Πανεπιστήμιο Κομπλουτένσε της Μαδρίτης
πανεπιστήμιο στη Μαδρίτη, από τα παλαιότερα στον κόσμο From Wikipedia, the free encyclopedia
Το Πανεπιστήμιο Κομπλουτένσε της Μαδρίτης (ισπαν.: Universidad Complutense de Madrid) είναι δημόσιο πανεπιστήμιο με έδρα τη Μαδρίτη, ένα από τα παλαιότερα πανεπιστήμια στον κόσμο σε συνεχή λειτουργία καθώς ιδρύθηκε το 1293. Σήμερα έχει πάνω από 86.000 φοιτητές και φοιτήτριες[1], ενώ αξιολογείται συστηματικά ως ένα από τα κορυφαία πανεπιστήμια της Ισπανίας[2][3], όντας το ίδρυμα στο οποίο αναφερόμαστε συνήθως όταν λέμε απλώς «Πανεπιστήμιο της Μαδρίτης» Η μεγάλη του πανεπιστημιόπολη καταλαμβάνει ολόκληρο το ομώνυμο διαμέρισμα (Ciudad Universitaria) της Μαδρίτης, με παραρτήματα στο Somosaguas στη γειτονική πόλη Ποθουέλο δε Αλαρκόν.
Κατά τη σύγχρονη εποχή, μεταξύ των αποφοίτων του ιδρύματος συγκαταλέγονται 7 κάτοχοι του Βραβείου Νόμπελ, καθώς και επίτροποι της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, πρόεδροι του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, ένας γενικός γραμματέας του NATO και αρχηγοί κρατών.
Στη διάρκεια των επτά αιώνων της λειτουργίας του, το πανεπιστήμιο έδωσε συνεισφορές στις επιστήμες, αλλά και στα γράμματα και στις καλές τέχνες. Ανάμεσα στους αποφοίτους του συγκαταλέγονται φιλόσοφοι όπως οι Χοσέ Ορτέγα ι Γκασέτ και Ιγνάτιος Λογιόλα, συγγραφείς όπως οι Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα και Πέδρο Καλντερόν δε λα Μπάρκα, και στρατιωτικοί ηγέτες όπως ο νικητής της Ναυμαχίας της Ναυπάκτου Δον Χουάν της Αυστρίας, αλλά και πολλοί πρωθυπουργοί της Ισπανίας. Το 1785 το Πανεπιστήμιο της Μαδρίτης κατέστη ένα από τα πρώτα πανεπιστήμια στον κόσμο που έδωσε διδακτορικό σε γυναίκα.[4]
_El_cardenal_Francisco_Jiménez_de_Cisneros_(Museo_del_Prado).jpg)
Στις 20 Μαΐου 1293 ο βασιλιάς Σάντσο Δ΄ της Καστίλης χορήγησε στον Αρχιεπίσκοπο του Τολέδο Gonzalo García Gudiel ένα βασιλικό διάταγμα για την ίδρυση ενός Studium Generale, μιας σχολής δηλαδή πανεπιστημιακού επιπέδου, υπό το όνομα El Estudio de Escuelas de Generales στο Αλκαλά ντε Ενάρες.[5] Ανάμεσα στους αποφοίτους αυτής της σχολής ήταν και ο μετέπειτα Καρδινάλιος Θισνέρος, ο οποίος αγόρασε μεγάλες εκτάσεις γης και διέταξε την ανέγερση πολλών κτηρίων, σχηματίζοντας έτσι την πρώτη πανεπιστημιόπολη εκ του μηδενός στην ιστορία: Την Civitas Dei («Πόλη του Θεού»), από το ομώνυμο έργο του ιερού Αυγουστίνου. Στις 13 Απρίλιου 1499 ο Καρδινάλιος Θισνέρος εξασφάλισε από τον Πάπα Αλέξανδρο ΣΤ΄ μία παπική βούλλα για την επέκταση του ιδρύματος σε ένα πλήρες πανεπιστήμιο. Αυτό το διάταγμα έδινε επίσημη αναγνώριση σε όλες τις χριστιανικές χώρες όλων των πτυχίων που θα απένεμε εφεξής το ίδρυμα, και το μετονόμασε σε Complutensis, από τη λατινική ονομασία της πόλης Αλκαλά ντε Ενάρες, όπου βρίσκονταν αρχικώς οι εγκαταστάσεις του.
