เกลือ

ในการใช้งานทั่วไป เกลือ เป็นแร่ธาตุที่ประกอบด้วยโซเดียมคลอไรด์ (NaCl) เป็นหลัก เมื่อใช้ในอาหาร โดยเฉพาะในรูปแบบเม็ด มักเรียกอย่างเป็นทางการว่า เกลือแกง เกลือในรูปของแร่ผลึกธรรมชาติเรียกว่าเกลือหิน หรือ ฮาไลต์ เกลือมีความจำเป็นต่อชีวิต (โดยเป็นแหล่งที่มาของแร่ธาตุสำคัญ อย่างโซเดียม และ คลอรีน) นอกจากนี้ ความเค็ม ยังเป็นหนึ่งในรสชาติพื้นฐานของมนุษย์ เกลือเป็นหนึ่งในเครื่องปรุงรสที่เก่าแก่และแพร่หลายที่สุด ทั้งยังช่วยปรับปรุงการรับรู้รสชาติของอาหารได้อย่างสม่ำเสมอ แม้แต่อาหารที่ไม่น่ารับประทาน^[1] การใส่เกลือ การแช่น้ำเกลือ และ การดอง ถือเป็นวิธีถนอมอาหารที่สำคัญและมีมาตั้งแต่โบราณ

เกลือหิน (ฮาไลต์)

หลักฐานที่เก่าแก่ที่สุดบางส่วนของการแปรรูปเกลือมีอายุราว 6,000 ปีก่อนคริสตกาล โดยผู้คนในพื้นที่ที่ปัจจุบันคือประเทศโรมาเนียต้มน้ำพุเพื่อสกัดเกลือ ขณะที่โรงงานผลิตเกลือในประเทศจีนก็มีอายุใกล้เคียงกัน^[2] เกลือได้รับการยกย่องจากชาวฮีบรู กรีก โรมัน ไบแซนไทน์ ฮิตไทต์ อียิปต์ และ อินเดีย ในสมัยโบราณ และเป็นสินค้าทางการค้า ที่สำคัญ โดยถูกขนส่งทางเรือข้ามทะเลเมดิเตอร์เรเนียน ตามถนนเกลือที่สร้างขึ้นเป็นพิเศษ และผ่านทะเลทรายซาฮารา ด้วย คาราวานอูฐ ความขาดแคลนและความจำเป็นของเกลือทำให้หลายประเทศทำสงครามแย่งชิง และใช้เกลือเป็นแหล่งรายได้จากภาษี ตัวอย่างเช่น สงครามเกลือเอลพาโซที่เกิดขึ้นในเอลพาโซในช่วงปลายปี 1860^[3] นอกจากนี้ เกลือยังถูกใช้ในพิธีกรรมทางศาสนา และมีความสำคัญทางวัฒนธรรมและประเพณีอื่น ๆ อีกมากมาย

เกลือได้มาจากเหมืองเกลือ และกระบวนการระเหยน้ำทะเล (เกลือทะเล) หรือ น้ำพุแร่ที่อุดมด้วยแร่ธาตุในบ่อระเหยตื้น ๆ การใช้เกลือ (โซเดียมคลอไรด์) ที่สำคัญที่สุดคือเป็นวัตถุดิบในการผลิตสารเคมี^[4] เกลือถูกใช้ในการผลิตโซดาไฟ และคลอรีน รวมถึงการผลิตโพลีไวนิลคลอไรด์ (PVC) พลาสติก และเยื่อกระดาษ จากการผลิตเกลือทั่วโลกปีละประมาณ 300 ล้านตัน มีเพียงส่วนน้อยที่ใช้เพื่อการบริโภคของมนุษย์ ส่วนที่เหลือใช้ในกระบวนการปรับสภาพน้ำ การละลายน้ำแข็งบนทางหลวง และการเกษตร^[5][6] เกลือที่ใช้บริโภคมีหลายรูปแบบ เช่น เกลือทะเล และ เกลือแกง ซึ่งมักมีสารป้องกันการจับตัวเป็นก้อน และอาจมีการเติมไอโอดีนเพื่อป้องกันภาวะขาดไอโอดีน นอกจากใช้ในการปรุงอาหารและโรยบนโต๊ะอาหารแล้ว เกลือยังเป็นส่วนประกอบในอาหารแปรรูปหลายชนิด

โซเดียม เป็น องค์ประกอบสำคัญต่อสุขภาพมนุษย์ โดยทำหน้าที่เป็นอิเล็กโทรไลต์ และตัวควบคุมสมดุลออสโมซิส^[7][8][9] อย่างไรก็ตาม การบริโภคเกลือมากเกินไปเพิ่มความเสี่ยงต่อโรคหัวใจและหลอดเลือด เช่น ความดันโลหิตสูง ผลกระทบของเกลือต่อสุขภาพได้รับการศึกษาอย่างต่อเนื่องมาเป็นเวลานาน ดังนั้นสมาคมสุขภาพโลกและผู้เชี่ยวชาญจำนวนมากในประเทศพัฒนาแล้วจึงแนะนำให้ลดการบริโภคอาหารรสเค็มยอดนิยม^[9][10] องค์การอนามัยโลก แนะนำให้ผู้ใหญ่บริโภคโซเดียมน้อยกว่า 2,000 มิลลิกรัมต่อวัน หรือเทียบเท่าเกลือ 5 กรัม^{[11] [12]}

ประวัติศาสตร์

การผลิตเกลือใน ฮัลเลอ แซกโซนี-อันฮัลท์ (1670)

บ่อน้ำใกล้ เมืองมาราส ประเทศเปรู เป็นแหล่งน้ำจากน้ำพุแร่และใช้ในการผลิตเกลือมาตั้งแต่ สมัยก่อนอินคา

ตลอดประวัติศาสตร์ เกลือเป็นปัจจัยสำคัญต่ออารยธรรม เมืองแรกในยุโรปที่เชื่อกันว่าเป็นเหมืองเกลือ และเป็นแหล่งเกลือแก่ภูมิภาคที่ปัจจุบันเรียกว่าคาบสมุทรบอลข่าน มาตั้งแต่ 5400 ปีก่อนคริสตกาล คือเมืองโซลนิตซาตา ในประเทศบัลแกเรีย^[13] เกลือเป็นสารกันเสียที่รู้จักกันดีที่สุดสำหรับอาหาร โดยเฉพาะเนื้อสัตว์ มานานหลายพันปี^[14] มีการค้นพบแหล่งผลิตเกลือโบราณที่แหล่งโบราณคดีโปอานา สลาติเน (Poiana Slatinei) ซึ่งตั้งอยู่ข้างบ่อน้ำเกลือในเมืองลุนคา มณฑลเนียมต์ ประเทศโรมาเนีย หลักฐานชี้ให้เห็นว่าผู้คนในวัฒนธรรมยุคหินใหม่ พรีคูคูเตนี ใช้วิธีการต้มแยกเกลือออกจากน้ำเกลือด้วยกระบวนการบริเกอทาจ (briquetage) ตั้งแต่ราว 6050 ปีก่อนคริสตกาล^[15] เกลือที่สกัดจากกระบวนการนี้อาจสัมพันธ์โดยตรงกับการเพิ่มขึ้นของประชากรในสังคมดังกล่าวหลังจากเริ่มการผลิต.^[16] การเก็บเกี่ยวเกลือจากผิวหน้าของทะเลสาบเซียฉี ใกล้เมืองยฺวิ่นเฉิง ในมณฑลชานซี ประเทศจีน มีหลักฐานยืนยันว่าทำมาตั้งแต่ 6000 ปีก่อนคริสตกาล ทำให้เป็นหนึ่งในแหล่งผลิตเกลือที่เก่าแก่ที่สุดที่มีหลักฐานยืนยันได้^[17]

