จังหวัดแม่ฮ่องสอน

สำหรับความหมายอื่นของ "แม่ฮ่องสอน" ดูที่ แม่ฮ่องสอน (แก้ความกำกวม)

แม่ฮ่องสอน (ไทยถิ่นเหนือ: ᨾᩯ᩵ᩁᩬ᩵ᨦᩈᩬᩁ; ไทใหญ่: မႄႈႁွင်ႈသွၼ်) เป็นจังหวัดในภาคเหนือของประเทศไทย มีความโดดเด่นหลายลักษณะ โดยเฉพาะสภาพภูมิประเทศ ความหลากหลายด้านวัฒนธรรม และความหลากหลายของประชากรจากหลายกลุ่มชาติพันธุ์ นับเป็นจังหวัดที่สถิติน่าสนใจหลายอย่าง เช่น มีประชากรเบาบางที่สุดในประเทศ และมีประชากรน้อยมากเป็นอันดับ 5 ในขณะที่มีพื้นที่มากเป็นอันดับ 8 ของประเทศ

จังหวัดแม่ฮ่องสอน
"แม่ฮ่องสอน" ในภาษาไทย (บน) และในคำเมืองอักษรธรรมล้านนา (ล่าง)
ชื่อภาษาไทย
อักษรไทย	แม่ฮ่องสอน
อักษรโรมัน	Mae Hong Son
ชื่อคำเมือง
อักษรธรรมล้านนา	ᨾᩯ᩵ᩁᩬ᩵ᨦᩈᩬᩁ
อักษรไทย	แม่ฮ่องสอน

จังหวัดแม่ฮ่องสอน
จังหวัด
การถอดเสียงอักษรโรมัน
• อักษรโรมัน	Changwat Mae Hong Son
(ตามเข็มนาฬิกาจากบนซ้าย): วัดพระธาตุดอยกองมู, ทุ่งบัวตอง ในดอยแม่อูคอ อำเภอขุนยวม, ถ้ำผีแมน, ท่าอากาศยานแม่ฮ่องสอน, ปางอุ๋ง
ธง ตรา
คำขวัญ:  หมอกสามฤดู กองมูเสียดฟ้า ป่าเขียวขจี ผู้คนดี ประเพณีงาม ลือนามถิ่นบัวตอง
แผนที่ประเทศไทย จังหวัดแม่ฮ่องสอนเน้นสีแดง แผนที่ประเทศไทย จังหวัดแม่ฮ่องสอนเน้นสีแดง
ประเทศ	ไทย
การปกครอง
• ผู้ว่าราชการ	เอกวิทย์ มีเพียร (ตั้งแต่ พ.ศ. 2567)
• นายก อบจ.	อัครเดช วันไชยธนวงศ์ (ตั้งแต่ พ.ศ. 2549)
พื้นที่[1]
• ทั้งหมด	12,681.259 ตร.กม. (4,896.261 ตร.ไมล์)
อันดับพื้นที่	อันดับที่ 8
ประชากร  (พ.ศ. 2566)[2]
• ทั้งหมด	287,644 คน
• อันดับ	อันดับที่ 69
• ความหนาแน่น	22.68 คน/ตร.กม. (58.7 คน/ตร.ไมล์)
• อันดับความหนาแน่น	อันดับที่ 77
รหัส ISO 3166	TH-58
ชื่อไทยอื่น ๆ	เมืองสามหมอก
สัญลักษณ์ประจำจังหวัด
• ต้นไม้	จั่น
• ดอกไม้	บัวตอง
• สัตว์น้ำ	กบทูด
ศาลากลางจังหวัด
• ที่ตั้ง	ภายในศูนย์ราชการจังหวัดแม่ฮ่องสอน ถนนขุนลุมประพาส ตำบลจองคำ อำเภอเมืองแม่ฮ่องสอน จังหวัดแม่ฮ่องสอน 58000
• โทรศัพท์	0 5361 2156
เว็บไซต์	www.maehongson.go.th/new
ส่วนหนึ่งของสารานุกรมประเทศไทย

แม่ฮ่องสอนได้ชื่อว่าเป็น เมืองสามหมอก เนื่องจากมีสภาพภูมิประเทศเต็มไปด้วยภูเขาสูงสลับซับซ้อน สภาพอากาศมีหมอกปกคลุมตลอดเวลาส่วนใหญ่ของปี นอกจากนี้แม่ฮ่องสอนยังนับเป็นพื้นที่ปลายสุดด้านตะวันตกของประเทศ คือที่เส้นแวง 97.5 องศาตะวันออกในเขตอำเภอแม่สะเรียง (ตะวันออกสุดของประเทศ อยู่ที่อำเภอโขงเจียม จังหวัดอุบลราชธานี ที่ 105.5 องศาตะวันออก)

แม่ฮ่องสอนได้รับการสถาปนาขึ้นเป็นเมืองเมื่อ พ.ศ. 2417 โดยพระเจ้าอินทวิชยานนท์ พระเจ้านครเชียงใหม่ เจ้าเมืองประเทศราชแห่งสยามประเทศ

