Аляксандр Пятровіч Воінаў

Алякса́ндр Пятро́віч Во́інаў (3 снежня 1902, Колпіна, Санкт-Пецярбургская губерня — 1 кастрычніка 1987, Мінск) — беларускі архітэктар. Член-карэспандэнт АН БССР (1953), правадзейны член Акадэміі будаўніцтва і архітэктуры СССР (1956—1964), член-карэспандэнт Акадэміі архітэктуры СССР (1950—1955). Прафесар (1951). Заслужаны дзеяч мастацтваў БССР (1940), заслужаны будаўнік БССР (1962)^[1]. 

Аляксандр Пятровіч Воінаў
руск.: Александр Петрович Воинов
Аляксандр Пятровіч Воінаў на марцы Беларусі 2007 г. Мастак Мікола Рыжы
Дата нараджэння	3 снежня 1902(1902-12-03)
Месца нараджэння	Колпіна, Царскасельскі павет, Санкт-Пецярбургская губерня, Расійская імперыя
Дата смерці	1 кастрычніка 1987(1987-10-01) (84 гады)
Грамадзянства	Расійская імперыя  СССР  БССР
Дзеці	Анатоль Аляксандравіч Воінаў
Альма-матар	Вышэйшы мастацка-тэхнічны інстытут (1929)
Працы і дасягненні
Месца працы	Беларускі саюз жыллёвай кааперацыі[d] Расійскі інстытут горадабудаўніцтва і інвестыцыйнага развіцця «Дзіпрагар»[d] Белдзяржпраект БПІ Упраўленне па справах архітэктуры пры СНК БССР
Навуковае званне	член-карэспандэнт АН БССР акадэмік Акадэміі будаўніцтва і архітэктуры СССР[d] прафесар член-карэспандэнт Акадэміі архітэктуры СССР[d]
Партыя	КПСС
Член у	Беларускі саюз архітэктараў
Працаваў у гарадах	Мінск, Масква і Магілёў
Архітэктурны стыль	неакласіцызм і канструктывізм[d]
Найважнейшыя пабудовы	гасцініца «Свіслач», Палац піянераў і школьнікаў, Інстытут фізкультуры, Тэатр юнага гледача, будынкі ЦК КПБ і абкама КПБ
Горадабудаўнічыя праекты	Забудова праспекта Леніна ў Мінску
Прэміі
Узнагароды
Медыяфайлы на Вікісховішчы

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых людзей з прозвішчам Воінаў.

Біяграфія

Будынак Рэспубліканскага Палаца піянераў і школьнікаў у 1938 годзе

Член КПСС з 1927 года^[2]. Скончыў Маскоўскі вышэйшы мастацка-тэхнічны інстытут у 1929 годзе^[1]. У 1930—1941 гг. працаваў у Мінску: начальнікам праектнага аддзела Белжылсаюза, загадчык сектара ў Беларускім філіяле Дзіпрагара РСФСР, дырэктар Белдзяржпраекта, кіраўнік архітэктурнай майстэрні. З 1943 г. начальнік Упраўлення па справах архітэктуры пры СНК БССР, з 1945 г. кіраўнік архітэктурнай майстэрні ў Белдзяржпраекце. З 1948 г. загадчык кафедры архітэктуры, з 1973 г. прафесар-кансультант Беларускага політэхнічнага інстытута^[1].

Член Саюза архітэктараў СССР з 1932 года^[2], у 1941—1949 гг. старшыня праўлення Саюза архітэктараў БССР^[1].

Творы

Гасцініца «Беларусь» у Мінску

Аўтар 23 конкурсных праектаў і 70 праектаў буйных архітэктурных збудаванняў^[1].