เนื้อเยื่อของสัตว์ เช่น เนื้อสัตว์ เลือด และนม มีปริมาณเกลือสูงกว่าเนื้อเยื่อของพืช^[18] ชนร่อนเร่ที่ดำรงชีวิตด้วยการเลี้ยงสัตว์มักไม่จำเป็นต้องเติมเกลือลงในอาหาร^[19] แต่กลุ่มเกษตรกรที่บริโภคธัญพืชและพืชผักเป็นหลัก จำเป็นต้องเสริมเกลือในอาหารของตน เมื่ออารยธรรมขยายตัว เกลือกลายเป็นหนึ่งในสินค้าสำคัญที่มีการซื้อขายทั่วโลก มันมีค่าสูงสำหรับชาวฮีบรูโบราณ ชาวกรีก ชาวโรมัน ชาวไบแซนไทน์ ชาวฮิตไทต์ และชนกลุ่มอื่นในยุคโบราณ ในตะวันออกกลาง เกลือถูกใช้ในพิธีกรรมเพื่อเป็นสัญลักษณ์ของข้อตกลง โดยชาวฮีบรูโบราณได้ทำ "พันธสัญญาแห่งเกลือ" (covenant of salt) กับพระเจ้า และโปรยเกลือลงบนเครื่องบูชาเพื่อแสดงความไว้วางใจในพระองค์^[20] ในช่วงสงคราม มีธรรมเนียมโบราณที่เรียกว่า "การโปรยเกลือ" (salting the earth) ซึ่งหมายถึงการโรยเกลือลงบนพื้นที่ของเมืองที่พ่ายแพ้ เพื่อเป็นสัญลักษณ์ของการทำลายพื้นที่เพาะปลูกและป้องกันไม่ให้พืชเติบโต พระคัมภีร์เล่าเรื่องกษัตริย์อาบีเมเลคซึ่งได้รับบัญชาจากพระเจ้าให้ทำเช่นนี้ที่เมืองเชเคม^[21] นอกจากนี้ ยังมีตำนานเกี่ยวกับแม่ทัพโรมัน สคิปิโอ ไอมิเลียนัส แอฟริกานัส ที่ถูกกล่าวว่า ไถและโปรยเกลือในเมืองคาร์เธจ หลังจากพิชิตได้ในสงครามพิวนิกครั้งที่สาม (146 ปีก่อนคริสตกาล)^[22] อย่างไรก็ตาม เรื่องนี้ปัจจุบันถือว่าเป็นเพียงตำนาน และไม่มีหลักฐานทางประวัติศาสตร์ยืนยัน

เกลืออาจถูกใช้เป็นสื่อกลางในการแลกเปลี่ยนสินค้าในยุคหินใหม่ โดยเกี่ยวข้องกับการค้าหินออบซิเดียนในอานาโตเลีย^[23] ในอียิปต์โบราณ เกลือเป็นหนึ่งในเครื่องสังเวยที่ถูกพบในสุสานตั้งแต่สหัสวรรษที่สามก่อนคริสตกาล เช่นเดียวกับนกและปลาที่ผ่านการถนอมด้วยเกลือ^[24] ประมาณ 2800 ปีก่อนคริสตกาล ชาวอียิปต์เริ่มส่งออกปลาเค็มไปยังชาวฟินีเชียนเพื่อแลกกับไม้ซีดาร์จากเลบานอน แก้ว และสีย้อมไทเรียนเพอร์เพิล ชาวฟินีเชียนนำปลาเค็มจากอียิปต์และเกลือจากแอฟริกาเหนือไปค้าขายทั่วอาณาจักรการค้าของพวกเขาในแถบทะเลเมดิเตอร์เรเนียน^[25] เฮอรอโดทัสได้บรรยายถึงเส้นทางการค้าเกลือข้ามลิเบียตั้งแต่ศตวรรษที่ 5 ก่อนคริสตกาล ในยุคแรกของจักรวรรดิโรมัน มีการสร้างถนนเพื่อขนส่งเกลือจากท่าเรือเมืองออสเทียไปยังกรุงโรม^[26]

ในแอฟริกา เกลือเคยถูกใช้เป็นสกุลเงินทางตอนใต้ของทะเลทรายซาฮารา และในอาบิสซิเนีย (ปัจจุบันคือเอธิโอเปีย)^[19] มีการใช้แผ่นหินเกลือเป็นเหรียญเงิน ชาวทัวเร็กมีเส้นทางการค้าเกลือข้ามทะเลทรายซาฮารามาตั้งแต่โบราณ โดยใช้ขบวนคาราวาน "อาซาไล" (Azalai) ในการขนส่งเกลือ แม้ว่าปัจจุบันการค้าส่วนใหญ่จะดำเนินการโดยรถบรรทุก แต่ขบวนคาราวานยังคงเดินทางจากตอนใต้ของไนเจอร์ไปยังเมืองบิลมา อูฐแต่ละตัวจะบรรทุกหญ้าแห้งและสินค้าอื่น ๆ ไปทางเหนือ และขากลับจะบรรทุกเสาเกลือและอินทผลัม^[27] ในกาบอง ก่อนที่ชาวยุโรปจะมาถึง ชาวชายฝั่งเคยทำการค้ากับชนพื้นเมืองในแผ่นดินโดยใช้เกลือทะเลเป็นสื่อกลาง อย่างไรก็ตาม เมื่อชาวยุโรปนำเกลือบรรจุถุงเข้ามาค้าขาย รายได้ของชาวพื้นเมืองชายฝั่งก็ลดลง จนถึงช่วงปลายทศวรรษ 1950 เกลือทะเลยังคงเป็นสกุลเงินที่ได้รับความนิยมที่สุดในพื้นที่ตอนในของประเทศ^[28]