ประวัติศาสตร์

บริเวณที่ตั้งเมืองแม่ฮ่องสอนปัจจุบันนี้ แต่เดิมเป็นเพียงสถานที่ที่มีผู้คนมาปลูกกระท่อมอาศัยอยู่ บริเวณที่ราบริมเชิงเขา เป็นทำเลที่เหมาะสำหรับการเพาะปลูกมาก ผู้คนที่อาศัยตามที่ราบมักจะเป็นชาวไทใหญ่ ส่วนผู้คนที่อาศัยอยู่บนดอยมักจะเป็นกะเหรี่ยง ลัวะ และมูเซอ บริเวณนี้อยู่ห่างจากแม่น้ำคง (แม่น้ำสาละวิน) ประมาณ 40 กิโลเมตร และมีอาณาเขตติดกับรัฐฉาน ประเทศพม่า ต่อมาเมื่อประมาณ พ.ศ. 2374 สมัยพระยาพุทธวงศ์ เป็นพระเจ้าผู้ครองนครเชียงใหม่ และต้องการช้างป่าไว้ใช้งาน จึงให้เจ้าแก้วเมืองมา ซึ่งเป็นญาติพร้อมด้วยกำลังช้างต่อหมอควาญออกเดินทางไปสำรวจและไล่จับช้างป่ามาฝึกใช้งาน เจ้าแก้วเมืองมาจึงยกกระบวนเดินทางรอนแรมจากเชียงใหม่ผ่านไปทางเมืองปาย ใช้เวลาหลายคืนจนบรรลุถึงป่าแห่งหนึ่ง ทางทิศใต้ริมฝั่งแม่น้ำปาย เป็นป่าดงว่างเปล่าและเป็นดินโป่งที่มีหมูป่าลงมากินโป่งชุกชุม เจ้าแก้วเมืองมาพิจารณาเห็นว่า ที่แถวนี้เป็นทำเลที่ดี น้ำท่าบริบูรณ์สมควรที่จะตั้งเป็นหมู่บ้าน จึงหยุดพักอยู่ ณ ที่นี้ และเรียกผู้คนที่ตั้งบ้านเรือนอยู่ริมห้วย ริมเขาซึ่งเป็นชาวไทใหญ่ และกะเหรี่ยง (ยางแดง) มาประชุม ชี้แจงให้ทราบถึงความคิดที่จะตั้งบริเวณนี้ขึ้นเป็นหมู่บ้าน และบุกเบิกที่ดินที่เป็นไร่นาที่ทำมาหากินต่อไป และเจ้าแก้วเมืองมาแต่งตั้งให้ชาวไทใหญ่ผู้หนึ่งซึ่งเป็นคนเฉลียวฉลาดและมีความรู้ดีกว่าคนอื่นในหมู่บ้าน ชื่อว่า "พะกาหม่อง" ให้เป็น "ก๊าง" (คือตำแหน่งนายบ้านหรือผู้ใหญ่บ้าน) มีหน้าที่คอยควบคุมดูแล และให้คำแนะนำพวกลูกบ้านใน การดำเนินการต่อไป พะกาหม่องได้เป็นผู้ชักชวนเกลี้ยกล่อมพวกที่อยู่ใกล้เคียง ให้ย้ายมาอยู่รวมกัน แล้วตั้งชื่อหมู่บ้านนั้นว่า "บ้านโป่งหมู" โดยถือเอาว่าที่โป่งนั้น มีหมูป่าลงมากินโป่งมากนั่นเอง ปัจจุบันหมู่บ้านนี้ เรียกว่า "บ้านปางหมู" อยู่ห่างจากที่ว่าการอำเภอประมาณ 6 กิโลเมตร^[3]

เมื่อจัดตั้งหมู่บ้านแล้ว เจ้าแก้วเมืองมาก็ยกขบวนออกเดินทางตรวจชายแดน และคล้องช้างป่าต่อไป จนถึงลำห้วยแห่งหนึ่ง มีรอยช้างป่าอยู่มากมาย ก็หยุดคล้องช้างป่าได้หลายเชือก แล้วให้ตั้งคอกสอนช้างในร่องห้วย ริมห้วยนั้นเป็นพื้นที่ราบกว้างขวางพื้นดินดีกว่าบ้านโป่งหมูและมีชาวไทใหญ่ตั้งกระท่อมอยู่เป็นอันมาก เจ้าแก้วเมืองมาพิจารณาเห็นว่า เป็นทำเลที่เหมาะสมพอที่จะตั้งเป็นหมู่บ้านอีกแห่งหนึ่ง จึงเรียกชาวไทใหญ่อีกคนหนึ่งซึ่งเป็นบุตรเขยของพะกาหม่อง ชื่อ "แสนโกม" มาแนะนำชี้แจงแต่งตั้งให้เป็นก๊าง ให้เป็นหัวหน้าเกลี้ยกล่อมผู้คนให้มาอยู่รวมกัน จนกลายเป็นหมู่บ้านใหญ่ เจ้าแก้วเมืองมาตั้งชื่อหมู่บ้านนั้นว่า "บ้านแม่ฮ่องสอน" ซึ่ง ฮ่อง ในภาษาล้านนา คือ ร่อง โดยอาศัยที่ร่องน้ำนั้น เป็นคอกที่ฝึกสอนช้างป่า เมื่อเจ้าแก้วเมืองมาคล้องช้างป่าได้พอสมควรแล้วก็เดินทางกลับเมืองเชียงใหม่ แล้วกราบทูลให้พระเจ้ามโหตรประเทศทราบ^[4]

