รายพระนามสุลต่านแห่งออตโตมัน

สุลต่านจักรวรรดิออตโตมัน (ตุรกี: Osmanlı padişahları) เป็นสมาชิกทั้งหมดในราชวงศ์ออตโตมันที่ปกครองจักรวรรดิข้ามทวีปตั้งแต่ ค.ศ. 1299 จนกระทั่งล่มสลลายใน ค.ศ. 1922 จักรวรรดิออตโตมันในช่วงสูงสุดกินพื้นที่ตั้งแต่ฮังการีทางเหนือถึงเยเมนทางใต้ และจากแอลจีเรียทางตะวันตกถึงอิรักทางตะวันออก พระมหากษัตริย์บริหารครั้งแรกในเมือง Söğüt จนถึง ค.ศ. 1280 แล้วย้ายไปที่เมืองบูร์ซาใน ค.ศ. 1323 หรือ 1324 ต่อมามีการย้ายเมืองหลวงไปที่เอเดรียโนเปิล (ปัจจุบันคือเอดีร์แน) ใน ค.ศ. 1363 หลังการพิชิตของสุลต่านมูรัดที่ 1 แล้วไปที่คอนสแตนติโนเปิล (ปัจจุบันคืออิสตันบูล) ใน ค.ศ. 1453 หลังการพิชิตของสุลต่านเมห์เหม็ดที่ 2^[1]

ผังพระราชวงศ์

สุลต่าน แห่งจักรวรรดิออตโตมัน Osmanlı padişahı
ราชาธิปไตยในอดีต
จักรวรรดิ
ตราแผ่นดินจักรวรรดิ
ผู้ปกครององค์สุดท้าย สุลต่านเมห์เหม็ดที่ 6 4 กรกฎาคม ค.ศ. 1918 – 1 พฤศจิกายน ค.ศ. 1922
ปฐมกษัตริย์	สุลต่านออสมันที่ 1 (ประมาณ ค.ศ. 1299–1323/4)
องค์สุดท้าย	สุลต่านเมห์เหม็ดที่ 6 (ค.ศ. 1918–1922)
อิสริยยศ	His Imperial Majesty
สถานพำนัก	พระราชวังในอิสตันบูล: โทพคาปึ (คริสต์ทศวรรษ 1460–1853) ดอลมาบาฮ์เช (ค.ศ. 1853–1889; 1909–1922) ยึลดึซ (ค.ศ. 1889–1909)
ผู้แต่งตั้ง	สืบราชสันตติวงศ์
เริ่มระบอบ	ประมาณ ค.ศ. 1299
สิ้นสุดระบอบ	1 พฤศจิกายน ค.ศ. 1922

ธงพระอิสริยยศออตโตมัน

ในช่วงต้นของจักรวรรดิออตโตมันมีรายงานหลายแบบ เพราะเป็นเรื่องยากที่จะแยกความจริงออกจากตำนาน จักรวรรดินี้เริ่มมีตัวตนในปลายคริสต์ศตวรรษที่ 13 และผู้ปกครองคนแรก (และชื่อของจักรวรรดิ) คือสุลต่านออสมันที่ 1 ตามตำนานของออตโตมัน ออสมันสืบเชื้อสายมาจากเผ่าคายือแห่งชาวเติร์กโอฆุซ^[2] จักรวรรดิออตโตมันที่พระองค์ก่อตั้งดำรงอยู่เป็นเวลาหกศตวรรษผ่านรัชสมัยสุลต่าน 36 องค์ จักรวรรดิออตโตมันล่มสลายหลังความพ่ายแพ้ของฝ่ายมหาอำนาจกลาง ซึ่งตนเป็นพันธมิตรในสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง ฝ่ายสัมพันธมิตรที่เป็นฝ่ายชนะได้แบ่งจักรวรรดิออตโตมัน และทำให้เกิดสงครามประกาศอิสรภาพตุรกี นำไปสู่การล้มล้างระบอบสุลต่านใน ค.ศ. 1922 และการก่อตั้งประเทศตุรกีสมัยใหม่ใน ค.ศ. 1922^[3]

