όταν η ζήτηση νερού υπερβαίνει τους διαθέσιμους πόρους From Wikipedia, the free encyclopedia
Η έλλειψη νερού ή λειψυδρία είναι η ανεπάρκεια σε πόρους του γλυκού νερού για την κάλυψη των ανθρώπινων και περιβαλλοντικών απαιτήσεων μιας δεδομένης περιοχής. Η λειψυδρία συνδέεται άρρηκτα με τα ανθρώπινα δικαιώματα και η επαρκής πρόσβαση σε ασφαλές πόσιμο νερό αποτελεί προτεραιότητα για την παγκόσμια ανάπτυξη. Ωστόσο, δεδομένων των προκλήσεων της αύξησης του πληθυσμού, της αδικαιολόγητης χρήσης του νερού, της αυξανόμενης ρύπανσης και των αλλαγών στις καιρικές συνθήκες λόγω της υπερθέρμανσης του πλανήτη, πολλές χώρες και μεγάλες πόλεις παγκοσμίως, τόσο πλούσιες όσο και φτωχές, αντιμετωπίζουν αυξανόμενη λειψυδρία τον 21ο αιώνα.[1][2]
Στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ το 2019 αναφέρθηκε ότι η έλλειψη νερού είναι ένας από τους μεγαλύτερους παγκόσμιους κινδύνους όσον αφορά στον πιθανό αντίκτυπο την επόμενη δεκαετία.[3] Επί του παρόντος, τα δύο τρίτα του παγκόσμιου πληθυσμού (4 δισεκατομμύρια άτομα) ζουν σε συνθήκες σοβαρής λειψυδρίας τουλάχιστον 1 μήνα το έτος.[4][5] Μισό δισεκατομμύριο άνθρωποι στον κόσμο αντιμετωπίζουν σοβαρή λειψυδρία όλο τον χρόνο.[4] Οι μισές από τις μεγαλύτερες πόλεις του κόσμου αντιμετωπίζουν έλλειψη νερού.[5]
Η ουσία της παγκόσμιας λειψυδρίας είναι η γεωγραφική και η χρονική αναντιστοιχία μεταξύ της ζήτησης και της διαθεσιμότητας του γλυκού νερού.[6][7] Ο αυξανόμενος παγκόσμιος πληθυσμός, η βελτίωση του βιοτικού επιπέδου, η αλλαγή των τρόπων κατανάλωσης και η επέκταση της καλλιεργήσιμης γης είναι οι κύριες κινητήριες δυνάμεις για την αυξανόμενη παγκόσμια ζήτηση για νερό.[8][9] Η κλιματική αλλαγή, όπως η αλλαγή των καιρικών συνθηκών (συμπεριλαμβανομένων ξηρασίας ή πλημμυρών), η αποψίλωση των δασών, η αυξημένη ρύπανση, τα αέρια του θερμοκηπίου και η κατάχρηση του νερού μπορούν να προκαλέσουν ανεπάρκεια στην παροχή του νερού.[10]
Σε παγκόσμιο επίπεδο και σε ετήσια βάση, διατίθεται αρκετό γλυκό νερό για την κάλυψη αυτής της ζήτησης, αλλά οι χωρικές και χρονικές διακυμάνσεις της ζήτησης και της διαθεσιμότητας νερού είναι μεγάλες, οδηγώντας σε (φυσική) λειψυδρία σε πολλά μέρη του κόσμου κατά τη διάρκεια συγκεκριμένων περιόδων του έτους.[4] Η έλλειψη ποικίλλει με την πάροδο του χρόνου ως αποτέλεσμα της φυσικής υδρολογικής μεταβλητότητας, αλλά ποικίλλει ακόμη περισσότερο ως συνάρτηση των επικρατέστερων οικονομικών πολιτικών, του σχεδιασμού και των προσεγγίσεων διαχείρισης. Η έλλειψη αναμένεται να ενταθεί με τις περισσότερες μορφές οικονομικής ανάπτυξης, αλλά, εάν εντοπιστεί σωστά, πολλές από τις αιτίες της μπορούν να προβλεφθούν, να αποφευχθούν ή να μετριαστούν.[11]
Η Διεθνής Επιτροπή Πόρων των Ηνωμένων Εθνών δηλώνει ότι οι κυβερνήσεις τείνουν να επενδύουν σε μεγάλο βαθμό σε αναποτελεσματικές λύσεις: μεγάλα έργα όπως φράγματα, κανάλια, υδραγωγεία, αγωγοί και δεξαμενές νερού, τα οποία γενικά δεν είναι ούτε περιβαλλοντικά ούτε οικονομικά βιώσιμα. Ο πιο οικονομικά αποδοτικός τρόπος αποσύνδεσης της χρήσης νερού από την οικονομική ανάπτυξη, είναι οι κυβερνήσεις να δημιουργήσουν ολιστικά σχέδια διαχείρισης νερού που να λαμβάνουν υπόψη ολόκληρο τον κύκλο νερού: από την πηγή έως τη διανομή, συνετή χρήση, επεξεργασία, ανακύκλωση, επαναχρησιμοποίηση και επιστροφή στο περιβάλλον.[12]