เมื่อเจ้าแก้วเมืองมากลับนครเชียงใหม่แล้วพะกาหม่องและแสนโกมบุตรเขยก็ได้พยายามชักชวนผู้คนที่อยู่ใกล้เคียง ให้อพยพครอบครัวมาตั้งบ้านเรือนอยู่ทำมาหากินจนแน่นหนาขึ้นเป็นหมู่บ้านใหญ่ และต่อมาเห็นว่าบริเวณนั้นมีไม้สักมาก พะกาหม่องและแสนโกม เห็นว่าหากตัดเอาไม้สักนั้นไปขายประเทศพม่าโดยใช้วิธีชักลากลงลำห้วย แล้วปล่อยให้ไหลลงแม่น้ำคง(แม่น้ำสาละวิน) ก็คงได้เงินมาช่วยในด้านเศรษฐกิจและการบำรุงบ้านเมือง เมื่อปรึกษาหารือกันดีแล้วพะกาหม่องและแสนโกม จึงเดินทางเข้ามาเฝ้าพระเจ้ามโหตรประเทศฯ ที่นครเชียงใหม่ กราบทูลขออนุญาตตัดฟันชักลากไม้ไปขายแล้วจะแบ่งเงินค่าตอบแทนถวายตลอดปี พระเจ้ามโหตรประเทศฯก็ทรงอนุญาต พะกาหม่องและแสนโกม จึงทูลลากลับ และเริ่มลงมือทำไม้ขอนสักส่งไปขายที่เมืองมะละแหม่ง ประเทศพม่าได้เงินมาก็เก็บแบ่งถวายพระเจ้ามโหตรประเทศทุกปี นอกนั้นก็ใช้ประโยชน์ส่วนตัวและบำรุงบ้านเมือง^[5]

ครั้นถึง พ.ศ. 2397 พระเจ้ามโหตรประเทศฯถึงแก่พิราลัย เจ้ากาวิโลรสซึ่งดำรงตำแหน่งเจ้าหัวเมืองแก้วได้เป็นเจ้าผู้ครองนครเชียงใหม่แทน ทรงนามว่า "พระเจ้ากาวิโลรสสุริยวงศ์" ใน พ.ศ. 2399 พะกาหม่อง และแสนโกม ก็ยังคงทำป่าไม้และส่งเงินไปถวายทุกปี พะกาหม่องกับแสนโกมจึงมีฐานะดีขึ้น และหมู่บ้านโป่งหมูและบ้านแม่ฮ่องสอนก็เจริญขึ้นตามลำดับ ในครั้งนั้นหัวเมืองไทใหญ่ตามแถบตะวันตกฝั่งแม่น้ำคง (แม่น้ำสาละวิน) เกิดการจลาจลเกิดรบราฆ่าฟัน จึงมีชาวไทใหญ่อพยพครอบครัวเข้ามาอาศัยอยู่ที่บ้านปางหมูหรือโป่งหมู และบ้านแม่ฮ่องสอนมากขึ้น บางพวกก็ลงไปอาศัยอยู่ที่บ้านขุนยวม (หมู่บ้านไทใหญ่บนเขา) บางพวกอพยพเลยขึ้นไปทางเหนือ ไปอยู่ที่เมืองปาย กลุ่มพวกไทใหญ่ที่อพยพเข้ามานี้ มีผู้หนึ่งชื่อว่า "พะก่าเติ๊กซาน" หรือ "ชานกะเล" เป็นชาวเมืองจ๋ามกา เป็นคนขยันขันแข็งชานกะเลเข้ามาอาศัยที่บ้านปางหมู และช่วยพะกาหม่องทำไม้ด้วยความซื่อสัตย์ และตั้งใจทำงานโดยไม่เห็นแก่เหนื่อยยาก พะกาหม่องไว้วางใจและรักใคร่มาก ถึงกับยกลูกสาวชื่อนาง ใส ให้เป็นภรรยา นางใส มีบุตรกับชานกะเลคนหนึ่งชื่อนางคำ^[6]

กาลเวลาผ่านไปหมู่บ้านปางหมู และบ้านแม่ฮ่องสอนก็มีผู้คนมาอาศัยหนาแน่นยิ่งขึ้น และใน พ.ศ. 2409 นั่นเอง มีเหตุการณ์สำคัญที่ชักนำเอาบุคคลสำคัญของชาวไทใหญ่ให้มาอพยพอยู่ในแม่ฮ่องสอนอีกคือเจ้าฟ้าเมืองนายมีเรื่องขัดเคืองกับ เจ้าฟ้าโกหล่านเจ้าเมืองหมอกใหม่ จึงได้ยกทัพมาตีเมืองหมอกใหม่แตก เจ้าฟ้าโกหล่านเจ้าเมืองหมอกใหม่จึงพาครอบครัวอพยพเข้ามาอาศัยอยู่กับแสนโกมที่บ้านแม่ฮ่องสอน เจ้าฟ้าโกหล่านมีภรรยาชื่อ นาง เกี๋ยง มีบุตรชายชื่อ เจ้าขุนหลวง มีหลาน 4 คนเป็นชาย 1 หญิง 3 ชายชื่อ ขุนแจหญิงชื่อ เจ้าหอม เจ้านางนุ เจ้านางเมี้ยะ เมื่อเจ้าฟ้าโกหล่านมาอาศัยอยู่ด้วย แสนโกมได้มีหนังสือทูลให้พระเจ้ากาวิโลรสฯ ทราบพระเจ้ากาวิโลรสฯ จึงรับสั่งให้ส่งตัวเข้าเฝ้า แต่เจ้าฟ้าโกหล่านป่วย จึงส่งเจ้าขุนหลวงบุตรไปแทน พระเจ้ากาวิโลรสสุริยวงศ์ โปรดเจ้าขุนหลวงทรงยกเจ้าอุบลวรรณาผู้เป็นหลานให้เป็นภรรยาอยู่กินด้วยกันที่เชียงใหม่ จนมีบุตรคนหนึ่งชื่อ เจ้าน้อยสุขเกษมและอนุญาตให้เจ้าฟ้าโกหล่านอาศัยอยู่ในเขตแดนต่อไป ต่อมานางใส ภรรยาของชานกะเลถึงแก่กรรม เจ้าฟ้าโกหล่านจึงทรงยกเจ้านางเมี๊ยะหลานสาวคนเล็กให้เป็นภรรยาของชานกะเล ชานกะเลได้ไปตั้งเมืองอยู่บนภูเขาอีกแห่งหนึ่งทางเหนือต้นแม่น้ำยวม เรียกว่า เมืองขุนยวม ต่อมาใน พ.ศ. 2417 พระเจ้าอินทวิชยานนท์ฯ ทรงแต่งตั้งให้ ชานกะเลเป็น "พญาสิงหนาทราชา" เป็นพ่อเมืองคนแรก และยกฐานะหมู่บ้านแม่ฮ่องสอนขึ้นเป็นเมืองแม่ฮ่องสอน เป็นเมืองหน้าด่านต่อไป และยกเมืองปาย เมืองขุนยวมเป็นเมืองรอง^[7]

