รายพระนามสุลต่านแห่งออตโตมัน

สุลต่านจักรวรรดิออตโตมัน (ตุรกี: Osmanlı padişahları) เป็นสมาชิกทั้งหมดในราชวงศ์ออตโตมันที่ปกครองจักรวรรดิข้ามทวีปตั้งแต่ ค.ศ. 1299 จนกระทั่งล่มสลลายใน ค.ศ. 1922 จักรวรรดิออตโตมันในช่วงสูงสุดกินพื้นที่ตั้งแต่ฮังการีทางเหนือถึงเยเมนทางใต้ และจากแอลจีเรียทางตะวันตกถึงอิรักทางตะวันออก พระมหากษัตริย์บริหารครั้งแรกในเมือง Söğüt จนถึง ค.ศ. 1280 แล้วย้ายไปที่เมืองบูร์ซาใน ค.ศ. 1323 หรือ 1324 ต่อมามีการย้ายเมืองหลวงไปที่เอเดรียโนเปิล (ปัจจุบันคือเอดีร์แน) ใน ค.ศ. 1363 หลังการพิชิตของสุลต่านมูรัดที่ 1 แล้วไปที่คอนสแตนติโนเปิล (ปัจจุบันคืออิสตันบูล) ใน ค.ศ. 1453 หลังการพิชิตของสุลต่านเมห์เหม็ดที่ 2^[1]

ผังพระราชวงศ์

สุลต่าน แห่งจักรวรรดิออตโตมัน Osmanlı padişahı
ราชาธิปไตยในอดีต
จักรวรรดิ
ตราแผ่นดินจักรวรรดิ
ผู้ปกครององค์สุดท้าย สุลต่านเมห์เหม็ดที่ 6 4 กรกฎาคม ค.ศ. 1918 – 1 พฤศจิกายน ค.ศ. 1922
ปฐมกษัตริย์	สุลต่านออสมันที่ 1 (ประมาณ ค.ศ. 1299–1323/4)
องค์สุดท้าย	สุลต่านเมห์เหม็ดที่ 6 (ค.ศ. 1918–1922)
อิสริยยศ	His Imperial Majesty
สถานพำนัก	พระราชวังในอิสตันบูล: โทพคาปึ (คริสต์ทศวรรษ 1460–1853) ดอลมาบาฮ์เช (ค.ศ. 1853–1889; 1909–1922) ยึลดึซ (ค.ศ. 1889–1909)
ผู้แต่งตั้ง	สืบราชสันตติวงศ์
เริ่มระบอบ	ประมาณ ค.ศ. 1299
สิ้นสุดระบอบ	1 พฤศจิกายน ค.ศ. 1922

ธงพระอิสริยยศออตโตมัน

ในช่วงต้นของจักรวรรดิออตโตมันมีรายงานหลายแบบ เพราะเป็นเรื่องยากที่จะแยกความจริงออกจากตำนาน จักรวรรดินี้เริ่มมีตัวตนในปลายคริสต์ศตวรรษที่ 13 และผู้ปกครองคนแรก (และชื่อของจักรวรรดิ) คือสุลต่านออสมันที่ 1 ตามตำนานของออตโตมัน ออสมันสืบเชื้อสายมาจากเผ่าคายือแห่งชาวเติร์กโอฆุซ^[2] จักรวรรดิออตโตมันที่พระองค์ก่อตั้งดำรงอยู่เป็นเวลาหกศตวรรษผ่านรัชสมัยสุลต่าน 36 องค์ จักรวรรดิออตโตมันล่มสลายหลังความพ่ายแพ้ของฝ่ายมหาอำนาจกลาง ซึ่งตนเป็นพันธมิตรในสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง ฝ่ายสัมพันธมิตรที่เป็นฝ่ายชนะได้แบ่งจักรวรรดิออตโตมัน และทำให้เกิดสงครามประกาศอิสรภาพตุรกี นำไปสู่การล้มล้างระบอบสุลต่านใน ค.ศ. 1922 และการก่อตั้งประเทศตุรกีสมัยใหม่ใน ค.ศ. 1922^[3]

รายพระนาม

№	พระนาม	พระบรมฉายาลักษณ์	เริ่มรัชกาล	สิ้นรัชกาล	ตราพระปรมาภิไธยทูกรา	หมายเหตุ
สถาปนาจักรวรรดิ (1299 – 1453)