รายพระนาม

№	พระนาม	พระบรมฉายาลักษณ์	เริ่มรัชกาล	สิ้นรัชกาล	ตราพระปรมาภิไธยทูกรา	หมายเหตุ
สถาปนาจักรวรรดิ (1299 – 1453)
1	ออสมันที่ 1 ĠĀZĪ (ขุนศึก)		ราว. 1299	ราว. 1326 [4]	— [c]	โอรส เอตูกรุล เบย์[5] กับสตรีไม่ปรากฏนาม[6] ทรงราชย์ตลอดพระชนม์ชีพ
2	ออร์ฮานที่ 1 ĠĀZĪ (ขุนศึก)		c. 1326 [7]	1362		โอรสออสมันที่ 1 กับ มัลฮัน ฮาตุน.[6] ทรงราชย์ตลอดพระชนม์ชีพ[8]
3	มูรัดที่ 1 SULTAN-İ AZAM (สุลต่านผู้สูงส่งที่สุด) HÜDAVENDİGÂR (ผู้เป็นที่รักยิ่งจากพระเจ้า) ŞEHÎD (ผู้พลีชีพ) [9][b]		1362	15 มิถุนายน 1389		โอรสออร์ฮานกับนิลูเฟอร์ ฮาตุน.[6] ทรงราชย์ตลอดพระชนม์ชีพ ถูกปลงพระชนม์ในยุทธการที่โคโซโว.[10]
4	บาเยซิดที่ 1 SULTAN-İ RÛM (สุลต่านแห่งจักรวรรดิโรมัน) YILDIRIM (ผู้ส่องแสง)		15 มิถุนายน 1389	20 กรกฎาคม 1402		โอรสมูรัดที่ 1 กับกึลซิเซค ฮาตุน.[6] ถูกจับเป็นเชลยใน ยุทธการอักการา (สิ้นรัชกาลโดยพฤตินัย); สวรรคตขณะถูกคุมขัง ณ อักเซฮีร์ ใน 8 มีนาคม 1403.[11]
สงครามกลางเมืองออตโตมัน[d] (20 กรกฎาคม 1402 – 5 กรกฎาคม 1413)
—	อิซา เซเลบี สุลต่านร่วมอนาโตเลีย		1403–1405 (สุลต่านแห่งอนาโตเลียตะวันตก)	1406	—	หลัง ยุทธการที่อังการา ใน 20 กรกฎาคม 1402, อิซา เซเลบี แพ้ มูซา เซเลบี และ เริ่มควบคุมภาคตะวันตกของอนาโตเลีย ดินแดนของจักรวรรดิในเวลาราว 2 ปี พ่ายแพ้ เมห์เหม็ด เซเลบิ ในการศึก ณ อุลุบัต ใน 1405 ถูกปลงพระชนม์ใน 1406
—	อีเมียร์ (อาเมียร์) สุไลยมาน เซเลบี ปฐมสุลต่านแห่งรูเมเลีย		20 กรกฎาคม 1402	17 กุมภาพันธ์ 1411[12]	—	รับพระยศ สุลต่าน รูเมเลีย สำหรับจักรวรรดิในยุโรป ยุคสมัยสั้น ๆ หลังออตโตมันพ่าย ยุทธการอังการา ใน 20 กรกฎาคม 1402 ถูกปลงพระชนม์ 17 กุมภาพันธ์ 1411.[13]
—	มูซา เซเลบี สุลต่านรูเมเลียที่ 2		18 กุมภาพันธ์ 1411	5 กรกฎาคม 1413[14]	—	รับพระยศ สุลต่านรูเมเลีย สำหรับจักรวรรดิในยุโรป [15] 18 กุมภาพันธ์ 1411,หลัง สุไลมาน เซเลบี. ถูกปลงพระชนม์ 5 กรกฎาคม 1413 โดย กองทัพเมห์เหม็ด เซเลบี ในยุทธการ Çamurlu Derbent ที่ โซเฟีย ใน บัลแกเรีย.[16]
—	เมห์เหม็ด เซเลบี สุลต่านอนาโตเลีย		1403–1406 (สุลต่านแห่งดินแดนอนาโตเลียตะวันออก)’’ 1406–1413 (สุลต่าน อนาโตเลีย)	5 กรกฎาคม 1413	—	ได้รับการควบคุมทางด้านตะวันออกของดินแดน อนาโตเลีย ในฐานะสุลต่านร่วม หลังจากความพ่ายแพ้ ยุทธการที่อังการาใน 20 กรกฎาคม 1402. แพ้ อีซา เซเลบี ในยุทธการ ณ อูลูบัต ใน 1405. ทรงเป็นผู้ปกครองภูมิภาคอนาโตเลียแห่งจักรวรรดิออตโตมันแต่เพียงผู้เดียว หลังอีซาสิ้นพระชนม์ใน 1406. รับพระยศ สุลต่านออตโตมัน เมห์เหม็ดที่ 1 ข่าน หลัง มูซา สิ้นพระชนม์ ณ 5 กรกฎาคม 1413.
รัฐสุลต่านฟื้นฟู
5	เมห์เหม็ดที่ 1 ÇELEBİ (ผู้อ่อนโยน) KİRİŞÇİ (lit. The Bowstring Maker for his support)		5 กรกฎาคม 1413	26 มีนาคม 1421		โอรสบาเยซิดที่ 1 และเดฟเลต ฮาตุน.[6] ทรงราชย์ตลอดพระชนม์ชีพ[17]