Η φυσική λειψυδρία συμβαίνει όταν και όπου δεν υπάρχει αρκετό νερό για να ικανοποιήσει τόσο τις ανθρώπινες ανάγκες όσο και εκείνες των οικοσυστημάτων για να λειτουργήσουν αποτελεσματικά.[1] Οι περιοχές με ξηρασία συχνά υποφέρουν από φυσική λειψυδρία. Εμφανίζεται επίσης σε περιοχές όπου το νερό φαίνεται άφθονο, αλλά οι πόροι είναι υπερβολικά δεσμευμένοι, όπως όταν υπάρχει υπερανάπτυξη των υποδομών για άρδευση. Η φυσική λειψυδρία αναγνωρίζεται από την περιβαλλοντική υποβάθμιση και τα φθίνοντα υπόγεια ύδατα.[11] Σύμφωνα με το Πρόγραμμα Ανάπτυξης των Ηνωμένων Εθνών, οι περισσότερες χώρες ή περιοχές έχουν αρκετό νερό για να καλύψουν τις οικιακές, βιομηχανικές, γεωργικές, ενεργειακές και περιβαλλοντικές ανάγκες, αλλά δεν διαθέτουν τα μέσα να το λάβουν με προσιτό τρόπο. Περίπου το ένα πέμπτο του παγκόσμιου πληθυσμού ζει σήμερα σε περιοχές που πλήττονται από τη φυσική λειψυδρία.[13]
Η οικονομική λειψυδρία οφείλεται στην έλλειψη επενδύσεων σε υποδομές ή τεχνολογίες για την άντληση του νερού από τα ποτάμια, τους υδροφορείς ή άλλες πηγές. Επίσης περιλαμβάνει την ανεπαρκή ανθρώπινη ικανότητα να ικανοποιήσει τη ζήτηση για νερό.[1] Το ένα τέταρτο του παγκόσμιου πληθυσμού επηρεάζεται από την οικονομική λειψυδρία. Λόγω της έλλειψης των υποδομών, οι άνθρωποι χωρίς την αξιόπιστη πρόσβαση στις πηγές θα πρέπει να ταξιδέψουν για μεγάλες αποστάσεις για να πάρουν νερό, το οποίο συχνά προέρχεται από μολυσμένα ποτάμια, τα οποία χρησιμοποιούνται για οικιακές και γεωργικές χρήσεις. Αν και δίνεται μεγάλη έμφαση στη βελτίωση των πηγών για να λαμβάνεται νερό για κατανάλωση και οικιακή χρήση, τα στοιχεία δείχνουν ότι πολύ περισσότερο νερό χρησιμοποιείται για άλλες χρήσεις όπως το μπάνιο, το πλυντήριο, τα ζώα και ο καθαρισμός παρά η κατανάλωση και το μαγείρεμα.[14]
Οι υδρολόγοι σήμερα αξιολογούν τη λειψυδρία εξετάζοντας την αναλογία πληθυσμού-νερού. Αυτό γίνεται συγκρίνοντας το ποσό των συνολικών διαθέσιμων υδάτινων πόρων ετησίως με τον πληθυσμό μιας χώρας ή περιοχής. Μια δημοφιλής προσέγγιση για τη μέτρηση της λειψυδρίας είναι η κατάταξη των χωρών ανάλογα με το ποσό των διαθέσιμων ετήσιων υδάτινων πόρων ανά άτομο. Για παράδειγμα, με βάση τον δείκτη υδατοπόνησης Falkenmark, μια χώρα ή περιοχή λέγεται ότι αντιμετωπίζει "υδατοπόνηση" όταν η ετήσια παροχή νερού πέφτει κάτω από 1.700 κυβικά μέτρα ανανεώσιμων υδατικών πόρων ανά άτομο ανά έτος. Σε επίπεδα μεταξύ 1.700 και 1.000 κυβικών μέτρων ανά άτομο ανά έτος, μπορεί να αναμένεται περιοδική ή περιορισμένη έλλειψη νερού. Όταν η παροχή νερού πέφτει κάτω από 1.000 κυβικά μέτρα ανά άτομο ανά έτος, η χώρα αντιμετωπίζει λειψυδρία.[15]
Aπό 1,4 δισ. km2 νερού στη Γη, μόλις τα 200.000 km2 αντιπροσωπεύουν γλυκό νερό διαθέσιμο για ανθρώπινη κατανάλωση. Ένα 0,07% όλου του νερού στη Γη είναι πόσιμο και εύκολα προσβάσιμο. Από το υπόλοιπο νερό, το 97% είναι αλμυρό και λιγότερο από 3% είναι δύσκολα προσβάσιμο. Η συνολική ποσότητα εύκολα προσβάσιμου γλυκού νερού στη Γη, με τη μορφή επιφανειακών υδάτων (ποταμών και λιμνών) ή υπόγειων υδάτων (σε υδροφορείς), είναι 14.000 km2. Από αυτό το συνολικό ποσό, μόλις τα 5.000 km2 χρησιμοποιούνται και επαναχρησιμοποιούνται από την ανθρωπότητα. Oυσιαστικά, υπάρχει επαρκής ποσότητα γλυκού νερού σε παγκόσμια κλίμακα.[16]