พญาสิงหนาทราชา ได้ปกครองเมืองและพัฒนาเมืองแม่ฮ่องสอนให้เจริญขึ้นอย่างรวดเร็ว มีการขุดคูเมืองและสร้างประตูเมืองขึ้นอย่างมั่นคง จนถึง พ.ศ. 2427 พญาสิงหนาทราชาได้ถึงแก่กรรม เจ้าผู้ครองนครเชียงใหม่ได้แต่งตั้งเจ้านางเมี๊ยะผู้เป็นภรรยาของพญาสิงหนาทเป็นเจ้านางเมวดีขึ้นปกครองแทน ชาวแม่ฮ่องสอนเรียกเจ้านางเมวดีว่า "เจ้านางเมี๊ยะ" โดยให้ปู่โทะ (พญาขันธเสมาราชานุรักษ์) เป็นที่ปรึกษาราชการแผ่นดิน ต่อมา พ.ศ. 2434 เจ้านางเมี๊ยะถึงแก่กรรม พระเจ้าอินทวิชยานนท์ เจ้าผู้ปกครองนครเชียงใหม่ จึงแต่งตั้งพญาขันธเสมาราชานุรักษ์ เป็นพญาพิทักษ์สยามเขต ให้ปกครองเมืองแม่ฮ่องสอน จนถึงพ.ศ. 2433 ตรงกับสมัยรัชกาลที่ 5 แห่งกรุงรัตนโกสินทร์ พระยาศรีสหเทพปลัดทูลฉลองกระทรวงมหาดไทยได้ตรวจราชการพื้นที่หัวเมืองมณฑลตะวันตกเฉียงเหนือจึงจัดระบบการปกครองใหม่เป็น รวมเมืองแม่ฮ่องสอน เมืองขุนยวม เมืองปาย และเมืองยวม (แม่สะเรียง) เป็นหน่วยเดียวกันเรียกว่า "บริเวณเชียงใหม่ตะวันตก" ตั้งที่ว่าการแขวง (เทียบเท่าเมือง) ที่เมืองขุนยวม โดยแต่งตั้งนายโหมดเป็นนายแขวง (แจ้งความเสนาบดีกระทรวงมหาดไทย ลงวันที่ 11 กรกฎาคม ร.ศ. 119) และในปีเดียวกันนี้เมืองเชียงใหม่ได้แต่งตั้งขุนหลู่บุตรของพญาพิทักษ์สยามเขต เป็นพญาพิศาลฮ่องสอนบุรี พ.ศ. 2446 ได้ย้ายที่ว่าการแขวงจากเมืองขุนยวม ไปตั้งที่เมืองยวมแล้วเปลี่ยนชื่อเป็น "บริเวณพายัพเหนือ" จนถึง พ.ศ. 2450 พญาพิทักษ์สยามเขตถึงแก่กรรม เมืองเชียงใหม่จึงแต่งตั้งพญาพิศาลฮ่องสอนบุรีขึ้นปกครองเมืองแทน พ.ศ. 2453 รัชกาลที่ 5 โปรดเกล้าฯ ตั้งเมืองจัตวาขึ้นกับมณฑลพายัพ ย้ายที่ว่าการแขวงจากเมืองยวมมาตั้งที่แม่ฮ่องสอนให้ชื่อว่า "เมืองแม่ฮ่องสอน" แล้วโปรดเกล้าฯ ให้พระศรสุรราช (เปลื้อง) มาปกครองเมือง ถือว่าเป็นผู้ว่าราชการจังหวัดแม่ฮ่องสอนคนแรก^[8]

ภูมิศาสตร์

แม่น้ำสาละวินที่บ้านแม่สามแลบ อำเภอสบเมย จังหวัดแม่ฮ่องสอน ฝั่งซ้ายมือในภาพ คือ ประเทศพม่า

ที่ตั้ง

จังหวัดแม่ฮ่องสอนอยู่ห่างจากกรุงเทพมหานครไปทางทิศเหนือประมาณ 924 กิโลเมตร (574 ไมล์)

อาณาเขตติดต่อ

มีอาณาเขตทางทิศเหนือและทิศตะวันตกติดต่อกับสามรัฐของประเทศพม่า ได้แก่ รัฐฉาน รัฐกะยา และรัฐกะเหรี่ยง โดยมีแนวกั้นธรรมชาติเป็นทิวเขาถนนธงชัยตะวันตก แม่น้ำสาละวิน และแม่น้ำเมย ทางทิศใต้ติดต่อกับอำเภอท่าสองยาง จังหวัดตาก โดยมีแม่น้ำเงาเป็นแนวกั้น และทางทิศตะวันออกติดต่อกับอำเภอเวียงแหง อำเภอเชียงดาว อำเภอแม่แตง อำเภอสะเมิง อำเภอกัลยาณิวัฒนา อำเภอแม่แจ่ม อำเภอฮอด และอำเภออมก๋อย ของจังหวัดเชียงใหม่ โดยมีแนวกั้นเป็นทิวเขาถนนธงชัยกลางและตะวันออก

