Loading AI tools
İtalyan ressam (1911-1987) Vikipedi'den, özgür ansiklopediden
Renato Guttuso (26 Aralık 1911, Bagheria - 18 Ocak 1987, Roma), İtalyan ressam, illüstratör, sahne tasarımcısı, sanat eleştirmeni, denemeci ve politikacı.
| Renato Guttuso | |
|---|---|
 | |
| Genel bilgiler | |
| Doğum | 26 Aralık 1911 , Bagheria, Sicilya |
| Ölüm | 18 Ocak 1987 (75 yaşında), Roma |
| Defin yeri | Bagheria, Villa Cattolica |
| Evlilik(ler)i | Mimise Dotti |
| Alanı | ressam, illüstratör, sahne tasarımcısı, sanat eleştirmeni, denemeci ve politikacı. |
| Katıldığı akımlar | Realizm, Sosyalist gerçekçilik, Toplumsal gerçekçilik, Dışavurumculuk |
| Ünlü yapıtları | Etna'dan Kaçış (1938-39), Çarmıha Geriliş (1941) |
| Ödüller | |
| Bergamo ödülü, Lenin Barış Ödülü, Halk Kardeşliği Nişanı, Varşova Dünya Barış Konseyi ödülü | |
İtalya'nın en saygın modern ressamlarından biridir. 1930'ların sonlarına doğru, güçlü dışavurumcu gerçekçilik, sanatının çağdaş bir dille yaşamın aciliyetini yansıtmasını sağladı ve onunla ilgilenmesini isteyen bir neslin endişesini canlı bir şekilde iletti.[1]
Renato Guttuso, Sovyetler Birliği'nde popüler olan Sosyalist Gerçekçilik hareketi ile olan ilişkisiyle tanınan bir İtalyan sanatçıydı. Faşizmin ateşli bir rakibi ve sadık bir komünist olan Guttuso'nun çalışmaları, İspanyol şair Federico Garcia Lorca'nın faşist milisler tarafından suikastını tasvir eden bir tablo olan Kırsalda İdam Mangası'nda (1938), tedirgin edici infaz sahnesinde görüldüğü gibi güçlü bir siyasi mesaj taşıyordu.[2] Etkileyici fırça darbeleri ve sıcak kırmızı ve kahverengilerin zengin kullanımı, Palermo'daki hareketli bir pazar sahnesi olan La Vuicciria (1974) adlı tablosunda görülebilir.
En bilinen eserleri arasında Etna'dan Kaçış (1938-39), Çarmıha Geriliş (1941) ve La Vucciria (1974) sayılabilir. Guttuso ayrıca tiyatro oyunları için sahne tasarımları yaptı (1940 yılında Histoire du Soldat, Roma için setler ve kostümler dahil) ve kitaplar için illüstrasyonlar hazırladı. Elizabeth David'in İtalyan Yemekleri (1954) adlı kitabı için yaptığı çizimler onu İngilizce konuşan dünyada birçoklarıyla tanıştırdı. Courbet, Van Gogh, Picasso gibi Avrupalı figüratif sanatçılardan esinlenmiştir.[3] Komünist parti üyesi ve şiddetli bir anti-faşist olan ressam, "Dışavurumcu bir sanat üslubuyla, manzaraları ve sosyal olayları/olguları resmetmek için kendi topraklarının sert ışığından yararlandı."[4]
Renato Guttuso, 26 Aralık 1911'de Palermo Sicilya'nın Bagheria kentinde doğdu.[5] Bir arazi araştırmacısı ve amatör su boyacısı olan babası Gioacchino ve annesi Giuseppina d'Amico'dur.[6] Çocukluğu, gelecekteki resimlerine ilham kaynağı olacak Valguarnera ve Palagonia villalarının yakınında bir evde geçti.[3] Küçük yaşta resim yapmaya başladı ve kendini adamış bir sosyalist olan babasından cesaret aldı.[1] Guttuso, doğduğu yerde çok erken yaşta resmi keşfetti. Babasının hobisinden, Domenico Quattrociocchi'nin atölyesine yaptığı çeşitli ziyaretlerden ve araba ressamı Emilio Murdolo'nun çalışmalarından etkilenen genç Guttuso, esas olarak resimlerini henüz 13 yaşında kopyaları olmak üzere, çalışmalarını imzalamaya ve tarihlemeye başladı.[6] Bunlar çoğunlukla kopyalar (ahşap üzerine boyanmış 19. yüzyıl Sicilya manzaralarının ama aynı zamanda Millet gibi Fransız ressamlar veya Carrà gibi çağdaş sanatçılar), yanı sıra orijinal portrelerdir.[7]
Kendisinin de yazdığı gibi: "… babamın suluboyaları arasında, ressam Domenico Quattrociocchi'nin atölyesi ve araba ressamı Emilio Murdolo'nun atölyesi arasında yolum şekilleniyordu…”.[6]
Liseye gitmek için Palermo'ya taşındı. Daha sonra burada üniversiteye hukuk fakültesine (GUF) kayıt yaptı.[8] Bu dönemde Graziella, Babasının Portresi, Sir Gioacchino Guttuso Fasulo (1930) gibi portreler de yaptı. Sonraki yıllarda fütürist ressam Pippo Rizzo'nun atölyesinde çalıştı ve Palermo'daki sanat çevrelerine sık sık gitti.