ซัลทซ์บวร์ค, ฮัลชตัท และฮัลไลน์ ตั้งอยู่ใกล้กันภายในระยะ 17 กิโลเมตร ริมแม่น้ำซาลซ์ซัค ทางตอนกลางของออสเตรีย ซึ่งเป็นพื้นที่ที่มีแหล่งเกลือขนาดใหญ่ ชื่อแม่น้ำซาลซ์ซัค (Salzach) หมายถึง "แม่น้ำเกลือ" ในขณะที่ชื่อเมืองซัลทซ์บวร์ค (Salzburg) หมายถึง “ปราสาทเกลือ” โดยทั้งสองชื่อมาจากคำว่า “Salz” ในภาษาเยอรมัน ซึ่งแปลว่าเกลือ ฮัลชตัทเป็นสถานที่ตั้งของเหมืองเกลือแห่งแรกของโลก^[29] เมืองนี้ยังเป็นที่มาของชื่อวัฒนธรรมฮัลชตัท ซึ่งเริ่มทำเหมืองเกลือในบริเวณนี้ตั้งแต่ประมาณ 800 ปีก่อนคริสตกาล ประมาณ 400 ปีก่อนคริสตกาล ชาวเมืองที่เคยใช้อีเต้อและพลั่วในการขุดเกลือ เริ่มหันมาใช้วิธีต้มเกลือแบบเปิดกระทะ ในช่วงสหัสวรรษแรกก่อนคริสตกาล ชุมชนเซลติกเติบโตและมั่งคั่งจากการค้าเกลือและเนื้อสัตว์หมักเกลือกับกรีกและโรมันโบราณ โดยแลกเปลี่ยนกับไวน์และสินค้าฟุ่มเฟือยอื่น ๆ^[14]

คำว่า salary มีรากศัพท์มาจากคำในภาษาละตินที่หมายถึง เกลือ อย่างไรก็ตาม สาเหตุที่แท้จริงของเรื่องนี้ยังไม่เป็นที่แน่ชัด และคำกล่าวที่แพร่หลายในปัจจุบันว่า กองทัพโรมันเคยได้รับค่าจ้างเป็นเกลือนั้นไม่มีหลักฐานยืนยัน^[30][31] นอกจากนี้ คำว่า salad มีความหมายตามตัวอักษรว่า "ผ่านการใส่เกลือ" ซึ่งมาจากธรรมเนียมโบราณของชาวโรมันที่ใช้เกลือปรุงรสผักใบเขียว^[32]

สงครามหลายครั้งเคยเกิดขึ้นเพราะเกลือ เวนิสเคยทำสงครามกับเจโนวาเพื่อแย่งชิงการควบคุมการค้าเกลือ และเกลือยังมีบทบาทในสงครามปฏิวัติอเมริกา เมืองที่ตั้งอยู่บนเส้นทางการค้าแผ่นดินใหญ่ร่ำรวยจากการเก็บภาษีศุลกากร^[33] และเมืองอย่างลิเวอร์พูลก็เจริญรุ่งเรืองจากการส่งออกเกลือที่สกัดจากเหมืองเกลือในเชชเชอร์^[34] รัฐบาลหลายแห่งเคยกำหนดภาษีเกลือในช่วงเวลาต่าง ๆ มีการกล่าวกันว่าการเดินทางของคริสโตเฟอร์ โคลัมบัสได้รับเงินทุนจากรายได้จากการผลิตเกลือทางตอนใต้ของสเปน ภาษีเกลือที่กดขี่ประชาชนในฝรั่งเศสเป็นหนึ่งในสาเหตุของการปฏิวัติฝรั่งเศส แม้ว่าภาษีนี้จะถูกยกเลิกไปแล้ว แต่ต่อมานโปเลียนได้นำกลับมาใช้ใหม่เพื่อเป็นทุนในการทำสงครามต่างประเทศ ภาษีเกลือในฝรั่งเศสถูกยกเลิกอย่างถาวรในปี 1946^[33] ในปี 1930 มหาตมา คานธี ได้นำผู้ประท้วง 100,000 คน เดินขบวน "ดานดีมาร์ช" (Dandi March) หรือ "สัตยาเคราะห์เกลือ" (Salt Satyagraha) พวกเขาทำเกลือจากน้ำทะเลเอเพื่อแสดงการต่อต้านภาษีเกลือของอังกฤษ การกระทำนี้กลายเป็นแรงบันดาลใจให้ชาวอินเดียจำนวนมาก และเปลี่ยนขบวนการเอกราชอินเดียให้เป็นการต่อสู้ระดับชาติ^[35]

คุณสมบัติทางกายภาพ

เกลือประกอบด้วยโซเดียมคลอไรด์ (NaCl) เป็นหลัก เกลือทะเลและเกลือจากเหมืองอาจมีจุลธาตุปะปนอยู่ โดยเกลือจากเหมืองมักถูกนำไปผ่านกระบวนการทำให้บริสุทธิ์ ผลึกเกลือมีลักษณะโปร่งแสงและเป็นรูปทรงลูกบาศก์ โดยปกติจะปรากฏเป็นสีขาว แต่อาจมีสีฟ้าหรือม่วงเนื่องจากสิ่งเจือปน เมื่อเกลือละลายในน้ำ จะแตกตัวเป็นไอออน Na⁺ และ Cl⁻ โดยมีค่าการละลาย 359 กรัมต่อลิตร^[36] ในสารละลายเย็น เกลือจะตกผลึกในรูปแบบไดไฮเดรต (NaCl·2H₂O) สารละลายโซเดียมคลอไรด์มีคุณสมบัติแตกต่างจากน้ำบริสุทธิ์อย่างมาก โดยจุดเยือกแข็งของสารละลายที่มีเกลือ 23.31% โดยน้ำหนักอยู่ที่ −21.12 °C (-6.02 °F) จุดเดือดของสารละลายอิ่มตัวของเกลืออยู่ที่ประมาณ 108.7 °C (227.7 °F)^[4]

เกลือบริโภค

เกลือมีความจำเป็นต่อสุขภาพของมนุษย์และสัตว์ และเป็นหนึ่งในห้ารสชาติพื้นฐาน^[37] เกลือถูกใช้อาหารหลากหลายประเภท และมักพบในขวดเกลือบนโต๊ะอาหาร เพื่อให้ผู้บริโภคปรุงอาหารตามต้องการ นอกจากนี้ เกลือยังเป็นส่วนผสมสำคัญในอาหารแปรรูปหลายชนิด เกลือแกงเป็นเกลือที่ผ่านการทำให้บริสุทธิ์ โดยมีโซเดียมคลอไรด์ประมาณร้อยละ 97 ถึง 99^[38][39][40] โดยปกติแล้ว สารป้องกันการจับตัวเป็นก้อน เช่น โซเดียมอะลูมิโนซิลิเกต หรือ แมกนีเซียมคาร์บอเนต จะถูกเติมลงไปเพื่อให้เกลือไหลได้อย่างอิสระ เกลือไอโอดีน ซึ่งมีโพแทสเซียมไอโอไดด์ มีวางจำหน่ายอย่างแพร่หลาย บางคนใส่สารดูดความชื้น เช่น เมล็ดข้าวสารดิบ^[41] หรือแครกเกอร์รสเค็มลงในขวดเกลือเพื่อช่วยดูดซับความชื้นส่วนเกิน และป้องกันการจับตัวเป็นก้อน^[42]