1	ออสมันที่ 1 ĠĀZĪ (ขุนศึก)		ราว. 1299	ราว. 1326 [4]	— [c]	โอรส เอตูกรุล เบย์[5] กับสตรีไม่ปรากฏนาม[6] ทรงราชย์ตลอดพระชนม์ชีพ
2	ออร์ฮานที่ 1 ĠĀZĪ (ขุนศึก)		c. 1326 [7]	1362		โอรสออสมันที่ 1 กับ มัลฮัน ฮาตุน.[6] ทรงราชย์ตลอดพระชนม์ชีพ[8]
3	มูรัดที่ 1 SULTAN-İ AZAM (สุลต่านผู้สูงส่งที่สุด) HÜDAVENDİGÂR (ผู้เป็นที่รักยิ่งจากพระเจ้า) ŞEHÎD (ผู้พลีชีพ) [9][b]		1362	15 มิถุนายน 1389		โอรสออร์ฮานกับนิลูเฟอร์ ฮาตุน.[6] ทรงราชย์ตลอดพระชนม์ชีพ ถูกปลงพระชนม์ในยุทธการที่โคโซโว.[10]
4	บาเยซิดที่ 1 SULTAN-İ RÛM (สุลต่านแห่งจักรวรรดิโรมัน) YILDIRIM (ผู้ส่องแสง)		15 มิถุนายน 1389	20 กรกฎาคม 1402		โอรสมูรัดที่ 1 กับกึลซิเซค ฮาตุน.[6] ถูกจับเป็นเชลยใน ยุทธการอักการา (สิ้นรัชกาลโดยพฤตินัย); สวรรคตขณะถูกคุมขัง ณ อักเซฮีร์ ใน 8 มีนาคม 1403.[11]
สงครามกลางเมืองออตโตมัน[d] (20 กรกฎาคม 1402 – 5 กรกฎาคม 1413)
—	อิซา เซเลบี สุลต่านร่วมอนาโตเลีย		1403–1405 (สุลต่านแห่งอนาโตเลียตะวันตก)	1406	—	หลัง ยุทธการที่อังการา ใน 20 กรกฎาคม 1402, อิซา เซเลบี แพ้ มูซา เซเลบี และ เริ่มควบคุมภาคตะวันตกของอนาโตเลีย ดินแดนของจักรวรรดิในเวลาราว 2 ปี พ่ายแพ้ เมห์เหม็ด เซเลบิ ในการศึก ณ อุลุบัต ใน 1405 ถูกปลงพระชนม์ใน 1406
—	อีเมียร์ (อาเมียร์) สุไลยมาน เซเลบี ปฐมสุลต่านแห่งรูเมเลีย		20 กรกฎาคม 1402	17 กุมภาพันธ์ 1411[12]	—	รับพระยศ สุลต่าน รูเมเลีย สำหรับจักรวรรดิในยุโรป ยุคสมัยสั้น ๆ หลังออตโตมันพ่าย ยุทธการอังการา ใน 20 กรกฎาคม 1402 ถูกปลงพระชนม์ 17 กุมภาพันธ์ 1411.[13]
—	มูซา เซเลบี สุลต่านรูเมเลียที่ 2		18 กุมภาพันธ์ 1411	5 กรกฎาคม 1413[14]	—	รับพระยศ สุลต่านรูเมเลีย สำหรับจักรวรรดิในยุโรป [15] 18 กุมภาพันธ์ 1411,หลัง สุไลมาน เซเลบี. ถูกปลงพระชนม์ 5 กรกฎาคม 1413 โดย กองทัพเมห์เหม็ด เซเลบี ในยุทธการ Çamurlu Derbent ที่ โซเฟีย ใน บัลแกเรีย.[16]
—	เมห์เหม็ด เซเลบี สุลต่านอนาโตเลีย		1403–1406 (สุลต่านแห่งดินแดนอนาโตเลียตะวันออก)’’ 1406–1413 (สุลต่าน อนาโตเลีย)	5 กรกฎาคม 1413	—	ได้รับการควบคุมทางด้านตะวันออกของดินแดน อนาโตเลีย ในฐานะสุลต่านร่วม หลังจากความพ่ายแพ้ ยุทธการที่อังการาใน 20 กรกฎาคม 1402. แพ้ อีซา เซเลบี ในยุทธการ ณ อูลูบัต ใน 1405. ทรงเป็นผู้ปกครองภูมิภาคอนาโตเลียแห่งจักรวรรดิออตโตมันแต่เพียงผู้เดียว หลังอีซาสิ้นพระชนม์ใน 1406. รับพระยศ สุลต่านออตโตมัน เมห์เหม็ดที่ 1 ข่าน หลัง มูซา สิ้นพระชนม์ ณ 5 กรกฎาคม 1413.