Ως εκ τούτου, θεωρητικά, υπάρχει περισσότερο από αρκετό γλυκό νερό διαθέσιμο για να καλύψει τις απαιτήσεις του τρέχοντος παγκόσμιου πληθυσμού των 6,8 δισ. ανθρώπων, και ακόμη και να υποστηρίξει την αύξηση του πληθυσμού σε 9 δισ. ή περισσότερα. Ωστόσο, λόγω της άνισης γεωγραφικής κατανομής και ιδιαίτερα της άνισης κατανάλωσης νερού, είναι ένας σπάνιος πόρος υψηλής αξίας σε ορισμένα μέρη του κόσμου και για ορισμένα μέρη του πληθυσμού.[16]
O ανανεώσιμος υδάτινος πόρος είναι μια μέτρηση που χρησιμοποιείται για την αξιολόγηση της λειψυδρίας.[17] Αυτή η μέτρηση είναι ενημερωτική, επειδή μπορεί να περιγράψει το συνολικό διαθέσιμο υδάτινο πόρο που διαθέτει κάθε χώρα. Γνωρίζοντας τη συνολική διαθέσιμη πηγή νερού, μπορεί να αποκτηθεί μια ιδέα για το εάν μια χώρα είναι επιρρεπής σε φυσική λειψυδρία. Αυτή η μέτρηση έχει το μειονέκτημα ότι είναι ένας μέσος όρος. Η βροχόπτωση παρέχει νερό άνισα σε όλο τον πλανήτη κάθε χρόνο και οι ετήσιοι ανανεώσιμοι υδάτινοι πόροι διαφέρουν από έτος σε έτος. Αυτή η μέτρηση επίσης δεν περιγράφει την προσβασιμότητα στο νερό από άτομα, νοικοκυριά, βιομηχανίες ή κυβέρνησεις. Τέλος, καθώς η μέτρηση χρησιμοποιείται για μια ολόκληρη χώρα, δεν απεικονίζει με ακρίβεια τις διακυμάνσεις στη διάθεση μέσα στη χώρα. Ο Καναδάς και η Βραζιλία έχουν και τα δύο πολύ υψηλά επίπεδα διαθέσιμων υδάτινων πόρων, αλλά εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν διάφορα προβλήματα που σχετίζονται με το νερό.[18]
Το γλυκό νερό που υπάρχει στη διάθεσή μας στον πλανήτη είναι περίπου το 1% του συνολικού νερού στη γη.[19] Το μεγαλύτερο μέρος αυτού του νερού προέρχεται από ποτάμια, παγετώνες, λίμνες, υγρότοπους, υπόγεια ύδατα και ρέματα.[20] Με την αύξηση των παγκόσμιων θερμοκρασιών και την αύξηση της ζήτησης για νερό, έξι στα δέκα άτομα κινδυνεύουν να αντιμετωπίσουν έλλειψη νερού μέχρι το 2025. Η αποξήρανση των υγρότοπων παγκοσμίως, περίπου το 67%, είναι ένας από τους βασικούς λόγους πρόκλησης αυτής της λειψυδρίας.[19]
Εκτός από τις συμβατικές πηγές επιφανειακών υδάτων γλυκού νερού, όπως ποτάμια και λίμνες, άλλες πηγές γλυκού νερού, όπως τα υπόγεια ύδατα και οι παγετώνες, χρησιμοποιούνται όλο και συχνότερα, λόγω της αύξησης του ανθρώπινου πληθυσμού. Τα υπόγεια ύδατα είναι νερό που έχει συγκεντρωθεί κάτω από την επιφάνεια της Γης και μπορεί να παρέχει ωφέλιμη ποσότητα νερού μέσω πηγών ή πηγαδιών. Οι περιοχές όπου συγκεντρώνονται τα υπόγεια ύδατα είναι γνωστές ως υδροφορείς. Οι παγετώνες, αντίστοιχα, παρέχουν γλυκό νερό σε μορφή λειωμένου χιονιού ή πάγου, και τροφοδοτούν ρεύματα ή πηγές όταν αυξάνεται η θερμοκρασία. Όλο και περισσότερες από αυτές τις πηγές αξιοποιούνται καθώς η χρηστικότητα των συμβατικών πηγών μειώνεται λόγω παραγόντων, όπως η ρύπανση ή η μείωση της ποσότητάς τους λόγω της κλιματικής αλλαγής.[18]
