อะบุล กะลาม อาซาด
From Wikipedia, the free encyclopedia
อะบุล กะลาม ฆุลาม มุฮิยุดดีน อาห์เมด บิน ไครุดดีน อัล-ฮุสไซนี อาซาด (อักษรโรมัน: Abul Kalam Ghulam Muhiyuddin Ahmed bin Khairuddin Al-Hussaini Azad, (listenⓘ); 11 พฤศจิกายน 1888 – 22 กุมภาพันธ์ 1958) หรือเป็นที่รู้จักสั้น ๆ ว่า เมาลานาอาซาด (อักษรโรมัน: Maulana Azad) เป็นนักเคลื่อนไหวเรียกร้องเอกราชอินเดีย, นักเทววิทยาอิสลาม, นักเขียน และผู้นำอาวุโสของคองเกรสแห่งชาติอินเดีย หลังอินเดียได้รับเอกราช เขาขึ้นดำรงตำแหน่งรัฐมนตรีศึกษาธิการคนแรกของอินเดีย ชื่อ "เมาลานาอาซาด" ของเขามาจากคำว่า "เมาลานา" เป็นคำเรียกนำหน้าเชิงให้เกียรติที่แปลว่า "นายท่าน" ส่วน "อาซาด" (อิสระ) เป็นนามปากกาของเขา เขามีบทบาทสำคัญมากต่อการวางรากฐานการศึกษาในประเทศอินเดีย วันเกิดของเขาได้รับการเฉลิมฉลองเป็นวันการศึกษาแห่งชาติ (National Education Day) ไปทั่วประเทศอินเดีย[2][3]
เมาลานา ซายยิด อะบุล กะลาม อาซาด | |
---|---|
รัฐมนตรีการศึกษาคนแรก | |
ดำรงตำแหน่ง 15 สิงหาคม 1947 – 2 กุมภาพันธ์ 1958 | |
นายกรัฐมนตรี | ชวาหัรลาล เนหรู |
ก่อนหน้า | ประเดิมตำแหน่ง |
ถัดไป | เค แอล ศรีมาลี |
สมาชิกรัฐสภารัฐธรรมนูญอินเดีย | |
ดำรงตำแหน่ง พฤศิจกายน 1946 – 26 มกราคม 1950 | |
ประธานคองเกรสแห่งชาติอินเดีย | |
ดำรงตำแหน่ง 1923–1924 | |
ก่อนหน้า | โมฮัมมัด อะลี ชาวหัร |
ถัดไป | มหาตมะ คานธี |
ดำรงตำแหน่ง 1940–1946 | |
ก่อนหน้า | ราเชนทร ประสาท |
ถัดไป | เจ บี กรีปาลานี |
ข้อมูลส่วนบุคคล | |
เกิด | 11 พฤศจิกายน ค.ศ. 1888(1888-11-11)[1] มักกะฮ์ เฮยัซ จักรวรรดิออตโตมัน (ปัจจุบัน ซาอุดิอาระเบีย) |
เสียชีวิต | 22 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1958(1958-02-22) (69 ปี) เดลี อินเดีย |
สาเหตุการเสียชีวิต | เส้นเลือดในสมองแตก |
ที่ไว้ศพ | มัสยิดจามา เดลี |
พรรคการเมือง | คองเกรสแห่งชาติอินเดีย |
คู่สมรส | Zulaikha Begum |
อาชีพ | นักเทววิทยา, นักวิชาการ, นักเคลื่อนไหวทางการเมือง |
รางวัล | ภารตรัตนะ (หลังเสียชีวิต, 1992) |
ลายมือชื่อ | |
เมื่อครั้นเป็นหนุ่ม อาซาดเป็นผู้ประพันธ์บทกวีภาษาอูรดู และยังศึกษาปรัชญากับศาสนา เขาเริ่มมีบทบาทมากขึ้นจากการทำงานเป็นนักข่าวและตีพิมพ์ชิ้นงานที่วิจารณ์รัฐบาลของบริติชราชและสนับสนุนแนวคิดชาตินิยมอินเดีย อาซาดได้กลายมาเป็นผู้นำขบวนการกีลาฟัต ที่ซึ่งเขาได้มีโอกาสใกล้ชิดกับมหาตมะ คานธี ต่อมาอาซาดจึงมีความสนใจมากต่อขบวนการดื้อแพ่งของคานธีและทำงานเพื่อจัดการประท้วงโดยขบวนการดื้อแพ่งเพื่อต่อต้านพระราชบัญญัติโรวราตปี 1919 อาซาดวางตนสนับสนุนแนวคิดของคานธี สนับสนุน สวเทศี (ผลิตภัณฑ์ท้องถิ่น) และ สวราช (ปกครองตนเอง) ในปี 1923 เมื่ออายุได้ 35 ปี เขาขึ้นเป็นประธานคองเกรสแห่งชาติอินเดีย เป็นประธานคนที่อายุน้อยที่สุดในตอนนั้น
ในปี 1931 เขามีบทบาทมากในการจัดการธรรสนสัตยเคราะห์ และกลายมาเป็นหนึ่งในผู้นำการเรียกร้องเอกราชที่โดดเด่นที่สุดในเวลานั้น โดยมีบทบาทเด่นในการชูความสามัคคีระหว่างชาวฮินดูกับมุสลิม และยังผลักดันแนวคิดแบบฆราวาสนิยมและสังคมนิยม เขายังทำงานให้กับ อัลฮิลาล หนังสือพิมพ์สนับสนุนแนวคิดสามัคคีระหว่างชาวฮินดูและมุสลิมเช่นกัน[4]