รัฐสุลต่านฟื้นฟู
5	เมห์เหม็ดที่ 1 ÇELEBİ (ผู้อ่อนโยน) KİRİŞÇİ (lit. The Bowstring Maker for his support)		5 กรกฎาคม 1413	26 มีนาคม 1421		โอรสบาเยซิดที่ 1 และเดฟเลต ฮาตุน.[6] ทรงราชย์ตลอดพระชนม์ชีพ[17]
6	มูรัดที่ 2 KOCA (มหาราช)		25 มิถุนายน 1421	1444		โอรสเมห์เหม็ดที่ 1 กับ เอมิเน ฮาตุน;[6] สละราชสมบัติให้โอรส เมห์เหม็ดที่ 2.[18]
7	เมห์เหม็ดที่ 2 FĀTİḤ (ผู้พิชิต) فاتح		1444	1446		โอรสมูรัดที่ 2 กับ ฮูมา ฮาตุน.[6] ถวายบัลลังก์ให้พระราชบิดาหลังจากที่ขอให้พระองค์กลับสู่อำนาจพร้อมกับภัยคุกคามที่เพิ่มขึ้นจากจานิสซารี[18]
(6)	มูรัดที่ 2 KOCA (มหาราช)		1446	3 กุมภาพันธ์ 1451		รัชกาลที่ 2; ถูกบังคับให้กลับมาทรงราชย์เพื่อปราบปรามกบฏจานิสซารี[19] ทรงราชย์ตลอดพระชนม์ชีพ
การขยายตัวของจักรวรรดิ (1453 – 1550)
(7)	เมห์เหม็ดที่ 2 KAYSER-İ RÛM (ซีซาร์แห่งโรมัน) FĀTİḤ (ผู้พิชิต) فاتح		3 กุมภาพันธ์ 1451	3 พฤษภาคม 1481		รัชกาลที่ 2; การพิชิตคอนสแตนติโนเปิล ใน 1453; ทรงราชย์ตลอดพระชนม์ชีพ[20]
8	บาเยซิดที่ 2 VELÎ (นักบุญ)		19 พฤษภาคม 1481	25 เมษายน 1512		โอรสเมห์เหม็ดที่ 2 กึลบาฮาร์ ฮาตุน[6] สละราชสมบัติ สวรรคตใกล้ไดดีโมเตโค ใน 26 พฤษภาคม 1512.[21]
9	เซลิมที่ 1 YAVUZ (ผู้แข็งแกร่ง) Hadim'ul Haramain'ish-Sharifain (ผู้รับใช้แห่งเมกกะและเมดีนะ)		25 เมษายน 1512	21 กันยายน 1520		โอรสบาเยซิดที่ 2 กับ กึลบาฮาร์ ฮาตุน ทรงราชย์ตลอดพระชนม์ชีพ[22]
10	สุลัยมานที่ 1 MUHTEŞEM (ผู้สง่างาม) or KANÛNÎ (ผู้พระราชทานกฎหมาย) قانونى		30 กันยายน 1520	6 หรือ 7 กันยายน 1566		โอรสเซลิมที่ 1 กับฮัฟซา สุลต่าน; ทรงราชย์ตลอดพระชนม์ชีพ[23]
การปฏิรูปจักรวรรดิออตโตมัน (1550 – 1700)
11	เซลิมที่ 2 SARI (บลอนด์) MEST (ขี้เมา)		29 กันยายน 1566	21 ธันวาคม 1574		โอรสสุไลยมานที่ 1 กับ เฮอเรม สุลต่าน ทรงราชย์ตลอดพระชนม์ชีพ[24]