Λόγω του αυξανόμενου ανθρώπινου πληθυσμού, ο ανταγωνισμός για το νερό αυξάνεται έτσι ώστε πολλοί από τους μεγαλύτερους υδροφορείς του κόσμου να έχουν εξαντληθεί. Αυτό οφείλεται τόσο στην άμεση ανθρώπινη κατανάλωση όσο και στη γεωργική άρδευση. Εκατομμύρια αντλίες όλων των μεγεθών εξάγουν υπόγεια ύδατα σε όλο τον κόσμο. Η άρδευση σε ξηρές περιοχές όπως η βόρεια Κίνα, το Νεπάλ και η Ινδία τροφοδοτείται από υπόγεια ύδατα και εξάγεται με μη βιώσιμο ρυθμό. Οι πόλεις που έχουν υποστεί μειώσεις υδροφορέων μεταξύ 10 και 50 μέτρων περιλαμβάνουν την Πόλη του Μεξικού, την Μπανγκόκ, το Πεκίνο, το Μαντράς και τη Σαγκάη.[22]
Μέχρι πρόσφατα, τα υπόγεια ύδατα δεν ήταν ένας πόρος που χρησιμοποιούταν πολύ. Από τη δεκαετία του 1960, όμως, όλο και περισσότεροι υδροφορείς υπόγειων υδάτων άρχισαν να χρησιμοποιούνται.[23] Οι αλλαγές στη γνώση, στην τεχνολογία και στη χρηματοδότηση επέτρεψαν την εστιασμένη ανάπτυξη στην αφαίρεση των υδάτων από τους επιφανειακούς και υπόγειους υδάτινους πόρους. Αυτές οι αλλαγές επέτρεψαν την πρόοδο στην κοινωνία, όπως η "επανάσταση των υπόγειων υδάτων για γεωργικούς σκοπούς", η επέκταση του τομέα άρδευσης επιτρέποντας αυξημένη παραγωγή και ανάπτυξη τροφίμων σε αγροτικές περιοχές.[24] Σήμερα, τα υπόγεια ύδατα τροφοδοτούν σχεδόν το ήμισυ του συνόλου του πόσιμου νερού στον κόσμο[25]. Οι μεγάλοι όγκοι νερού που αποθηκεύονται υπόγεια στους περισσότερους υδροφόρους ορίζοντες έχουν σημαντική αποθηκευτική ικανότητα επιτρέποντας την άντληση του νερού κατά τη διάρκεια περιόδων ξηρασίας ή μικρών βροχοπτώσεων. Αυτό είναι ζωτικής σημασίας για πληθυσμούς που ζουν σε περιοχές με μικρή βροχόπτωση ή επιφανειακά ύδατα, κάτι που τους επιτρέπει να έχουν αξιόπιστη πρόσβαση σε νερό όλο τον χρόνο. Από το 2010, η συνολική άντληση υπόγειων υδάτων παγκοσμίως εκτιμάται σε περίπου 1.000 km3 ετησίως, με 67% να χρησιμοποιείται για άρδευση, 22% για οικιακούς σκοπούς και 11% για βιομηχανικούς σκοπούς.[18] Οι δέκα κορυφαίοι καταναλωτές υπόγειων υδάτων (Ινδία, Κίνα, Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, Πακιστάν, Ιράν, Μπαγκλαντές, Μεξικό, Σαουδική Αραβία, Ινδονησία και Ιταλία) προκαλούν το 72% της συνολικής αφαίρεσης του νερού. Τα υπόγεια ύδατα έχουν καταστεί ζωτικής σημασίας για την επιβίωση και την επισιτιστική ασφάλεια 1,2 έως 1,5 δισεκατομμυρίων αγροτικών νοικοκυριών στις φτωχότερες περιοχές της Αφρικής και της Ασίας.[26]
Παρόλο που τα υπόγεια υδάτα είναι αρκετά, ένας σημαντικός τομέας ανησυχίας είναι ο ρυθμός ανανέωσης ή το ποσοστό επαναγέμισης ορισμένων υπόγειων υδάτων. Η εξαγωγή από πηγές υπόγειων υδάτων που δεν είναι ανανεώσιμες μπορεί να οδηγήσει σε εξάντληση εάν δεν παρακολουθείται και διαχειρίζεται σωστά. Μια άλλη ανησυχία στην αυξημένη χρήση υπόγειων υδάτων είναι η μειωμένη ποιότητα του νερού της πηγής με την πάροδο του χρόνου. Η μείωση των φυσικών εκροών, των αποθηκευμένων όγκων, της στάθμης του νερού και η υποβάθμιση του νερού παρατηρούνται συνήθως στα συστήματα υπόγειων υδάτων.[18] Η εξάντληση των υπόγειων υδάτων μπορεί να οδηγήσει σε πολλές αρνητικές επιπτώσεις, όπως αυξημένο κόστος άντλησης υπόγειων υδάτων, επαγόμενη αλατότητα και άλλες αλλαγές στην ποιότητα του νερού, καθίζηση του εδάφους, υποβαθμισμένες πηγές και μειωμένη ροή βάσης. Η ανθρώπινη ρύπανση είναι επίσης επιβλαβής για αυτόν τον σημαντικό πόρο.