Το ακαδημαϊκό έτος 1509-1510 το Πανεπιστήμιο άρχισε να λειτουργεί με 5 μεγάλες σχολές: Φιλοσοφική (και Τεχνών), Θεολογική, Κανονικού Δικαίου, Φιλολογική και Ιατρική.[6][7] Κατά τον 16ο και τον 17ο αιώνα το ίδρυμα εξελίχθηκε σε ένα από τα μείζονα κέντρα ακαδημαϊκής αριστείας στον κόσμο. Πολλές από τις μεγάλες μορφές στην επιστήμη, στις τέχνες και στην πολιτική της εποχής σπούδασαν ή δίδαξαν εκεί.[8] Ιδιαίτερα κολέγια του πανεπιστημίου ιδρύθηκαν για φοιτητές από άλλες χώρες, π.χ. Φλαμανδοί ή Ιρλανδοί.
Το 1785 το Πανεπιστήμιο της Μαδρίτης κατέστη ένα από τα πρώτα πανεπιστήμια στον κόσμο που έδωσε διδακτορικό σε γυναίκα, τη Μαρία Ισιδώρα δε Γκουθμάν υ δε λα Θέρδα.[4] Για σύγκριση, το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης δεν δεχόταν φοιτήτριες μέχρι το 1920, ενώ το Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ δεν έδωσε κανένα διδακτορικό (Ph.D.) σε γυναίκα μέχρι το 1926.[9]
Το 1824 ο Φρανθίσκο Ταντέο Καλομάρδε επεξέτεινε το Κομπλουτένσε συγχωνεύοντάς το με το Πανεπιστήμιο της Sigüenza.[10] Με βασιλικό διάταγμα με ημερομηνία 29 Οκτωβρίου 1836, η αντιβασίλισσα Μαρία Χριστίνα διέταξε τη μεταφορά του ιδρύματος από το Αλκαλά ντε Ενάρες στη Μαδρίτη, όπου το 1851 μετονομάσθηκε σε Κεντρικό Πανεπιστήμιο της Μαδρίτης. Το ίδρυμα ήταν γνωστό με αυτή την επωνυμία, μέχρι που αποκαταστάθηκε η αρχική του επωνυμία «Complutense» τη δεκαετία του 1970.
Στις 28 Φεβρουαρίου 1923 το Πανεπιστήμιο απένειμε τον τίτλο του επίτιμου διδάκτορα στον Άλμπερτ Αϊνστάιν. Αυτός ήταν ο πρώτος τέτοιος τίτλος που απένειμε ευρωπαϊκό πανεπιστήμιο στον μεγάλο φυσικό. Τον Απρίλιο του 1933 ο τότε Υπουργός Παιδείας και Τεχνών της Ισπανίας Φερνάντο δε λος Ρίος ανακοίνωσε ότι ο Αϊνστάιν είχε συμφωνήσει να γίνει καθηγητής σε ένα νέο ερευνητικό ινστιτούτο της Σχολής Θετικών Επιστημών του Πανεπιστημίου, το οποίο θα έφερε το όνομά του (Instituto Albert Einstein).[11] Ωστόσο, καθώς η πολιτική κατάσταση άρχισε να χειροτερεύει σε όλη την Ευρώπη, ο Αϊνστάιν κατέληξε να αποδεχθεί μια παρόμοια θέση στο Ινστιτούτο Προχωρημένων Μελετών στο Πρίνστον.
Το Πανεπιστήμιο επεκτάθηκε πολύ κατά τον 19ο αιώνα και τα κτήριά του στο κέντρο της Μαδρίτης δεν ήταν πια αρκετά. Εκτός από την αύξηση του αριθμού των φοιτητών, μετά τη μεταφορά του από το Αλκαλά το ίδρυμα είχε βασιστεί σε προϋπάρχοντα ακίνητα αποκτημένα από το κράτος – κυρίως μέγαρα της αριστοκρατίας από περασμένους αιώνες, εγκαταλειμμένα από τους ιδιοκτήτες τους. Παρά την ομορφιά τους, δεν ήταν τα καταλληλότερα για εκπαιδευτικές δραστηριότητες: στις αρχές του 20ού αιώνα οι φοιτητές της ανατομίας έβλεπαν πτώματα να ανοίγονται σε κομψούς χώρους που χρησίμευαν ως αίθουσες χορού και σαλόνια λίγες δεκαετίες νωρίτερα.