Sanatçı, 1931'de Prima Quadriennale d'Arte Nazionale de Roma adlı sergi salonunda iki resmini sergileme fırsatı buldu.[2] İki tablonun kabulü, ona en büyük İtalyan sanatçılarının eserlerini görme fırsatı verdi. Sicilyalı sanatçının bu sergisi Milano'nun sanat ortamında büyük ilgi uyandırdı. Sergi, o zamanlar İtalya'da yaşayan en yetkili ressam olan Carlo Carrà tarafından da gezildi.[6]
Guttuso, hayatını kazanmak için Perugia'daki Resim Galerisi ve Roma'daki Borghese Galerisi'nde resim restoratörü olarak çalıştı. Bu dönemde Mario Mafai, Francesco Trombadori, Corrado Cagli, Pericle Fazzini, Mirko ve Afro gibi sanatçılarla temas kurdu. 1929'da gazetelere ve süreli yayınlara katkıda bulunmaya başladı ve bu ilk makalelerin konuları, kararlı bir resim lehine konumunu açıkça gösterdi. 1933'te Picasso ile ilgili ilk makalesi Faşist hükûmetin memurlarının sansürüne maruz kaldı ve bu durum sanatçının Palermo gazetesi L'ora'ya yazdığı yazıların askıya alınmasına neden oldu.[6]
1931'de, esas olarak kendi kendini eğittiği resim sanatı için Palermo Üniversitesi'nde hukuk eğitimini bıraktı.[2] İlk dönemi, memleketi Sicilya'daki köylüleri tasvir eden ilk resimlerinden 1937'deki ünlü Fuga dall'Etna'sına ve aynı derecede beğenilen Vuccirria'ya, Palermo'daki işçi sınıfı pazarına kadar uzanıyor. O andan itibaren, kırsal köylü dünyasına sağlam bir şekilde kök salmış temalarla dengelenen, sosyal konulara ve açıkça politik konulara eğilimli, tamamen figüratif bir tarz benimsedi.
1935'te Guttuso, askerlik görevini Milano'da yaptı ve atölyesini paylaştığı Birolli, Sassu, Manzù, Fontana gibi sanatçılarla, Raffaele de Grada, Elio Vittorini, Raffaele Carrieri, Edoardo Persico gibi entelektüellerle arkadaş oldu.[6] 1937'de Roma'ya yerleşti ve ertesi yıl Guttuso, akademik kuralları reddeden ve mekandaki özgür figürleriyle, saf renk duygusunu araştırmasıyla resmi kültüre karşı çıkan faşizm karşıtı “Corrente” adlı sanatsal hareketin Birolli, Fontana ve Persico ile kurucu üyesi oldu.[3][7]
Bu yıllar Guttuso'nun hayatındaki en önemli yıllar arasındaydı. Kalıcı olarak Roma'ya yerleşti ve birincisi Piazza Melozzo da Forlì'de olan atölyesi resimlerinde yer aldı ve Roma'daki kültür ortamının canlandırıcı merkezleri haline geldi. 1935'ten 1937'ye kadar yaşadığı Milano'da Guttuso, Renato Birolli ve Giacomo Manzù gibi önemli sanatçılarla iletişime geçti. Bununla birlikte, 1937'de Roma'ya taşındıktan sonra, kendine retorik armonilerden arınmış bir sanat üslup bulmaya çalıştı.[9] Gerçekçiliğe meyilli sanatsal özelliklerden ve bu sanatçıların güçlü anti-faşist politik görüşlerinden etkilenen Guttuso, kendi tarzını geliştirdi.
