Arkitekturang Bisantino
From Wikipedia, the free encyclopedia
Ang arkitekturang Bisantino ay ang arkitektura ng Imperyong Bisantino, o Silangang Imperyong Romano.
Ang panahon ng Byzantino ay karaniwang napetsahan mula 330 AD, nang si Dakilang Constantino ay nagtatag ng isang bagong Romanong kabisera sa Bizancio, na naging Constantinopla, hanggang sa pagbagsak ng Imperyong Bisantino noong 1453. Gayunpaman, sa una ay walang mahirap na hatian sa pagitan ng mga imperyong Bisantino at Romano, at ang unang bahagi ng arkitetkruang Bisantino ay sa estilo at sa estruktura ay hindi maipagkakaiba mula sa naunang arkitekturang Romano. Ang terminolohiyang ito ay ipinakilala ng mga makabagong istoryador upang italaga ang medyebal na Imperyo ng Roma habang ito ay umunlad bilang isang natatanging artistikong at kultural na entidad na nakasentro sa bagong kabesera ng Constantinopla (modernong Istanbul) sa halip na sa lungsod ng Roma at sa mga paligid nito.
Ang arkitektura nito ay kapansin-pansing naimpluwensiyahan ang huling arkitekturang medyebal sa buong Europa at ang Malapit na Silangan.