Αυτή η κατάσταση άλλαξε μετά το 1927, όταν με βασιλικό διάταγμα του Αλφόνσου ΙΓ΄ παραχωρήθηκαν κρατικές εκτάσεις κοντά στο Ανάκτορο Λα Μονκλόα για τη δημιουργία εγκαταστάσεων του Πανεπιστημίου της Μαδρίτης. Σήμερα αυτές οι εκτάσεις αποτελούν ένα μεγάλο μέρος της δυτικής Μαδρίτης, που αναφέρεται ως «Ciudad Universitaria», δηλαδή Πανεπιστημιακή Πόλη.
Ένα συμβούλιο διορισμένο από τον Αλφόνσο ΙΓ΄ αποφάσισε ότι οι νέες εγκαταστάσεις του Πανεπιστημίου απαιτούσαν καινοτόμο αρχιτεκτονική και σχεδιασμό. Μια ομάδα ακαδημαϊκών επισκέφθηκε για τον σκοπό αυτόν τα πιο σεβαστά πανεπιστήμια της Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής, ώστε να συνδυάσει τα καλύτερα στοιχεία στον σχεδιασμό των νέων εγκαταστάσεων: πήγαν σε 19 πανεπιστήμια της Νέας Αγγλίας, καθώς και στο Παρίσι, τη Λυών, την Οξφόρδη, το Βερολίνο, το Αμβούργο και άλλες ευρωπαϊκές πόλεις. Επεκράτησαν ωστόσο οι αρχιτεκτονικές τάσεις της εποχής. Αν και τα τελικά σχέδια της εποχής δύσκολα αναγνωρίζονται σε μια περιήγηση στη σημερινή πανεπιστημιόπολη, όσα από τα κτήρια κατάφεραν να επιβιώσουν από τις αναθεωρήσεις των σχεδίων, τον Εμφύλιο Πόλεμο και το καθεστώς του Φράνκο, προδίδουν την εύνοια των σχεδιαστών για το γερμανικό Μπάουχαους. Πράγματι, τα αρχικά κτήρια, με καλύτερα παραδείγματα αυτά της Ιατρικής, της Φαρμακευτικής και της Οδοντιατρικής σχολής, αποτελούν φόρο τιμής στη δομική λειτουργικότητα και τον κομψό ωφελιμισμό της δεκαετίας του 1920.
Κατά τη δεκαετία του 1970, μετά την κατάρρευση της δικτατορίας του Φράνκο, το πανεπιστήμιο μετονομάσθηκε στην παλαιά του ονομασία και τα υπάρχοντα κολέγιά του μοιράστηκαν ανάμεσα σε αυτό και στο Πολυτεχνείο της Μαδρίτης. Και όταν η πόλη του Αλκαλά ντε Ενάρες απεφάσισε να ανοίξει ένα νέο πανεπιστήμιο στις αρχικές εγκαταστάσεις του Κομπλουτένσε, το ονόμασε Πανεπιστήμιο του Αλκαλά, ώστε να διακρίνεται καθαρά από το Πανεπιστήμιο Κομπλουτένσε της Μαδρίτης.
Το Πανεπιστήμιο της Μαδρίτης έχει διαδραματίσει μείζονα ρόλο στην πολιτική ανάπτυξη της Ισπανίας. Απόφοιτοί του υπήρξαν μέλη σε όλες τις κυβερνήσεις της χώρας από την εποχή του Διαφωτισμού μέχρι σήμερα, με τις θέσεις τους κατά τη Δεύτερη Ισπανική Δημοκρατία και τη μετάβαση στη δημοκρατία μετά το καθεστώς του Φράνκο να είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτες. Οι αίθουσές του φιλοξένησαν επίσης κάποιες από τις πλέον σημαντικές μορφές της διανοήσεως, με τη μακρά παράδοση επισκεπτών καθηγητών. Κατά τη δεκαετία του 1930 υπήρξε μια πραγματική ροή Ευρωπαίων διανοουμένων προς τη Μαδρίτη, όταν η δημοκρατική Ισπανία τους παρείχε καταφύγιο από τα φασιστικά καθεστώτα.
