Naksalit-Maoist İsyanı

Naksalit–Maoist İsyanı, Hindistan Komünist Partisi ve Halk Gerilla Kurtuluş Ordusu önderliğindeki birçok Komünist partinin Hindistan'da "işçi ve köylü bir hükümetin kurulmasını" amaçlamaktadır. Ülkenin yaklaşık %77'si yoksul olması bu hareketi güçlendirmektedir. Ülkede çatışmalar sonucunda Maoistlerin egemen olduğu topraklara "kızıl koridor" adı veriliyor. Bu koridor ülkenin güneyinden başlayıp kuzeyine doğru ilerlemekte ve her ne kadar burada yaşayan insanlar fakir olsa da ekonomik açıdan önemli doğal kaynaklara sahiptir. Hindistan'ın boksit rezervlerinin yüzde 60'ı, kömür rezervlerinin yüzde 25'ini, demir cevherinin yüzde 28'i, nikel rezervlerinin yaklaşık yüzde 92'si ve manganez rezervlerinin yüzde 28'si bu koridorda bulunmakta ve Maoistler tarafından işlenilmektedir. Savaştaki en büyük saldırı 6 Nisan 2010'da gerçekleşmiş ve baskında 75'i merkezi devlete bağlı, 1'i yerel hükûmete bağlı olmak üzere 76 polis öldürülmüştü. Bu baskın aynı zamanda 1948'de İngiltere'den bağımsızlığın kazanılmasından sonra Hindistan devletinin verdiği en ağır kayıptır.^[6] Hindistan hükûmeti “bugüne kadar devletin karşı karşıya kaldığı en büyük güvenlik riski” dediği Maoistlere karşı 2009 yılında Yeşil Av Operasyonu'nu başlattı. Hala devam eden operasyonlar Maoistlerin bölge hakimiyetini kıramadı.

Naksalit–Maoist İsyanı
Kırmızı Koridor
Tarih 18 Mayıs 1967-Devam ediyor Bölge Hindistan Durum Devam ediyor
Taraflar
Hindistan[1] Destekleyenler:  Bangladeş  Bhutan    Nepal  Sri Lanka  Myanmar  İran Sağcı paramiliter gruplar: Salwa Judum Ranvir SENA	Sol görüşlü isyancı gruplar: Hindistan Komünist Partisi Gerilla Halk Kurtuluş Ordusu Hindistan Komünist Partisi (Marksist-Leninist) Janashakti Hindistan Komünist Partisi (Marksist-Leninist) Naxalbari (2014 yılına kadar) Hindistan Birleşik Devletleri Komünist Partisi Hindistan Komünist Partisi (Marksist-Leninist) Yeni Demokrasi Hindistan Komünist Partisi (Marksist-Leninist) (Mahadev Mukherjee) Hint Komünist Merkezi (1977 yılına kadar) Manipur Halk Kurtuluş Ordusu Tamil Nadu Kurtuluş Ordusu Purbo Banglar Komünist Partisi Filistinli gönüllüler Destekleyenler::  Çin[2]  Endonezya  Pakistan[2]  Afganistan  Moğolistan  Kazakistan  Kırgızistan  Tacikistan  Türkmenistan  Özbekistan  Bahreyn  Batı Sahra  Birleşik Arap Emirlikleri  Cezayir  Cibuti  Eritre  Fas  Irak  Katar  Komorlar  Kuveyt  Libya  Lübnan  Moritanya  Mısır  Somali Somaliland  Sudan  Suriye  Suudi Arabistan  Tunus  Umman  Yemen  Çad  Ürdün Nepal Komünist Partisi (Maoist) Yeni Halk Ordusu[3]
Komutanlar ve liderler
Draupadi Murmu Pranay Sahay, CRPF Şefi[4] K. Vijay Kumar (eskiden)	Ganapathy Kishenji † Mahmud Abbas
Güçler
80.000[5]	10,000-20,000 (2009/2010 tahmini) 10,000-40,000 üye ve 50.000-100.000 milis üyeleri (2010 tahmini) 6,500-9,500 (2013 tahmini)
Kayıplar
1999 yılından bu yana: 2461 öldürüldü	1999 yılından bu yana: 2708 öldürüldü
1999 yılından bu yana: 7230 sivil öldürüldü

Kaynakça

1. Maoist Communist Centre - Left Wing Extremism, India, South Asia Terrorism Portal 12 Şubat 2012 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.. Satp.org. Retrieved on 2014-05-21.
2. "Arşivlenmiş kopya". 29 Nisan 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Haziran 2017.
3. Asia Times Online :: Southeast Asia news and business from Indonesia, Philippines, Thailand, Malaysia and Vietnam 14 Nisan 2012 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.. Atimes.com (2010-04-22). Retrieved on 2014-05-21.
4. "Anti-Naxal operations will be intensified: CRPF chief Pranay Sahay". Indiatimes. 11 Ocak 2013. 23 Mayıs 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 31 Mart 2013.
5. "Five CRPF officers dead in suicide attack as fidayeen extremists disguised as cricket players turn grenade launchers on Srinagar school". Daily Mail. 14 Mart 2013. 12 Ekim 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi.
6. "Arşivlenmiş kopya". 5 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Eylül 2015.