เกลือแกงเสริมธาตุ

เกลือแกงบางชนิดที่จำหน่ายเพื่อการบริโภคมีสารเติมแต่งเพื่อช่วยแก้ไขปัญหาสุขภาพต่าง ๆ โดยเฉพาะในประเทศกำลังพัฒนา ทั้งนี้ ชนิดและปริมาณของสารเติมแต่งจะแตกต่างกันไปในแต่ละประเทศ ไอโอดีนเป็นสารอาหารรองที่สำคัญต่อร่างกายมนุษย์ การขาดไอโอดีนอาจทำให้การผลิต ไทรอกซินลดลง (ภาวะต่อมไทรอยด์ทำงานน้อย) ต่อมไทรอยด์โตผิดปกติ (endemic goitre) ในผู้ใหญ่ หรือโรคคอพอกในเด็ก^[43] เกลือไอโอดีนถูกนำมาใช้เพื่อแก้ไขภาวะขาดไอโอดีนมาตั้งแต่ปี 1924^[44] โดยเป็นเกลือแกงที่ผสมกับโพแทสเซียมไอโอไดด์ โซเดียมไอโอไดด์ หรือโซเดียมไอโอเดตในปริมาณเล็กน้อย นอกจากนี้ อาจเติมเดกซ์โทรสในปริมาณเล็กน้อยเพื่อช่วยรักษาเสถียรภาพของไอโอดีน^[45] ภาวะขาดไอโอดีนส่งผลกระทบต่อประชากรทั่วโลกประมาณสองพันล้านคน และเป็นสาเหตุหลักที่ป้องกันได้ของความบกพร่องทางสติปัญญา^[46] เกลือแกงเสริมไอโอดีนมีบทบาทสำคัญ ในการลดความผิดปกติที่เกิดจากภาวะขาดไอโอดีนอย่างมีนัยสำคัญ ในประเทศที่นำมาใช้^[47]

ปริมาณไอโอดีนและสารประกอบไอโอดีนที่เติมลงในเกลืออาจแตกต่างกันไปในแต่ละประเทศ ในสหรัฐอเมริกา สำนักงานคณะกรรมการอาหารและยา (FDA) แนะนำให้ทั้งชายและหญิงบริโภคไอโอดีน 150 ไมโครกรัม ต่อวัน^[48] เกลือไอโอดีนในสหรัฐอเมริกามีปริมาณไอโอดีน 46–77 ppm (ส่วนต่อล้านส่วน) ขณะที่ในสหราชอาณาจักร ปริมาณไอโอดีนที่แนะนำในเกลือไอโอดีนคือ 10–22 ppm^[49]

โซเดียมเฟอร์โรไซยาไนด์ หรือโซดาพรัสเชียตสีเหลือง บางครั้งถูกเติมลงในเกลือเพื่อใช้เป็นสารป้องกันการจับตัวเป็นก้อน^[50] สารป้องกันการจับตัวเป็นก้อนถูกเติมลงในเกลือตั้งแต่ปี 1911 โดยเริ่มจากการเติมแมกนีเซียมคาร์บอเนต เพื่อช่วยให้เกลือไหลได้อิสระมากขึ้น^[51] คณะกรรมการว่าด้วยพิษ พบว่าความปลอดภัยของโซเดียมเฟอร์โรไซยาไนด์ในฐานะสารเติมแต่งอาหารเป็นที่ยอมรับได้ชั่วคราวในปี 1988^[50] สารป้องกันการจับตัวเป็นก้อนอื่น ๆ ที่อาจใช้ ได้แก่ ไตรแคลเซียมฟอสเฟต แคลเซียม หรือแมกนีเซียมคาร์บอเนต เกลือกรดไขมัน (เกลือกรด) แมกนีเซียมออกไซด์ ซิลิกอนไดออกไซด์ แคลเซียมซิลิเกต โซเดียมอะลูมิโนซิลิเกต และแคลเซียมอะลูมิโนซิลิเกต ทั้งสหภาพยุโรปและสำนักงานคณะกรรมการอาหารและยาของสหรัฐอเมริกาอนุญาตให้ใช้อะลูมิเนียมในโซเดียมอะลูมิโนซิลิเกต และ แคลเซียมอะลูมิโนซิลิเกต^[52]

ใน "เกลือเสริมแรงเป็นสองเท่า" จะมีการเติมเกลือไอโอไดด์และเกลือเหล็ก เกลือเหล็กช่วยบรรเทาภาวะเลือดจางเหตุขาดธาตุเหล็ก ซึ่งส่งผลต่อพัฒนาการทางสติปัญญาของทารกประมาณร้อยละ 40 ในประเทศกำลังพัฒนา เฟอรัสฟูมาเรตเป็น แหล่งธาตุเหล็กที่นิยมใช้ในเกลือเสริมธาตุเหล็ก^[4] สารเติมแต่งอีกชนิดหนึ่งที่สำคัญต่อสตรีมีครรภ์ คือ กรดโฟลิก (วิตามินบี 9) ซึ่งทำให้เกลือแกงมีสีเหลือง กรดโฟลิกช่วยป้องกันความผิดปกติของท่อประสาท และภาวะโลหิตจางซึ่งมักส่งผลต่อคุณแม่วัยรุ่นโดยเฉพาะในประเทศกำลังพัฒนา^[4]

การขาดฟลูออไรด์ในอาหารเป็นสาเหตุของอัตราการเกิดฟันผุที่เพิ่มขึ้นอย่างมาก^[53] สามารถเติมเกลือฟลูออไรด์ลงในเกลือแกงเพื่อช่วยลดฟันผุ โดยเฉพาะในประเทศทีไม่มีการเติมฟลูออไรด์ในน้ำประปา หรือที่ยาสีฟันผสมฟลูออไรด์ยังไม่แพร่หลาย การเสริมฟลูออไรด์ในเกลือพบได้บ่อยในบางประเทศแถบยุโรป ที่ไม่มีการการเติมฟลูออไรด์ลงในน้ำ ในประเทศฝรั่งเศส เกลือแกงที่ขายในท้องตลาดร้อยละ 35 มีการเติมโซเดียมฟลูออไรด์ลงไป^[4]