_01.jpg)
Σήμερα το ίδρυμα είναι το μεγαλύτερο πανεπιστήμιο της Ισπανίας. Το ακαδημαϊκό έτος 2004-2005 ήταν εγγεγραμμένοι σε αυτό 91.598 φοιτητές και είχε 9.500 προσωπικό, με πάνω από 6.000 καθηγητές και άλλους διδάσκοντες. Η λειτουργία του εξασφαλίζεται από κρατική χρηματοδότηση, δωρεές και δίδακτρα, με ετήσιο προϋπολογισμό πάνω από μισό δισεκατομμύριο €. Σήμερα το Κομπλουτένσε προσφέρει πτυχίο σε περίπου 80 επιστήμες και γνωστικά πεδία, 230 διαφορετικούς τίτλους σπουδών και 221 προγράμματα διδακτορικού. Το πανεπιστήμιο έχει 32 βιβλιοθήκες, με περισσότερα από 2 εκατομμύρια τυπωμένα βιβλία, ένα πλούσιο αρχείο 90 χιλιάδων ιστορικών ντοκουμέντων και μία από τις μεγαλύτερες συλλογές ταινιών στην Ευρώπη.
Εξαιτίας της μακράς ιστορίας του, το ίδρυμα υποστηρίζεται πολύ από θεσμούς της Μαδρίτης, καθώς και σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Η Ιατρική Σχολή λειτουργεί τα νοσοκομεία Hospital Clínico Universitario de San Carlos, Hospital Gregorio Marañón και (το γνωστότερο) Νοσοκομείο της 12ης Οκτωβρίου, καθώς και άλλες, εξειδικευμένες κλινικές στην Πανεπιστημιόπολη, κάποιες από τις οποίες διοικούνται από κοινού με το Υπουργείο Υγείας ή διεξάγουν ειδικές έρευνες για λογαριασμό του Υπουργείου. Το Πανεπιστήμιο Κομπλουτένσε διατηρεί στενούς δεσμούς με το ισπανικό κράτος. Η πρωθυπουργική κατοικία και γραφείο, η Λα Μονκλόα, όπως και το Συνταγματικό Δικαστήριο της Ισπανίας, βρίσκονται εντός της Ciudad Universitaria, ενώ και το πολιτικό κέντρο της πόλεως δεν είναι μακριά (μπορεί κάποιος να πάει με τα πόδια).
Η Σχολή Επικοινωνίας απολαμβάνει εξίσου καλές σχέσεις με τον τύπο, καθώς μεγάλο μέρος των καθηγητών της έχουν διατελέσει δημοσιογράφοι, αρχισυντάκτες ή διευθυντές μεγάλων ισπανικών εφημερίδων, ενώ όλες σχεδόν οι κινηματογραφικές παραγωγές της χώρας προβάλλονται πρώτα σε δοκιμαστικές προβολές σε φοιτητικό κοινό της Σχολής, ενώ οι κυριότεροι συντελεστές της παραγωγής, μεταξύ των οποίων συχνά και οι βασικοί ηθοποιοί, να δίνουν μετά συνέντευξη τύπου.
Οι σχολές του Κομπλουτένσε έχουν επωφεληθεί επίσης από διαλέξεις που έχουν δώσει και δίνουν μερικές από τις επιφανέστερες προσωπικότητες των τελευταίων δεκαετιών, σε όλα τα πεδία, από τον τραγουδοποιό και Καταλανό ακτιβιστή Ζουάμ Μανουέλ Σεράτ μέχρι τον Αυστριακό ιστορικό Ερνστ Γκόμπριχ, από τον συγγραφέα και καθηγητή Ουμπέρτο Έκο μέχρι τον πολιτικό Σαντιάγο Καρίγιο. Ο Αλεχάντρο Αμενάμπαρ έγραψε την πρώτη του ταινία, το Tesis, ενώ ήταν ακόμα φοιτητής στο Κομπλουτένσε. Το σύνολο των σκηνών στην πανεπιστημιόπολη γυρίστηκαν στη Σχολή Επικοινωνίας, με το ίδιο το κτήριό της να διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην υπόθεση του έργου.