1938'de Guttuso ilk kişisel sergisini Roma'da açtı. Aynı yıl, hayat arkadaşı olacak Mimise Dotti ile tanıştı. Bu dönemde İtalyan Komünist Partisi'ne katılma kararında belirleyici rol oynayan Alberto Moravia, Antonello Trombadori ve Mario Alicata ile arkadaş oldu. Roma'daki ilk tek kişilik sergisini yazar Nino Savarese sundu. Bunlar, olağanüstü natürmortların ve Garcia Lorca'ya ithaf edilen campagna'da Fucilazione (Kurşuna Dizilme) ve o zamanlar 1938'de Bergamo ödülünü kazanan Fuga dall'Etna (Etna'dan Kaçış) gibi büyük eserlerin yıllarıdır. Bu dönemde Guttuso seçkin eserler üretmeye devam etti. Mino Maccari'nin yönetmenliğini yaptığı ve çizimlerine (1939) adanmış dergi Le Arti, Primato ve Il Selvaggio'ya sanat eleştirmeni olarak katkıda bulundu.[6] Polemik şevki güçlü bir şekilde ön plana çıktı.
Guttuso, eserlerinde sıkça görülen politik dili çok sonra ortaya koyacağı eser Togliatti'nin Cenaze Töreninde olduğu üzere devam ettirmiştir. Crocifissione (Çarmıha Gerilme) (1940-41), en ünlü tablosu ve 20. yüzyılın başyapıtlarından biridir. Eserin anlamını şöyle açıklar: “… bu bir savaş zamanı(resmi). Mesih'e yapılan işkenceyi çağdaş bir sahne olarak resmetmek istiyorum… fikirlerinden ötürü öfke, hapis ve işkenceye maruz kalan herkesi sembolize etmek için.” 1942 Sonbaharında Premio Bergamo'da ikincilik ödülüne layık görülen bu resim, Vatikan dindarların tuvale bakmasını yasakladığı için yaygın tartışmalara yol açtı. 1940 yılında Renato Guttuso, Anton Giulio Bragaglia'nın yönettiği Roma'daki Teatro delle Arti'de Histoire du Soldat için sahne ve kostümler tasarlayarak ve müzikal sahne tasarımcısı olarak bu alanda ilk önemli çıkışını yaptı.[6] 1940 itibarıyla Komünist Parti üyesi olarak kendisini siyasi bir sanatçı olarak gördü.[10] 1943'te siyasi nedenlerle Roma'yı terk etti ve faşist rejime karşı direnişe katıldı.[6][9] Yeraltı matbaalarının mürekkepleriyle gerçekleştirilen “Gott Mit Uns” adlı çizimler dizisi, partizan savaşının bu dönemine; işkencelere tanıklık eder.[6] Sanatçı eserlerine bu adı, Nazi askerlerinin kemer tokalarına kazınmış olan Almanca “Gott mit Uns – Tanrı bizimle” sloganına atıfta bulunmak için vermiştir.[7] Bu çizimlerle 1943'te İtalya'nın Alman işgali altında meydana gelen katliamları görünür kılmış ve protesto etmiştir.[9]
_-_BEIC_6353757.jpg)
Savaştan sonra, 1946'da direnişte birlikte çalıştığı politik olarak bilinçli bir grup sanatçı; Birolli, Vedova, Marchiori ve sanat simsarı Cairola Guttuso ile İtalya da faşist rejim tarafından engellenmiş Avrupa'nın bu yeni sanat deneyimini hayata geçirmek için, Fronte Nuovo delle Arti'yi(Yeni Sanat Cephesi) kurdu.[7][9][9][10]
Bu yıllarda üslubunu Pablo Picasso'nun "Mavi dönemine" göre şekillendirdi. Savaş sonrası çalışmaları genellikle Sicilya köylülerinin mücadelelerinden esinlendi.[9]