12	มูรัดที่ 3		22 ธันวาคม 1574	16 มกราคม 1595		โอรสเซลิมที่ 2 กับ นูร์บานู สุลต่าน ทรงราชย์ตลอดพระชนม์ชีพ[25]
13	เมห์เหม็ดที่ 3 ADLÎ (ผู้เที่ยงธรรม)		27 มกราคม 1595	20 หรือ 21 ธันวาคม 1603		โอรสมูรัดที่ 3 กับ ซาฟีเย สุลต่าน ทรงราชย์ตลอดพระชนม์ชีพ[26]
14	อะเหม็ดที่ 1 BAḪTī (ผู้โชคดี)		21 ธันวาคม 1603	22 พฤศจิกายน 1617		โอรสเมห์เหม็ดที่ 3 กับ ฮันดัน สุลต่าน; ทรงราชย์ตลอดพระชนม์ชีพ[27]
15	มุสทาฟาที่ 1 DELİ (ผู้วิปลาส)		22 พฤศจิกายน 1617	26 กุมภาพันธ์ 1618		โอรสเมห์เหม็ดที่ 3 กับ ฮาลิเม สุลต่าน; ถูกถอดจากราชสมบัติจากการเสียจริตให้พระภาคิไนยออสมันที่ 2[28]
16	ออสมันที่ 2 GENÇ (ผู้เยาว์) ŞEHÎD (ผู้พลีชีพ) شهيد		26 กุมภาพันธ์ 1618	19 พฤษภาคม 1622		โอรสอะเหม็ดที่ 1 กับมาห์ฟิรุซ ฮาตุน; ถูกถอดในการจลาจลของจานิสซารี ใน19 พฤษภาคม 1622; ถูกปลงพระชนม์ 20 พฤษภาคม 1622 โดยแกรนด์วิเชียร์ คารา ดาวุด พาชา[29]
(15)	มุสทาฟาที่ 1 DELİ (ผู้วิปลาส)		20 พฤษภาคม 1622	10 กันยายน 1623		รัชกาลที่ 2; กลับมาทรงราชย์หลัง ออสมันที่ 2 ถูกปลงพระชนม์ ถูกถอดเนื่องจากเสียพระจริต ทรงถูกคุมพระองค์จนกระทั่งสวรรคตที่อิสตันบุล 20 มกราคม 1639[28]
17	มูรัดที่ 4 SAHİB-Î KIRAN ผู้พิชิตแบกแดด ĠĀZĪ (นักรบ) غازى		10 กันยายน 1623	8 หรือ 9 กุมภาพันธ์ 1640		โอรสอะเหม็ดที่ 1 กับโคเซม สุลต่าน. ทรงราชย์ตลอดพระชนม์ชีพ[30]
18	อิบราฮิม DELİ (ผู้วิปลาส) ผู้พิชิตครีต ŞEHÎD		9 กุมภาพันธ์ 1640	8 สิงหาคม 1648		โอรสอะเหม็ดที่ 1 กับโคเซม สุลต่าน; ถูกถอดใน 8 สิงหาคม 1648 ในการยึดอำนาจโดย ชีค อุล-อิสลาม ถูกรัดพระศอจนสวรรคตที่อิสตันบุลใน 18 สิงหาคม 1648[31] ตามคำสั่งแกรนด์วิเชียร์ เมฟเลวี เมห์เหม็ด ปาชา (Sofu Mehmed Pasha).
