อักษรปัลลวะ
From Wikipedia, the free encyclopedia
อักษรปัลลวะ เป็นอักษรสระประกอบในตระกูลอักษรพราหมี ซึ่งพัฒนาขึ้นในตอนใต้ของอินเดียช่วงที่ราชวงศ์ปัลลวะมีอำนาจประมาณพุทธศตวรรษที่ 11 ซึ่งการกำเนิดขึ้นของอักษรครันถะ[1]ในอินเดีย และอักษรต่าง ๆ ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ เช่น อักษรบาหลี[2], อักษรชวา[3], อักษรกวิ[4], อักษรไบบายิน[5], อักษรมอญ[6], อักษรพม่า[7], อักษรเขมร[8], อักษรล้านนา[9], อักษรไทย[10], อักษรลาว[11] และ อักษรไทลื้อ[12] รวมทั้งอักษรสิงหล[13] ในศรีลังกา ทั้งหมดได้รับอิทธิพลในทางตรงหรือทางอ้อม มาจากอักษรกทัมพะ-ปัลลวะ[14]
ลิงก์ข้ามภาษาในบทความนี้ มีไว้ให้ผู้อ่านและผู้ร่วมแก้ไขบทความศึกษาเพิ่มเติมโดยสะดวก เนื่องจากวิกิพีเดียภาษาไทยยังไม่มีบทความดังกล่าว กระนั้น ควรรีบสร้างเป็นบทความโดยเร็วที่สุด |
ข้อมูลเบื้องต้น อักษรปัลลวะ, ชนิด ...
อักษรปัลลวะ | |
---|---|
คำว่า ปัลลวะ ในอักษรปัลลวะ | |
ชนิด | |
ช่วงยุค | พุทธศตวรรษที่ 11 ถึงพุทธศตวรรษที่ 14 |
ทิศทาง | Left-to-right |
ภาษาพูด | ทมิฬ, กันนาดา, มลยาฬัม, สิงหล, บาหลี, เขมรเก่า, มอญเก่า |
อักษรที่เกี่ยวข้อง | |
ระบบแม่ | พราหมี
|
ระบบลูก | ครันถะ, มอญ, เขมร, กวิ, จาม |
ระบบพี่น้อง | ทมิฬ, วัตเตลุตตุ (Vatteluttu) |
บทความนี้ประกอบด้วยสัญกรณ์การออกเสียงในสัทอักษรสากล (IPA) สำหรับคำแนะนำเบื้องต้นเกี่ยวกับสัญลักษณ์ IPA โปรดดู วิธีใช้:สัทอักษรสากล สำหรับความแตกต่างระหว่าง [ ], / / และ ⟨ ⟩ ดูที่ สัทอักษรสากล § วงเล็บเหลี่ยมและทับ |
ปิด
ร่างข้อเสนอรหัสยูนิโคดของอักษรปัลลวะได้รับการยอมรับในปี 2561[15]