1947'de Guttuso, Villa Massimo'da yeni bir atölyeye taşındı. Aynı yıl Dmitri Şostakoviç'in Lady Macbeth'ine Venedik'teki ilk İtalyan performansı için sahne ve kostümler hazırlayarak koreograf Aurele Millos ile uzun bir işbirliği başlattı.[6] 1950'den itibaren Guttuso, Venedik Bienali'ne birçok kez katıldı.[10] Guttuso, Paris'te Picasso ile tanıştı ve dostlukları Picasso'nun ölümüne kadar sürdü. Sanatçının bu yıllarda Resminde gündelik hayatın toplumsal temaları ve sahneleri egemendi: Aspra taş ocaklarının toplayıcıları, kükürt madencileri, terziler, ekilmemiş topraklara sahip olduklarını iddia eden köylüler. 1950'de Guttuso, Varşova'da Dünya Barış Konseyi ödülüne layık görüldü ve aynı yıl ilk tek kişilik sergisi Londra'da yapıldı. Resimsel dilini tüm gereksiz unsurlardan arındırıldığı ve açık ve net bir hale geldiği "Çapalayan Köylüler" (1947) ve "Sicilya Köylüleri"ni (1951) yaptı. 1952'de Bertolt Brecht'in Roma'daki Teatro dei Satiri'de sahnelenen Cesaret Ana'nın İtalyan prömiyeri için sahne ve kostümler tasarladı. Büyük ölçekli resimleri Venedik Bienali'nde düzenli olarak gösterildi ve her zaman tartışmalara yol açtı. Bu dönemde ürettiği en önemli yapıtları: 1952'de Ponte Ammiraglio Muharebesi, 1954'te Boogie Woogie, 1956'da The Beach.[6]
Guttuso 1956'da, 1938'de tanıştığı Mimise ile evlendi; bir resmi için şiir de yazmış olan Şilili ünlü şair Pablo Neruda, düğünlerinde şahitlik yaptı.[6] Mimise aynı zamanda ressamın modeli de olacaktı.
_-_BEIC_6340882.jpg)
Guttuso, önemli İtalyan ve uluslararası dergiler için sanat teorisi ve özellikle gerçekçilik üzerine makaleler yazan bir sanat eleştirmeni olarak da aktifti. Daha sonra Londra'daki Tate Gallery tarafından satın alınan Tartışma (1958) resmini yaptı.[6]
1960'larda Guttuso'nun resimlerine gerçeküstü unsurlar girmeye başladı.[10] Ayrıca 1961'de Mondadori tarafından yayınlanan The Divine Comedy için çizimler yaptı. Elio Vittorini, resmi üzerine etkili bir monografi yazdı ve yakın bir arkadaşı olan Pier Paolo Pasolini, Guttuso'nun çizimlerinin bir kitabına kapak yaptı. Bunlar, 1958'de New York Aca-Heller Galerisi'nde, 1961'de Moskova'da Puşkin Müzesi'nde bulunan büyük uluslararası sergilerin onayladığı çok başarılı yıllardı; ve 1962'de Amsterdam'daki Stedelijk Müzesi'nde büyük bir retrospektif, daha sonra Palais de Beaux Arts, Charleroi'ye taşındı. 1963'te Parma'da Roberto Longhi'nin sunduğu büyük bir antolojik sergi düzenlendi. O yıl, yine Parma'da Guttuso, Giuseppe Verdi'nin Macbeth'i için sahne ve kostümler tasarladı. Guttuso, gazete bayisi ve gazete okuyan adam teması üzerinde çalışmaya başladı, bu da onun tek büyük heykeliyle sonuçlandı.[6]
1965'te Guttuso, ölümüne kadar yaşadığı ve çalıştığı Roma'daki Palazzo del Grillo'ya taşındı. Ertesi yıl, birçok Avrupa müzesini gezen bir serginin çekirdeğini oluşturan geniş bir resim serisi olan Autobiografia'yı gerçekleştirdi. Seri, Werner Haftmann tarafından önemli bir monografta analiz edildi. En dikkate değer resimlerden biri, teodolitinin arkasındaki çimenlerde babasının tasvir edildiği Gioacchino Guttuso Land-surveyor'du (1966).