6	มูรัดที่ 2 KOCA (มหาราช)		25 มิถุนายน 1421	1444		โอรสเมห์เหม็ดที่ 1 กับ เอมิเน ฮาตุน;[6] สละราชสมบัติให้โอรส เมห์เหม็ดที่ 2.[18]
7	เมห์เหม็ดที่ 2 FĀTİḤ (ผู้พิชิต) فاتح		1444	1446		โอรสมูรัดที่ 2 กับ ฮูมา ฮาตุน.[6] ถวายบัลลังก์ให้พระราชบิดาหลังจากที่ขอให้พระองค์กลับสู่อำนาจพร้อมกับภัยคุกคามที่เพิ่มขึ้นจากจานิสซารี[18]
(6)	มูรัดที่ 2 KOCA (มหาราช)		1446	3 กุมภาพันธ์ 1451		รัชกาลที่ 2; ถูกบังคับให้กลับมาทรงราชย์เพื่อปราบปรามกบฏจานิสซารี[19] ทรงราชย์ตลอดพระชนม์ชีพ
การขยายตัวของจักรวรรดิ (1453 – 1550)
(7)	เมห์เหม็ดที่ 2 KAYSER-İ RÛM (ซีซาร์แห่งโรมัน) FĀTİḤ (ผู้พิชิต) فاتح		3 กุมภาพันธ์ 1451	3 พฤษภาคม 1481		รัชกาลที่ 2; การพิชิตคอนสแตนติโนเปิล ใน 1453; ทรงราชย์ตลอดพระชนม์ชีพ[20]
8	บาเยซิดที่ 2 VELÎ (นักบุญ)		19 พฤษภาคม 1481	25 เมษายน 1512		โอรสเมห์เหม็ดที่ 2 กึลบาฮาร์ ฮาตุน[6] สละราชสมบัติ สวรรคตใกล้ไดดีโมเตโค ใน 26 พฤษภาคม 1512.[21]
9	เซลิมที่ 1 YAVUZ (ผู้แข็งแกร่ง) Hadim'ul Haramain'ish-Sharifain (ผู้รับใช้แห่งเมกกะและเมดีนะ)		25 เมษายน 1512	21 กันยายน 1520		โอรสบาเยซิดที่ 2 กับ กึลบาฮาร์ ฮาตุน ทรงราชย์ตลอดพระชนม์ชีพ[22]
10	สุลัยมานที่ 1 MUHTEŞEM (ผู้สง่างาม) or KANÛNÎ (ผู้พระราชทานกฎหมาย) قانونى		30 กันยายน 1520	6 หรือ 7 กันยายน 1566		โอรสเซลิมที่ 1 กับฮัฟซา สุลต่าน; ทรงราชย์ตลอดพระชนม์ชีพ[23]
การปฏิรูปจักรวรรดิออตโตมัน (1550 – 1700)
11	เซลิมที่ 2 SARI (บลอนด์) MEST (ขี้เมา)		29 กันยายน 1566	21 ธันวาคม 1574		โอรสสุไลยมานที่ 1 กับ เฮอเรม สุลต่าน ทรงราชย์ตลอดพระชนม์ชีพ[24]
12	มูรัดที่ 3		22 ธันวาคม 1574	16 มกราคม 1595		โอรสเซลิมที่ 2 กับ นูร์บานู สุลต่าน ทรงราชย์ตลอดพระชนม์ชีพ[25]
13	เมห์เหม็ดที่ 3 ADLÎ (ผู้เที่ยงธรรม)		27 มกราคม 1595	20 หรือ 21 ธันวาคม 1603		โอรสมูรัดที่ 3 กับ ซาฟีเย สุลต่าน ทรงราชย์ตลอดพระชนม์ชีพ[26]
14	อะเหม็ดที่ 1 BAḪTī (ผู้โชคดี)		21 ธันวาคม 1603	22 พฤศจิกายน 1617		โอรสเมห์เหม็ดที่ 3 กับ ฮันดัน สุลต่าน; ทรงราชย์ตลอดพระชนม์ชีพ[27]
15	มุสทาฟาที่ 1 DELİ (ผู้วิปลาส)		22 พฤศจิกายน 1617	26 กุมภาพันธ์ 1618		โอรสเมห์เหม็ดที่ 3 กับ ฮาลิเม สุลต่าน; ถูกถอดจากราชสมบัติจากการเสียจริตให้พระภาคิไนยออสมันที่ 2[28]
16	ออสมันที่ 2 GENÇ (ผู้เยาว์) ŞEHÎD (ผู้พลีชีพ) شهيد		26 กุมภาพันธ์ 1618	19 พฤษภาคม 1622		โอรสอะเหม็ดที่ 1 กับมาห์ฟิรุซ ฮาตุน; ถูกถอดในการจลาจลของจานิสซารี ใน19 พฤษภาคม 1622; ถูกปลงพระชนม์ 20 พฤษภาคม 1622 โดยแกรนด์วิเชียร์ คารา ดาวุด พาชา[29]
(15)	มุสทาฟาที่ 1 DELİ (ผู้วิปลาส)		20 พฤษภาคม 1622	10 กันยายน 1623		รัชกาลที่ 2; กลับมาทรงราชย์หลัง ออสมันที่ 2 ถูกปลงพระชนม์ ถูกถอดเนื่องจากเสียพระจริต ทรงถูกคุมพระองค์จนกระทั่งสวรรคตที่อิสตันบุล 20 มกราคม 1639[28]
17	มูรัดที่ 4 SAHİB-Î KIRAN ผู้พิชิตแบกแดด ĠĀZĪ (นักรบ) غازى		10 กันยายน 1623	8 หรือ 9 กุมภาพันธ์ 1640		โอรสอะเหม็ดที่ 1 กับโคเซม สุลต่าน. ทรงราชย์ตลอดพระชนม์ชีพ[30]