ประชากรศาสตร์

ประชากรในจังหวัดแม่ฮ่องสอนขึ้นชื่อว่ามีความหลากหลาย โดยมากเป็นชาวไทใหญ่ นอกนั้นเป็นชาวไทยวน กะเหรี่ยง มูเซอ ลีซอ ลัวะ ม้ง ฮ่อ ปะโอ และอื่น ๆ^[9] โดยต่างรักษาวัฒนธรรมของตนเอาไว้ได้เป็นอย่างดี ขณะเดียวกันก็อยู่ร่วมกับเพื่อนบ้านที่มีวัฒนธรรมที่ต่างกันได้โดยไม่เคยปรากฏความแตกต่างระหว่างภาษาและวัฒนธรรมแต่อย่างใด

ด้วยความหลากหลายของเชื้อชาติดังกล่าวนี้ ประชากรในแม่ฮ่องสอนจึงมีการใช้ภาษาที่หลากหลายด้วย โดยในชาติพันธุ์ต่าง ๆก็จะพูดภาษาต่างกัน โดยแบ่งเป็นใหญ่ ๆ ได้ดังนี้

ภาษาพูดในจังหวัดแม่ฮ่องสอน

ตระกูลภาษา	กลุ่มภาษาแยกย่อย	กลุ่มชาติพันธุ์
ตระกูลภาษาขร้า-ไท, กลุ่มตะวันตกเฉียงใต้	กลุ่มภาษาเชียงแสน	ไทยภาคเหนือ (ล้านนา-ไทยวน), ไทลื้อ, ไทเขิน, ไทยภาคกลาง (สยาม)
	กลุ่มภาษาไตตะวันตกเฉียงเหนือ	ไทใหญ่
ตระกูลภาษาจีน-ทิเบต	ตระกูลภาษาย่อยทิเบต-พม่า	พม่า
	ภาษาลาฮู	ล่าหู่ (ชาวมูเซอ)
	ภาษาลีสู่	ลีซู (ลีซอ)
	ภาษาจีน-จีนกลาง	จีนฮ่อ (จีนยูนนาน)
	ภาษากะเหรี่ยงสะกอ	กะเหรี่ยง (ปกาเกอะญอ)
ตระกูลภาษาม้ง-เมี่ยน	ภาษาม้งเขียว-ภาษาม้งขาว	ม้ง (แม้ว)
ตระกูลภาษาออสโตร-เอเชียติก	ภาษากลุ่มมอญ-เขมร	ลัวะ (ละเวือะ)

จากการสำรวจใน พ.ศ. 2562 พบว่าประชากรส่วนใหญ่นับถือศาสนาพุทธร้อยละ 74.2 ศาสนาคริสต์ร้อยละ 25.53 ศาสนาอิสลามร้อยละ 0.25 และศาสนาอื่น ๆ ร้อยละ 0.02^[9] มีชุมชนมุสลิมในจังหวัด ประมาณ 1,300 คน มีมัสยิดจดทะเบียน 3 แห่ง ในอำเภอเมืองแม่ฮ่องสอน อำเภอปาย และอำเภอแม่สะเรียง^[10] ส่วน รายงานสถานการณ์ทางสังคมจังหวัดแม่ฮ่องสอน พ.ศ. 2565 พบว่าประชากรส่วนใหญ่นับถือศาสนาพุทธร้อยละ 74.44 ศาสนาคริสต์ ร้อยละ 25.32 ศาสนาอิสลามร้อยละ 0.21 ศาสนาซิกข์ ฮินดู และอื่น ๆ ร้อยละ 0.03^[11]

สัญลักษณ์ประจำจังหวัด

• คำขวัญประจำจังหวัด : หมอกสามฤดู กองมูเสียดฟ้า ป่าเขียวขจี ผู้คนดี ประเพณีงาม ลือนามถิ่นบัวตอง
• ต้นไม้ประจำจังหวัด : ต้นจั่นหรือกระพี้จั่น (Millettia brandisiana)
• ดอกไม้ประจำจังหวัด : ดอกบัวตองหรือพอหมื่อนี่ (Tithonia diversifolia)
• สัตว์น้ำประจำจังหวัด : กบทูดหรือเขียดแลว (Limnonectes blythii)

การเมืองการปกครอง

หน่วยการปกครอง

การปกครองส่วนภูมิภาค

การปกครองแบ่งออกเป็น 7 อำเภอ 45 ตำบล 415 หมู่บ้าน

อำเภอเมืองแม่ฮ่องสอน อำเภอขุนยวม อำเภอปาย อำเภอแม่สะเรียง อำเภอแม่ลาน้อย อำเภอสบเมย อำเภอปางมะผ้า

แผนที่อำเภอในจังหวัดแม่ฮ่องสอน

รายนามเจ้าเมืองและผู้ว่าราชการจังหวัดแม่ฮ่องสอน

เจ้าเมืองแม่ฮ่องสอน

ลำดับ	รายนาม	เริ่มตำแหน่ง	สิ้นสุดตำแหน่ง
1	พญาสิงหนาทราชา (พะก่าเติ๊กซาน หรือ ชานกะเล)	พ.ศ. 2417	พ.ศ. 2427
2	เจ้าแม่นางเมี้ยะ (เจ้านางเมี้ยะ)	พ.ศ. 2427	พ.ศ. 2434
3	พญาพิทักษ์สยามเขต (ปู่ขุนโท้ะ)	พ.ศ. 2434	พ.ศ. 2450
4	พญาพิศาลฮ่องสอนกิจ หรือ พญาพิศาลฮ่องสอนบุรี (ขุนหลู่ หรือ ขุนหลู่ชิง)	พ.ศ. 2450	พ.ศ. 2484