Το Πανεπιστήμιο Κομπλουτένσε εκδίδει μία δεκαπενθήμερη εφυμερίδα, την Gaceta Complutense[12], και λειτουργεί έναν ραδιοσταθμό, τον «Radio Complutense» (107,5 FM)[13][14], που εκπέμπει πρόγραμμα 12 ώρες το 24ωρο.[15]
Οι φοιτητικοί κοιτώνες του πανεπιστημίου βρίσκονται στις παρυφές της πανεπιστημιόπολης, μέσα στις παρακείμενες γειτονιές, ώστε κανένας φοιτητής ή φοιτήτρια δεν διαμένει μέσα στην πανεπιστημιόπολη. Το μεγαλύτερο μέρος του φοιτητικού σώματος εξάλλου ζει σε ενοικιαζόμενα διαμερίσματα ή κοιτώνες που δεν ανήκουν στο Κομπλουτένσε.
Υπάρχουν περισσότεροι από εκατό φοιτητικοί σύλλογοι στο Πανεπιστήμιο, είτε πολιτικοί-συνδικαλιστικοί, είτε πολιτιστικοί, είτε αθλητικοί. Προσφέρονται εξάλλου μαθήματα αεροβικής, γιόγκα, κολυμβήσεως, αντισφαιρίσεως, καταδύσεων, τάι-τσι και άλλα. Πανεπιστημιακές ομάδες, εκτός από τα γνωστά αθλήματα (μπάσκετ, ποδόσφαιρο, βόλεϊ) ανδρών και γυναικών, υπάρχουν στο ράγκμπι, στο σκάκι, στο μπάντμιντον, στο γκολφ, στο τζούντο, στο καράτε, στην επιτραπέζια αντισφαίριση, ακόμα και στην τοξοβολία.
Εκτός από μία εκτεταμένη σειρά συμφωνιών για ανταλλαγές φοιτητών και καθηγητών με πανεπιστήμια σε όλο τον κόσμο, το Πανεπιστήμιο Κομπλουτένσε της Μαδρίτης διαθέτει τα εξής 4 ιδρύματα εκτός Ισπανίας[16][17]:
- Το Real Colegio Complutense («Βασιλικό Κολέγιο Κομπλουτένσε», RCC) στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ: Το RCC ιδρύθηκε ως κοινό συνεργατικό ίδρυμα των δύο πανεπιστημίων για να προάγει τη μεταξύ τους διανοητική και επιστημονική αλληλεπίδραση, με την υποστήριξη του βασιλιά Χουάν Κάρλος Α΄, της βασίλισσας Σοφίας και της Πολιτείας της Μασαχουσέτης. Ακολουθεί την παράδοση του Ισπανικού Κολεγίου (Collegio di Spagna), που είχε ιδρυθεί το 1364 για να στεγάζει τους Ισπανούς επισκέπτες σοφούς στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια. Η Συμφωνία του RCC είναι η μοναδική του είδους της που έχει ποτέ εγκριθεί από το Χάρβαρντ. Το Real Colegio διοικείται από κοινού από τον Πρόεδρο του Χάρβαρντ και τον Πρύτανη του Πανεπιστημίου Κομπλουτένσε, με ένα ακαδημαϊκό συμβούλιο αποτελούμενο από 5 καθηγητές του Χάρβαρντ και 5 του Κομπλουτένσε. Επιτρέπει σε συγκεκριμένο αριθμό καθηγητών του Κομπλουτένσε να διεξάγουν τις έρευνές τους στο Χάρβαρντ ως επισκέπτες καθηγητές. Κάθε χρόνο το ίδρυμα φιλοξενεί τις «Διαλέξεις των Εταίρων του RCC», έναν κύκλο διαλέξεων κατά τον οποίο οι επισκέπτες καθηγητές παρουσιάζουν τα αποτελέσματα των ερευνών τους σε ακροατήριο καθηγητών και φοιτητών του Χάρβαρντ. Η ύπαρξη του RCC επιτρέπει επίσης σε λίγους φοιτητές να εκπονούν τις διδακτορικές διατριβές τους στο Πανεπιστήμιο ως «ερευνητικοί εταίροι (Research Associates), με υποτροφίες που χορηγούνται από τη βασιλική οικογένεια της Ισπανίας.