ชนิดอื่น ๆ

เกลือทะเลที่ยังไม่ผ่านการกลั่นมี แมกนีเซียม แคลเซียม ฮาไลด์ และซัลเฟตในปริมาณเล็กน้อย รวมถึงผลิตภัณฑ์จากสาหร่ายบางชนิด แบคทีเรียที่ทนต่อเกลือ และอนุภาคตะกอน เกลือแคลเซียมและแมกนีเซียมทำให้มีรสขมเล็กน้อย และทำให้เกลือทะเลที่ยังไม่ผ่านการกลั่นมีคุณสมบัติดูดความชื้น (กล่าวคือ เกลือจะค่อย ๆ ดูดซับความชื้นจากอากาศหากเก็บไว้โดยไม่ปิดฝา) ผลิตภัณฑ์จากสาหร่ายมีกลิ่น "คาว" หรือ "กลิ่นทะเล" เล็กน้อย โดยกลิ่นทะเลเกิดจากสารประกอบออร์กาโนโบรมีน ตะกอนที่มีสัดส่วนแตกต่างกันตามแหล่งที่มาทำให้เกลือมีสีเทาหมอง เนื่องจากมนุษย์สามารถรับรู้รสชาติและกลิ่นได้แม้ในปริมาณเล็กน้อย เกลือทะเลจึงให้รสชาติที่ซับซ้อนกว่าโซเดียมคลอไรด์บริสุทธิ์เมื่อโรยบนอาหาร อย่างไรก็ตาม หากเติมเกลือลงขณะปรุงอาหาร รสชาติเหล่านี้มักถูกกลบด้วยรสชาติของส่วนผสมอื่น ๆ^[54] อุตสาหกรรมเกลือบริสุทธิ์อ้างผลการศึกษาทางวิทยาศาสตร์ที่ระบุว่า เกลือทะเลและเกลือหินดิบมีไอโอดีนไม่เพียงพอในการป้องกันโรคขาดไอโอดีน^[55]

เกลือมีแร่ธาตุหลากหลายชนิดขึ้นอยู่กับแหล่งที่มา ทำให้แต่ละชนิดมีรสชาติเฉพาะตัว เฟลอร์ เดอ เซล (Fleur de sel) ซึ่งเป็นเกลือทะเลธรรมชาติที่เกิดจากการระเหยของน้ำเกลือในแหล่งเกลือ มีรสชาติที่แตกต่างกันไปตามแหล่งผลิต ในอาหารเกาหลีแบบดั้งเดิม สิ่งที่เรียกว่า "เกลือไผ่" ทำโดยการคั่วเกลือ^[56] ในภาชนะไม้ไผ่ที่อุดด้วยโคลนทั้งสองด้าน ผลิตภัณฑ์นี้ดูดซับแร่ธาตุจากไม้ไผ่และโคลน และมีการอ้างว่าสามารถเพิ่มคุณสมบัติ ต้านการแข็งตัวของเนื้อเยื่อ และต้านการกลายพันธุ์ ของโดเอนจัง (ถั่วหมัก)^[57] เกลือโคเชอร์หรือเกลือสำหรับทำอาหารมีเม็ดใหญ่กว่าเกลือแกงและนิยมใช้ในการทำอาหาร มีประโยชน์ในการหมักเกลือ ทำขนมปังหรือเพรทเซล และใช้เป็นสารขัดถูเมื่อผสมกับน้ำมัน^[58]

เกลือในอาหาร

เกลือมีอยู่ในอาหารส่วนใหญ่ แต่ในอาหารตามธรรมชาติ เช่น เนื้อสัตว์ ผัก และผลไม้ จะมีอยู่เพียงเล็กน้อย มักถูกเติมลงในอาหารแปรรูป (เช่น อาหารกระป๋อง อาหารรสเค็ม อาหารดอง อาหารว่าง และอาหารว่างอาหารสะดวกซื้อ) โดยทำหน้าที่เป็นทั้งสารกันบูด และตัวปรุงรส เกลือผลิตภัณฑ์นม ใช้ในการเตรียมเนยและชีส ^[59] นอกจากนี้ยังช่วยปรุงรสอาหารโดยลดความขม ทำให้อาหารมีรสชาติดีขึ้นและรับรู้ความหวานได้มากขึ้น ^[60]

ก่อนการถือกำเนิดของตู้เย็นไฟฟ้า การใส่เกลือเป็นหนึ่งในวิธีหลักของการถนอมอาหาร ดังนั้น ปลาเฮอริง มีโซเดียม 67 มิลลิกรัมต่อ 100 กรัม ขณะที่ปลาคิปเปอร์ดองมี 990 มิลลิกรัม ในทำนองเดียวกัน เนื้อหมูมี 63 มิลลิกรัม ขณะที่เบคอนมี 1,480 มิลลิกรัม และมันฝรั่งมี 7 มิลลิกรัม แต่มันฝรั่งทอดกรอบ มีถึง 800 มิลลิกรัมต่อ 100 กรัม^[18] เกลือถูกใช้กันอย่างแพร่หลายในการปรุงอาหาร ทั้งเป็นเครื่องปรุงรส และในเทคนิคต่าง ๆ เช่น การอบเกลือ และการแช่น้ำเกลือ แหล่งหลักของเกลือในอาหารตะวันตก นอกเหนือจากการใช้โดยตรง ได้แก่ ขนมปังและธัญพืช เนื้อสัตว์และผลิตภัณฑ์นม^[18]

ในวัฒนธรรมเอเชียตะวันออกหลายแห่ง เกลือไม่ได้ถูกใช้เป็นเครื่องปรุงรสตามประเพณี^[61] เครื่องปรุงรส เช่น ซอสถั่วเหลือง น้ำปลา และซอสหอยนางรม มักมีโซเดียมสูง และทำหน้าที่คล้ายเกลือแกงในวัฒนธรรมตะวันตก โดยนิยมใช้ในการปรุงอาหารมากกว่าการปรุงรสบนโต๊ะอาหาร^[62]

ชีววิทยาของรสเค็ม

รสชาติเค็มของมนุษย์จะถูกตรวจจับโดยตัวรับรสโซเดียมในเซลล์ของต่อมรับรสบนลิ้น^[63] ผลการศึกษาทางประสาทสัมผัสพบว่า รูปแบบโปรตีโอไลซ์ของช่องโซเดียมของเยื่อบุผิว (ENaC) ทำหน้าที่เป็นตัวรับรสเค็มในมนุษย์ ^[64]

การบริโภคโซเดียมกับสุขภาพ

• งานฝีมือ
• 
  น้ำเกลือ จาก บ่อเกลือ นำมาต้มทำเกลือ ที่ จ.น่าน
• 
  กองเกลือใน ซาลาร์ เด อูยูนี ประเทศโบลิเวีย
• 
  แหล่งเกลือทะเลใน ทมิฬนาฑู ประเทศอินเดีย
• 
  ลูกเกลือใน จังหวัดบอร์กู ประเทศชาด