รายชื่อผู้ว่าราชการ

ลำดับ	รายนาม	ดำรงตำแหน่ง
1	พระยาศรสุรราช (เปลื้อง)	พ.ศ. 2455 - พ.ศ. 2455
2	พันตำรวจตรี พระสุรการบัญชา (ยิ้ม นีละโยธิน)	พ.ศ. 2455 - พ.ศ. 2463
3	พระพิทักษ์เทพธานี (ปุ่น อาสนจินดา)	พ.ศ. 2463 - พ.ศ. 2470
4	พระประธานธุรารักษ์ (ถาบ ผลนิวาส)	พ.ศ. 2470 - พ.ศ. 2472
5	พระพายัพพิริยกิจ (เอม ทินนะลักษณ์)	18 ธันวาคม 2472 - พ.ศ. 2473
6	พระพิบูลย์บริหาร (ทรัพย์ สุวรรณสมบูรณ์)	1 เมษายน พ.ศ. 2473 - พ.ศ. 2481
7	หลวงพำนักนิกรชน (อุ่น สมิตตามร)	6 มิถุนายน พ.ศ. 2481 - 5 สิงหาคม พ.ศ. 2483
8	ขุนไกรกิตตยานุกูล (อัมพร สาครพันธ์)	6 สิงหาคม พ.ศ. 2483 - 1 มิถุนายน พ.ศ. 2486
9	หม่อมราชวงศ์บุง ลดาวัลย์	20 พฤศจิกายน พ.ศ. 2486 - 10 มิถุนายน พ.ศ. 2487
10	พรหม สูตรสุคนธ์	11 มิถุนายน พ.ศ. 2487 - 29 เมษายน พ.ศ. 2488
11	ถนอม พิบูลย์มงคล	30 เมษายน พ.ศ. 2488 - 1 ธันวาคม พ.ศ. 2490
12	ขุนบุรราษฎร์นราภัย (สอาด สุตบุตร)	1 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2491 - 4 มกราคม พ.ศ. 2493
13	มานิต ปุรณะพรรค์	14 มกราคม พ.ศ. 2493 - 9 มิถุนายน พ.ศ. 2496
14	ทำนุก รัตนดิลก ณ ภูเก็ต	10 มิถุนายน พ.ศ. 2496 - 20 ธันวาคม พ.ศ. 2497
15	จำรัส ธารีสาร	1 มิถุนายน พ.ศ. 2498 - 23 พฤศจิกายน พ.ศ. 2500
16	เครือ สุวรรณสิงห์	17 กรกฎาคม พ.ศ. 2500 - 14 มิถุนายน พ.ศ. 2501
17	สุจิตต์ สมบัติศิริ	15 มิถุนายน พ.ศ. 2501 - 27 กันยายน พ.ศ. 2507
18	สุวรรณ กฤตธรรม	1 ตุลาคม พ.ศ. 2507 - 30 กันยายน พ.ศ. 2508
19	เอี่ยม เกรียงศิริ	1 ตุลาคม พ.ศ. 2508 - 30 เมษายน พ.ศ. 2512
20	พันตำรวจเอก เปลื้อง ตันตาคม	1 พฤศจิกายน พ.ศ. 2512 - 30 กันยายน พ.ศ. 2514
21	พลตรี ปราการ ภูวนารถนุรักษ์	1 ตุลาคม พ.ศ. 2514 - 30 สิงหาคม พ.ศ. 2515
22	สุโข อินทรประชา	1 ตุลาคม พ.ศ. 2515 - 30 กันยายน พ.ศ. 2518
23	อรุณ ปุสเทพ	1 ตุลาคม พ.ศ. 2518 - 30 กันยายน พ.ศ. 2519
24	ไพฑูรย์ ลิมปิทีป	1 ตุลาคม พ.ศ. 2519 - 30 กันยายน พ.ศ. 2521
25	จำนง ยังเทียน	1 ตุลาคม พ.ศ. 2521 - 30 กันยายน พ.ศ. 2523
26	อนันท์ มีชำนะ	1 ตุลาคม พ.ศ. 2523 - 30 กันยายน พ.ศ. 2526
27	วนิช พรพิบูลย์	1 ตุลาคม พ.ศ. 2526 - 30 กันยายน พ.ศ. 2528
28	คงศักดิ์ ลิ่วมโนมนต์	1 ตุลาคม พ.ศ. 2528 - 30 กันยายน พ.ศ. 2530
29	ประมูล สังฆมณี	1 ตุลาคม พ.ศ. 2530 - 30 กันยายน พ.ศ. 2531
30	ประมวล รุจนเสรี	1 ตุลาคม พ.ศ. 2531 - 5 สิงหาคม พ.ศ. 2533
31	ร้อยตรี ชาญชัย ใจใส	6 สิงหาคม พ.ศ. 2533 - 30 กันยายน พ.ศ. 2535
32	สหัส พินทุเสนีย์	1 ตุลาคม พ.ศ. 2535 - 24 พฤษภาคม พ.ศ. 2537
33	นายสมเจตน์ วิริยะดำรงค์	25 พฤษภาคม พ.ศ. 2537 - 30 กันยายน พ.ศ. 2539
34	ภักดี ชมภูมิ่ง	1 ตุลาคม พ.ศ. 2539 - 24 เมษายน พ.ศ. 2541
35	สำเริง ปุณโยปกรณ์	25 เมษายน พ.ศ. 2541 - 30 กันยายน พ.ศ. 2542
36	พจน์ อู่ธนา	1 ตุลาคม พ.ศ. 2542 - 30 กันยายน พ.ศ. 2545
37	สุพจน์ เลาวัณย์ศิริ	1 ตุลาคม พ.ศ. 2545 - 30 กันยายน พ.ศ. 2548
38	ดิเรก ก้อนกลีบ	1 ตุลาคม พ.ศ. 2548 - 30 กันยายน พ.ศ. 2550
39	ธงชัย วงษ์เหรียญทอง	1 ตุลาคม พ.ศ. 2550 - 30 กันยายน พ.ศ. 2552
40	กำธร ถาวรสถิตย์	1 ตุลาคม พ.ศ. 2552 - 8 มกราคม พ.ศ. 2555
41	นฤมล ปาลวัฒน์	9 มกราคม พ.ศ. 2555 - 30 กันยายน พ.ศ. 2556
42	สุรพล พนัสอำพล	1 ตุลาคม พ.ศ. 2556 - 30 กันยายน พ.ศ. 2558
43	พิพัฒน์ เอกภาพันธ์	1 ตุลาคม พ.ศ. 2558 - 30 กันยายน พ.ศ. 2559
44	สืบศักดิ์ เอี่ยมวิจารณ์	1 ตุลาคม พ.ศ. 2559 - 28 มิถุนายน พ.ศ. 2561
45	สิริรัฐ ชุมอุปการ	29 มิถุนายน พ.ศ. 2561 - 30 กันยายน พ.ศ. 2562
46	สุวพงศ์ กิติภัทย์พิบูลย์	1 ตุลาคม พ.ศ. 2562 - 30 กันยายน พ.ศ. 2563
47	สิธิชัย จินดาหลวง	1 ตุลาคม พ.ศ. 2563 - 30 กันยายน พ.ศ. 2564
48	เชษฐา โมสิกรัตน์	15 ธันวาคม พ.ศ. 2564 - 18 มีนาคม พ.ศ. 2567
49	ชูชีพ พงษ์ไชย	19 มีนาคม พ.ศ. 2567 - 25 ธันวาคม พ.ศ. 2567
50	เอกวิทย์ มีเพียร	26 ธันวาคม พ.ศ. 2567 - ปัจจุบัน