Για τη δημιουργία ενός μεγάλου εργοστασίου κοντά σε μια περιοχή με άφθονο νερό, οι εταιρείες εμφιαλωμένου νερού πρέπει να εξάγουν υπόγεια ύδατα από μια πηγή με ρυθμό μεγαλύτερο από τον ρυθμό αναπλήρωσης που οδηγεί στη συνεχή πτώση των επιπέδων υπόγειων υδάτων. Τα υπόγεια νερά αφαιρούνται, εμφιαλώνονται και στη συνέχεια αποστέλλονται σε όλη τη χώρα ή τον κόσμο και αυτό το νερό δεν επιστρέφει ποτέ. Όταν ο υδροφόρος ορίζοντας εξαντλείται πέρα από ένα κρίσιμο όριο, οι εταιρείες εμφιάλωσης μετακινούνται από αυτήν την περιοχή προκαλώντας μια σοβαρή λειψυδρία. Η εξάντληση των υπόγειων υδάτων επηρεάζει όλους στην περιοχή που χρησιμοποιεί το νερό: αγρότες, επιχειρήσεις, ζώα, οικοσυστήματα, τουρισμό και άλλους χρήστες. Εκατομμύρια γαλόνια νερού από το έδαφος αφήνουν τον υδροφόρο ορίζοντα να εξαντλείται και όχι μόνο σε αυτήν την περιοχή, επειδή ο υδροφόρος ορίζοντας είναι συνδεδεμένος κατά μήκος της γης. Τα εργοστάσια εμφιάλωσης δημιουργούν λειψυδρία και επηρεάζουν την οικολογική ισορροπία. Προκαλούν ξηρασία στις περιοχές.[27]
Περίπου το 2% του νερού της Γης είναι παγωμένο γλυκό νερό που βρίσκεται στους παγετώνες. Αυτοί οι παγετώνες, όταν λειώνουν με φυσικό τρόπο, παρέχουν γλυκό νερό στις τοπικές περιοχές κοντά στην απορροή του παγετώνα. Αυτό το νερό χρησιμοποιείται από τους ντόπιους για διάφορους λόγους όπως η γεωργία, η κτηνοτροφία και η υδροηλεκτρική ενέργεια. Με αυτόν τον τρόπο μειώνεται η λειψυδρία, καθώς περισσότερο νερό διατίθεται σε έναν επιλεγμένο αριθμό ατόμων. Με βάση τα κλιματικά μοντέλα, έχει προβλεφθεί ότι οι συνολικοί παγετώνες παγκοσμίως θα είναι στο 60% αυτού που είναι τώρα το έτος 2100.[29] Ο κύριος λόγος για την τήξη αυτών των παγετώνων είναι η κλιματική αλλαγή. Οι παγετώνες αντανακλούν το φως του ήλιου πίσω στο διάστημα προκαλώντας μείωση των θερμοκρασιών παγκοσμίως. Αυτή η διαδικασία ονομάζεται albedo και χωρίς τους παγετώνες να αντανακλούν το φως του ήλιου, οι θερμοκρασίες θα αρχίσουν να αυξάνονται.[30] Καθώς αυξάνονται οι θερμοκρασίες, οι παγετώνες θα λιώσουν γρηγορότερα μειώνοντας τη συνολική ποσότητα του ηλιακού φωτός που αντανακλάται παγκοσμίως. Οι λιωμένοι παγετώνες θα αρχίζουν να υποχωρούν και θα είναι δύσκολο να ανακάμψουν μόλις εμφανιστούν εποχιακές αλλαγές. Η απώλεια μάζας του παγετώνα μπορεί να μειώσει την ετήσια απορροή του, σε συνδυασμό με την υποχώρησή του, γεγονός που θα αλλάξει τη διαθεσιμότητα νερού σε πολλές περιοχές του κόσμου. Περίπου το ένα τρίτο των παγετώνων μπορεί να παρουσιάσει μείωση κατά 10% σε ορισμένες εποχές.[31]
Η έλλειψη νερού λόγω της κατανάλωσης προκαλείται κυρίως από την εκτεταμένη χρήση νερού στη γεωργία / κτηνοτροφία και στη βιομηχανία. Οι άνθρωποι στις αναπτυγμένες χώρες χρησιμοποιούν γενικά περίπου 10 φορές περισσότερο νερό ημερησίως από αυτούς στις αναπτυσσόμενες χώρες.[32] Ένα μεγάλο μέρος αυτού του νερού είναι η έμμεση χρήση σε διαδικασίες γεωργικής και βιομηχανικής παραγωγής καταναλωτικών αγαθών, όπως φρούτα, καλλιέργειες ελαιούχων σπόρων και βαμβάκι. Επειδή πολλές από αυτές τις αλυσίδες παραγωγής έχουν παγκοσμιοποιηθεί, πολύ νερό στις αναπτυσσόμενες χώρες χρησιμοποιείται και ρυπαίνεται για την παραγωγή αγαθών που προορίζονται για κατανάλωση στις αναπτυγμένες χώρες.