เกลือแกงมีโซเดียมประมาณ 40% ของน้ำหนัก ดังนั้นในปริมาณ 6 กรัม (1 ช้อนชา) มีประมาณ 2,400 มิลลิกรัม^[65] โซเดียมมีบทบาทสำคัญต่อร่างกายมนุษย์ โดยทำหน้าที่เป็นอิเล็กโทรไลต์ ช่วยให้เส้นประสาทและกล้ามเนื้อทำงานได้อย่างถูกต้อง อีกทั้งยังมีส่วนในการควบคุมออสโมซิส และรักษาสมดุลของของเหลวในอวัยวะต่าง ๆ ของร่างกาย^[66] โซเดียมส่วนใหญ่ในอาหารตะวันตกมาจากเกลือ^[9] ปริมาณการบริโภคเกลือโดยทั่วไปในหลายประเทศตะวันตกอยู่ที่ประมาณ 10 กรัมต่อวัน ซึ่งสูงกว่าในหลายประเทศในยุโรปตะวันออกและเอเชีย^[67] ระดับโซเดียมที่สูงในอาหารแปรรูปมีผลอย่างมากต่อปริมาณโซเดียมที่บริโภครวมทั้งหมด^[68] ในสหรัฐอเมริกา 75% ของโซเดียมที่บริโภคมาจากอาหารแปรรูปและอาหารในร้านอาหาร 11% มาจากการปรุงอาหารและการเติมระหว่างมื้อ ที่เหลือมาจากโซเดียมตามธรรมชาติในอาหาร^[69]

เนื่องจากการบริโภคโซเดียมมากเกินไปเพิ่มความเสี่ยงต่อโรคหัวใจและหลอดเลือด^[9] องค์กรด้านสุขภาพจึงแนะนำให้ลดการบริโภคเกลือในอาหาร^{[9][11][70][71]} การบริโภคโซเดียมในปริมาณสูงเพิ่มความเสี่ยงต่อโรคหลอดเลือดสมอง โรคหลอดเลือดหัวใจ และ โรคไต^[8][67] การลดโซเดียมลง 1,000 มิลลิกรัมต่อวันอาจช่วยลดความเสี่ยงต่อโรคหัวใจและหลอดเลือดได้ถึง 30 เปอร์เซ็นต์ ^{[7] [9]} ในผู้ใหญ่และเด็กที่ไม่มีอาการป่วยเฉียบพลัน การลดการบริโภคโซเดียมจากระดับที่สูงตามปกติจะช่วยลดความดันโลหิตได้ ^{[70] [72]} การรับประทานอาหารโซเดียมต่ำช่วยปรับปรุงความดันโลหิตได้มากขึ้นในผู้ที่เป็นโรคความดันโลหิตสูง^{[73] [74]}

องค์การอนามัยโลก แนะนำให้ผู้ใหญ่บริโภคน้อยกว่า 2,000 มิลลิกรัมต่อวัน หรือเทียบเท่ากับเกลือ 5 กรัม^[11] แนวทางของสหรัฐอเมริกาแนะนำให้ผู้ที่เป็นโรคความดันโลหิตสูง ชาวแอฟริกันอเมริกัน และผู้ใหญ่วัยกลางคนและผู้สูงอายุ จำกัดการบริโภคโซเดียวไม่เกิน 1,500 มิลลิกรัมต่อวัน พร้อมทั้งได้รับโพแทสเซียมตามคำแนะนำที่ 4,700 มิลลิกรัมต่อวัน ผ่านการรับประทานอาหารที่มีประโยชน์ เช่น ผักและผลไม้ ^{[9] [75]}

ขณะที่ประเทศที่พัฒนาแล้วแนะนำให้ลดการบริโภคโซเดียมให้น้อยกว่า 2,300  มิลลิกรัมต่อวัน^[9] บทวิจารณ์หนึ่งแนะนำให้ลดลงเหลืออย่างน้อย 1,200 มิลลิกรัม (เทียบเท่ากับเกลือ 3 กรัมต่อวัน) เนื่องจากการลดปริมาณเกลือลงเพิ่มเติมช่วยให้ความดันโลหิตซิสโตลิกลดลงมากขึ้นในทุกกลุ่มอายุและชาติพันธุ์ ^[70] การทบทวนอีกกรณีหนึ่งระบุว่ามีหลักฐานไม่สอดคล้องหรือไม่เพียงพอที่จะสรุปว่าการลดการบริโภคโซเดียมให้ต่ำกว่า 2,300 มิลลิกรัมต่อวันเป็นประโยชน์หรือเป็นอันตราย^[76]

หลักฐานแสดงให้เห็นถึงความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนระหว่างเกลือและโรคหลอดเลือดหัวใจ โดยพบว่า "ความสัมพันธ์ระหว่างการบริโภคโซเดียมกับโรคหลอดเลือดหัวใจหรืออัตราการเสียชีวิตมีลักษณะเป็นรูปตัว U ซึ่งหมายความว่าความเสี่ยงเพิ่มขึ้นทั้งในกรณีที่บริโภคโซเดียมในปริมาณสูงและต่ำเกินไป" ^[77] ผลการศึกษาแสดงให้เห็นว่าอัตราการเสียชีวิตที่เพิ่มขึ้นจากการบริโภคเกลือมากเกินไปเกี่ยวข้องกับผู้ที่เป็นโรคความดันโลหิตสูงเป็นหลัก ขณะที่อัตราการเสียชีวิตที่เพิ่มขึ้นในกลุ่มที่จำกัดการบริโภคเกลือดูเหมือนจะใกล้เคียงกัน ไม่ว่าระดับความดันโลหิตจะเป็นเท่าใด หลักฐานนี้ชี้ให้เห็นว่าแม้ผู้ที่เป็นโรคความดันโลหิตสูงควรให้ความสำคัญกับการลดโซเดียมให้อยู่ในระดับที่แนะนำ แต่ทุกกลุ่มควรรักษาระดับการบริโภคโซเดียมให้เหมาะสม โดยอยู่ระหว่าง 4-5 กรัมต่อวัน (เทียบเท่ากับเกลือ 10-13 กรัม)^[77]

หนึ่งในสองความเสี่ยงด้านอาหารที่สำคัญที่สุดต่อภาวะทุพพลภาพทั่วโลกคือการบริโภคอาหารที่มีโซเดียมสูง^[78]

ชนิดอื่น ๆ

เกลือทะเลที่ยังไม่ผ่านการกลั่นมี แมกนีเซียม แคลเซียม ฮาไลด์ และซัลเฟตในปริมาณเล็กน้อย รวมถึงผลิตภัณฑ์จากสาหร่ายบางชนิด แบคทีเรียที่ทนต่อเกลือ และอนุภาคตะกอน เกลือแคลเซียมและแมกนีเซียมทำให้มีรสขมเล็กน้อย และทำให้เกลือทะเลที่ยังไม่ผ่านการกลั่นมีคุณสมบัติดูดความชื้น (กล่าวคือ เกลือจะค่อย ๆ ดูดซับความชื้นจากอากาศหากเก็บไว้โดยไม่ปิดฝา) ผลิตภัณฑ์จากสาหร่ายมีกลิ่น "คาว" หรือ "กลิ่นทะเล" เล็กน้อย โดยกลิ่นทะเลเกิดจากสารประกอบออร์กาโนโบรมีน ตะกอนที่มีสัดส่วนแตกต่างกันตามแหล่งที่มาทำให้เกลือมีสีเทาหมอง เนื่องจากมนุษย์สามารถรับรู้รสชาติและกลิ่นได้แม้ในปริมาณเล็กน้อย เกลือทะเลจึงให้รสชาติที่ซับซ้อนกว่าโซเดียมคลอไรด์บริสุทธิ์เมื่อโรยบนอาหาร อย่างไรก็ตาม หากเติมเกลือลงขณะปรุงอาหาร รสชาติเหล่านี้มักถูกกลบด้วยรสชาติของส่วนผสมอื่น ๆ^[54] อุตสาหกรรมเกลือบริสุทธิ์อ้างผลการศึกษาทางวิทยาศาสตร์ที่ระบุว่า เกลือทะเลและเกลือหินดิบมีไอโอดีนไม่เพียงพอในการป้องกันโรคขาดไอโอดีน^[79]

