From Wikipedia, the free encyclopedia
Alaricu I (gót. Allareiks, ‘rei de toos’; Peuce, 370-Cosenza, 410), foi rei de los visigodos ente 395 y 410, perteneciente a la dinastía baltinga, fíu (o nietu paternu) del caudiellu visigodu Rocesthes.[4]
Alaricu I | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 | |||||||||
valor desconocíu -
409 - 410
395 - avientu 410 ← Atanarico - Ataúlfu →
391 - 410 | |||||||||
| Vida | |||||||||
| Nacimientu |
isla de Peuce (es)  [1], circa sieglu de IV[1] | ||||||||
| Nacionalidá | ensin valor | ||||||||
| Muerte | Cosenza[1], avientu de 410[1] | ||||||||
| Sepultura | Ríu Busento[1] | ||||||||
| Familia | |||||||||
| Padre | Atanarico | ||||||||
| Madre | valor desconocíu | ||||||||
| Casáu con |
Anónima (es) [2] | ||||||||
| Fíos/es | Pélagie | ||||||||
| Familia |
ver
| ||||||||
| Pueblu |
Baltos (es) | ||||||||
| Estudios | |||||||||
| Llingües falaes |
llatín Góticu | ||||||||
| Oficiu | soberanu, líder militar | ||||||||
| Creencies | |||||||||
| Relixón |
arrianismo visigodo (es) [3] | ||||||||
 | |||||||||
La fecha de la so nacencia alderícase, dando los estudiosos como feches probables el 370 y el 375.
La so infancia trescurrió nel interior del Imperiu romanu, darréu que'l so pueblu consiguiera un pactu col emperador Teodosiu I y taben asitiaos como foederati en Mesia dende l'añu 382 (tres los acontecimientos que llevaron a la insurrección de los godos y la derrota y muerte del emperador d'Oriente, Valente, na Batalla d'Adrianópolis en 378).[5]
Empobinó un exércitu visigodu aliáu de los romanos (387–395), y proclamóse rei (395–410) coincidiendo cola muerte de Teodosiu I y ensin que los sos herederos (Arcadiu y Honoriu) s'enteraren verdaderamente. Según les cróniques de San Isidoru, «Los godos, refugando'l patrociniu de foedus romanu, constitúin n'asamblea a Alaricu en rei de so, xulgando que yera indignu ser súbditu del poder de Roma, que de les sos lleis y compañía habríen dixebráose vencedores na batalla». El rei Alaricu foi crucial nel procesu de descomposición del Imperiu romanu d'Occidente.[6][7]
Nel añu 396 empobinó les hordes visigodes al traviés de Macedonia, Tracia, Fócida y Beocia, atacando y afarando les ciudaes griegues de Corintu, Esparta, Argos y Megara, amenaciando al gobiernu de Constantinopla, pero, atacáu por Estilicón, viose forzáu a replegase. Estilicón tenía problemes con Arcadiu y cola creciente influyencia del so favoritu Rufinu, qu'acabaría asesináu. El nuevu emperador Arcadiu atoparía una solución apautando colos visigodos, y consigue asitiar a Alaricu y les sos xentes n'Iliria, zona que pertenecía daquella al imperiu oriental, pero que taba en reña cola parte occidental pola so proximidá a Italia. Esto pasó'l problema visigodu de la zona oriental del imperiu a la occidental, al alloñar al peligrosu Alaricu de Constantinopla, y encarpó y noxó a Estilicón qu'acabó per desentendese de cualquier problema oriental o d'Arcadiu. Nel añu 400, enchipáu y descontentu coles sos nueves tierres, seique ansiosu de poder, Alaricu coló sobre Italia pero Estilicón detúvolu, ganándolu en Verona y el 6 d'abril de 402 forzólu a retirase d'Italia na definitiva batalla de Pollentia.
Ye dable qu'Alaricu y Estilicón roblaren una tregua o alianza pa faer frente a los problemes que taben destruyendo la parte occidental del Imperiu (vándalos y godos nel norte d'Italia, insurrección de les tropes de Britania y pronunciamientos de militares que se proclamaben césares, y, amás, suevos, vándalos y alanos cruciando'l Rin en 406). Lo cierto ye qu'Estilicón cayó finalmente en desgracia, y l'emperador Honoriu acabó per mandar la so execución en 408.
Los visigodos d'Alaricu, aprovechando la feble situación del Imperiu d'Occidente, forciaron al emperador Honoriu a abellugase na inespugnable ciudá de Rávena y atacaron otra vegada Italia, llegando inclusive a saquiar la ciudá de Roma n'agostu del añu 410 (dempués de tres asedios ya intentos fallíos d'aportar a un alcuerdu con Honoriu). Alaricu reclamó al emperador Honoriu que lu nomasen Xeneral de los exércitos del Imperiu (magister militum), pretensión qu'enxamás nun vería cumplida. Sicasí, de Roma llevóse como botín a la hermanasca del emperador, a la princesa Gala Placidia.
Desque tomé Roma nes mios manes, naide volvió facer de menos el poder de los godos. Lo qu'impulsó l'enfotu de conquistes y el deséu d'aventures, dio grandor a un pueblu que naguaba por una patria.Alaricu I, rei de los visigodos
Aquel primer saquéu de la Roma clásica ablucó al mundu civilizáu d'aquel tiempu, como s'esprende, por casu, de la obra de San Agustín, obispu de la ciudá d'Hipona.
Alaricu empezó a suañar col norte d'África, polo que partió escontra la Reggiana col enfotu d'embarcar hacia «el graneru de Roma». Los visigodos nun yeren un pueblu que destacaren polos sos conocimientos náuticos, y una gran torbonada torgó-yos el pasu, asina que nun foron a aportar a África. Arriendes, la diosa Fortuna nun-y sonrió, y Alaricu atopó la muerte prematuramente en Cosenza a la edá de 35 años. Pal so enterramientu esviaron el cursu del ríu Busento al so pasu per Cosenza y soterraron a Alaricu y la so ayalga nel llechu del ríu, devolviendo depués el ríu al so cursu normal y matando a los esclavos que ficieron la obra.[8]
Alaricu foi suegru del futuru rei visigodu Teodoricu I y padre d'una fía que casó con Brond, rei de los anglosaxones. Estos postreros foron padres de Friwin de Morinie, bisagüelu de Cerdic de Wessex, fundador de la Casa Real de Wessex n'Inglaterra.
Anque se fala d'él como'l primeru de los reis visigodos, foi más bien un caudiellu militar y enxamás llegó a triar la península Ibérica. La llinia de reis godos empieza puramente col so socesor, primu y cuñáu, Ataúlfu, que, casáu con Gala Placidia en 414, atopó la muerte na ciudá de Barcino en 415. Sicasí, lo cierto ye qu'anque'l Reinu visigodu de Tolosa como estáu federáu de Roma (418–476) taba asitiáu na Aquitania secunda, polo que la so política ya intervenciones militares quedaben llonxe d'Hispania, les intervenciones de Teodoricu I (418–453) n'Hispania van ser numberoses, yá seya como pueblu federáu de Roma o por iniciativa propia. Con too y con eso, namái tres la derrota visigoda na batalla de Vouillé y el periodu llamáu interregnum visigodu (507–549), tuvo llugar la nacencia del Reinu visigodu de Toledo.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