- Το Collège des Hautes Études Européennes Miguel Servet («Κολέγιο Ανώτερων Ευρωπαϊκών Σπουδών Μιγκέλ Σερβέ») στο Παρίσι[18]: Ιδρύθηκε με πρωτοβουλία της Ευρωπαϊκής Λέσχης Πρυτάνεων (Club Européen des Recteurs) και αποτελεί κέντρο μαθήσεως και ερευνών μέσα στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης. Εκτός από πιο εξειδικευμένους τίτλους σπουδών, προσφέρει προγράμματα που εστιάζουν στο δίκαιο και την οικονομία στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, ένα διπλό πρόγραμμα στο γαλλο-ιβηριανό δίκαιο και το «Diplôme de Formation Européenne», υπό την αιγίδα της Ε.Ε. και της UNESCO. Το Κολέγιο «Μιγκέλ Σερβέ» πήρε τον τίτλο του «centre d'excellence» («κέντρου αριστείας») και το 1995 άνοιξε παραρτήματα στην Ιταλία, στην Πορτογαλία και στη Νότια Αμερική.
- Το Cátedra Complutense en la Universidad de Karlova στην Πράγα: Πλήρες ΑΕΙ με δικές του εγκαταστάσεις, που προσφέρει πτυχία και διδακτορικά σε συνεργασία με το ιστορικό Πανεπιστήμιο του Καρόλου (Univerzita Karlova v Praze).
- Το Cátedra Dubcek στην Μπρατισλάβα της Σλοβακίας[19]: Πλήρες ΑΕΙ με δικές του εγκαταστάσεις, που προσφέρει πτυχία και διδακτορικά σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο Κομένιου.
Πολιτική κ.ά. ηγεσία
- Δον Χουάν της Αυστρίας – νικητής της Ναυμαχίας της Ναυπάκτου, Κυβερνήτης της Ολλανδίας, αποκληθείς «ο τελευταίος ιππότης της Ευρώπης»
- Αλέξανδρος Φαρνέζε της Πάρμας
- Γασπάρ δε Μπόρχα υ Βελάσκο - Αρχιεπίσκοπος Σεβίλλης, Αρχιεπίσκοπος Τολέδου και αντιβασιλέας της Νάπολης.
- Γασπάρ Μελτσόρ δε Χοβεγιάνος – Πρωθυπουργός της Ισπανίας, ο θεωρητικός νους πίσω από το Ισπανικό Σύνταγμα του 1812
- Εμίλιο Καστελάρ – Συγγραφέας και υπουργός της Α΄ Ισπανικής Δημοκρατίας
- Αντόνιο Λούνα – Φιλιππινέζος στρατηγός κατά τον (Φιλιππινοαμερικανικό Πόλεμο), δρ. Φαρμακολογίας (1890)
- Χοσέ Ρισάλ, Φιλιππινέζος επαναστάτης, απόφ. ιατρικής (οφθαλμίατρος)
- Χουάν Νεγρίν Λόπεθ – ιατρός, καθηγητής της φυσιολογίας και ο τελευταίος Πρόεδρος της Β΄ Ισπανικής Δημοκρατίας
- Ενρίκε Τιέρνο Γαλβάν – δήμαρχος Μαδρίτης, διδάκτορας της Νομικής και της Φιλοσοφίας
- Γρεγόριο Μαρανιόν – ιατρός, ιστορικός, φιλόσοφος και πολιτικός μεταρρυθμιστής
- Χουλιάν Μπεστέιρο – καθηγητής της λογικής, κοσμήτορας της Φιλοσοφικής Σχολής, πρόεδρος της Βουλής κατά τη Β΄ Ισπανική Δημοκρατία
- Κλάρα Καμποαμόρ και Μπικτόρια Κεντ – φεμινίστριες πολιτικοί (μέλη του Κοινοβουλίου) κατά τη Β΄ Ισπανική Δημοκρατία, απόφοιτες της Νομικής
- Κλάουδιο Σάντσεθ-Αλμπορνός – καθηγητής στην έδρα της Μεσαιωνικής Ιστορίας και βουλευτής
