στη Δεύτερη Σύνοδο της Λυών το 1274^[6].

Παραπομπές

1. Preiser-Kapeller, Johannes (2008). Das Episkopat im späten Byzanz : ein Verzeichnis der Metropoliten und Bischöfe des Patriarchats von Konstantinopel in der Zeit von 1204 bis 1453. Saarbrücken: VDM Verlag Dr. Müller. σελ. 6. ISBN 978-3836487863.
2. Kalopissi-Verti 2012, σελ. 42.
3. Kalopissi-Verti 2012, σελ. 41.
4. Runciman 2005, σελ. 142.
5. Μανουήλ Γεδεών, σελ. 393.
6. Grumel 1958, σελ. 437.

Πηγές

• Γεδεών, Μανουήλ (1885). Πατριαρχικοί Πίνακες: Ειδήσεις ιστορικαί βιογραφικαί περί των Πατριαρχών Κωνσταντινουπόλεως: από Ανδρέου του Πρωτοκλήτου μέχρις Ιωακείμ Γ' του από Θεσσαλονίκης, 36-1884. Κωνσταντινούπολη: Lorenz & Keil.
• Runciman, Steven (2005). Η Βυζαντινή Θεοκρατία. Εκδόσεις Δόμος. ISBN 9607217225.
• Grumel, Venance (1958). Traité d'études byzantines. Παρίσι: Presses universitaires de France. ISBN 9607217225.
• Kalopissi-Verti, Sophia (2012). «Aspects of Byzantine Art after the Recapture of Constantinople (1261-c.1300): Reflections of Imperial Policy, Reactions, Confrontation with the Latins». Orient et Occident Méditerranéens au XIIIe siècle: les programmes picturaux (Παρίσι): 41. https://www.academia.edu/5491548/Aspects_of_Byzantine_Art_after_the_Recapture_of_Constantinople_1261_c_1300_Reflections_of_Imperial_Policy_Reactions_Confrontation_with_the_Latins_in_J_P_Caillet_and_F_Joubert_eds_Orient_et_Occident_M%C3%A9diterran%C3%A9ens_au_XIIIe_si%C3%A8cle_les_programmes_picturaux_Paris_2012_pp_41_64?email_work_card=title. Ανακτήθηκε στις 8 Νοεμβρίου 2021.

τίτλοι της Ορθόδοξης Εκκλησίας
Προκάτοχος Αρσένιος	Οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως 1265	Διάδοχος Ιωσήφ Α΄