Αρχιεπίσκοπος Δωρόθεος

Ο Δωρόθεος Κοτταράς (1888 - 26 Ιουλίου 1957) ήταν Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κατά τα έτη 1956-1957.

Δωρόθεος Κοτταράς
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη μητρική γλώσσα	Δωρόθεος Κοτταράς (Ελληνικά)
Γέννηση	1888 Ύδρα
Θάνατος	26  Ιουλίου 1957 Στοκχόλμη
Αιτία θανάτου	καρκίνος του εγκεφάλου
Χώρα πολιτογράφησης	Ελλάδα
Θρησκεία	Ανατολικός Ορθόδοξος Χριστιανισμός
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσες	νέα ελληνική γλώσσα
Σπουδές	Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	χριστιανός ιερέας
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμα	μητροπολίτης Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος
Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Βιογραφικά στοιχεία

Ο, κατά κόσμον, Ιωάννης Κοτταράς του Γεωργίου γεννήθηκε στην Ύδρα το 1888^[1]. Ο πατέρας του ήταν φτωχός ναυτικός. Σε μικρή ηλικία, αφού έμαθε τα πρώτα γράμματα στη γενέτειρά του, μετακόμισε με την οικογένειά του στον Πειραιά. Σπούδασε στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών υπό δύσκολες οικονομικές συνθήκες και αποφοίτησε αριστούχος το 1909. Συνέχεια σπούδασε νομική στην Αθήνα και στη Λειψία ειδικεύθηκε στο εκκλησιαστικό (κανονικό και διοικητικό) δίκαιο. Για κάποιο διάστημα υπήρξε καθηγητής στο ελληνικό σχολείο στο Ξηροκάμπι της Σπάρτης^[1].

Ασπασθείς το μοναχικό βίο χειροτονήθηκε Διάκονος στις 18 Σεπτεμβρίου 1910 από τον Επίσκοπο Ύδρας και Σπετσών Ιωάσαφ και επί 9 έτη διακόνησε στον Ιερό Ναό του Αγίου Γεωργίου Καρύτση στην Αθήνα. Παράλληλα εργαζόταν στο Γενικό Εκκλησιαστικό Ταμείο και φοιτούσε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, από την οποία αποφοίτησε, επίσης αριστούχος, το 1921. Στις 18 Δεκεμβρίου 1922 χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος από τον Μητροπολίτη Ύδρας Σπετσών και Αιγίνης Προκόπιο και μετά από δύο ημέρες Επίσκοπος, καθώς εξελέγη Μητροπολίτης Κυθήρων και Αντικυθήρων^[2].

Στις 15 Ιανουαρίου 1935 μετατέθηκε στη Μητρόπολη Λαρίσης και Πλαταμώνος. Εκεί παρέμεινε για 21 χρόνια, μεταξύ των οποίων και τα δύσκολα χρόνια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και της Κατοχής, κατά τα οποία βομβαρδίστηκε και το σπίτι του^[2]. Κατά την παραμονή του εκεί εξεδόθη ακολουθία για τον Άγιο Αχίλλειο, Αρχιεπίσκοπο Λαρίσης, στην οποία ο ίδιος συνέγραψε το Απολυτίκιο του Αγίου^[3]. Από εκεί κλήθηκε στον Αρχιεπισκοπικό Θρόνο ως Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος^[4] στις 29 Μαρτίου 1956, διαδεχόμενος τον Αρχιεπίσκοπο Σπυρίδωνα (κατά κόσμον Βλάχο).

Κατά τη σύντομη αρχιεπισκοπεία του είχε παραιτηθεί των αποδοχών του, προκειμένου αυτές να διατεθούν για την ανέγερση νοσοκομείου για κληρικούς^[5]. Ως Αρχιεπίσκοπος επισκέφτηκε την τότε Γιουγκοσλαβία και απέτρεψε επίσκεψη του Πάπα στην Ελλάδα. Διετέλεσε Πρόεδρος της «Πανελληνίου Ἐπιτροπής Αυτοδιαθέσεως της Κύπρου^[5]».

Ο τάφος του Δωρόθεου στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών

Στις 13 Ιουνίου 1957, κατόπιν συνάντησης στο Λονδίνο με τον εκεί Έλληνα πρέσβυ Γεώργιο Σεφεριάδη, αισθάνθηκε αδιαθεσία και μετά από εξετάσεις διαπιστώθηκε ότι είχε όγκο στον εγκέφαλο^[6]. Στις 5 Ιουλίου αναχώρησε για τη Στοκχόλμη της Σουηδίας, προκειμένου να χειρουργηθεί. Μετεγχειρητικά παρουσίασε υψηλό πυρετό και τελικά απεβίωσε στις 26 Ιουλίου 1957. Κηδεύτηκε στις 3 Αυγούστου 1957 στην Αθήνα.

Ο Αρχιεπίσκοπος Δωρόθεος ήταν βαθιά μορφωμένος, δραστήριος, φιλόπατρις και φιλάνθρωπος^[7]. Υπήρξε ικανότατος ομιλητής και ιεροκήρυκας, και η γνώμη του ήταν πάντα βαρύνουσα κυρίως επί θεμάτων εκκλησιαστικού και κανονικού δικαίου. Με τη διαθήκη του άφησε όλη την περιουσία του προς βελτίωση της θέσης του ιερού κλήρου.

Συγγραφικό έργο

Συνέγραψε πάνω από σαράντα πραγματείες επί νομοκανονικού δικαίου. Σημαντικότερα εξ αυτών είναι:

• "Ακολουθία εις τον Άγιον Γεδεών τον εν Τυρνάβω αθλήσαντα" (1936).
• "Λόγοι εις τα κατά Κυριακήν Ευαγγέλια" (1949).
• "Νομοκανονικαί έρευναι" (1951-1952).
• "Η Εξέλιξις του αναπαλλοτριώτου της εκκλησιαστικής περιουσίας" (1951)
• "Ονοματοδοσία - αναβαπτισμός" (1953)
• "Λόγοι περιστατικοί" (1955).
• "Τινά περί της μοναχικής κουράς" (1955) κ.ά.