19	เมห์เหม็ดที่ 4 AVCI (ผู้ล่า) ĠĀZĪ (นักรบ) غازى		8 สิงหาคม 1648	8 พฤศจิกายน 1687		โอรสอิบราฮิมกับตุรฮาน สุลต่าน; ถูกถอด ณ 8 พฤศจิกายน 1687 เนื่องจากจักรวรรดิออตโตมันแพ้ การศึกที่โมฮักส์ครั้งที่ 2; สวรรคต ณ เอดีร์เน ใน 6 มกราคม 1693.[32]
20	สุลัยมานที่ 2 ĠĀZĪ (นักรบ)		8 พฤศจิกายน 1687	22 มิถุนายน 1691		โอรสอิบราฮิมกับอาซุบ สุลต่าน; ทรงราชย์ตลอดพระชนม์ชีพ[33]
21	อะเหม็ดที่ 2 ḪĀN ĠĀZĪ (เจ้าชายนักรบ)		22 มิถุนายน 1691	6 กุมภาพันธ์ 1695		โอรสอิบราฮิมกับมูอัซเซส สุลต่าน; ทรงราชย์ตลอดพระชนม์ชีพ.[34]
22	มุสทาฟาที่ 2 ĠĀZĪ (นักรบ)		6 กุมภาพันธ์ 1695	22 สิงหาคม 1703		โอรสเมห์เหม็ดที่ 4 กึลนุส สุลต่าน; ถูกถอด ณ 22 สิงหาคม 1703 โดยกบฏ จานิสซารี ในนาม เหตุการณ์เอดรีเน สวรรคตที่อิสตันบุล ณ 8 มกราคม 1704.[35]
ยุคหยุดนิ่งและการปฏิรูปจักรวรรดิ (1700 – 1827)
23	อะเหม็ดที่ 3 สุลต่านสมัยทิวลิป ĠĀZĪ (ขุนศึก)		22 สิงหาคม 1703	1 หรือ 2 ตุลาคม 1730		โอรสเมห์เหม็ดที่ 4 กับ กึลนุส สุลต่าน; ถูกถอดเนื่องจากการกบฏของพวกจานิสซารีนำโดย เปโตรนา ฮาลิล สวรรคต 1 กรกฎาคม 1736.[36]
24	มาห์หมุดที่ 1 ĠĀZĪ (นักรบ) KAMBUR (ผู้หลังค่อม)		2 ตุลาคม 1730	13 ธันวาคม 1754		โอรสมุสตาฟาที่ 2 กับ ซาลิฮา สุลต่าน; ทรงราชย์ตลอดพระชนม์ชีพ[37]
25	ออสมันที่ 3 SOFU (ผู้มีความศรัทธา)		13 ธันวาคม 1754	29 หรือ 30 ตุลาคม 1757		โอรสมุสตาฟาที่ 2 กับ เซสุวาร์ สุลต่าน; ทรงราชย์ตลอดพระชนม์ชีพ[38]
26	มุสทาฟาที่ 3 YENİLİKÇİ (ผู้สร้างนวัตกรรมแรก)		30 ตุลาคม 1757	21 มกราคม 1774		โอรสอะเหม็ดที่ 3 กับ มิฮ์ริซาร์ คาดึน; ทรงราชย์ตลอดพระชนม์ชีพ[39]
27	อับดุล ฮามิดที่ 1 Abd ūl-Hāmīd (ผู้รับใช้พระเจ้า) ISLAHATÇI (ผู้ปรับปรุง) ĠĀZĪ (ขุนศึก)		21 มกราคม 1774	6 หรือ 7 เมษายน 1789		โอรสอะเหม็ดที่ 3 กับ เซอร์มิ คาดิน; ทรงราชย์ตลอดพระชนม์ชีพ[40]
28	เซลิมที่ 3 BESTEKÂR (คีตกวี) NİZÂMÎ (เจ้าระเบียบ) ŞEHÎD (ผู้พลีชีพ)		7 เมษายน 1789	29 พฤษภาคม 1807		โอรสมุสตาฟาที่ 3 กับ มิฮ์ริชาห์ สุลต่าน ถูกถอดจากราชสมบัติจากการปฏิวัติเจเนสซารีนำโดยคาบักซิ มุสตาฟา เพื่อต้านการปฏิรูปของพระองค์ ถูกปลงพระชนม์ที่อิสตันบุล 28 กรกฎาคม 1808[41] ตามคำสั่งของสุลต่านมุสทาฟาที่ 4