1968'de resimleri Avrupa'daki, özellikle Fransa'daki durumu yansıtıyordu. Paris'te, Paris Mayısı olarak anılacak olan ilk protesto yürüyüşlerinde öğrencileri, eylemlerini tuvaline yansıttı.[7][9] (Giornale Murale/ Duvar gazetesi - Mayıs 1968 -kanvas kâğıt üzerine akrilik)
1969'dan itibaren Roma'da, ressamların efsanevi caddesi Via Margutta'da, o zamanlar model olan görkemli kontes bir zamanlar pirinç tarlaları olan arkadaşı Marta Marzotto ile yaşadı.[7]
Guttuso, arkadaşı Eduardo De Filippo tarafından yazılan Il contratto için sahne tasarımı yaptı. 1971'de Palermo Üniversitesi tarafından Fahri Doktora unvanı verildi. Aynı yıl, Palazzo dei Normanni, Palermo'da, Leonardo Sciascia ve Franco Grasso'nun katalog tanıtımlarıyla ve Musée d'Art Moderne de la Ville de Paris'te önemli retrospektifler gerçekleştirildi.[6]
Guttuso, 1972 Moskova Sanat Akademisi'ndeki sergide Lenin Ödülü'ne layık görüldü. Sanatçı 1972'de I funerali di Togliatti/Togiatti’nin Cenaze Töreni adlı eserini; 1964 hayatını kaybeden PCI (İtalya Komünist Partisi) sekreteri, Palmiro Togliatti için Roma'da düzenlenen defin törenini betimleyen yağlıboya tabloyu yaptı. Aynı yıl, Prag, Bükreş, Bratislava ve Budapeşte'yi gezerek, Doğu Avrupa'da büyük bir retrospektif sergisi düzenledi.
Bu döneme ait iki büyük resim: Daha sonra sanatçı tarafından Palermo Üniversitesi'ne bağışlanan La Vucciria (1974) ve Ludwig Koleksiyonu, Köln'de bulunan Caffe Greco'dur (1976). 1976'da Sciacca'nın seçim bölgesinde İtalyan Komünist Partisi’nin Cumhuriyet Senatörü seçildi. 1973'te Guttuso, Bagheria'nın gelecekteki belediye sanat galerisinin çekirdeğini oluşturacak, hem kendisinin hem de diğer sanatçıların ilgili eserlerini seçti. Sanatçı, Verga’nın Malavoglia’sını, 1978’de ve Virgil'in Aeneis'ini, 1980'de resmetti. Guttuso, Malinconia nuova (Yeni Melankoli) (1980) ve La visita della sera (Akşam Ziyareti) (1980) ile birlikte Giuliano Briganti'nin tanıtımıyla Roma'da gösterilen önemli bir resim döngüsü olan Le Allegorie'yi (Alegoriler) (1981) tamamladı.[6] 1982'de yaptığı en büyük başyapıtlarından biri olan Strega Malinconica/ Melankolik Cadı da dahil olmak üzere bir dizi eser üretti.[7]
1982'de Venedik, Palazzo Grassi kültür merkezinde Maurizio Calvesi, Cesare Brandi ve Vittorio Rubiu'nun tanıttığı bir sergi düzenledi. 1983'te, Sacro Monte (Varese'nin üstünde) şapellerinden biri için Egitto'da Fuga (Mısır'a Uçuş) adlı bir duvar resmi yaptı. 1984 yılının sonunda, Enrico Crispolti tarafından derlenen raisonné kataloğunun ilk üç cildi Mondadori tarafından yayınlandı.[6]
Guttuso, 18 Ocak 1987'de Roma'da 75 yaşında öldü.[10][11]
Sanatçı aynı zamanda eserlerinin de sergilendiği Sicilya Bagheria’daki, Villa Cattolica’ya defnedildi. Sanatçının yakın arkadaşı Heykeltıraş Giacomo Manzù burada Guttuso için bir anıt yapmıştır.