- Χοσέ Μαρία Αθνάρ – Πρωθυπουργός της Ισπανίας (από το 1996 ως το 2004), απόφ. Νομικής
- Χαβιέ Σολάνα – γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ, φυσικός
- Εσπεράνσα Αγκίρε – η πρώτη γυναίκα υπουργός Παιδείας και Πολιτισμού, και η πρώτη Πρόεδρος της Γερουσίας στην ισπανική ιστορία, απόφ. Νομικής
- Ενρίκε Μπαρόν Κρέσπο – Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, απόφ. Νομικής
- Μανουέλ Φράγα Ιριβάρνε – πολιτικός και καθηγητής Δικαίου, υπουργός Εσωτερικών, ιδρυτής και πρόεδρος του Λαϊκού Κόμματος
- Μαρία Τερέσα Φερνάντεθ δε λα Βέγα, αντιπρόεδρος της ισπανικής κυβερνήσεως, απόφ. Νομικής
- Μαρθελίνο Ορέχα, Επίτροπος Μεταφορών της Ευρωπαϊκής Ένωσης
- Ροδρίγο Ράτο – υπουργός Οικονομικών της Ισπανίας, ο 9ος πρόεδρος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, απόφ. Νομικής
- Ζοζέπ Μπορέλ – Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου
- Αλφρέδο Πέρεθ Ρουμπαλκάμπα – καθηγητής της Χημείας, υπουργός σε διάφορα υπουργεία
- Χερμάν Βάργας Γιέρας – αντιπρόεδρος της Κολομβίας, διδάκτορας πολιτικών επιστημών
- José María Barreda – current President of Castile–La Mancha
- José Manuel González Paramo – Member of the Executive Board of the European Central Bank
Βασιλική Οικογένεια
- Βασίλισσα Λετίθια της Ισπανίας, απόφ. δημοσιογραφίας
- Ινφάντα Κριστίνα της Ισπανίας – η μικρή κόρη του βασιλιά Χουάν Κάρλος Α΄, απόφ. πολιτικών επιστημών
Συγγραφείς και φιλόσοφοι
.jpg)
- Αντόνιο δε Νεμπρίχα – αναγεννησιακός λόγιος και ανθρωπιστής
- Δομίνγκο δε Σότο – καθηγητής της Φιλοσοφίας, θεολόγος στη Σύνοδο του Τριδέντου
- Θωμάς της Βιγιανόβα, καθηγητής της Φιλοσοφίας, άγιος και αρχιεπίσκοπος
- Λόπε δε Βέγα – θεατρικός συγγραφέας και ποιητής
- Αντόνιο Ματσάδο – ποιητής
- Κονθεπθιόν Αρενάλ – δημοσιογράφος και δοκιμιογράφος
- Ντάμασο Αλόνσο – ποιητής και φιλόλογος
- Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα – ποιητής και θεατρικός συγγραφέας
- Φρανθίσκο Αγιάλα – μυθιστοριογράφος, δρ. Νομικής
- Φρανθίσκο δε Κεβέδο – ποιητής
- Χεράρδο Ντιέγο – ποιητής, ακαδημαϊκός, δρ. της Φιλοσοφικής Σχολής
- Χαθίντο Μπεναβέντε – Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας (1922), δεν ολοκλήρωσε τις σπουδές του στη Νομική
- Μιγέλ ντε Ουναμούνο – φιλόσοφος, ασχολήθηκε με όλα τα είδη του λόγου
- Βιθέντε Αλεϊσάντρε – ποιητής, Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας (1970)
- Καμίλο Χοσέ Θέλα – πεζογράφος και ποιητής, Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας (1989)