29	มุสทาฟาที่ 4		29 พฤษภาคม 1807	28 กรกฎาคม 1808		โอรสอับดุลฮามิดที่ 1 กับซิเนเพอร์เวอร์ สุลต่าน; ถูกถอดในการกบฏนำโดย อัลเดมาร์ มุสตาฟา ปาชา ถูกปลงพระชนม์ที่อิสตันบุล 17 พฤศจิกายน 1808[42] ตามคำสั่งของสุลต่านมาห์หมุดที่ 2
จักรวรรดิออตโตมันสมัยใหม่ (1827 – 1908)
30	มาห์หมุดที่ 2 İNKILÂPÇI (นักปฏิรูป) ĠĀZĪ (ขุนศึก)		28 กรกฎาคม 1808	1 กรกฎาคม 1839		โอรสอับดุลฮามิดที่ 1 กับนักซิดิล สุลต่าน (พระชนนีบุญธรรม); ยกเลิก จานิสซารี สืบเนื่องมาจาก เหตุการณ์มหามงคล ใน 1826; ทรงราชย์ตลอดพระชนม์ชีพ[43]
31	อับดุล เมจิดที่ 1 TANZİMÂTÇI (The Strong Reformist or The Advocate of Reorganization) ĠĀZĪ (ขุนศึก)		1 กรกฎาคม 1839	25 มิถุนายน 1861		โอรสมาห์หมุดที่ 2 กับเบซมีอาเลียม สุลต่าน ประกาศพระบรมราชโองการ( Hatt-ı Sharif) แห่งกึลฮาเน (Tanzimât Fermânı) ที่เปิดตัวสมัย Tanzimat ของการปฏิรูปและการปรับโครงสร้างองค์กรใน 3 พฤศจิกายน 1839 ตามคำสั่งนักปฏิรูป แกรนด์วิเชียร์ มุสตาฟา ระชิด ปาชา รับรองIslâhat Hatt-ı Hümayun (พระบรมราชโองการ) (Islâhat Fermânı) ใน 18 กุมภาพันธ์ 1856; ทรงราชย์ตลอดพระชนม์ชีพ[44]
32	อับดุล อะซีซ BAḪTSIZ (ผู้โชคร้าย) ŞEHĪD (ผู้พลีชีพ)		25 มิถุนายน 1861	30 พฤษภาคม 1876		โอรสมาห์หมุดที่ 2 กับ เปอร์เนฟนิยาล สุลต่าน ถูกถอดโดยคณะเสนาบดี; ถูกพบว่าสวรรคต (อัตวินิบาตกรรมหรือปลงพระชนม์) 5 วันต่อมา[45]
33	มูรัดที่ 5		30 พฤษภาคม 1876	31 สิงหาคม 1876		โอรสอับดุลเมจิดที่ 1 กับเซฟเคฟซา คาดึน; ถูกถอดเนื่องประชวรทางจิต ถูกคุมพระองค์ในวังซิราอัน สวรรคต 29 สิงหาคม 1904.[46]
34	อับดุล ฮามิดที่ 2 Ulû Sultân Abd ūl-Hāmīd Khan (The Sublime Khan)		31 สิงหาคม 1876	27 เมษายน 1909		โอรสอับดุลเมจิดที่ 1 กับติริมูจกัน คาดึน ต่อมาเป็นราชบุตรบุญธรรม เปเรสตู คาดึน). มีพระราชานุญาตอย่างไม่เต็มพระทัยให้ตั้งสมัยปฐมรัฐธรรมนูญ ใน 23 พฤศจิกายน 1876 และทรงระงับใน 13 กุมภาพันธ์ 1878; ถูกบีบให้ฟื้นฟูสมัยรัฐธรรมนูญที่ 2 ใน 3 กรกฎาคม 1908 ถูกถอดใน เหตุการณ์ 31 มีนาคม (ใน 13 เมษายน 1909) ถูกคุมพระองค์ในพระราชวังเบย์เลอร์เบยี จนสวรรคต ณ 10 กุมภาพันธ์ 1918[47]