18	อิบราฮิม DELİ (ผู้วิปลาส) ผู้พิชิตครีต ŞEHÎD		9 กุมภาพันธ์ 1640	8 สิงหาคม 1648		โอรสอะเหม็ดที่ 1 กับโคเซม สุลต่าน; ถูกถอดใน 8 สิงหาคม 1648 ในการยึดอำนาจโดย ชีค อุล-อิสลาม ถูกรัดพระศอจนสวรรคตที่อิสตันบุลใน 18 สิงหาคม 1648[31] ตามคำสั่งแกรนด์วิเชียร์ เมฟเลวี เมห์เหม็ด ปาชา (Sofu Mehmed Pasha).
19	เมห์เหม็ดที่ 4 AVCI (ผู้ล่า) ĠĀZĪ (นักรบ) غازى		8 สิงหาคม 1648	8 พฤศจิกายน 1687		โอรสอิบราฮิมกับตุรฮาน สุลต่าน; ถูกถอด ณ 8 พฤศจิกายน 1687 เนื่องจากจักรวรรดิออตโตมันแพ้ การศึกที่โมฮักส์ครั้งที่ 2; สวรรคต ณ เอดีร์เน ใน 6 มกราคม 1693.[32]
20	สุลัยมานที่ 2 ĠĀZĪ (นักรบ)		8 พฤศจิกายน 1687	22 มิถุนายน 1691		โอรสอิบราฮิมกับอาซุบ สุลต่าน; ทรงราชย์ตลอดพระชนม์ชีพ[33]
21	อะเหม็ดที่ 2 ḪĀN ĠĀZĪ (เจ้าชายนักรบ)		22 มิถุนายน 1691	6 กุมภาพันธ์ 1695		โอรสอิบราฮิมกับมูอัซเซส สุลต่าน; ทรงราชย์ตลอดพระชนม์ชีพ.[34]
22	มุสทาฟาที่ 2 ĠĀZĪ (นักรบ)		6 กุมภาพันธ์ 1695	22 สิงหาคม 1703		โอรสเมห์เหม็ดที่ 4 กึลนุส สุลต่าน; ถูกถอด ณ 22 สิงหาคม 1703 โดยกบฏ จานิสซารี ในนาม เหตุการณ์เอดรีเน สวรรคตที่อิสตันบุล ณ 8 มกราคม 1704.[35]
ยุคหยุดนิ่งและการปฏิรูปจักรวรรดิ (1700 – 1827)
23	อะเหม็ดที่ 3 สุลต่านสมัยทิวลิป ĠĀZĪ (ขุนศึก)		22 สิงหาคม 1703	1 หรือ 2 ตุลาคม 1730		โอรสเมห์เหม็ดที่ 4 กับ กึลนุส สุลต่าน; ถูกถอดเนื่องจากการกบฏของพวกจานิสซารีนำโดย เปโตรนา ฮาลิล สวรรคต 1 กรกฎาคม 1736.[36]
24	มาห์หมุดที่ 1 ĠĀZĪ (นักรบ) KAMBUR (ผู้หลังค่อม)		2 ตุลาคม 1730	13 ธันวาคม 1754		โอรสมุสตาฟาที่ 2 กับ ซาลิฮา สุลต่าน; ทรงราชย์ตลอดพระชนม์ชีพ[37]
25	ออสมันที่ 3 SOFU (ผู้มีความศรัทธา)		13 ธันวาคม 1754	29 หรือ 30 ตุลาคม 1757		โอรสมุสตาฟาที่ 2 กับ เซสุวาร์ สุลต่าน; ทรงราชย์ตลอดพระชนม์ชีพ[38]
26	มุสทาฟาที่ 3 YENİLİKÇİ (ผู้สร้างนวัตกรรมแรก)		30 ตุลาคม 1757	21 มกราคม 1774		โอรสอะเหม็ดที่ 3 กับ มิฮ์ริซาร์ คาดึน; ทรงราชย์ตลอดพระชนม์ชีพ[39]
27	อับดุล ฮามิดที่ 1 Abd ūl-Hāmīd (ผู้รับใช้พระเจ้า) ISLAHATÇI (ผู้ปรับปรุง) ĠĀZĪ (ขุนศึก)		21 มกราคม 1774	6 หรือ 7 เมษายน 1789		โอรสอะเหม็ดที่ 3 กับ เซอร์มิ คาดิน; ทรงราชย์ตลอดพระชนม์ชีพ[40]
28	เซลิมที่ 3 BESTEKÂR (คีตกวี) NİZÂMÎ (เจ้าระเบียบ) ŞEHÎD (ผู้พลีชีพ)		7 เมษายน 1789	29 พฤษภาคม 1807		โอรสมุสตาฟาที่ 3 กับ มิฮ์ริชาห์ สุลต่าน ถูกถอดจากราชสมบัติจากการปฏิวัติเจเนสซารีนำโดยคาบักซิ มุสตาฟา เพื่อต้านการปฏิรูปของพระองค์ ถูกปลงพระชนม์ที่อิสตันบุล 28 กรกฎาคม 1808[41] ตามคำสั่งของสุลต่านมุสทาฟาที่ 4
29	มุสทาฟาที่ 4		29 พฤษภาคม 1807	28 กรกฎาคม 1808		โอรสอับดุลฮามิดที่ 1 กับซิเนเพอร์เวอร์ สุลต่าน; ถูกถอดในการกบฏนำโดย อัลเดมาร์ มุสตาฟา ปาชา ถูกปลงพระชนม์ที่อิสตันบุล 17 พฤศจิกายน 1808[42] ตามคำสั่งของสุลต่านมาห์หมุดที่ 2
