หู

ดูเพิ่ม: ห, ห., หี, หึ, และ หู่

ภาษาไทย

วิกิพีเดียภาษาไทยมีบทความเกี่ยวกับ:

หู

Wikipedia

พจนานุกรมภาพ
หู กะโหลก สมอง ตา จมูก ปาก คาง กราม หู ขมับ คอ
คลิกภาพเพื่อดูรายละเอียด
ร่างกาย ร่างกาย

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		หู
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	hǔu
	ราชบัณฑิตยสภา	hu
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/huː˩˩˦/(สัมผัส)

รากศัพท์ 1

สืบทอดจากไทดั้งเดิม *krwɯːᴬ; ร่วมเชื้อสายกับคำเมือง ᩉᩪ (หู), ลาว ຫູ (หู), ไทลื้อ ᦠᦴ (หู), ไทใหญ่ ႁူ (หู), เขิน ᩉᩪ (หู), ไทดำ ꪬꪴ (หุ), ไทใต้คง ᥞᥧᥴ (หู๋), อ่ายตน ꩭူ (หู), อาหม 𑜍𑜥 (รู), จ้วง rwz，จ้วงแบบจั่วเจียง hu

คำนาม

หู

1. ส่วนหนึ่งของร่างกายคนและสัตว์ ทำหน้าที่สำหรับฟังเสียง
2. ส่วนแห่งสิ่งของที่ทำไว้หิ้ว แขวน ร้อย หรือรูดเข้าออก

   หูกระทะ

   หูมุ้ง

   หูกางเกง

   หูถุง

3. สิ่งที่ทำเป็นห่วงหรือเป็นวง ๆ

   หูแจว

4. (ภาษาปาก) เรียกส่วนหูฟังและกระบอกพูดของเครื่องรับโทรศัพท์ ว่า หูโทรศัพท์

คำพ้องความ

(อวัยวะ): ดูที่ อรรถาภิธาน:หู

คำแปลภาษาอื่น

อวัยวะใช้เพื่อให้ได้ยิน

ดัตช์: oor (nl) ก. (โอร์) ไทใหญ่: ႁူ (shn) (หู) ลาว: ຫູ (lo) (หู) อังกฤษ: ear (en) (เอียร์)

รากศัพท์ 2

แผลงมาจาก หี

คำนาม

หู

1. (ภาษาปาก, สแลง, ร้อยกรอง) อวัยวะเพศหญิง

   แล้วพาไปเที่ยวชมสวน เด็ดดอกลำดวนส่งให้ด้วยซี เสียบหูให้ตั้งหลายหน เสียบหล่นเสียบหล่นตั้งห้าหกที

   (เพลง ผู้ชายในฝัน)

   คันหูไม่รู้เป็นอะไร เอาสำลีมาปั่นก็ไม่หาย คันจริงมันคันอยู่ข้างใน คันหูทีไรขนลุกทุกที

   (เพลง คันหู)

ภาษาคำเมือง

คำนาม

หู

1. อีกรูปหนึ่งของ ᩉᩪ (หู)