รายชื่อนายกองค์การบริหารส่วนจังหวัด

ลำดับ	รายชื่อ	เริ่มดำรงตำแหน่ง	สิ้นสุดการดำรงตำแหน่ง
1 (1-2)	ไม่มีข้อมูล	พ.ศ. 2540	พ.ศ. 2543
		พ.ศ. 2543	พ.ศ. 2547
2	สุรสิทธิ์ ตรีทอง	14 มีนาคม พ.ศ. 2547	6 พฤศจิกายน พ.ศ. 2549
3 (1-4)	อัครเดช วันไชยธนวงศ์	24 ธันวาคม พ.ศ. 2549	30 มกราคม พ.ศ. 2554
		30 มกราคม พ.ศ. 2554	26 ตุลาคม พ.ศ. 2563
		20 ธันวาคม พ.ศ. 2563	17 ธันวาคม พ.ศ. 2567
		1 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2568	ปัจจุบัน

การคมนาคม

ระยะห่างจากตัวจังหวัดไปอำเภอต่าง ๆ

• อำเภอขุนยวม 65 กิโลเมตร
• อำเภอปางมะผ้า 68 กิโลเมตร
• อำเภอปาย 110 กิโลเมตร
• อำเภอแม่ลาน้อย 131 กิโลเมตร
• อำเภอแม่สะเรียง 162 กิโลเมตร
• อำเภอสบเมย 187 กิโลเมตร

สถานที่ท่องเที่ยว

วัดจองคำ บริเวณหนองจองคำ วัดศักดิ์สิทธิ์คู่เมืองแม่ฮ่องสอน

ถ้ำ

• ถ้ำเสาหิน
• ถ้ำข้าวแตก
• ถ้ำจั๊กต่อ หรือถ้ำพระพุทธหัตถ์, พระพุทธบาทคู่
• ถ้ำตุ๊กตา
• ถ้ำปลา
• ถ้ำปะการัง
• ถ้ำผาแดง
• ถ้ำผีแมน
• ถ้ำเพชร
• ถ้ำแม่ละนา
• ถ้ำลอด
• ถ้ำหินไข่มุก
• วนอุทยานถ้ำแก้วโกมล

น้ำตก

• น้ำตกผ่าบ่อง
• น้ำตกผาเสื่อ
• น้ำตกแม่ยวมหลวง
• น้ำตกแม่เย็น
• น้ำตกแม่สะกึดหลวง
• น้ำตกแม่สะงากลาง
• น้ำตกแม่สุรินทร์
• น้ำตกแม่อูคอ
• น้ำตกหมอแปง

น้ำพุร้อน

• น้ำพุร้อนท่าปาย
• บ่อน้ำร้อนผ่าบ่อง
• บ่อน้ำร้อนเมืองแปง

ตลาด

• ตลาดสายหยุด

วัด/พระตำหนัก

• พระตำหนักปางตอง
• วัดก้ำก่อ
• วัดจองสูง
• วัดจองกลาง
• วัดจองคำ
• วัดต่อแพ
• วัดน้ำฮู
• วัดพระธาตุจอมมอญ
• วัดพระธาตุดอยกองมู
• วัดพระธาตุแม่เย็น
• วัดพระนอน
• วัดม่วยต่อ
• วัดศรีบุญเรือง
• วัดแสนทอง
• วัดหัวเวียง