Η επιχειρηματική δραστηριότητα που κυμαίνεται από εκβιομηχάνιση έως υπηρεσίες όπως ο τουρισμός και η ψυχαγωγία συνεχίζει να επεκτείνεται ραγδαία. Αυτή η επέκταση απαιτεί αυξημένη χρήση νερού, συμπεριλαμβανομένης της παροχής και της αποχέτευσης, οι οποίες μπορούν να οδηγήσουν σε μεγαλύτερη πίεση στους υδάτινους πόρους και στο φυσικό οικοσύστημα. Η κατά προσέγγιση αύξηση κατά 50% της παγκόσμιας χρήσης ενέργειας έως το 2040 θα αυξήσει επίσης την ανάγκη για νερό και μπορεί να μετατοπίσει ορισμένες πηγές νερού από τη χρήση για άρδευση σε βιομηχανική χρήση.[33]
Η κλιματική αλλαγή θα μπορούσε να έχει σημαντικές επιπτώσεις στους υδάτινους πόρους σε όλο τον κόσμο λόγω των στενών συνδέσεων μεταξύ του κλίματος και του υδρολογικού κύκλου. Οι αυξανόμενες θερμοκρασίες θα αυξήσουν την εξάτμιση και θα οδηγήσουν σε αυξήσεις στις βροχοπτώσεις, αν και θα υπάρξουν περιφερειακές διακυμάνσεις στις βροχοπτώσεις. Τόσο η ξηρασία όσο και οι πλημμύρες μπορεί να γίνουν πιο συχνές σε διαφορετικές περιοχές σε διαφορετικές χρονικές στιγμές, και αναμένονται δραματικές αλλαγές στη χιονόπτωση και στην τήξη του χιονιού σε ορεινές περιοχές. Οι υψηλότερες θερμοκρασίες θα επηρεάσουν επίσης την ποιότητα του νερού με τρόπους που δεν είναι καλά κατανοητοί. Οι πιθανές επιπτώσεις περιλαμβάνουν αυξημένο ευτροφισμό. Η κλιματική αλλαγή θα μπορούσε επίσης να σημαίνει αύξηση της ζήτησης για άρδευση αγροκτημάτων, ψεκαστήρων κήπων και ίσως ακόμη και πισίνων. Υπάρχουν πλέον άφθονες ενδείξεις ότι η αυξημένη υδρολογική μεταβλητότητα και η αλλαγή του κλίματος ασκούν βαθιά επίδραση στον τομέα των υδάτων μέσω του υδρολογικού κύκλου, της διαθεσιμότητας, της ζήτησης και της κατανομής του νερού σε παγκόσμιο, περιφερειακό, και τοπικό επίπεδο.[36]
Ο Οργανισμός Τροφίμων και Γεωργίας (FAO) των Ηνωμένων Εθνών δηλώνει ότι έως το 2025, 1,9 δισεκατομμύρια άνθρωποι θα ζουν σε χώρες ή περιοχές με απόλυτη λειψυδρία, και τα δύο τρίτα του παγκόσμιου πληθυσμού θα μπορούσαν να βρίσκονται υπό συνθήκες υδατοπόνησης.[37] Η Παγκόσμια Τράπεζα προσθέτει ότι η κλιματική αλλαγή θα μπορούσε να αλλάξει βαθιά τα μελλοντικά πρότυπα τόσο της διαθεσιμότητας όσο και της χρήσης του νερού, αυξάνοντας έτσι τα επίπεδα της υδατοπόνησης και της ανασφάλειας για νερό, τόσο σε παγκόσμια κλίμακα όσο και σε τομείς που εξαρτώνται από το νερό.[36]
H ποσότητα του διαθέσιμου γλυκού νερού μειώνεται λόγω της κλιματικής αλλαγής, η οποία έχει προκαλέσει υποχώρηση των παγετώνων, μειωμένη ροή των ποταμών και συρρίκνωση των λιμνών. Πολλοί υδροφορείς έχουν υπεραντληθεί και δεν επαναγεμίζουν γρήγορα. Αν και η συνολική παροχή γλυκού νερού δεν έχει εξαντληθεί, πολλά υπόγεια ύδατα έχουν μολυνθεί, αλατιστεί, έχουν γίνει ακατάλληλα ή μη διαθέσιμα για κατανάλωση, βιομηχανία και γεωργία.[38]
Στα Ιμαλάια, η υποχώρηση των παγετώνων θα μπορούσε να μειώσει τη ροή του νερού το καλοκαίρι έως και τα δύο τρίτα επηρεάζοντας την Κίνα, της Ινδία και το Νεπάλ. Στην περιοχή του Γάγγη στην Ινδία, αυτό θα προκαλούσε έλλειψη νερού για 500 εκατομμύρια ανθρώπους.[39] Αντιστοίχως, στην περιοχή Ινδοκούχου, όπου περίπου 1,4 δισεκατομμύρια άνθρωποι εξαρτώνται από τους πέντε κύριους ποταμούς των Ιμαλαΐων θα προκαλούταν λειψυδρία. Η περιοχή αυτή αντιμετωπίζει ταχεία αστικοποίηση και σοβαρή πίεση στους υδάτινους πόρους. Οι αγροτικές περιοχές υποφέρουν λόγω της έλλειψης αποτελεσματικής υποδομής διαχείρισης του νερού και της περιορισμένης πρόσβασης σε πόσιμο νερό. Στο μέλλον, περισσότεροι άνθρωποι θα μεταναστεύσουν και αυτή η κατάσταση θα αυξήσει την ανισότητα επιταχύνοντας περαιτέρω την αστικοποίηση.[40][41]