จักรวรรดิออตโตมันสมัยใหม่ (1827 – 1908)
30	มาห์หมุดที่ 2 İNKILÂPÇI (นักปฏิรูป) ĠĀZĪ (ขุนศึก)		28 กรกฎาคม 1808	1 กรกฎาคม 1839		โอรสอับดุลฮามิดที่ 1 กับนักซิดิล สุลต่าน (พระชนนีบุญธรรม); ยกเลิก จานิสซารี สืบเนื่องมาจาก เหตุการณ์มหามงคล ใน 1826; ทรงราชย์ตลอดพระชนม์ชีพ[43]
31	อับดุล เมจิดที่ 1 TANZİMÂTÇI (The Strong Reformist or The Advocate of Reorganization) ĠĀZĪ (ขุนศึก)		1 กรกฎาคม 1839	25 มิถุนายน 1861		โอรสมาห์หมุดที่ 2 กับเบซมีอาเลียม สุลต่าน ประกาศพระบรมราชโองการ( Hatt-ı Sharif) แห่งกึลฮาเน (Tanzimât Fermânı) ที่เปิดตัวสมัย Tanzimat ของการปฏิรูปและการปรับโครงสร้างองค์กรใน 3 พฤศจิกายน 1839 ตามคำสั่งนักปฏิรูป แกรนด์วิเชียร์ มุสตาฟา ระชิด ปาชา รับรองIslâhat Hatt-ı Hümayun (พระบรมราชโองการ) (Islâhat Fermânı) ใน 18 กุมภาพันธ์ 1856; ทรงราชย์ตลอดพระชนม์ชีพ[44]
32	อับดุล อะซีซ BAḪTSIZ (ผู้โชคร้าย) ŞEHĪD (ผู้พลีชีพ)		25 มิถุนายน 1861	30 พฤษภาคม 1876		โอรสมาห์หมุดที่ 2 กับ เปอร์เนฟนิยาล สุลต่าน ถูกถอดโดยคณะเสนาบดี; ถูกพบว่าสวรรคต (อัตวินิบาตกรรมหรือปลงพระชนม์) 5 วันต่อมา[45]
33	มูรัดที่ 5		30 พฤษภาคม 1876	31 สิงหาคม 1876		โอรสอับดุลเมจิดที่ 1 กับเซฟเคฟซา คาดึน; ถูกถอดเนื่องประชวรทางจิต ถูกคุมพระองค์ในวังซิราอัน สวรรคต 29 สิงหาคม 1904.[46]
34	อับดุล ฮามิดที่ 2 Ulû Sultân Abd ūl-Hāmīd Khan (The Sublime Khan)		31 สิงหาคม 1876	27 เมษายน 1909		โอรสอับดุลเมจิดที่ 1 กับติริมูจกัน คาดึน ต่อมาเป็นราชบุตรบุญธรรม เปเรสตู คาดึน). มีพระราชานุญาตอย่างไม่เต็มพระทัยให้ตั้งสมัยปฐมรัฐธรรมนูญ ใน 23 พฤศจิกายน 1876 และทรงระงับใน 13 กุมภาพันธ์ 1878; ถูกบีบให้ฟื้นฟูสมัยรัฐธรรมนูญที่ 2 ใน 3 กรกฎาคม 1908 ถูกถอดใน เหตุการณ์ 31 มีนาคม (ใน 13 เมษายน 1909) ถูกคุมพระองค์ในพระราชวังเบย์เลอร์เบยี จนสวรรคต ณ 10 กุมภาพันธ์ 1918[47]
35	เมห์เหม็ดที่ 5 REŞÂD (Rashād) (ผู้ตามทางที่แท้จริง)		27 เมษายน 1909	3 กรกฎาคม 1918		โอรสอับดุลเมจิดที่ 1 กับกุลซีมาล คาดึน; ทรงราชย์ในฐานะ หุ่นเชิดของเมห์เหม็ด ตาลัต, อิสมาอิล เอนเวอร์ และ อะเหม็ด ซีมาล ปาชา จนสวรรคต[48]
36	เมห์เหม็ดที่ 6 VAHDETTİN (Wāhīd ād-Dīn) (The Unifier of Dīn (Islam) หรือ เอนกชนแห่ง อิสลาม)		4 กรกฎาคม 1918	1 พฤศจิกายน 1922		โอรสอับดุลเมจิดที่ 1 กับกูลุสตู ฮานึม; ระบอบสุลต่านถูกล้มล้าง; ลี้ภัยจาก คอนสแตนติโนเปิล (ปัจจุบัน อิสตันบุล) ใน 17 พฤศจิกายน 1922; สวรรคตขณะลี้ภัยในซานเรโม, อิตาลี ใน 16 พฤษภาคม 1926.[49]
เคาะลีฟะฮ์ ภายใต้สาธารณรัฐ (1 พฤศจิกายน 1922 – 3 มีนาคม 1924)
—	อับดุล เมจิดที่ 2		18 พฤศจิกายน 1922	3 มีนาคม 1924	— [c]	โอรสอับดุลลาซิซที่ 1 กับ เฮนาริดิล คาดึน[50] ได้รับเลือกเป็น เคาะลีฟะฮ์ โดย รัฐสภา; ลี้ภัยหลังการล้มเลิกระบอบคอลิฟะฮ์;[51] สวรรคตที่ปารีส, ฝรั่งเศส ใน 23 สิงหาคม 1944.[52]