Забудова Цэнтральнай плошчы ў Маладзечне

Асноўныя працы: павільён Першай Усебеларускай сельскагаспадарчай і прамысловай выстаўкі (1930), жылыя дамы па вул. Маскоўскай (1932), гасцініца «Беларусь» (1937); у аўтарскім калектыве: Палац піянераў і школьнікаў (1936), Беларускі інстытут фізкультуры (1939), будынкі ЦК КПБ (1939-47), абкама і гаркама КПБ (1957), тэатр юнага гледача (1952), аэравакзал (1956) у Мінску, жылыя дамы гарсавета і гасцініца «Дняпроўская» ў Магілёве (1940), будынак абкама КПБ і забудова пл. Леніна ў Маладзечне (1954—1956)^[2].

У аўтарскім калектыве ўдзельнічаў у стварэнні будынка Палаца Саветаў і помніка У. І. Леніну ў г. Маскве (не рэалізаваны).

Асноўныя працы прысвечаны тэорыі і практыцы архітэктуры. Мае больш 60 навуковых публікацый, у т.л. манаграфіі: «Архітэктура і горадабудаўніцтва Беларускай ССР» (Мінск, 1956), «Мінск: Паваенны досвед рэканструкцыі і развіцці» (Масква, 1966) — абедзве ў аўтарскім калектыве^[2].

Будынак Выканаўчага камітэта СНД. Будынак гасцініцы «Свіслач». Фрагмент мастацкай капэрты Белпошты 2007 года. Мастак Мікола Рыжы.

Дакументы творчай і службовай дзейнасці (праекты, артыкулы), біяграфічныя дакументы і фотаздымкі захоўваюцца ў БДАНТД, куды перададзены ўнучкай^[3].

Узнагароды

• Дзяржаўная прэмія БССР (1968) за ўдзел у праектаванні і забудове Ленінскага праспекта (цяпер праспект Незалежнасці) у г. Мінску.
• Узнагароджаны ордэнамі Кастрычніцкай Рэвалюцыі (1972, 1982), Працоўнага Чырвонага Сцяга (1944, 1949, 1958), Дружбы народаў (1982), медалямі.

Сям’я

Меў сына Анатоля (1934—1995), які таксама працаваў архітэктарам.

Бібліяграфія

• Основные черты в развитии зодчества Белоруссии. Минск, 1955.
• Архитектура и градостроительство Советской Белоруссии. Минск, 1957 (у суаўтарстве).
• Минск: Послевоенный опыт реконструкции и развития. М., 1966 (у суаўтарстве).

Зноскі

1. Воинов Александр Петрович // Белорусская ССР: Краткая энциклопедия в 5 т. (руск.) / Ред. колл.: П. У. Бровка и др. — Мн.: «Белорусская советская энциклопедия» имени Петруся Бровки, 1982. — Т. 5. Биографический справочник. — 737 с. — 50 000 экз.
2. Воинов Александр Петрович // Архитекторы Советской Белоруссии: Биогр. справочник / Союз архитекторов БССР; Сост. В. И. Аникин и др. — Мн.: Беларусь, 1991. — 262 с. — ISBN 5-338-00611-1. (руск.)
3. Вольга Іванова. Асaбістыя архівы Беларусі канца XVIII-пач. XXІ ст. Мінск, 2014. 404 с.

Літаратура

• Воинов Александр Петрович // Архитекторы Советской Белоруссии: Биогр. справочник / Союз архитекторов БССР; Сост. В. И. Аникин и др. — Мн.: Беларусь, 1991. — 262 с. — ISBN 5-338-00611-1. (руск.)
• Воінаў Аляксандр Пятровіч // Беларусь: энцыклапедычны даведнік / Рэдкал. Б. І. Сачанка (гал. рэд.) і інш.; Маст. М. В. Драко, А. М. Хількевіч. — Мн.: БелЭн, 1995. — С. 174. — 800 с. — 5 000 экз. — ISBN 985-11-0026-9.

Спасылкі

• Аляксандр Пятровіч Воінаў у базе даных «История белорусской науки в лицах» Цэнтральнай навуковай бібліятэкі імя Якуба Коласа НАН Беларусі (руск.)
• Воінаў Аляксандр Пятровіч на сайце анлайн-энцыклапедыі «Беларусь у асобах і падзеях»
• На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Аляксандр Пятровіч Воінаў