Birçok eserini Roma'daki Galleria d'Arte Moderna'ya bıraktı. Daha önce, zengin bir belge koleksiyonunu, memleketi Bagheria'nın kendisini adadığı Müzeye emanet etmişti. Gömüldüğü Villa Cattolica yerel müzesinde birçok eser toplandı. 18. yüzyıl Villa Cattolica'da bulunan Guttuso Müzesi, resim, çizim ve grafiklerinden oluşan en geniş koleksiyona sahip. Bugün diğer eserleri Sankt-Peterburg'daki Hermitage Müzesi'nde, Londra'daki Tate Galerisi'nde, New York Modern Sanat Müzesi'nde ve Palazzo koleksiyonlarında yer alıyor.[2]
1987'de, Guttuso’nun ölümünden birkaç ay sonra, Bagheria’da bir anma sergisi düzenlendi; " Başlangıçtan Beri Tanrı Bizimle/Gott mit uns" başlıklı sergi, Maurizio Calvesi tarafından en önemli İtalyan sanat tarihçilerinin katkılarıyla organize edildi. Ölümünden sonra, evlatlık oğlu Fabio Carapezza Guttuso, sanatçının Palazzo del Grillo'daki eski stüdyosunda Archivi Guttuso'yu kurdu. Son yıllarda Archivi Guttuso aşağıdaki faaliyetleri gerçekleştirmiştir: ilki 1991'de Almanya'da ve ikincisi 1996'da Londra ve Ferrara'da olmak üzere iki büyük retrospektif; Enrico Crispolti ile birlikte gerçekleştirilen Guttuso resimlerinin kataloglarının tamamlanması; ölümünün onuncu yıldönümünde Palermo, Teatro Massimo'da düzenlenen Guttuso ve Opera temalı büyük bir sergi; 1999 yılında Rizzoli tarafından yayınlanan ressam üzerine bir monografik araştırma çalışması ve düzenleme.[6]
Ressamın sanat çizgisi iki başlıkta toplanabilir. Başlangıçta içerikte gerçekçi anlayışla bağ kuran ve onu ilerleten, zenginleştiren bir yol izlemiştir. Hem politik duruşundan ötürü sosyalist gerçekçilik özlü eserler yaratmış hem de yaşadığı toplumun genel yapısıyla ilişkili eleştirel/sosyal gerçekçi eserler ön plana çıkmıştır. Öte yandan biçimsel olarak klasik/akademik çizgiden uzak durmuştur. Guttuso sosyal ve kültürel ayaklanmalarla dolu bir dönem yaşamış ve hepsinde öncü bir rol oynamış olsa da, figüratif tarzı yine de dikkate değer ölçüde tutarlı kalmıştır.[7] Savaş öncesinde ve sonrasında resimlerinde dışavurumcu biçim görülebilir. Bunun yanı sıra eserlerinde sürrealizm ve Picasso kaynaklı kübizm etkisi görülecektir. Picasso'nun "Guernica" gibi eserlerinin güçlü bir etkiye sahip olduğu ve son yıllarda bir dizi manzara resminin kübist ve modern soyut stillere ilgi gösterdiği dışavurumcu bir tarz formlarının temel hatlarını oluşturmaktadır.[4]
Her ne kadar ekspresyonizm akımından etkilenerek figürlerinde çokça form bozulmalarına yer verse de sanatçı kuzeyin dışavurumcu renk anlayışından uzak durmuştur. Özellikle son yıllarında canlı ve sıcak renkleri kullanmayı daha çok tercih etmiştir. Sicilya da doğmuş güneyli bir ressam olarak paletinde sıcak-canlı renklere yer vermesi olağan karşılanan bir durumdur sanat eleştirmenleri için de. Guttuso'nun en kalıcı konuları arasında güney İtalya'nın manzaraları ve sakinleri vardı; memleketi Sicilya’nın yoğun renklerini yansıtan uygun şekilde zengin ve canlı bir paleti kullanan işlerle doluydu. Sanat tarihçisi Maurizio Calvesi' Guttusonun kullandığı renkler için" resimleri Etna'nın ateşi, Tiren Denizi'nin turkuaz rengi, kertenkelelerin yeşili ve kıvrımlı bitki örtüsü, portakal ve kükürt sarısı..." benzetmesi yapmıştır.[1] Birçok tanınmış ismin portresini resmetmiş olan ressam ayrıca Nâzım Hikmet'in bir portre desenini yapmıştır.[12] Nazım Hikmet'in mezarında bulunan rölyef, ressam Guttuso'nun Nazım Hikmet'in Yürüyen Adam şiirinden esinle yaptığı resimden uyarlamadır.[13]
_-_BEIC_6328459.jpg)
_-_BEIC_6363483.jpg)
_-_BEIC_6336573.jpg)
_-_BEIC_6361556.jpg)
_-_BEIC_6341403.jpg)
_-_BEIC_6363480.jpg)
_-_BEIC_6336688.jpg)
_-_BEIC_6328461.jpg)
_-_BEIC_6336754.jpg)
_-_BEIC_6362112.jpg)
_-_BEIC_6348649.jpg)
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