อุทยาน

• อุทยานแห่งชาติแม่เงา
• อุทยานแห่งชาติถ้ำปลา-น้ำตกผาเสื่อ
• อุทยานแห่งชาติน้ำตกแม่สุรินทร์
• อุทยานแห่งชาติสาละวิน

อื่น ๆ

• กองแลน
• ดอยปุย
• ทุ่งบัวตองดอยแม่อูคอ
• ทุ่งบัวตองดอยแม่เหาะ
• บ้านท่าตาฝั่ง
• บ้านน้ำเพียงดิน
• บ้านในสอย
• บ้านแม่สามแลบ
• บ้านแม่หลุย
• บ้านรักไทย
• บ้านสบโขง
• บ้านห้วยเสือเฒ่า
• สบเมย

สถาบันการศึกษา

• วิทยาลัยแม่ฮ่องสอน มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่
• วิทยาลัยชุมชนแม่ฮ่องสอน
• โรงเรียนห้องสอนศึกษา ในพระอุปถัมภ์ฯ อำเภอเมืองแม่ฮ่องสอน โรงเรียนมัธยมศึกษาของรัฐประจำจังหวัด
• วิทยาลัยการอาชีพนวมินทราชินีแม่ฮ่องสอน อำเภอเมืองแม่ฮ่องสอน สังกัดสำนักงานคณะกรรมการการอาชีวศึกษา
• วิทยาลัยการอาชีพแม่สะเรียง อำเภอแม่สะเรียง สังกัดสำนักงานคณะกรรมการการอาชีวศึกษา
• โรงเรียนแม่สะเรียงบริพัตรศึกษา อำเภอแม่สะเรียง
• โรงเรียนแม่ลาน้อยดรุณสิกข์ อำเภอแม่ลาน้อย
• โรงเรียนเทศบาลเมืองแม่ฮ่องสอน อำเภอเมือง
• โรงเรียนองค์การบริหารส่วนจังหวัดบ้านจองคำ อำเภอเมือง
• โรงเรียนเทศบาล 2 (เฉลิมพระเกียรติ) อำเภอเมือง
• โรงเรียนเทศบาลเมืองแม่ฮ่องสอน (เทศบาล 3 แผนกประถมศึกษา) อำเภอเมือง
• โรงเรียนอนุบาลแม่ฮ่องสอน อำเภอเมือง
• โรงเรียนปายวิทยาคาร อำเภอปาย

อ้างอิง

1. ศูนย์สารสนเทศเพื่อการบริหารและงานปกครอง. กรมการปกครอง. กระทรวงมหาดไทย. "ข้อมูลการปกครอง." [ออนไลน์]. เข้าถึงได้จาก: http://www.dopa.go.th/padmic/jungwad76/jungwad76.htm เก็บถาวร 2016-03-10 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน [ม.ป.ป.]. สืบค้น 18 เมษายน 2553.
2. กรมการปกครอง. กระทรวงมหาดไทย. "ประกาศสำนักทะเบียนกลาง กรมการปกครอง เรื่อง จำนวนราษฎรทั่วราชอาณาจักร แยกเป็นกรุงเทพมหานครและจังหวัดต่าง ๆ ตามหลักฐานการทะเบียนราษฎร ณ วันที่ 31 ธันวาคม 2564." [ออนไลน์]. เข้าถึงได้จาก: http://stat.bora.dopa.go.th/stat/pk/pk_64.pdf 2564. สืบค้น 23 กุมภาพันธ์ 2565.
3. สำนักงานวัฒนธรรมจังหวัดแม่ฮ่องสอน 254 8 : 48-4 9
4. สำนักงานวัฒนธรรมจังหวัดแม่ฮ่องสอน 254 8 :4 9
5. สำนักงานวัฒนธรรมจังหวัดแม่ฮ่องสอน 254 8 :4 9
6. สำนักงานวัฒนธรรมจังหวัดแม่ฮ่องสอน 254 8 : 49-50
7. สำนักงานวัฒนธรรมจังหวัดแม่ฮ่องสอน 2549: 50
8. "ศูนย์ไทใหญ่ศึกษา". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2012-10-07. สืบค้นเมื่อ 2012-10-28.
9. "ลักษณะทางสังคม". จังหวัดแม่ฮ่องสอน. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2019-05-06. สืบค้นเมื่อ 7 พฤษภาคม 2562. {{cite web}}: ตรวจสอบค่าวันที่ใน: |accessdate= (help)
10. มุสลิมและมัสยิดในจังหวัดแม่ฮ่องสอน
11. รายงานสถานการณ์ทางสังคมจังหวัดแม่ฮ่องสอน ประจำปี 2565 (PDF). สำนักงานพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์จังหวัดแม่ฮ่องสอน. กรกฎาคม 2565. p. 7.

ดูเพิ่ม

• รายชื่อวัดในจังหวัดแม่ฮ่องสอน
• รายชื่อโรงเรียนในจังหวัดแม่ฮ่องสอน
• รายชื่อห้างสรรพสินค้าในจังหวัดแม่ฮ่องสอน

แหล่งข้อมูลอื่น

• เว็บไซต์อย่างเป็นทางการของจังหวัด เก็บถาวร 2007-05-03 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน

19.27°N 97.93°E / 19.27; 97.93

• แผนที่และภาพถ่ายทางอากาศของ จังหวัดแม่ฮ่องสอน
  • แผนที่ จาก มัลติแมป โกลบอลไกด์ หรือ กูเกิลแผนที่
  • ภาพถ่ายทางอากาศ จาก เทอร์ราเซิร์ฟเวอร์
  • ภาพถ่ายดาวเทียม จาก วิกิแมเปีย