35	เมห์เหม็ดที่ 5 REŞÂD (Rashād) (ผู้ตามทางที่แท้จริง)		27 เมษายน 1909	3 กรกฎาคม 1918		โอรสอับดุลเมจิดที่ 1 กับกุลซีมาล คาดึน; ทรงราชย์ในฐานะ หุ่นเชิดของเมห์เหม็ด ตาลัต, อิสมาอิล เอนเวอร์ และ อะเหม็ด ซีมาล ปาชา จนสวรรคต[48]
36	เมห์เหม็ดที่ 6 VAHDETTİN (Wāhīd ād-Dīn) (The Unifier of Dīn (Islam) หรือ เอนกชนแห่ง อิสลาม)		4 กรกฎาคม 1918	1 พฤศจิกายน 1922		โอรสอับดุลเมจิดที่ 1 กับกูลุสตู ฮานึม; ระบอบสุลต่านถูกล้มล้าง; ลี้ภัยจาก คอนสแตนติโนเปิล (ปัจจุบัน อิสตันบุล) ใน 17 พฤศจิกายน 1922; สวรรคตขณะลี้ภัยในซานเรโม, อิตาลี ใน 16 พฤษภาคม 1926.[49]
เคาะลีฟะฮ์ ภายใต้สาธารณรัฐ (1 พฤศจิกายน 1922 – 3 มีนาคม 1924)
—	อับดุล เมจิดที่ 2		18 พฤศจิกายน 1922	3 มีนาคม 1924	— [c]	โอรสอับดุลลาซิซที่ 1 กับ เฮนาริดิล คาดึน[50] ได้รับเลือกเป็น เคาะลีฟะฮ์ โดย รัฐสภา; ลี้ภัยหลังการล้มเลิกระบอบคอลิฟะฮ์;[51] สวรรคตที่ปารีส, ฝรั่งเศส ใน 23 สิงหาคม 1944.[52]

ประมุขแห่งราชวงศ์ออสมันหลัง 1923

№	พระนาม	พระรูป	สมัย	ความสัมพันธ์กับรัชกาลก่อน
36	เมห์เหม็ดที่ 6		1922-1926	สุลต่านออตโตมันพระองค์สุดท้าย (1918–1922)[53]
37	อับดุล เมจิดที่ 2		1926-1944	กาหลิปออตโตมันพระองค์สุดท้าย (1922–1924)[53]
38	อาเหม็ด นิฮาด		1944-1954	พระราชนัดดาในสุลต่านมูรัดที่ 5[53]
39	ออสมัน ฟูอัด,		1954–1973	พระอนุชาต่างพระชนนีในอาเหม็ดที่ 4 นิฮาด[53]
40	เมห์เหม็ด อับดุลลาซิซ		1973–1977	พระราชนัดดาในสุลต่านอับดุล อะซีซ.[53]
41	อาลี วาซิบ		1977–1983	พระราชโอรสในอาเหม็ดที่ 4 นิฮาด[53]
42	เมห์เหม็ด ออร์ฮาน		1983–1994	พระราชนัดดาในสุลต่านอับดุล ฮามิดที่ 2[54]
43	เออร์ตูกรุล ออสมัน),		1994–2009	พระราชนัดดาในสุลต่านอับดุล ฮามิดที่ 2[55]
44	บาเยซิด ออสมัน		2009-2017	พระราชปนัดดาในสุลต่านอับดุล เมจิดที่ 1[56]
45	ดุนดาร์ อาลี ออสมัน		2017-2021	พระราชปนัดดาในสุลต่านอับดุล ฮามิดที่ 2
46	ฮารูน ออสมัน		2021–ปัจจุบัน	พระราชปนัดดาในสุลต่านอับดุล ฮามิดที่ 2