Θεόδωρος Δηλιγιάννης
Έλληνας πολιτικός / From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Θεόδωρος Δηλιγιάννης (Λαγκάδια Αρκαδίας, 19 Μαΐου 1824 ή 1820[1] - Αθήνα, 31 Μαΐου 1905) ήταν Έλληνας νομικός και πολιτικός, πληρεξούσιος, βουλευτής, υπουργός σε αρκετές κυβερνήσεις και πέντε φορές πρωθυπουργός της Ελλάδας.[2][3][4]
Θεόδωρος Δηλιγιάννης | |
---|---|
Ο Θεόδωρος Δηλιγιάννης | |
Πρωθυπουργός της Ελλάδας | |
Περίοδος 16 Δεκεμβρίου 1904 – 12 Ιουνίου 1905 | |
Μονάρχης | Γεώργιος Α΄ |
Προκάτοχος | Γεώργιος Θεοτόκης |
Διάδοχος | Δημήτριος Ράλλης |
Περίοδος 24 Νοεμβρίου 1902 – 14 Ιουνίου 1903 | |
Μονάρχης | Γεώργιος Α΄ |
Προκάτοχος | Αλέξανδρος Ζαΐμης |
Διάδοχος | Γεώργιος Θεοτόκης |
Περίοδος 31 Μαΐου 1895 – 18 Απριλίου 1897 | |
Μονάρχης | Γεώργιος Α΄ |
Προκάτοχος | Νικόλαος Δηλιγιάννης |
Διάδοχος | Δημήτριος Ράλλης |
Περίοδος 24 Οκτωβρίου 1890 – 18 Φεβρουαρίου 1892 | |
Μονάρχης | Γεώργιος Α΄ |
Προκάτοχος | Χαρίλαος Τρικούπης |
Διάδοχος | Χαρίλαος Τρικούπης |
Περίοδος 19 Απριλίου 1885 – 30 Απριλίου 1886 | |
Μονάρχης | Γεώργιος Α΄ |
Προκάτοχος | Χαρίλαος Τρικούπης |
Διάδοχος | Δημήτριος Βάλβης |
Υπουργός Εσωτερικών Ελλάδας | |
Περίοδος 17 Δεκεμβρίου 1904 – 1 Ιουνίου 1905 | |
Πρωθυπουργός | ο ίδιος |
Προκάτοχος | Γεώργιος Θεοτόκης |
Διάδοχος | Νικόλαος Γουναράκης |
Περίοδος 24 Οκτωβρίου 1890 – 13 Αυγούστου 1891 | |
Πρωθυπουργός | ο ίδιος |
Προκάτοχος | Γεώργιος Θεοτόκης |
Διάδοχος | Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος |
Υπουργός Οικονομικών Ελλάδας | |
Περίοδος 24 Νοεμβρίου 1902 – 14 Ιουνίου 1903 | |
Πρωθυπουργός | ο ίδιος |
Προκάτοχος | Φωκίων Νέγρης |
Διάδοχος | Ανάργυρος Σιμόπουλος |
Περίοδος 31 Μαΐου 1895 – 18 Απριλίου 1897 | |
Πρωθυπουργός | ο ίδιος |
Προκάτοχος | Θεμιστοκλής Κετσέας |
Διάδοχος | Ανάργυρος Σιμόπουλος |
Περίοδος 19 Απριλίου 1885 – 30 Απριλίου 1886 | |
Πρωθυπουργός | ο ίδιος |
Προκάτοχος | Χαρίλαος Τρικούπης |
Διάδοχος | Ανδρέας Αυγερινός |
Προσωπικά στοιχεία | |
Γέννηση | 19 Μαΐου 1824 (1824-05-19) ή 19 Μαΐου 1820 (1820-05-19), Λαγκάδια Αρκαδίας |
Θάνατος | 31 Μαΐου 1905 (81 ετών) Αθήνα |
Εθνότητα | Ελληνική |
Πολιτικό κόμμα | Εθνικόν Κόμμα |
Σπουδές | Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών (έως 1843) |
Υπογραφή | |
Σχετικά πολυμέσα | |
δεδομένα |
Όσο ζούσε, και στα χρόνια αμέσως μετά το θάνατό του, ο Δηλιγιάννης ήταν εξαιρετικά δημοφιλής σε μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού. Κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα όμως, η υστεροφημία του υπέφερε, καθώς βρέθηκε στο στόχαστρο τόσο των φιλελεύθερων, όσο και των μαρξιστών ιστορικών, που προτιμούσαν να αξιολογούν θετικά τον μεγάλο του αντίπαλο Χαρίλαο Τρικούπη.[5] Οι φιλελεύθεροι έβλεπαν τον Δηλιγιάννη ως λαϊκιστή και δημαγωγό που εμπόδιζε την απελευθέρωση οικονομίας και κοινωνίας, ενώ οι μαρξιστές ως εκφραστή των (κατά τη γνώμη τους) οπισθοδρομικών και «προ-καπιταλιστικών» κοινωνικών στρωμάτων.
Ο Δηλιγιάννης πράγματι ήταν αντιπαθής τόσο στην οικονομική ελίτ, όσο και στην (πολύ μικρή αριθμητικά τότε) εργατική τάξη. Κυρίως ήταν εκφραστής μιας ετερόκλητης συμμαχίας των κρατικών υπαλλήλων (στην πλειοψηφία τους Πελοποννήσιοι) με διάφορα μικροαστικά και μεσαία στρώματα αγροτών, αυτο-απασχολούμενων και μικροεμπόρων. Ο Δηλιγιάννης χρεώνεται σε μεγάλο βαθμό τον «ατυχή πόλεμο» του 1897 και τα επακόλουθά του, αλλά δεν πρέπει να παραγνωρίζονται οι προσπάθειές του στον τομέα της κοινωνικής νομοθεσίας και της προστασίας των οικονομικά ασθενέστερων πολιτών.