- Χαβιέρ Μαρίας – μυθιστοριογράφος, μεταφραστής και ακαδημαϊκός
- Μαρία Θαμπράνο – καθηγήτρια της Φιλοσοφίας
- Μάριο Βάργας Λιόσα – μυθιστοριογράφος, Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας (2010)
- Πίο Μπαρόχα – μυθιστοριογράφος, απόφ. Ιατρικής
- Ραμίρο Λεδέσμα Ράμος – φασίστας δημοσιογράφος
- Χοσέ Λουίς Μέντες Φερίν – δρ. Φιλολογίας
- Χοσέ Ορτέγα ι Γκασέτ – καθηγητής της Φιλοσοφίας και συγγραφέας
- José Gaos – καθηγητής της Φιλοσοφίας
- Φερνάντο Σαβατέρ – φιλόσοφος
- Χουλιάν Μαρίας – φιλόσοφος και ακαδημαϊκός
- Μαρία Ισιδώρα δε Γκουθμάν υ δε λα Θέρδα – η πρώτη γυναίκα που πήρε διδακτορικό στην Ισπανία, φιλόσοφος
- Ραϊμόν Πανικάρ – καθηγητής της Φιλοσοφίας, θεολόγος
- Χαβιέρ Θουμπίρι – φιλόσοφος και φιλόλογος
Ιστορία
.jpg)
- Francisco Giner de los Ríos – καθηγητής στη Νομική Σχολή
- Χουάν ντε Μαριάνα
- Χοσέ Αμαδόρ δε λος Ρίος – ιστορικός της λογοτεχνίας και της τέχνης
- Μαρθελίνο Μενέντεθ Πελάγιο – διανοούμενος, φιλόλογος και ιστορικός των ιδεών
- Ραμόν Μενέντεθ Πιδάλ – καθηγητής ρωμανικών σπουδών
- Αμέρικο Κάστρο
Ιατρική και φυσικές επιστήμες
- Σαντιάγο Ραμόν ι Καχάλ – Βραβείο Νόμπελ Φυσιολογίας και Ιατρικής (1906), ο ιδρυτής της σύγχρονης νευροεπιστήμης
- Σεβέρο Οτσόα – Βραβείο Νόμπελ Φυσιολογίας και Ιατρικής (1959)
- Αντωνία Φερίν Μορέιρας, μαθηματικός και η πρώτη Γαλικιανή γυναίκα αστρονόμος[20]
- Μπλας Καμπρέρα Φελίπε – φυσικός, πρόεδρος της Ισπανικής Βασιλικής Ακαδημίας Επιστημών
- Ενρίκε Μόλες Ορμέγια – φυσικοχημικός, δρ. Φαρμακολογίας
- Φεδερίκο Μαγιόρ Θαραγόθα – φαρμακολόγος, γενικός διευθυντής της UNESCO
- Ζοζέ Κουατρεκάζας – βοτανολόγος
- Χουάν Λουίς Αρσουάγα – βιολόγος, παλαιοντολόγος
- Χούλιο Ρέυ Παστόρ – μαθηματικός
- Μαργαρίτα Σάλας – μοριακή βιολόγος, γενετίστρια
- Μιγκέλ Καταλάν – δρ. φασματοχημείας
- Χεσούς Ουέρτα ντε Σότο – οικονομολόγος
- Χουάν Ιγκνάθιο Θιράκ Σαστουραΐν – κβαντικός φυσικός, Βραβείο Βολφ Φυσικής 2013
Κινηματογράφος
- Λουίς Μπουνιουέλ – σουρεαλιστής σκηνοθέτης
- Αλεχάντρο Αμενάμπαρ – σκηνοθέτης (δεν απεφοίτησε)
- Σαντιάγο Σεγκούρα – ηθοποιός, σκηνοθέτης
Διάφορα
- Άνχελ Σανς Μπρις – διπλωμάτης που έσωσε χιλιάδες Εβραίους της Ουγγαρίας κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, απόφ. Νομικής
- Τσέμα Μάντος – φωτογράφος
- Εμίλιο Γκαρθία Γκόμες – αραβικές σπουδές
- Ιλδεγκάρτ Ροδρίγες Καρμπαγιέιρα – παιδί-θαύμα τη δεκαετία του 1920 και ακτιβίστρια
- Μιγκέλ Αλβάρες-Φερνάντες – ηλεκτρονικός μουσικός
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