Πριν από περίπου πενήντα χρόνια, η κοινή αντίληψη ήταν ότι το νερό ήταν ένας άπειρος πόρος. Εκείνη την εποχή, υπήρχαν λιγότεροι από τους μισούς του τρέχοντος αριθμού ανθρώπων στον πλανήτη. Οι άνθρωποι δεν ήταν τόσο πλούσιοι όσο σήμερα, κατανάλωναν λιγότερες θερμίδες και έτρωγαν λιγότερο κρέας, οπότε χρειάζονταν λιγότερο νερό για την παραγωγή της τροφής τους. Απαιτούσαν το ένα τρίτο του όγκου νερού που παίρνουμε σήμερα από τα ποτάμια. Σήμερα, ο ανταγωνισμός για τους υδάτινους πόρους είναι πολύ πιο έντονος. Αυτό συμβαίνει επειδή υπάρχουν επτά δισεκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη, η κατανάλωση νερού είναι αυξημένη και υπάρχει αυξανόμενος ανταγωνισμός για το νερό από τις βιομηχανίες, τις αστικοποιημένες καλλιέργειες βιοκαυσίμων και τις γεωργικές καλλιέργειες. Στο μέλλον, περισσότερο νερό θα χρειάζεται για την παραγωγή τροφίμων, επειδή ο πληθυσμός της Γης προβλέπεται να αυξηθεί στα 9 δισεκατομμύρια έως το 2050.[42]
Το 2000, ο παγκόσμιος πληθυσμός ήταν 6,2 δισεκατομμύρια. Ο ΟΗΕ εκτιμά ότι έως το 2050 θα υπάρξουν επιπλέον 3,5 δισεκατομμύρια άνθρωποι με το μεγαλύτερο μέρος της αύξησης του πληθυσμού στις αναπτυσσόμενες χώρες όπου ήδη υπάρχουν αυξημένες ανάγκες σε νερό.[42] Η ζήτηση για νερό θα αυξηθεί περαιτέρω εκτός κι εάν υπάρξει συνετή χρήση και ανακύκλωση αυτού του ζωτικού πόρου.[43] Η Παγκόσμια Τράπεζα εξηγεί ότι η πρόσβαση στο νερό για την παραγωγή τροφίμων θα είναι μια από τις κύριες προκλήσεις τις επόμενες δεκαετίες. Η αξιοποίηση του νερού θα πρέπει να γίνει με βιώσιμο τρόπο, λαμβάνοντας παράλληλα υπόψη τον αντίκτυπο της κλιματικής αλλαγής και άλλες περιβαλλοντικές και κοινωνικές μεταβλητές.[36]
Η τάση προς την αστικοποίηση επιταχύνεται.[45] Μικρά ιδιωτικά πηγάδια και σηπτικές δεξαμενές (μονάδες επεξεργασίας αποβλήτων ή βόθροι) που λειτουργούν καλά σε κοινότητες χαμηλής πυκνότητας δεν είναι βιώσιμες σε αστικές περιοχές υψηλής πυκνότητας. Η αστικοποίηση απαιτεί σημαντική επένδυση σε υδάτινες υποδομές για την παροχή νερού σε άτομα και για την επεξεργασία των συγκεντρώσεων λυμάτων - τόσο από ιδιώτες όσο και από επιχειρήσεις. Αυτά τα μολυσμένα ύδατα πρέπει να υποβάλλονται σε επεξεργασία, αλλιώς προκαλούν κινδύνους για τη δημόσια υγεία.[46]
Στο 60% των ευρωπαϊκών πόλεων με περισσότερους από 100.000 κατοίκους, τα υπόγεια ύδατα αντλούνται με ταχύτερο ρυθμό από ό,τι μπορούν να αναπληρωθούν. Επιπλέον, το διαθέσιμο νερό κοστίζει όλο και περισσότερο για να αντληθεί.[47]
Υπάρχουν πολλές επιπτώσεις από την έλλειψη του νερού:
Η λειψυδρία προκαλεί δυσμενείς επιπτώσεις στο περιβάλλον, σε λίμνες, ποτάμια, υγρότοπους και άλλους υδάτινους πόρους. Η υπερβολική χρήση του νερού, συχνά προκαλείται σε περιοχές όπου υπάρχει άρδευση, η οποία βλάπτει το περιβάλλον με διάφορους τρόπους. Δημιουργεί αυξημένη αλατότητα, ρύπανση των θρεπτικών ουσιών και η απώλεια των υγρότοπων.[19] Επιπλέον, καθιστά προβληματική τη διαχείριση της ροής των αστικών ρευμάτων.[52]
Τα τελευταία εκατό χρόνια, περισσότεροι από τους μισούς υγροτόπους της Γης έχουν καταστραφεί ή εξαφανιστεί. Αυτοί οι υγρότοποι ήταν σημαντικοί όχι μόνο επειδή αποτελούσαν σπίτι για πολλούς οργανισμούς, όπως θηλαστικά, πουλιά, ψάρια, αμφίβια και ασπόνδυλα, αλλά επίσης υποστηρίζαν την καλλιέργεια ρυζιού και άλλων καλλιεργειών τροφίμων, καθώς και τη διήθηση του νερού και την προστασία από καταιγίδες και πλημμύρες. Οι λίμνες του γλυκού νερού, όπως η Αράλη στην Κεντρική Ασία έχουν μειωθεί δραστικά. Κάποτε η τέταρτη μεγαλύτερη λίμνη γλυκού νερού, έχει χάσει πάνω από 58.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα έκτασης, ενώ έχει αυξηθεί σε μεγάλο βαθμό η συγκέντρωση αλατιού σε διάστημα τριών δεκαετιών.[10]