การใช้ประโยชน์อื่น ๆ

เกลือที่ผลิตทั่วโลกมีเพียงส่วนน้อยที่ใช้ในการบริโภคอาหาร ส่วนที่เหลือนำไปใช้ในการเกษตร การบำบัดน้ำ การผลิตสารเคมี การละลายน้ำแข็ง และอุตสาหกรรมอื่น ๆ^[4] ในการใช้เกลือเป็นปุ๋ยในการรดน้ำต้นไม้ การควบคุมความเข้มข้นให้อยู่ในระดับปานกลางช่วยหลีกเลี่ยงความเป็นพิษที่อาจเกิดขึ้นได้ โดยทั่วไป ปริมาณ 1–3 กรัม (0.035–0.106 ออนซ์) ต่อลิตร ถือว่าปลอดภัยและมีประสิทธิภาพสำหรับพืชส่วนใหญ่^[80][81][82] โซเดียมคลอไรด์เป็นหนึ่งในวัตถุดิบอนินทรีย์ที่มีปริมาณการใช้สูงที่สุด และเป็นวัตถุดิบหลักในการผลิตโซดาไฟและคลอรีน ซึ่งใช้ในการผลิตพีวีซี เยื่อกระดาษ และสารประกอบอนินทรีย์และอินทรีย์อื่น ๆ อีกมากมาย เกลือใช้เป็นสารฟลักซ์ในการผลิตอะลูมิเนียม โดยชั้นเกลือที่ละลายจะลอยอยู่บนโลหะที่หลอมละลาย และช่วยกำจัดเหล็กและสิ่งปนเปื้อนจากโลหะอื่น ๆ นอกจากนี้ยังใช้ในการผลิตสบู่ และกลีเซอรีน โดยทำหน้าที่ช่วยเปลี่ยนไขมันให้เป็นสบู่ เกลือทำหน้าที่เป็นอิมัลซิไฟเออร์ในการผลิตยางสังเคราะห์ อีกทั้งยังใช้ในการเผาเครื่องปั้นดินเผา โดยเกลือที่เติมลงในเตาจะระเหยเป็นไอก่อนควบแน่นบนพื้นผิวของเซรามิก ทำให้เกิดเคลือบที่แข็งแรง ^[83]

เมื่อเจาะผ่านวัสดุหลวม เช่น ทรายหรือกรวด อาจเติมเกลือลงในของเหลวเจาะเพื่อสร้าง "ผนัง" ที่มั่นคงและป้องกันไม่ให้รูพังทลาย ยังมีกระบวนการอื่น ๆ อีกมากมายที่ใช้เกลือ เช่น การเป็นสารกัดสีในการย้อมสิ่งทอ การฟื้นฟูยางไม้ในกระบวนการทำให้น้ำอ่อนตัว การฟอกหนัง การถนอมเนื้อและปลา รวมถึงบรรจุกระป๋องเนื้อและผัก^[83][84][85]

การผลิต

เหมืองเกลือและโรงงานแปรรูป Sifto Canada ที่ท่าเรือใน เมือง Goderich รัฐออนแทรีโอ ประเทศแคนาดา

เกลือที่ใช้ในอุตสาหกรรมอาหารคิดเป็นเพียงส่วนน้อยของการผลิตเกลือในประเทศอุตสาหกรรม (7% ในยุโรป)^[86] แม้ว่าทั่วโลก การใช้เกลือเพื่อการบริโภคจะคิดเป็น 17.5% ของการผลิตทั้งหมด^[87] ในปี 2018 การผลิตเกลือทั่วโลกอยู่ที่ 300 ล้านตัน โดย 6 อันดับแรก ได้แก่ จีน (68 ล้านตัน) สหรัฐอเมริกา (42 ล้านตัน) อินเดีย (29 ล้านตัน) เยอรมนี (13 ล้านตัน) แคนาดา (13 ล้านตัน) และออสเตรเลีย (12 ล้านตัน)

การผลิตเกลือเป็นหนึ่งในอุตสาหกรรมเคมีที่เก่าแก่ที่สุด^[88] แหล่งสำคัญของเกลือคือน้ำทะเล ซึ่งมีความเค็มประมาณ 3.5%^[4] หมายความว่าน้ำทะเล 1 กิโลกรัม (2.2 ปอนด์) มีเกลือละลายอยู่ประมาณ 35 ก. (1.2 ออนซ์) โดยส่วนใหญ่เป็นไอออน โซเดียม ( Na⁺
) และคลอไรด์ ( Cl⁻
)^[89] มหาสมุทรของโลกเป็นแหล่งเกลือที่แทบจะไม่มีวันหมด ด้วยปริมาณที่มหาศาลจนทำให้ไม่มีการคำนวณปริมาณสำรองอย่างเป็นทางการ^[84] การระเหยของน้ำทะเลเป็นวิธีการผลิตที่นิยมใช้ในประเทศชายฝั่งที่มีอัตราการระเหยสูงและปริมาณน้ำฝนต่ำ บ่อระเหยเกลือถูกเติมน้ำจากมหาสมุทร และสามารถเก็บเกี่ยวผลึกเกลือได้เมื่อน้ำระเหยแห้ง บางครั้งบ่อน้ำเหล่านี้มีสีสันสดใส เนื่องจากสาหร่ายบางชนิดและจุลินทรีย์อื่น ๆ เจริญเติบโตได้ดีในสภาพที่มีความเค็มสูง^[90]

ห่างจากทะเลออกไป เกลือถูกสกัดจากตะกอนขนาดใหญ่ที่ทับถมกันมาหลายพันปีจากการระเหยของน้ำทะเลและทะเลสาบ แหล่งเกลือเหล่านี้ถูกขุดโดยตรงเพื่อผลิตเกลือหิน หรือสกัดโดยการสูบน้ำเข้าไปละลายแร่เกลือ ในทั้งสองกรณี เกลืออาจถูกทำให้บริสุทธิ์ด้วยการระเหยน้ำเกลือทางกล โดยเดิมที ใช้กระทะเปิดตื้นที่ให้ความร้อนเพื่อเร่งการระเหย นอกจากนี้ยังมีการใช้วิธีระเหยแบบสูญญากาศอีกด้วย^[85] เกลือดิบถูกทำให้บริสุทธิ์โดยการบำบัดด้วยสารเคมีเพื่อตกตะกอนสิ่งเจือปนเป็นหลัก (เช่น เกลือแมกนีเซียมและแคลเซียม) จากนั้นจึงผ่านกระบวนการระเหยหลายขั้นตอน เกลือบางส่วนผลิตด้วยกระบวนการอัลเบอร์เกอร์ ซึ่งใช้การระเหยในหม้อสุญญากาศร่วมกับการหว่านสารละลายด้วยผลึกลูกบาศก์ ทำให้ได้เกล็ดเกลือที่มีลักษณะเป็นเม็ดหยาบ^[91] ชาวอาโยเรโอ ซึ่งเป็นชนพื้นเมืองจากเผาชาโกในปารากวัย ได้เกลือจากขี้เถ้าที่เกิดจากการเผาไม้ของต้นเกลืออินเดีย (Maytenus vitis-idaea) และไม้ชนิดอื่น ๆ^[92]