ประมุขแห่งราชวงศ์ออสมันหลัง 1923

№	พระนาม	พระรูป	สมัย	ความสัมพันธ์กับรัชกาลก่อน
36	เมห์เหม็ดที่ 6		1922-1926	สุลต่านออตโตมันพระองค์สุดท้าย (1918–1922)[53]
37	อับดุล เมจิดที่ 2		1926-1944	กาหลิปออตโตมันพระองค์สุดท้าย (1922–1924)[53]
38	อาเหม็ด นิฮาด		1944-1954	พระราชนัดดาในสุลต่านมูรัดที่ 5[53]
39	ออสมัน ฟูอัด,		1954–1973	พระอนุชาต่างพระชนนีในอาเหม็ดที่ 4 นิฮาด[53]
40	เมห์เหม็ด อับดุลลาซิซ		1973–1977	พระราชนัดดาในสุลต่านอับดุล อะซีซ.[53]
41	อาลี วาซิบ		1977–1983	พระราชโอรสในอาเหม็ดที่ 4 นิฮาด[53]
42	เมห์เหม็ด ออร์ฮาน		1983–1994	พระราชนัดดาในสุลต่านอับดุล ฮามิดที่ 2[54]
43	เออร์ตูกรุล ออสมัน),		1994–2009	พระราชนัดดาในสุลต่านอับดุล ฮามิดที่ 2[55]
44	บาเยซิด ออสมัน		2009-2017	พระราชปนัดดาในสุลต่านอับดุล เมจิดที่ 1[56]
45	ดุนดาร์ อาลี ออสมัน		2017-2021	พระราชปนัดดาในสุลต่านอับดุล ฮามิดที่ 2
46	ฮารูน ออสมัน		2021–ปัจจุบัน	พระราชปนัดดาในสุลต่านอับดุล ฮามิดที่ 2

อ้างอิง

1. Stavrides 2001, p. 21
2. Kafadar, Cemal (1995). Between Two Worlds: The Construction of the Ottoman State. p. 122. That they hailed from the Kayı branch of the Oğuz confederacy seems to be a creative "rediscovery" in the genealogical concoction of the fifteenth century. It is missing not only in Ahmedi but also, and more importantly, in the Yahşi Fakih-Aşıkpaşazade narrative, which gives its own version of an elaborate genealogical family tree going back to Noah. If there was a particularly significant claim to Kayı lineage, it is hard to imagine that Yahşi Fakih would not have heard of it.