Η καθίζηση είναι ένα άλλο αποτέλεσμα της λειψυδρίας. Η επιστημονική υπηρεσία για τη γεωλογική έρευνα των ΗΠΑ εκτιμά ότι η καθίζηση έχει επηρεάσει περισσότερα από 17.000 τετραγωνικά μίλια σε 45 πολιτείες των ΗΠΑ, όπου το 80% προέρχεται από την υπεράντληση των υπόγειων υδάτων.[53]
Η βλάστηση και η άγρια ζωή εξαρτώνται από επαρκείς ποσότητες του γλυκού νερού. Τα έλη και οι παραποτάμιες ζώνες εξαρτώνται προφανώς από την αειφόρο παροχή νερού, αλλά τα δάση και τα άλλα ορεινά οικοσυστήματα διατρέχουν τον ίδιο κίνδυνο σημαντικών αλλαγών στην παραγωγικότητά τους καθώς μειώνεται η διαθεσιμότητα του νερού. Στην περίπτωση των υγρότοπων, σημαντικές έκτασεις έχουν δεσμευθεί για να στεγάσουν τον αυξανόμενο ανθρώπινο πληθυσμό. Άλλες περιοχές έχουν οδηγηθεί σε μειωμένη παραγωγικότητα από τη σταδιακή μείωση της εισροής του γλυκού νερού, καθώς οι πηγές εκτρέπονται για ανθρώπινη χρήση. Σε επτά πολιτείες των ΗΠΑ πάνω από το 80% όλων των ιστορικών υγρότοπων δεσμεύτηκαν μέχρι τη δεκαετία του 1980, όταν το Κογκρέσο επέβαλε την απαγόρευση της επέμβασης στους υγρότοπους για την προστασία τους.[54]
Στην Ευρώπη έχει σημειωθεί επίσης εκτεταμένη απώλεια υγροτόπων με απώλεια βιοποικιλότητας. Για παράδειγμα, πολλά έλη στη Σκωτία έχουν μειωθεί λόγω της επέκτασης του ανθρώπινου πληθυσμού, όπως το φυσικό καταφύγιο όξινου τυρφώνα Portlethen Moss στο Aberdeenshire.
Στις ορεινές περιοχές της Μαδαγασκάρης, κατά τη διάρκεια της περιόδου 1970 έως 2000 έχει καταγραφεί ένας τεράστιος μετασχηματισμός που εξάλειψε σχεδόν όλη τη βλάστηση. Λόγω της μεθόδου καλλιέργειας που περιλαμβάνει την κοπή και καύση φυτών σε ένα δάσος ή δασική έκταση για τη δημιουργία ενός χωραφιού (αγγλ. slash and burn) καταστράφηκε περίπου το 10% της φυσικής βιομάζας της συνολικής χώρας και τη μετέτρεψε σε άγονη χέρσα γη. Αυτές οι επιπτώσεις προήλθαν από τον υπερπληθυσμό και την ανάγκη διατροφής των φτωχών αυτόχθονων πληθυσμών, αλλά οι αρνητικές συνέπειες περιελάμβαναν εκτεταμένη διάβρωση που με τη σειρά της παρήγαγε βαριά λασπωμένα ποτάμια που «τρέχαν λάσπες» δεκαετίες μετά την αποψίλωση. Αυτό εξάλειψε μια μεγάλη ποσότητα γλυκού νερού και κατέστρεψε τα οικοσυστήματα πολλών μεγάλων ποταμών που ρέανε δυτικά. Αρκετά είδη ψαριών βρέθηκαν λίγο πριν την εξαφάνιση και μερικοί σχηματισμοί κοραλλιογενών υφάλων Tokios στον Ινδικό Ωκεανό χάθηκαν οριστικά.[55]
Οι ασθένειες που οφείλονται στο νερό λόγω των ανεπαρκών συνθηκών υγιεινής είναι μία από τις κύριες αιτίες θανάτου παγκοσμίως. Για παιδιά κάτω των πέντε ετών, οι ασθένειες που μεταδίδονται από το νερό αποτελούν την κύρια αιτία θανάτου. Σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα, το 88% όλων των μεταφερόμενων ασθενειών οφείλονται σε μολυσμένο πόσιμο νερό, ανεπαρκή αποχέτευση και κακή υγιεινή.[56]
Μια έκθεση των Ηνωμένων Εθνών του 2006 επικεντρώθηκε σε ζητήματα διακυβέρνησης ως το βασικό λόγο της κρίσης των υδάτων, αναφέροντας ότι «υπάρχει αρκετό νερό για όλους» και «η ανεπάρκεια του νερού συχνά οφείλεται σε κακοδιαχείριση, διαφθορά, έλλειψη κατάλληλων θεσμών, γραφειοκρατική αδράνεια και έλλειψη επενδύσων τόσο σε ανθρώπους όσο και σε φυσική υποδομή ".[57] Τα επίσημα στοιχεία δείχνουν μια σαφή συσχέτιση μεταξύ της πρόσβασης σε ασφαλές νερό και του κατά κεφαλήν ΑΕΠ μιας χώρας.[58]
Η μόλυνση των υδάτων πολλές φορές συμβαίνει λόγω της έλλειψης δικαιωμάτων ιδιοκτησίας, κυβερνητικών κανονισμών και επιδοτήσεων στον τομέα των υδάτων, με αποτέλεσμα οι τιμές να είναι πολύ χαμηλές και η κατανάλωση υπερβολικά υψηλή.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