เหมืองใต้ดินที่ใหญ่ที่สุดในโลกคือ เหมืองซิฟโต ซึ่งตั้งอยู่ใต้ทะเลสาบฮูรอนลึกประมาณ 550 เมตร ในเมืองกอเดอริช รัฐออนแทรีโอ (ประเทศแคนาดา) โดยมีการสกัดเกลือประมาณ 7 ล้านตันต่อปี^[93] เหมืองเกลือเควรา ในปากีสถานมี 19 ชั้น โดย 11 ชั้นอยู่ใต้ดิน และมีทางเดินรวมระยะทาง 400 กม. (250 ไมล์) เกลือจะถูกขุดออกโดยวิธี ห้องและเสา โดยเหลือวัสดุประมาณครึ่งหนึ่งไว้ในตำแหน่งเดิมเพื่อรองรับโครงสร้างด้านบน คาดว่าการสกัดเกลือหิมาลัย จะดำเนินต่อไปได้อีกประมาณ 350 ปี ด้วยอัตราการสกัดปัจจุบันที่ราว 385,000 ตันต่อปี เหมืองยังเป็นแหล่งท่องเที่ยวสำคัญ โดยมีนักท่องเที่ยวมาเยี่ยมชมประมาณ 250,000 คนต่อปี^[94]

• Artisanal
• 
  Brine from salt wells is boiled to produce salt at Nan Province, Thailand
• 
  Salt mounds in Salar de Uyuni, Bolivia
• 
  Sea-salt pans in Tamil Nadu, India
• 
  Salt balls in Borkou province, Chad

ในศาสนา

ขนมปังและเกลือ ในพิธีแต่งงานแบบรัสเซีย

เกลือมีบทบาทสำคัญในศาสนาและวัฒนธรรมมาอย่างยาวนาน ในพิธีบูชายัญแบบพราหมณ์ พิธีกรรมของชาวฮิตไทต์ และเทศกาลของชาวเซไมต์และชาวกรีกในช่วง จันทร์ดับ เกลือมักถูกโยนลงไปในกองไฟ ซึ่งทำให้เกิดเสียงกรอบแกรบ ^[95] ชาวอียิปต์ กรีก และโรมันโบราณบูชาเทพเจ้าของตนด้วยการถวายเกลือและน้ำ ซึ่งบางคนคิดว่านี่เป็นต้นกำเนิดของน้ำศักดิ์สิทธิ์ในศาสนาคริสต์^[96] ใน ศาสนายิว แนะนำให้รับประทานขนมปังรสเค็มหรือเติมเกลือลงไป หากขนมปังไม่มีรสเค็ม เมื่อประกอบพิธีคิดดูชใน วันชาบัต นอกจากนี้ ยังมีธรรมเนียมโรยเกลือบนขนมปังหรือจุ่มขนมปังลงในเกลือเล็กน้อยก่อนส่งไปรอบโต๊ะหลังพิธีคิดดุช เพื่อรักษาพันธสัญญาระหว่างประชาชนกับพระเจ้า ชาวยิวจึงจุ่มขนมปังสะบาโตลงในเกลือ ^[96] เกลือมีบทบาทในประเพณีคริสเตียนหลายรูปแบบ และเป็นสิ่งจำเป็นในพิธีมิสซาแบบทริเดนไทน์ เกลือถูกใช้ในรายการที่สาม (ซึ่งรวมถึงพิธีขับไล่ปีศาจ) ของการถวายแบบเซลติก (เทียบกับ พิธีกรรมกาลลิกัน) ซึ่งใช้ในการถวายโบสถ์ และยังได้รับอนุญาตให้เติมลงในน้ำศักดิ์สิทธิ์ในพิธีของนิกายโรมันคาธอลิกใน "สถานที่ที่มีธรรมเนียมปฏิบัติ" นี้^[97] พระคัมภีร์ กล่าวถึงเกลือหลายครั้ง ทั้งในฐานะแร่ธาตุและสัญลักษณ์เชิงเปรียบเทียบ หนึ่งในตัวอย่างคือเรื่องราวที่ภรรยาของโลทกลายเป็นเสาเกลือเมื่อหันกลับไปที่เมือง โซดอมและโกโมราห์ขณะถูกทำลาย ในพันธสัญญาใหม่ พระเยซูทรงเปรียบผู้ติดตามของพระองค์ว่าเป็น "เกลือแห่งแผ่นดินโลก" ^[98]

ในตำนาน แอซเท็ก แอซเท็กฮุยซ์โตซิฮัวตล์เป็นเทพีแห่งความอุดมสมบูรณ์ ผู้ปกครองเกลือและน้ำเค็ม^[99] ในศาสนาฮินดู เกลือถือเป็นสารมงคล และถูกใช้ในพิธีกรรมต่าง ๆ เช่น พิธีขึ้นบ้านใหม่ และงานแต่งงาน ^[100] ใน ศาสนาเชน ผู้ศรัทธาจะถวายข้าวสารดิบพร้อมเกลือเล็กน้อยต่อหน้าเทพเจ้าเพื่อแสดงความจงรักภักดี นอกจากนี้ ยังมีธรรมเนียมโรยเกลือบนเถ้ากระดูกของผู้เสียชีวิตก่อนทำการฝัง^[101] เชื่อกันว่าเกลือสามารถขับไล่วิญญาณชั่วร้ายในพุทธศาสนามหายาน เมื่อกลับจากงานศพ มีธรรมเนียมให้โรยเกลือเล็กน้อยบนไหล่ซ้าย เพื่อป้องกันไม่ให้วิญญาณชั่วร้ายติดตามเข้ามาในบ้าน^[102] ใน ศาสนาชินโต ชิโอะ (Shio, 塩) ใช้ในการชำระล้างสถานที่และผู้คนในพิธีกรรม (ฮาราเอะ โดยเฉพาะชูบาสึ) นอกจากนี้ ยังมีการกองเกลือเล็ก ๆ ไว้ในจานใกล้ทางเข้าเพื่อปัดเป่าสิ่งชั่วร้ายและดึงดูดลูกค้า ^[103]

ดูเพิ่ม

• เกลือ (เคมี)
• ดีเกลือ