   • Lowry, Heath (2003). The Nature of the Early Ottoman State. SUNY Press. p. 78. ISBN 0-7914-5636-6. Based on these charters, all of which were drawn up between 1324 and 1360 (almost one hundred fifty years prior to the emergence of the Ottoman dynastic myth identifying them as members of the Kayı branch of the Oguz federation of Turkish tribes), we may posit that...
   • Lindner, Rudi Paul (1983). Nomads and Ottomans in Medieval Anatolia. Indiana University Press. p. 10. In fact, no matter how one were to try, the sources simply do not allow the recovery of a family tree linking the antecedents of Osman to the Kayı of the Oğuz tribe. Without a proven genealogy, or even without evidence of sufficient care to produce a single genealogy to be presented to all the court chroniclers, there obviously could be no tribe; thus, the tribe was not a factor in early Ottoman history.
3. Glazer 1996, "War of Independence"
4. Finkel, Caroline (2007). Osman's dream : the history of the ottoman empire. Basic Books. p. 555. ISBN 9780465008506.
5. Kafadar, Cemal (1995). Between Two Worlds: The Construction of the Ottoman State. pp. 60, 122.
6. Lowry, Heath (2003). The Nature of the Early Ottoman State. SUNY Press. p. 153.
7. Finkel, Caroline (2007). Osman's dream : the history of the ottoman empire. Basic Books. p. 555. ISBN 9780465008506.
8. "Sultan Orhan Gazi". Republic of Turkey Ministry of Culture and Tourism. สืบค้นเมื่อ 2009-02-06.
9. Lambton, Ann; Lewis, Bernard (1995). The Cambridge History of Islam: The Indian sub-continent, South-East Asia, Africa and the Muslim west. Vol. 2. Cambridge University Press. p. 320. ISBN 9780521223102. สืบค้นเมื่อ 14 March 2015.
10. "Sultan Murad Hüdavendigar Han". Republic of Turkey Ministry of Culture and Tourism. สืบค้นเมื่อ 2009-02-06.
11. "Sultan Yıldırım Beyezid Han". Republic of Turkey Ministry of Culture and Tourism. สืบค้นเมื่อ 2009-02-06.
12. Nicholae Jorga: Geschishte des Osmanichen (Trans :Nilüfer Epçeli) Vol 1 Yeditepe yayınları, İstanbul,2009,ISBN 975-6480 17 3 p 314
13. Nicholae Jorga: Geschishte des Osmanichen (Trans :Nilüfer Epçeli) Vol 1 Yeditepe yayınları, İstanbul, 2009, ISBN 975-6480 17 3 p 314
14. Joseph von Hammer: Osmanlı Tarihi cilt I (condensation: Abdülkadir Karahan), Milliyet yayınları, İstanbul. p 58-60.
15. Prof. Yaşar Yüce-Prof. Ali Sevim: Türkiye tarihi Cilt II, AKDTYKTTK Yayınları, İstanbul, 1991 p 74-75
16. Joseph von Hammer: Osmanlı Tarihi cilt I (condensation: Abdülkadir Karahan), Milliyet yayınları, İstanbul. p. 58-60.
17. "Sultan Mehmed Çelebi Han". Republic of Turkey Ministry of Culture and Tourism. สืบค้นเมื่อ 2009-02-06.
18. "Chronology: Sultan II. Murad Han". Republic of Turkey Ministry of Culture and Tourism. สืบค้นเมื่อ 2009-04-07.
19. Kafadar 1996, p. xix
20. "Chronology: Fatih Sultan Mehmed Han". Republic of Turkey Ministry of Culture and Tourism. สืบค้นเมื่อ 2010-07-15.
21. "Sultan II. Bayezid Han". Republic of Turkey Ministry of Culture and Tourism. สืบค้นเมื่อ 2009-02-06.
22. "Yavuz Sultan Selim Han". Republic of Turkey Ministry of Culture and Tourism. สืบค้นเมื่อ 2009-02-06.
23. "Kanuni Sultan Süleyman Han". Republic of Turkey Ministry of Culture and Tourism. สืบค้นเมื่อ 2009-02-06.
24. "Sultan II. Selim Han". Republic of Turkey Ministry of Culture and Tourism. สืบค้นเมื่อ 2009-02-06.
25. "Sultan III. Murad Han". Republic of Turkey Ministry of Culture and Tourism. สืบค้นเมื่อ 2009-02-06.
26. "Sultan III. Mehmed Han". Republic of Turkey Ministry of Culture and Tourism. สืบค้นเมื่อ 2009-02-06.
27. "Sultan I. Ahmed". Republic of Turkey Ministry of Culture and Tourism. สืบค้นเมื่อ 2009-02-06.
28. "Sultan I. Mustafa". Republic of Turkey Ministry of Culture and Tourism. สืบค้นเมื่อ 2009-02-06.
29. "Sultan II. Osman Han". Republic of Turkey Ministry of Culture and Tourism. สืบค้นเมื่อ 2009-02-06.
30. "Sultan IV. Murad Han". Republic of Turkey Ministry of Culture and Tourism. สืบค้นเมื่อ 2009-02-06.
31. "Sultan İbrahim Han". Republic of Turkey Ministry of Culture and Tourism. สืบค้นเมื่อ 2009-02-06.
32. "Sultan IV. Mehmed". Republic of Turkey Ministry of Culture and Tourism. สืบค้นเมื่อ 2009-02-06.
33. "Sultan II. Süleyman Han". Republic of Turkey Ministry of Culture and Tourism. สืบค้นเมื่อ 2009-02-06.
34. "Sultan II. Ahmed Han". Republic of Turkey Ministry of Culture and Tourism. สืบค้นเมื่อ 2009-02-06.
35. "Sultan II. Mustafa Han". Republic of Turkey Ministry of Culture and Tourism. สืบค้นเมื่อ 2009-02-06.
36. "Sultan III. Ahmed Han". Republic of Turkey Ministry of Culture and Tourism. สืบค้นเมื่อ 2009-02-06.
37. "Sultan I. Mahmud Han". Republic of Turkey Ministry of Culture and Tourism. สืบค้นเมื่อ 2009-02-06.
38. "Sultan III. Osman Han". Republic of Turkey Ministry of Culture and Tourism. สืบค้นเมื่อ 2009-02-06.
39. "Sultan III. Mustafa Han". Republic of Turkey Ministry of Culture and Tourism. สืบค้นเมื่อ 2009-02-06.
40. "Sultan I. Abdülhamit Han". Republic of Turkey Ministry of Culture and Tourism. สืบค้นเมื่อ 2009-02-06.
41. "Sultan III. Selim Han". Republic of Turkey Ministry of Culture and Tourism. สืบค้นเมื่อ 2009-02-06.
42. "Sultan IV. Mustafa Han". Republic of Turkey Ministry of Culture and Tourism. สืบค้นเมื่อ 2009-02-06.
43. "Sultan II. Mahmud Han". Republic of Turkey Ministry of Culture and Tourism. สืบค้นเมื่อ 2009-02-06.
44. "Sultan Abdülmecid Han". Republic of Turkey Ministry of Culture and Tourism. สืบค้นเมื่อ 2009-02-06.
45. "Sultan Abdülaziz Han". Republic of Turkey Ministry of Culture and Tourism. สืบค้นเมื่อ 2009-02-06.
46. "Sultan V. Murad Han". Republic of Turkey Ministry of Culture and Tourism. สืบค้นเมื่อ 2009-02-06.
47. "Sultan II. Abdülhamid Han". Republic of Turkey Ministry of Culture and Tourism. สืบค้นเมื่อ 2009-02-06.
48. "Sultan V. Mehmed Reşad Han". Republic of Turkey Ministry of Culture and Tourism. สืบค้นเมื่อ 2009-02-06.
49. "Sultan VI. Mehmed Vahdettin Han". Republic of Turkey Ministry of Culture and Tourism. สืบค้นเมื่อ 2009-02-06.
50. As̜iroğlu 1992, p. 13
51. As̜iroğlu 1992, p. 17
52. As̜iroğlu 1992, p. 14
54. Pope, Hugh. "Oldest Ottoman to come home at last", The Independent (22 July 1992).
55. Bernstein, Fred. “Ertugrul Osman, Link to Ottoman Dynasty, Dies at 97”, The New York Times (24 September 2009).
56. "'Osmanoğulları'na insanlık şehadet edecek' เก็บถาวร 14 มีนาคม 2012 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน", Zaman (27 September 2009).

บรรณานุกรม

• Aşiroğlu, Orhan Gâzi (1992). Son halife, Abdülmecid. Tarihin şahitleri dizisi (ภาษาตุรกี). Istanbul: Burak Yayınevi. ISBN 978-9757645177. OCLC 32085609.
• Duran, Tülay (1999). Padişah Portreleri (Portraits of the Ottoman Empire's Sultans) (ภาษาตุรกี). Sirkeci: Association of Historical Research and Istanbul Research Centre. ISBN 978-9756926079. OCLC 248496159.
• Findley, Carter V. (2005). The Turks in World History. New York: Oxford University Press US. ISBN 978-0-19-517726-8. OCLC 54529318. สืบค้นเมื่อ 2009-04-29.
• Glazer, Steven A. (1996) [Research completed January 1995]. "Chapter 1: Historical Setting". ใน Metz, Helen Chapin (บ.ก.). A Country Study: Turkey. Country Studies (5th ed.). Washington, D.C.: Federal Research Division of the Library of Congress. ISBN 978-0-8444-0864-4. OCLC 33898522. สืบค้นเมื่อ 2009-04-22.
• Kafadar, Cemal (1996). Between Two Worlds: The Construction of the Ottoman State. Berkeley, CA: University of California Press. ISBN 978-0-520-20600-7. OCLC 55849447. สืบค้นเมื่อ 2009-04-18.
• Karateke, Hakan T. (2005). "Who is the Next Ottoman Sultan? Attempts to Change the Rule of Succession during the Nineteenth Century". ใน Weismann, Itzchak; Zachs, Fruma (บ.ก.). Ottoman Reform and Muslim Regeneration: Studies in Honour of Butrus Abu-Manneb. London: I. B. Tauris. ISBN 978-1-85043-757-4. OCLC 60416792. สืบค้นเมื่อ 2009-05-02.
• d'Osman Han, Nadine Sultana (2001). The Legacy of Sultan Abdulhamid II: Memoirs and Biography of Sultan Selim bin Hamid Han. Foreword by Manoutchehr M. Eskandari-Qajar. Santa Fe, NM: Sultana Pub. OCLC 70659193. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2009-05-02. สืบค้นเมื่อ 2009-05-02.{{cite book}}: CS1 maint: bot: original URL status unknown (ลิงก์)
• Peirce, Leslie P. (1993). The Imperial Harem: Women and Sovereignty in the Ottoman Empire. New York: Oxford University Press US. ISBN 978-0-19-508677-5. OCLC 243767445. สืบค้นเมื่อ 2009-04-19.
• Quataert, Donald (2005). The Ottoman Empire, 1700–1922 (2nd ed.). Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-83910-5. OCLC 59280221. สืบค้นเมื่อ 2009-04-18.
• Stavrides, Theoharis (2001). The Sultan of Vezirs: The Life and Times of the Ottoman Grand Vezir Mahmud Pasha Angelović (1453–1474). Leiden: Brill Publishers. ISBN 978-90-04-12106-5. OCLC 46640850. สืบค้นเมื่อ 2009-04-18.
• Sugar, Peter F. (1993). Southeastern Europe under Ottoman Rule, 1354–1804 (3rd ed.). Seattle: University of Washington Press. ISBN 978-0-295-96033-3. OCLC 34219399. สืบค้นเมื่อ 2009-04-18.
• Toprak, Binnaz (1981). Islam and Political Development in Turkey. Leiden: Brill Publishers. ISBN 978-90-04-06471-3. OCLC 8258992. สืบค้นเมื่อ 2009-04-19.

• Uğur, Ali (2007). Mavi Emperyalizm [Blue Imperialism] (ภาษาตุรกี). Istanbul: Çatı Publishing. ISBN 978-975-8845-87-3. OCLC 221203375. สืบค้นเมื่อ 2009-04-19.

• Toynbee, Arnold J. (1974). "The Ottoman Empire's Place in World History". ใน Karpat, Kemal H. (บ.ก.). The Ottoman State and Its Place in World History. Social, Economic and Political Studies of the Middle East. Vol. 11. Leiden: Brill Publishers. ISBN 978-90-04-03945-2. OCLC 1318483. สืบค้นเมื่อ 2009-05-02.

แหล่งข้อมูลอื่น

• "Website of the 700th Anniversary of the Ottoman Empire". สืบค้นเมื่อ 2009-02-06.
• "Official website of the immediate living descendants of the Ottoman Dynasty". สืบค้นเมื่อ 2009-02-06.